..είχες ποτέ σου ημερολόγιο? Ένα τετράδιο, ένα σημειωματάριο, ένα μικρό βιβλιαράκι, όπου έγραφες τις σκέψεις σου, τα συναισθήματα και τα ταξίδια σου? Γυναικεία πράγματα, θα μου πεις..ή καλύτερα, χαζοκοριτσίστικα..
Ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου ημερολόγιο κάπου εκεί γύρω στην Τρίτη Γυμνασίου..Τότε που ο έρωτας μου πρωτοχτύπησε την πόρτα, και αδυνατώντας να τον αντιμετωπίσω μόνη μου, μετέφερα κάθε μου σκέψη σε ένα τετράδιο..Με λουκέτο, βέβαια, για να μην το πιάσει κανένα περίεργο μάτι, και έχουμε άλλα μετά. Και τί νόημα είχε η συγγραφή του ημερολογίου? Τί νόημα είχε να χάνω ώρες από τον ύπνο μου, για να περιγράφω τί μου είπε, πώς με κοίταξε, τί τραγούδι χορέψαμε στο πρώτο μας μπλουζ κλπ? Εμ, βλέπεις, αυτό που αρχικά ξεκίνησε ως απλή εξιστόρηση της πραγματικότητας, σύντομα έγινε ο πιο καλός μου φίλος..Εκείνος που έχει "ακούσει" τον πόνο και την χαρά μου, σε κάθε περίοδο της ζωής μου, από τότε που ήμουν 15 ετών, μέχρι τώρα.. Εκείνος που υπομονετικά καθόταν στην αγκαλιά μου τόοοοοσα βράδια, ενώ εγώ χάραζα με ένα στυλό τις γραμμές και τις σελίδες του. Κι ενώ δεν μπορούσε να μιλήσει, για να με συμβουλέψει, ήταν πάντα εκεί, να ακούει..Δύσκολο πράγμα να βρεις κάποιον να ακούει..
Το 1ο ημερολογιάκι μου σύντομα γέμισε τις σελίδες του..Με ιστορίες από το σχολείο, την πενταήμερη, τα συναισθήματα που σιγά σιγά άρχισαν να ωριμάζουν, τις πλάκες, τις φιλίες, τις εκδρομές και όλα εκείνα τα συστατικά της παιδικότητας που μας χαρακτήριζαν στα σχολικά τα χρόνια..Ύστερα, ήρθε το πανεπιστήμιο..Κι επειδή το 1ο ημερολογιάκι είχε πλέον δυνοπαθήσει, ήρθε να πάρει τη σειρά του ένα νέο ημερολογιάκι..Αυτή τη φορά, με πιο σοβαρό ύφος, όχι τόσο παιδιαρίστικο..Όχι πολλά χαρτάκια κολλημένα στις σελίδες του, όχι πολλά λουλουδάκια.. Αυτό το ημερολογιάκι με ακολουθεί ακόμα, σε όλα μου τα ταξίδια, όπου κι αν βρίσκομαι. Μου κράτησε παρέα σε κάτι μοναχικά βράδια στη Γερμανία, κάτι πονεμένα βράδια στον St.Stefan, κάτι μπερδεμένες μέρες, σε διλήμματα, σε αποφάσεις, σε αλλαγές, σε ταξίδια.. Κάθε που ένα νέο συναίσθημα κατασκήνωνε στην καρδιά μου, οι σελίδες του γέμιζαν με λίγο ακόμη μελάνι...
Αποτέλεσμα αυτών των αμέτρητων ωρών που έχω περάσει γράφοντας στο ημερολόγιό μου? Τί άλλο? Η ιστορία της ζωής μου, των συναισθημάτων, των εμπειριών και των ταξιδιών μου.. Από ένα μικρό παιδάκι, έγινα ολόκληρη γυναίκα..Και το ημερολογιάκι μου, θα είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει ποιά ήμουν, πώς ένιωθα, και πώς έφτασα ως εδώ! :) Με τα ετήσια φλας μπακ του (ω ναι, κάθε χρόνο, την τελευταία μέρα περίπου του χρόνου, γράφω τα "best of" της χρονιάς που πέρασε, όλα εκείνα που χαράκτηκαν δηλαδή στο μυαλό ή την καρδιά μου-πολλή φάση), με τις αναδρομές του, με τις λεπτομερείς περιγραφές σκηνικών και εντυπώσεων.. Τα διαβάζω πού κ πού, όταν έχω χρόνο, και χαζογελάω μόνη μου..
Το έχω παραμελήσει τελευταία..μάλλον αυτό το μπλογκάκι έχει πάρει λίγο τη θέση του..λίγο όμως μόνο, διότι εδώ δεν μπορώ να ανοίξω πραγματικά την καρδιά μου! Υπάρχουν μερικά πράγματα, μερικές σκέψεις και συναισθήματα, που δε θέλεις να τα μοιραστείς σχεδόν με κανέναν..εκτός από το μαγικό σου βιβλιαράκι!..
Αχ, κουβέντα που μου ήρθε να ανοίξω όμως σήμερα..Άκουγα Bryan Adams, και θυμήθηκα τα νιάτα μου μου φαίνεται! Σας αφήνω με ένα τραγούδι, ένα τραγούδι που άκουγα όταν ήμουν μικρούλα..Το άκουγα και το ξανάκουγα, και είχα γράψει μια φράση του σε ένα μπλε, θυμάμαι χαρτάκι, και το είχα κρεμάσει στον τοίχο μπροστά στο γραφείο μου, και το είχα πάρει απόφαση..
"...Love is one big illusion, I should try to forget..."
και πόσο χαίρομαι που η ζωή τελικά με διέψευσε..
Ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου ημερολόγιο κάπου εκεί γύρω στην Τρίτη Γυμνασίου..Τότε που ο έρωτας μου πρωτοχτύπησε την πόρτα, και αδυνατώντας να τον αντιμετωπίσω μόνη μου, μετέφερα κάθε μου σκέψη σε ένα τετράδιο..Με λουκέτο, βέβαια, για να μην το πιάσει κανένα περίεργο μάτι, και έχουμε άλλα μετά. Και τί νόημα είχε η συγγραφή του ημερολογίου? Τί νόημα είχε να χάνω ώρες από τον ύπνο μου, για να περιγράφω τί μου είπε, πώς με κοίταξε, τί τραγούδι χορέψαμε στο πρώτο μας μπλουζ κλπ? Εμ, βλέπεις, αυτό που αρχικά ξεκίνησε ως απλή εξιστόρηση της πραγματικότητας, σύντομα έγινε ο πιο καλός μου φίλος..Εκείνος που έχει "ακούσει" τον πόνο και την χαρά μου, σε κάθε περίοδο της ζωής μου, από τότε που ήμουν 15 ετών, μέχρι τώρα.. Εκείνος που υπομονετικά καθόταν στην αγκαλιά μου τόοοοοσα βράδια, ενώ εγώ χάραζα με ένα στυλό τις γραμμές και τις σελίδες του. Κι ενώ δεν μπορούσε να μιλήσει, για να με συμβουλέψει, ήταν πάντα εκεί, να ακούει..Δύσκολο πράγμα να βρεις κάποιον να ακούει..
Το 1ο ημερολογιάκι μου σύντομα γέμισε τις σελίδες του..Με ιστορίες από το σχολείο, την πενταήμερη, τα συναισθήματα που σιγά σιγά άρχισαν να ωριμάζουν, τις πλάκες, τις φιλίες, τις εκδρομές και όλα εκείνα τα συστατικά της παιδικότητας που μας χαρακτήριζαν στα σχολικά τα χρόνια..Ύστερα, ήρθε το πανεπιστήμιο..Κι επειδή το 1ο ημερολογιάκι είχε πλέον δυνοπαθήσει, ήρθε να πάρει τη σειρά του ένα νέο ημερολογιάκι..Αυτή τη φορά, με πιο σοβαρό ύφος, όχι τόσο παιδιαρίστικο..Όχι πολλά χαρτάκια κολλημένα στις σελίδες του, όχι πολλά λουλουδάκια.. Αυτό το ημερολογιάκι με ακολουθεί ακόμα, σε όλα μου τα ταξίδια, όπου κι αν βρίσκομαι. Μου κράτησε παρέα σε κάτι μοναχικά βράδια στη Γερμανία, κάτι πονεμένα βράδια στον St.Stefan, κάτι μπερδεμένες μέρες, σε διλήμματα, σε αποφάσεις, σε αλλαγές, σε ταξίδια.. Κάθε που ένα νέο συναίσθημα κατασκήνωνε στην καρδιά μου, οι σελίδες του γέμιζαν με λίγο ακόμη μελάνι...
Αποτέλεσμα αυτών των αμέτρητων ωρών που έχω περάσει γράφοντας στο ημερολόγιό μου? Τί άλλο? Η ιστορία της ζωής μου, των συναισθημάτων, των εμπειριών και των ταξιδιών μου.. Από ένα μικρό παιδάκι, έγινα ολόκληρη γυναίκα..Και το ημερολογιάκι μου, θα είναι πάντα εκεί για να μου θυμίζει ποιά ήμουν, πώς ένιωθα, και πώς έφτασα ως εδώ! :) Με τα ετήσια φλας μπακ του (ω ναι, κάθε χρόνο, την τελευταία μέρα περίπου του χρόνου, γράφω τα "best of" της χρονιάς που πέρασε, όλα εκείνα που χαράκτηκαν δηλαδή στο μυαλό ή την καρδιά μου-πολλή φάση), με τις αναδρομές του, με τις λεπτομερείς περιγραφές σκηνικών και εντυπώσεων.. Τα διαβάζω πού κ πού, όταν έχω χρόνο, και χαζογελάω μόνη μου..
Το έχω παραμελήσει τελευταία..μάλλον αυτό το μπλογκάκι έχει πάρει λίγο τη θέση του..λίγο όμως μόνο, διότι εδώ δεν μπορώ να ανοίξω πραγματικά την καρδιά μου! Υπάρχουν μερικά πράγματα, μερικές σκέψεις και συναισθήματα, που δε θέλεις να τα μοιραστείς σχεδόν με κανέναν..εκτός από το μαγικό σου βιβλιαράκι!..
Αχ, κουβέντα που μου ήρθε να ανοίξω όμως σήμερα..Άκουγα Bryan Adams, και θυμήθηκα τα νιάτα μου μου φαίνεται! Σας αφήνω με ένα τραγούδι, ένα τραγούδι που άκουγα όταν ήμουν μικρούλα..Το άκουγα και το ξανάκουγα, και είχα γράψει μια φράση του σε ένα μπλε, θυμάμαι χαρτάκι, και το είχα κρεμάσει στον τοίχο μπροστά στο γραφείο μου, και το είχα πάρει απόφαση..
"...Love is one big illusion, I should try to forget..."
και πόσο χαίρομαι που η ζωή τελικά με διέψευσε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου