And so it is...

Just like you said it would be
Life goes easy on me
Most of the time
And so it is
The shorter story
No love, no glory
No hero in her skies

I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes...

And so it is
Just like you said it should be
We'll both forget the breeze
Most of the time
And so it is
The colder water
The blower's daughter
The pupil in denial

I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes...

Did I say that I loathe you?
Did I say that I want to
Leave it all behind?

I can't take my mind off of you
I can't take my mind off of you...
I can't take my mind off of you
I can't take my mind off of you
I can't take my mind off of you
I can't take my mind...
My mind...my mind...
'Til I find somebody new

...το άκουσα χτες, στην ελληνική του version, και μαγεύτηκα και πάλι από την έντασή του.
Ένα τραγούδι, που με τον πιο απλό τρόπο, περιγράφει εκείνο το συναίσθημα που σε κάνει να χάνεσαι στη σκέψη του άλλου, να παγώνει ο χρόνος, και να θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί!..

(..'til I find somebody new)

Μία Παρασκευή, στη ζωή ενός νέου Ιδ.Υπάλληλου!

Παρασκευή απόγευμα, η ώρα περίπου 7 και κάτι, και φυσικά ο όροφος έχει αδειάσει. Ποιός θα κάτσει Παρασκευιάτικο να δουλέψει μέχρι αργά? 4.30, άντε 5 το πολύ, ανασκουμπώνονται όλοι σιγά σιγά, και κινούν για την πόρτα. Είναι να μην κάνει ο πρώτος την αρχή. Μετά, σαν τα σαλιγκάρια που αντικρύζουν τη βροχή, ετοιμάζονται ένας ένας και φεύγουν βιαστικά, άλλος για το σπίτι του, άλλος για το εξοχικό, άλλος για το χωριό. "Καλό απόγευμα και καλό σαββατοκύριακο!", λένε ένας ένας, κι εσύ που ακόμα έχεις μέλλον μέχρι να κινήσεις για το σπίτι, βάζεις στο repeat την απάντηση "Γειά χαρά, καλή ξεκούραση!".
Την πρώτη φορά που κάθησα ως αργά στη δουλειά (είμαι και νέα ακόμα, ψαράκι!), μου φάνηκε περίεργο το αίσθημα. Όλοι είχαν φύγει, και δεν έβλεπα την ώρα να τρέξει πια αυτό το query που είχα βάλει, να πάω κι εγώ σπίτι μου. Χτες όμως, μου άρεσε. Έβαλα δυνατά τη μουσικούλα του James Blunt(καλά, μη φανταστείτε ότι το έκανα και κλαμπ το μέρος, αλλά όσο να πεις υπήρχε μία μελωδία στην ευρύτερη περιοχή του pc μου!), έφτιαξα μία ακόμη κούπα καφέ, και έβγαλα χαλαρά τη δουλειά μου.
Το τηλέφωνο, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να με επαναφέρει στην πραγματικότητα! "Τί θα γίνει παιδάκι μου, θα γυρίσεις καμιά φορά σπίτι σου? 7 πήγε η ώρα!Και είσαι και νηστικιά με μια σαλάτα από το πρωί [..] ", τα λόγια της μαμάς μου να επαναλαμβάνονται κάθε λίγο. Μάζεψα κι εγώ τα μπογαλάκια μου, και ξεκίνησα για το σπίτι. Ο γυρισμός, όπως πάντα τις Παρασκευές, διασκεδαστικός. 7:30-8:00 η ώρα στην Κηφισίας, βλέπεις κάθε περίπτωση ανθρώπου στα διπλανά αμάξια, κολλημένος σταθερά σε όλα τα φανάρια. Όταν δε βιάζεσαι, έχει την πλάκα του. Χαζεύεις, χαμογελάς στους διπλανούς σου. Βλέπεις κόσμο να τραγουδάει στους ρυθμούς κάποιου τραγουδιού στο ραδιόφωνο, άλλους να μιλάνε στο κινητό, να τσακώνονται, να είναι έτοιμοι να κοιμηθούν στο τιμόνι. Δε νιώθεις ποτέ μόνος σ'αυτό το δρόμο.
Με τα πολλά μαζεύτηκα σπίτι, κι αναρωτιόμουν αν είχα το κουράγιο να ξαναβγώ έξω ή όχι. Να πάω σινεμά??Να πάω για κανένα ποτάκι?? Άντε, το πολύ μέχρι το Μαρούσι (διότι μένουμε και στα Π.Β.Π. - βλ. Πολύ Βόρεια Προάστια, και η Αθήνα μας έπεφτε πολύ μακριά. Πού να τρέχουμε τώρα νυχτιάτικα..
Τις σκέψεις μου διέκοψε το μπλίκι-μπλίκι του κινητού μου! 'Έλα, Τζώρτζια!", λέει ο φίλος μου ο Φώτης,.."Λέμε να πάμε για κανένα ποτάκι Αθήνα κέντρο! Ραντεβού σε καμιά ωρίτσα. Ψήνεσαι, ή είσαι κουρασμένη?"...
....Γύρισα σπίτι ξανά μετά από 5 ώρες, έχοντας χαλαρώσει πίνοντας το ποτάκι μου στο πολύ όμορφο baraki Zazzium στη Διδότου(ωραία μουσικούλα, τα σέβη μου στον dj!).
Ξύπνησα σήμερα κατά τις 10, ήπια το καφεδάκι μου, και χαλαρώνω!Με κεφάκια, κι ας μας την σπάει - όπως κάθε Σ/Κ - ο καιρός!
Χρόνια πολλά σε όλους μας, χρόνια πολλά Βανζελ και σε όσους ακόμη γιορτάζετε!

Και η εικόνα της ημέρας.

Smile!:-)

Σήμερα έχω κέφια!
Είδατε τη νέα διαφήμιση του C4 της Citroen?
"Μέσα τη ζούγκλα της πόλης, κάποιος πρέπει να είναι κυρίαρχος"..
Baila..Baila Morena!..Under the moonlight!

Πολύ κεφάτη, μπράβο!Σου φτιάχνει τη διάθεση.Κι αυτό το χαμογελάκι του Sebastien Loeb ;-)

Ο Ερμής θα είναι ανάδρομος στο ζώδιό μου μέχρι τις 25. Δε θα τον αφήσω όμως να με πάρει άλλο από κάτω.Στο εξής, στη μαυρίλα απαντάμε με χαμόγελο. Στα δύσκολα, απαντάμε με χρώμα, και σε όσα μας στεναχωρούν, κλείνουμε τα μάτια, και κοιτάμε αλλού!

Τη δύναμη την παίρνεις μέσα από τα δύσκολα, εκείνα που σου τσακίζουν την ψυχολογία, και σε προσγειώνουν. Όταν είσαι εκεί κάτω, στο "υπόγειο" των συναισθημάτων και της διάθεσης, έχεις μόνο ένα option : Να σηκωθείς, να ανοίξεις βήμα, και να πας γι'άλλα!

Διότι..στη ζούγκλα της ζωής μας, πρέπει κάποιες φορές να το παίζουμε και λίγο..Λιονταράκια!

Ο δρόμος είναι ανοιχτός....!

Ανάδρομος Ερμής!..

..Κι έλεγα, δεν μπορεί, τόση γκαντεμιά μαζεμένη..Η' που θα είχα φάει μία ξεσυγυρισμένη μούτζα, ή που θα ήταν ανάδρομος κανένας Ερμής!..Και ναι, κυρίες και κύριοι, με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω ότι ο Ανάδρομος Ερμής είναι στο ζώδιό μου, γι'αυτό και τα νεύρα μου έχουν γίνει τανάλιες!!Είπα και 'γω..!
Καλέ μου Ερμή, για μάζεψε σιγά σιγά τα μπογαλάκια σου, και άντε σ'άλλη παραλία!Διότι δε σου φταίμε κι εμείς τίποτα, που κοντεύουμε να γίνουμε νευρασθενικοί!

Πετάξατε τον αερό σήμερα? Άντε, και Καλή Σαρακοστή σε όλους!:)

Ψάχνοντας..

...έναν στίχο που να με εκφράζει αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω, τις τελευταίες μέρες κάτι με βασανίζει. Νιώθω ότι κάτι έχασα, κάτι έφυγε. Κι ενώ πάω να στεναχωρηθώ, ανακαλύπτω ότι κάτι νέο έρχεται, από το πουθενά. Το ξέρω, δεν βγάζετε νόημα..Καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του για τις ασυναρτησίες μου.

Απλά ήλπιζα, ήλπιζα ότι για μία φορά αυτό που έψαχνα, με έψαχνε κι εκείνο. Όμως όχι, η ιστορία της ζωής μου συνεχίζεται, κι αυτό που έρχεται, φεύγει, και τίποτα δεν μένει για πάντα.

Αλλάζουμε, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε..Και μέσα σε όλα αυτά γινόμαστε πιο σκληροί, χάνουμε το ρομαντισμό μας, χανόμαστε.
Αυτό, με πειράζει.

Μπορώ να κρατήσω μέσα μου αυτό το μικρό παιδί, που θέλει να ερωτευτεί με όλη του την καρδιά, που πιστεύει στα θαύματα και τα παραμύθια, που ελπίζει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο του μισό?

Υ.Γ. Βρήκα το στιχάκι μου :
"Έχω...μάτια κλεισμένα...και δε με βρίσκει κανείς, πια, εμένα..
Έχω...όλα κρυμμένα... και ούτε μίση, ούτε αγάπες δείχνω πια..

Δεν είμαι εδώ για κανένα. Από εδώ κι απ'όλα λείπω
Δεν είμαι εδώ, δεν έχει κτύπο η καρδιά, δε ζω για κανέναν..

Δεν περιμένει άλλο τίποτα η καρδιά,
Μονάχα εσένα...!"