Η σωτηρία της ψυχής...

Χτές τ'απόγευμα, πήγα θέατρο! Όχι σε κάποια από τις παραστάσεις που παίζονται σε καθημερινή βάση σε ένα από τα 200 περίπου θέατρα της Αθήνας..Ούτε σε κάποια από εκείνες που σου ζητάνε εισιτήριο 23 ευρώ, για παράσταση μιάμιση ώρας..
Πήγα σε μία παράσταση,στην οποία με κάλεσε η γιαγιά μου.Μία αξιόλογη κυρία, φίλη της καλή, την είχε γράψει. Οι ηθοποιοί, εθελοντές. Η συγκεκριμένη κυρία έχει γράψει 29 έργα, και έχει δώσει, στα 30 χρόνια προσφοράς της, 350 περίπου παραστάσεις, τα έσοδα των οποίων έχουν διατεθεί εξ ολοκλήρου σε ιδρύματα..Έχει κάνει φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, έχει οργανώσει σωματείο που βοηθάει ανθρώπους σε ανάγκη, δίνει την ευκαιρία σε όλους μας, εθελοντικά, να προσφέρουμε βοήθεια σε ανθρώπους ξεχασμένους, και δίνει την ελπίδα σε αυτούς, να ονειρεύονται κάτι καλύτερο..
Η συγκεκριμένη κυρία, ετών 80 περίπου, έχει πρόβλημα υγείας. Πηγαίνει κούτσα-κούτσα, με βοήθεια. Κι όμως, δε σταματάει να δίνει.Να δίνει όση ενέργεια έχει, και πιστέψτε με, έχει πολλή..
Ξεκίνησα μετά τη δουλειά να πάω, μη γνωρίζοντας τί ακριβώς θα παρακολουθούσαμε.Για τη γιαγιούλα μου πήγαινα, ευκαιρία να την δώ κιόλας, διότι με τόσο τρέξιμο καθημερινά, δεν προλαβαίνω ούτε τα αυτονόητα..

Η παράσταση ήταν θρησκευτικού περιεχομένου. Ο τίτλος της, "Η Συγχώρεση". Ήμουν επιφυλακτική ως προς το ενδιαφέρον που θα μπορούσε να έχει, φανταζόμουν ένα θέατρο γεμάτο παπάδες, και κήρυγμα περί της θρησκείας.
Κάθε άλλο..

Η παράσταση ήταν λιτή, απέρριτη, και με ωραία μηνύματα. Οι θεατές, άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα, διαφόρων ηλικιών. Κορίτσια και αγόρια, κυρίες και κύριοι, ηλικιωμένοι και νέοι. Και ένας, και μόνο, παπάς, σεμνός και καλοσυνάτος, ο οποίος παρακολούθησε σιωπηλός την παράσταση..

Το στόρυ? Μία οικογένεια, που απαρτίζεται από 4 μέλη.Τη μαμά, τις 2 κόρες, και τον μπαμπά. Μετά από 22 χρόνια γάμου, αποφασίζουν να βρουν ένα μεγαλύτερο σπίτι, για να έχει ο καθένας το χώρο του.
Ο μπαμπάς, αρχίζει την αναζήτηση ακινήτου.
Τα παιδιά, ελπίζουν! "Θα έχω επιτέλους το δικό μου δωμάτιο", ονειρεύονται..
Και η μαμά, προσεύχεται όλα να πάνε καλά..

Οι μέρες περνούν, ο μπαμπάς όλο στα μεσιτικά γραφεία τριγυρνάει, και αργεί να γυρίσει στο σπίτι. Είναι αφηρημένος,απόμακρος, σκοτεινός. Η γυναίκα του, βλέπει τη μπόρα να πλησιάζει..
Μετά από λίγο καιρό, τους το ξεφουρνίζει.. "Τόσο καιρό αργούσα,διότι ερωτεύτηκα τη μεσίτρια. Δεν ξέρω από πού μου ήρθε,αλλά δεν μπορώ μακριά της. Μαζεύω τα πράγματά μου, και φεύγω"...
Η γυναίκα του, συναισθηματικά διαλυμένη.Τα παιδιά του οργισμένα.
Κι εκείνος, στην αγκαλιά της μεσίτριας, η οποία είχε κατά βάση βάλει στόχο τα λεφτά του.
Αγόρασε ένα δυάρι για να στεγάσουν τον έρωτά τους (τον οποίο έγραψε στο όνομά της..), και ξέχασε την οικογένειά του.
Η γυναίκα του, τέρας υπομονής και καλοσύνης, περίμενε.. "Θα περάσει η μπόρα, θα δει το λάθος του, και θα γυρίσει"..
Α, την ηλίθια, σκεφτόμουν..Εγώ στη θέση της θα του έδινα τα παπούτσια στο χέρι, και στο καλό να πάει.Όχι που θα τον άφηνα να γυρίσει και πάλι πίσω..Ε, ποτέ!

Ο καιρός πέρασε, και όταν η μεσίτρια ξεζούμισε τον πρωταγωνιστή μας, τον έστειλε στο καλό!
Του είχε φάει όλες τις οικονομίες που μάζευε τόσα χρόνια με την οικογένειά του, πατώντας πάνω στον έρωτά του, την τύφλα του..Έτσι, πήρε τη βαλίτσα του, και πήγε να μείνει σε ένα μικρό, φτηνό ξενοδοχείο.

Όταν το έμαθε αυτό η γυναίκα του, έσπευσε να τον αναζητήσει με αγάπη, να τον συγχωρήσει, να τον δεχτεί πίσω. Η' καλύτερα, τον περίμενε να γυρίσει μόνος του..
Και γύρισε, και ζήτησε συγγνώμη, και μετάνιωσε, και κατάλαβε το λάθος του.
"Τυφλώθηκα", είπε.."Μπήκε ο Σατανάς μέσα μου, ήμουν άλλος άνθρωπος"....Το πάθος..

Στο τέλος του έργου, περνώντας από όλα τα στάδια της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, φτάσαμε στην "κάθαρση"..Η θέληση της μάνας, η πίστη και η αγάπη, η υπομονετικότητα και η έλλειψη εγωισμού της, έσωσε την οικογένειά τους, που έσμιξε και πάλι, μετά από αυτή τη φουρτούνα..

Το σενάριο, δε φαντάζει καθόλου εξωγήινο, καθόλου "φτιαχτό", καθόλου στημένο για να προωθήσει ιδέες. Είναι, δυστυχώς, η καθημερινότητά μας. Μόνο που στην καθημερινότητά μας, κανείς μας δεν αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις με αγάπη. Όλοι βάζουμε μπροστά τον εγωισμό μας. "Εγώ να είμαι καλά, ΕΓΩ να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ.."
Και ο Σατανάς, ή όπως αλλιώς θέλετε να τον πείτε, φωλιάζει στην ψυχή μας, και δε μας αφήνει να συγχωρήσουμε.

Η συγχώρεση, ηρεμεί την ψυχή μας. Η εκδίκηση, ο εγωισμός και η μνησικακία, τη δηλητηριάζουν. Η αγάπη, την διαιωνίζει..!
Κι αυτό μου έμεινε από τη χτεσινή παράσταση!
Σ'ευχαριστώ γιαγιά...!