Περί Ευθύνης ο λόγος...

Ε λοιπόν, όσο μεγαλώνω, τόσο συνειδητοποιώ πόσο κακός λαός είμαστε - Και δεν φαντάζεστε πόσο με πληγώνει αυτό!
Είμαστε άνθρωποι του τέννις - Πετάμε πάντα το μπαλάκι της ευθύνης στον επόμενο, ποτέ δε φταίμε εμείς, και για τίποτα.

Κι αυτό ξεκινάει από εμένα, εσένα, για να φτάσει τελικά στους περιβόητους 300! Εκεί πλέον, η ευθύνη είναι άγνωστη λέξη."Δε φέρουμε ευθύνη που κάηκε η Ελλάδα - Πρόκειται πέρι ασύμμετρης απειλής!"...
Τς τς τς...Δε θα μείνω στον αστείο, αυτό, χαρακτηρισμό που χρησιμοποιήθηκε. Θα σχολιάσω το γεγονός ότι επί 1 ολόκληρη βδομάδα, παρακολουθώντας ειδήσεις, δεν είδα έναν, ΕΝΑΝ άνθρωπο να πει "φταίξαμε"!
Δε θα του παίρναμε το κεφάλι - Άνθρωποι είμαστε, και λάθη κάνουμε!
Αν όμως δεν τα αναγνωρίζουμε, πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε? Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτερη?

Η λαϊκή ρίση λέει "Το πάθημα μου έγινε μάθημα!" - και το πάθημα εμπεριέχει ευθύνη!
Χωρίς ευθύνη, το πάθημα είναι απλούστατα κάποιου άλλου, και το μάθημα όνειρο απατηλό..

Όταν το Σάββατο το πρωί ο ουρανός πάνω από το σπίτι μου είχε γίνει ήδη καφεκόκκινος από τα άπειρα δέντρα που καίγονταν σε όλη την Ελλάδα, βγήκα έξω, πήρα μία σακούλα, και άρχισα να μαζεύω ό,τι σκουπίδι υπήρχε στο δρόμο, και στο διπλανό (παρατημένο) οικόπεδο.
Το δικό μας το σπίτι, το έχουμε καθαρό - αυτό λέγεται πρόληψη!
Ο διπλανός, τον οποίο κανένας νόμος δεν υποχρεώνει να καθαρίσει τα χόρτα του αποφεύγοντας να λαμπαδιάσει κι εκείνος και όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω, απλά αδιαφορεί!
Κι έτσι βρισκόμαστε εμείς, να καλούμε ξανά και ξανά σε βοήθεια το δήμο, μπας και κάποιος ευαισθητοποιηθεί και καθαρίσει επιτέλους κανένα οικόπεδο από τα χόρτα.

Αλλά και πάλι - Βρίσκεται μία δικαιολογία ("Δεν μπορούμε, θα μας κάνει μήνυση ο ιδιοκτήτης", "Δεν τον βρίσκουμε στο τηλέφωνο"), και τα χόρτα μένουν εκεί, και η φωτιά παραμονεύει κάτω από κάθε κομμάτι σπασμένου γυαλιού μέσα στα χόρτα, σε κάθε μισοσβησμένη γόπα τσιγάρου!

Enough is Enough!

Αν αύριο το οικόπεδο του διπλανού πάρει φωτιά,και η φωτιά έρθει στο σπίτι μου (Χτύπα ξύλο) εγώ σε ΠΟΙΟΝ θα αναζητήσω ευθύνη? Στο Δήμο που ήθελε να κάνει κάτι, αλλά δεν μπορούσε? Στον γείτονα που αδιαφόρησε να καθαρίσει το οικόπεδό του, αγνοώντας τί κίνδυνο αποτελούσε και για τους άλλους? Η' από το Κράτος, που δεν προνόησε να βγάλει ένα νόμο, για να τον αναγκάσει να κάνει το αυτονόητο?

Και η ευθύνη θα γίνει πάλι ένα μπαλάκι, που θα πετάει από κεφάλι σε κεφάλι...
And so the story goes!...

Ντροπη...Οργή...και Πόνος!

Πριν μία βδομάδα, πριν 1 μόλις βδομάδα..
Ηταν 12 περίπου η ώρα το μεσημέρι, όταν ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής μαζί με τον Πίκο μου από την Καρδαμύλη στην Αθήνα. Ο δρόμος που ακολουθήσαμε? Ταϋγετος - Καλαμάτα - Μεσσηνία - Καρίταινα - Ανδρίτσαινα - Μεγαλόπολη και από κει, Αθήνα..
Σε κάθε χιλιόμετρο, θαύμαζα το δάσος, τα χωριά, τις ομορφιές αυτού του ευλογημένου τόπου, και έεεεεφτυνα! "Φτου φτου, να μην πάθουν τίποτα και αυτά τα δάση μας, μην πάθουν κάτι!.."
Και το ένιωθα βαθιά στην καρδιά μου..

Παρασκευή πρωί, ακούω ραδιόφωνο στο δρόμο για τη δουλειά "Καίγεται η Αρεόπολη"..μετά από λίγο "Καίγεται ο Ταΰγετος και ο Πάρνωνας"..Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Ένα μαχαίρι που μέχρι σήμερα δεν σταματά να κατασπαράζει κάθε ίχνος ελπίδας από τις καρδιές ολόκληρης της αγανακτισμένης χώρας μας..

Ακούω τις φωνές των ανθρώπων που εκλιπαρούν για βοήθεια, και θέλω να ουρλιάξω από την οργή μου. ΓΙΑΤΙ??????
Γιατί δε νοιάστηκε κανείς? Γιατί δεν έτρεξε κανείς? Γιατί δεν το πρόλαβε κανείς?
Γιατί να μετράμε νεκρούς, να σβήνουμε χωριά από το χάρτη, να καταστρέφονται ζωές ανθρώπων, να καταστρέφεται η πατρίδα μου, γιατί? Ποιός και γιατί δεν έκανε κάτι?

Και τί μπορούμε να κάνουμε τώρα? Εγώ την Τετάρτη θα βρίσκομαι στην πορεία διαμαρτυρίας, στην Πλατεία Συντάγματος, στις 19.00 - Δείτε και το banner για περισσότερα στοιχεία.
Και μετά, θα δώσω όοοοοο,τι μπορώ σε αυτούς τους ανθρώπους!
Και ναι, θα σε πάρω να πάμε πάλι εκεί κάτω, στα χωριά. Να περάσουμε από την καταστροφή, να μην την ξεχάσουμε, να ενισχύσουμε τον συνάνθρωπό μας.
ΔΕΝ θα σας ξεχάσουμε εδώ που βρισκόμαστε μακριά, στην κόλαση της Αθήνας..
Δε θα αφήσουμε κανέναν να γελάσει πονηρά, νομίζοντας πως κέρδισε!

Τολμήστε να μιλήσετε, να αναζητήσετε ευθύνες- Απαιτούμε να αλλάξει η στάση της πολιτείας, όλων των ανάξιων πολιτικών αυτού του πικραμένου τόπου.
Μπας και αύριο, ξημερώσει μια λιγότερο γκρίζα μέρα..

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ



click! on the pic.

Η ζωή μας, ένα ταξίδι....!

Σε 2 μερούλες φεύγω για διακοπές - Κύθηρα και Καρδαμύλη, με τον Πίκο μου, τη..μπέμπα μου(βλ. τη φωτογραφικούλα μου καλέεεε), το Λιονταράκι και άπειρη διάθεση για διακοπές. Διάθεση να γεμίσω τα ρουθούνια μου με καλοκαιρινές μυρωδιές, το memory stick της κάμερας με πολύχρωμες φωτογραφίες, και την καρδιά μου με ξεγνοιασιά..Με όποια σειρά θέλετε τα παραπάνω!
Έτσι λοιπόν, καθώς έσπρωχνα τις ώρες στο γραφείο μπας και περάσουν επιτέλους, έπεσα πάνω στην ιστορία του Δημήτρη!
Μία τόσο όμορφη ιστορία, με αξίες, με περιεχόμενο, και με μια δόση από εκείνο που όλοι θα θέλαμε μια μέρα να κάνουμε : Ένα ταξίδι ζωής!
Ο Δημήτρης γυρνάει τον κόσμο, με οδηγό του τον Ελληνικό πολιτισμό. Ταξιδεύει και βρίσκει Έλληνες στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, και όλες αυτές τις εμπειρίες του, τις καταγράφει καθημερινά στη σελίδα του - μαζί με πλούσιο φωτογραφικό υλικό!
Ρίξτε μια ματιά, θα "κολλήσετε" κι εσείς μαζί του!
Εγώ, ετοιμάζομαι για το δικό μου ταξίδι! Μέχρι τότε όμως, μερικές εικόνες από τη Φολέγανδρο - Ένα νησί για εκείνους που θέλουν να χαλαρώσουν, να ονειρευτούν, να ερωτευτούν και να αποδράσουν από τη φασαρία, τη βαβούρα, τη μιζέρια και τον κόσμο..


Εδώ, μία χαρακτηριστική Φολεγανδρίτικη φωτογραφία από το Κάστρο.Το Κάστρο που διατηρεί τη γραφικότητά του, μιας και απαγορεύεται η χρήση του από μικρομαγαζάκια. Για όποιον θέλει ζωή, θα πρέπει να..διαβεί την πόρτα του Κάστρου, και να προχωρήσει μέσα στη Φολεγανδρίτικη Χώρα!



Η βεράντα του ξενοδοχείου μας..Ένα παράθυρο στη θάλασσα, το Αιγαίο, και μία αίσθηση ταξιδιού χαρακτήριζαν αυτό το μέρος που μας φιλοξένησε ξανά και ξανά...
Μόλις έφτανες στην άκρη του μπαλκονιού, ως άλλος Leonardo Di Caprio, αισθανόσουν King of the World..


H κεντρική πλατεία (γνωστή και ως "Πιάτσα" - επηρεασμένη ίσως από την Ιταλική εποχή κατοχής του νησιού), στην οποία γυρνούσες μετά από το μπάνιο για να φας γευστικότατα "ματσάτα" (τοπικά ζυμαρικά, τα οποία ζυμώνονται την ίδια μέρα!) ,"σουρωτό" (ένα τοπικό τυρί, που συνόδευε συνήθως τη σαλάτα) και "καλασούνα" (Once again, τοπική πίτα, με αυτό το υπέροχο σουρωτό ως βασικό συστατικό..

Η Παναγιά..
Η Εκκλησία που στέκεται στην κορυφή του λόφου, και προστατεύει το νησί! Από 'κει ψηλά είχες πανοραμική θέα, όχι μόνο της Φολεγάνδρου, αλλά και των γειτονικών νησιών (Σίκινος κλπ). Μία αρχιτεκτονική τελειότητα ολοκλήρωνε την ομορφιά της Εκκλησιάς αυτής, η οποία κάθε απόγευμα αποτελούσε πόλο έλξης των απανταχού ερωτευμένων του νησιού, οι οποίοι ανηφόριζαν υπομονετικά προς την Παναγιά, για να απολαύσουν ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα, σκαρφαλωμένοι - κυριολεκτικά - στην οροφή της!


Και τέλος, το ηλιοβασίλεμα...
Με χρώματα που χρωμάτιζαν κάθε ξερό θάμνο του νησιού, και τον έβαφαν σε χρώματα κοραλιού..

Θα σου ξανάρθουμε - Διότι μας έκλεψες την καρδιά!