...Μόνος μου!...

"Μόνος μου, μόνος μου
ένα τραγούδι μόνος μου
παράξενο θα πω
ένα κρυφό μου στίχο

Μόνος μου, μόνος μου
τις νότες βάζει ο πόνος μου
και κλέβω το ρυθμό
απ'της καρδιάς τον ήχο

Να 'ταν η αγάπη σα νερό που δεν τελειώνει
όλες οι θάλασσες μαζί
να 'ταν η αγάπη τόσο απλό να δυναμώνει
όπως το φως που φέρνει ο ήλιος όταν βγει
Να 'ταν η αγάπη ένα όνειρο που πιάνει
και θα κρατήσει μια ζωή
να 'ταν η αγάπη ο μόνος λόγος να μας κάνει
ν'αγαπηθούμε απ'την αρχή

Μόνος μου, μόνος μου
χωρίς εσένα, μόνος μου
δεν ξέρω πια τι ζω
δεν ξέρω πού ανήκω

Μόνος μου, μόνος μου
άδειος μπροστά ο δρόμος μου
το βλέμμα στο κενό
κι η πλάτη μου στον τοίχο

Να 'ταν η αγάπη σα νερό που δεν τελειώνει
όλες οι θάλασσες μαζί
να 'ταν η αγάπη τόσο απλό να δυναμώνει
όπως το φως που φέρνει ο ήλιος όταν βγει
Να 'ταν η αγάπη ένα όνειρο που πιάνει
και θα κρατήσει μια ζωή
να 'ταν η αγάπη ο μόνος λόγος να μας κάνει
ν'αγαπηθούμε απ'την αρχή!.."

..Διότι ώρες ώρες θυμάμαι σαν χτες εκείνη την εποχή, που μόνη μου τριγύρναγα με τα τρένα της Γερμανίας, άκουγα αυτό το τραγούδι στο repeat, με το volume στο τέρμα, κι έπαιρνα δύναμη.
..Διότι ήμουν σε μία κρύα χώρα, και η καρδιά μου ζεσταινόταν στη σκέψη της ελληνικής θάλασσας ("..όλες οι θάλασσες μαζί"), και του ήλιου (.."όπως το φως που φέρνει ο ήλιος όταν βγει!").
..Διότι ήμουν μόνη μου, και τα έβγαλα πέρα.
..Διότι έμαθα να μη φοβάμαι τη μοναξιά, την έκανα φίλη μου, και έμαθα τα "κουμπιά" της.
..Και διότι έμαθα ότι αν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου, δεν μπορείς να εκτιμήσεις το "μαζί"!..

Υ.Γ...Και μόλις συνειδητοποιώ ότι αλλάζοντας ένα μόνο γράμμα, πέρασα από το Μόνος μου στο Μαζί...

Θέλω να φύγω...

Sail away..

Πόσο κοντά μπορείς να φτάσεις σε ένα όνειρο? Και πόσο δυνατό γίνεται ένα όνειρο, όταν όλα συνωμοτούν εναντίον του?
Ένα ολόκληρο blog, έχει το όνομά της. Βιβλία, πετρούλες, άσπρα χαρτιά, καδράκια και κομμάτια από ξύλο, τη φωτογραφία τηςμικρής εκκλησίτσας, με τον μπλε τρούλο.
Δεν ξέρω τί με δένει μαζί με αυτό το νησί, απλά μία ιδέα, ή κάτι παραπάνω? Ένας μύθος ίσως?Ρωτήστε φίλους, γνωστούς, ακόμη και άγνωστους. Όλοι ξέρουν την αντίδρασή μου στο άκουσμα της.

Την κοιτώ απέναντί μου στο γραφείο, και ταξιδεύω. Σαν σε όνειρο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μία μέρα, ίσως όχι πολύ μακριά, θα κοιτώ και απέναντί μου θα βρίσκεται μία φωτογραφία της καλντέρας, που θα έχω τραβήξει μόνη μου. Απλά φοβάμαι ότι κάτι πάλι θα συμβεί, και το όνειρο θα μείνει όνειρο.."Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τα αφήνει όνειρα η ζωή"..

Θέλω τόσο να το ζήσω. Να περπατήσω στα στενάκια , να αγναντεύω τη θάλασσα, και να χορτάσω τη μυρωδιά του ανέμου.
'Θέλω να πάω, στο νησί που λατρεύω..
Να βγω μες τους δρόμους, παντού να χορεύω..
Να δω την πανσέληνο, μέσα στη νύχτα,
Να κάνω μια ευχή, να μου πεις καληνύχτα.."

Κι όλα αυτά, σε ένα μήνα, μαζί σου! Λες τελικά να μου φέρεις κι άλλο γούρι, και να το κάνω το ταξίδι?
Και σαν πλησιάζει το νησί, και δέσει το καράβι..να μου κρατάς το χέρι σφιχτά!..Διότι ίσως και να είσαι ο λόγος, που ένα μεγάλο μου όνειρο θα βγει αληθινό..!

Υ.Γ..Θα πιω κι ένα Βινσάντο στην υγειά σας..!

Μία εικόνα..όλο Σαντορίνη!

..χίλιες λέξεις, λένε! Γιατί? Διότι παρατηρώντας μία εικόνα, πέρα από τα χρώματα, τα τοπία, τα πρόσωπα και τις γραμμές, μπορείς να δεις και κάτι ακόμα : Μπορείς να δεις συναισθήματα.
Συναισθήματα χαράς, λύπης, αναμονής, έρωτα, αγάπης, ξεγνοιασιάς,πόνου,ευτυχίας...

Κάποιος (?!?) μας έδωσε μία φωτογραφία, και μας άφησε να ταξιδεύουμε. Να χαθούμε στο συναίσθημά της, να γίνουμε πρωταγωνιστές, και να δώσουμε το δικό μας χρώμα.

Ήμουν, πριν από μερικές βδομάδες, σε μία παραλία. Η ώρα περίπου 9, και ο ήλιος σιγά σιγά αποσυρόταν από τον ουρανό, και ξεκίναγε την καθημερινή βόλτα του για άλλες γειτονιές.Φεύγοντας από τον ουρανό, τον ζωγράφιζε με χρώματα. Ροζ, και ξαφνικά πορτοκαλί.. μετά φούξια, και πάλι χρυσαφί. Μία παλέτα χρωμάτων, που δεν προλάβαινε να χορτάσει το ανθρώπινο μάτι. Είχαμε μείνει να κοιτάμε σαν χαζοί. "Κοίτα, κοίτα εκεί..", ήταν η φράση που επαναλαμβανόταν, πάντα συνοδευόμενη από τον δείκτη του χεριού, που άλλοτε έδειχνε δεξιά, κι άλλοτε αριστερά. "Αααααααα...", ήταν η απάντηση σε κάθε κοίταγμα του ουρανού. Τα χρώματα τα φύσης, του έρωτα και ζωής.

Προσπαθήσαμε να το φωτογραφίσουμε.Τί να πρωτοφωτογραφίσεις όμως? Τον ήλιο, τα σύννεφα, το βουνό, τον ορίζοντα, τη θάλασσα, τί? Το χρώμα που έπαιρνε το πρόσωπό σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, τα μάτια σου..
Κοιταχτήκαμε για λίγο, και αφεθήκαμε να απολαμβάνουμε το ρεσιτάλ της φύσης. Ήταν μοναδικό, και άξιζε να γευτείς μέχρι την τελευταία του στιγμή.

Ίσως τότε να συνειδητοποίησα και κάτι ακόμα. Ότι, δε χρειάζεται να πας στη Σαντορίνη, για να δεις το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα. Όταν ο ήλιος λάμπει στο χαμόγελό σου, τότε η Σαντορίνη είναι απλά μέσα στην καρδιά σου...

..Εξαιρετικά Αφιερωμένο..!

"Στο βιβλίο της καρδιάς
σκισμένες οι σελίδες
και στα μάτια της ψυχής
της μοναξιάς ρυτίδες

Είχα τόσο κουραστεί
που ήταν άδεια η αγκαλιά μου
κι ήρθε μεγάλη ανατροπή
όταν φάνηκες μπροστά μου

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
ξύπνησες μέσα μου ότι είχε κοιμηθεί
ξάφνου μαγεύτηκα και παραδέχτηκα
μαζί σου αγάπη μου πως έχω τρελαθεί

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
είσαι μωρό μου ότι είχα ονειρευτεί
ξάφνου μαγεύτηκα και αμέσως σκέφτηκα
αυτός ο έρωτας θ΄αφήσει εποχή
θ΄αφήσει εποχή

Στου κορμιού μου το βυθό
σ΄αγαπώ ναυαγισμένα
και στα χείλη μου τα δυο
φιλιά ξεθωριασμένα

Είχα πια απελπιστεί
είχα κλειστεί στον εαυτό μου
μα όλα τ΄άλλαξες εσύ
μόλις ήρθες στο πλευρό μου

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
ξύπνησες μέσα μου ότι είχε κοιμηθεί
ξάφνου μαγεύτηκα και παραδέχτηκα
μαζί σου αγάπη μου πως έχω τρελαθεί

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
είσαι μωρό μου ότι είχα ονειρευτεί
ξάφνου μαγεύτηκα και αμέσως σκέφτηκα
αυτός ο έρωτας θ΄αφήσει εποχή"

Κάθε μέρα, και πιο πολύ...
Πολλά Plus plus όμως, πολλά!!..
Κι εκεί που θέλουμε κάτι να πούμε, τα τραγούδια να μας προλαβαίνουν!Λες και όλοι οι παραγωγοί συμμετέχουν στο παιχνίδι μας, και το διασκεδάζουν!

Δεν ξέρω αν θ'αφήσουμε εποχή..
Ξέρω όμως ότι ζούμε την πιο όμορφη εποχή!
Κι εύχομαι αυτό, ποτέ να μην αλλάξει!