Χρόνια Πολλά..

28η Οκτωβρίου 2008. Πριν από 5 χρόνια, σαν σήμερα, βρισκόμουν στη Γερμανία. Ήμουν μόλις 15 μέρες εκεί, και είχα ξυπνήσει από το χάραμα για να πάω στη δουλειά μου. Ο καιρός ήταν μουντός, συννεφιασμένος. Η διάθεσή μου, ανάλογη. Θυμάμαι τους δικούς μου να μου τηλεφωνούν και να μου λένε πως ο καιρός ήταν υπέροχος στην Ελλάδα, πως θα βρισκόντουσαν με τους κουμπάρους τους και τα παιδιά για να πάνε για ψαράκι. "Μα είναι δυνατόν να εργάζομαι χρονιάρα μέρα? Στη χώρα μου να γιορτάζουν το "ΟΧΙ" στους Ιταλούς και τους Γερμανούς, κι εγώ να εργάζομαι για τους Γερμαναράδες?", σκεφτόμουν. Όταν είσαι μόνος σου μακριά από το σπίτι σου, τη χώρα σου, όλα τα συναισθήματα τα νιώθεις σε υπερθετικό βαθμό. Κυριολεκτικά, υπερθετικό. Σε υπερθετικό την ιστορία, την παράδοση, τη μουσική, τις επετείους, και ότι άλλο σου θυμίζει την πατρίδα σου.

Πέντε χρόνια αργότερα, βρίσκομαι και πάλι στο εξωτερικό. Όχι μόνη μου, όχι τρομαγμένη, όχι τόσο υπερβολική. Μάλλον φταίει και ο Πίκος γι'αυτό, που φροντίζει να με προσγειώνει σε κάποια πράγματα. Εγώ είμαι πιο ρομαντική, τα βλέπω όλα αυτά με συναίσθημα, ενώ εκείνος βάζει και τον παράγοντα "λογική" στις σκέψεις μου. Είναι σημαντικό να γιορτάζουμε τις εθνικές μας εορτές, εξίσου σημαντικό όμως είναι σημαντικό να γνωρίζουμε την αληθινή ιστορία μας. Είναι σημαντικό να αισθανόμαστε περήφανοι για τη χώρα μας και τους Έλληνες, παράλληλα όμως πρέπει να γνωρίζουμε για τα στραβά μας, να μαθαίνουμε από αυτά και να μην τα κουκουλώνουμε. Εμείς οι Έλληνες έχουμε τόσο πολύ ανάγκη να γατζωνόμαστε από την ιστορία μας, όσο κανείς άλλος. Η ιστορία μας ενώνει, μας συσπειρώνει, μας κάνει να αισθανόμαστε "Έλληνες, μεγάλοι και τρανοί".Δυστυχώς όμως, κάποιους τους φανατίζει, και τους κάνει να φέρονται υποτιμητικά στους άλλους λαούς, πιστεύοντας πως εμείς είμαστε οι καλοί κι όλοι οι άλλοι οι κακοί, οι βάρβαροι..

Η Ελλάδα έχει μία τεράστια ιστορία.. Το σημαντικό είναι να τη μαθαίνουμε σωστά, να την κουβαλάμε μέσα μας, και να την περιγράφουμε στα παιδιά μας. Να τους εξηγούμε πού είμασταν σωστοί, και πού όχι. Όταν ήμουν στο σχολείο, είχα σχεδόν την αίσθηση πως εμείς οι Έλληνες πάντα αδικούμασταν, πάντα είμασταν οι ταλαιπωρημένοι, που όλοι ήθελαν να μας κάνουν κακό. Πως ποτέ δε φταίξαμε, κι ας είχαμε πήξει στους εμφύλιους πολέμους, κι ας είχαμε κάνει κι εμείς τις εκστρατείες μας.
Και μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι η υπερβολή δεν κάνει καλό, ότι η υπερβολή φανατίζει και δεν αφήνει το μυαλό να σκεφτεί και να ερευνήσει..Αν ξέρεις την ιστορία σου πραγματικά, τότε κανείς δεν μπορεί να σε "αλλοτριώσει" .Λένε για θεωρίες συνωμοσίας ενάντια στη χώρα μας, που προσπαθούν να μας αλλοτριώσουν..Μα είναι υποχρέωση καθενός μας να αναζητάει την αλήθεια, να απαιτεί να μάθει και να αξιολογήσει τί πραγματικά συνέβη, και να πατάει καλά στα πόδια του. Και να λέει πάντα ΟΧΙ σε εκείνους που προσπαθούν να τον παραμυθιάσουν, για να περάσουν το δικό τους!

Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα, πιστεύω πως την καρδιά του Έλληνα δεν τη βρίσκεις εύκολα σε άλλους λαούς (τουλάχιστον όχι αυτούς που έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα), γι'αυτό και γιορτάζουμε τη σημερινή μέρα. Διότι πριν από 68 χρόνια, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει το ΟΧΙ του, να πανηγυρίσει που η χώρα του θα αντιστεκόταν στον εχθρό, που θα προσπαθούσε να μην υποταχθεί.
Και γι'αυτή την λεβεντιά και την καρδιά, γι'αυτή που χιλιάδες χρόνια χτυπάει στα στήθη του Έλληνα, αξίζει να είμαστε περήφανοι και να γιορτάζουμε επετείους σαν τη σημερινή..

Υ.Γ. Ακούω Άλφα ραδιόφωνο από το πρωί, και έχει ένα πραγματικά υπέροχο αφιέρωμα στο έπος του '40. Σε μαρτυρίες των ανθρώπων που πολέμησαν και έδωσαν την ψυχή τους στα βουνά, εκείνων που με το χαμόγελο στα χείλη πήγαν να προστατέψουν τη χώρα μας..Αποσπάσματα από τις εφημερίδες του εξωτερικού, που εκθείαζαν το θάρρος της Ελλάδας, της μικρής αυτής χώρας που αντιστάθηκε στο γίγαντα του πολέμου.
Και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και περηφάνια, που οι παππούδες μου ήταν εκεί και αντιστάθηκαν, και θυμάμαι ιστορίες του παππού μου από τον πόλεμο στα βουνά της Αλβανίας, και ανατριχιάζω..Λεβεντιά!!!