Πήραμε φόρα...

Καιρό είχα να σας ζαλίσω με τις φλυαρίες μου, τώρα θα πάρετε μία μαζεμένη δόση πολυλογίας!! :) Φτιάχνει ο καιρός, πετάει ο νους σε διακοπές και σε βόλτες, η μουσικούλα μας κάνει να χορεύουμε στην καρεκλίτσα μας μπροστά στην οθόνη, οπότε κι εγώ λέω να σας μεταφέρω λίγο το κλίμα!! :)

Δε σας τα είπα λοιπόν για το περασμένο μου ΣΚ στην Αθήνα!! Τα χάι λάιτς??
> Η Σαββατιάτικη βόλτα στο σπιτάκι της αδερφούλας μου!!!!
Θα μου πεις, ε σιγά κοπέλα μου πώς κάνεις έτσι! Πού είναι αυτό το σπίτι της αδερφής σου και κάνεις έτσι, στη Μύκονο?Οοοοχι, δεν είναι στη Μύκονο, αλλά το γεγονός ότι είναι το σπίτι της ΑΔΕΡΦΗΣ μου, το κάνει ιδιαίτερο! Τόσα χρόνια μέναμε στο πατρικό μας, πηγαίναμε για καφέ σε καφετέριες ή για βόλτες στα καταστήματα..αλλά αυτή τη φορά, την πήρα τηλέφωνο σπίτι της, και της είπα έτσι αυθόρμητα "Να περάσω για καφεδάκι?"..κι εκείνη πέταξε από τη χαρά της, και μόλις έφτασα με ξενάγησε σε κάθε γωνιά του, μου έδειξε και την πιο μικρή λεπτομέρεια!!...Αχ πόσο μου λείπεις βρε Μπουρμπουλάκι μου...

> Φίλοι, φίλοι, φίλοι...
Ξεκινήσαμε μόνοι, βρεθήκαμε πολλοί από μας στο Κ2 της Βόνταφον, και συνεχίσαμε μαζί, παράλληλα τις πορείες μας. Γίναμε φίλοι, κάναμε ταξίδια, μοιραστήκαμε χαρές και στενοχώριες, αλλαγές και αξέχαστες βραδιές ατελείωτου "χαζοφιλοσοφείν" :) Και σιγά σιγά, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά της εκκλησίας! Την περασμένη Παρασκευή, σειρά είχε ο Φωτάκης με τη Διώνη! ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ παιδιά, πάντα λαμπεροί, πάντα αγαπημένοι!! Εκεί που καθόμασταν στο τραπεζάκι με τον αριθμό 6 αν δεν κάνω λάθος, μας κοίταζα όλους γύρω, την Β. με τον Β., τον Η. με τη Γ., τον Σ. με την Κ. και σκεφτόμουν πώς θα είμαστε σε 5-10 χρόνια, και πάλι όλοι μαζί, ίσως με κουτσούβελα ίσως όχι, αλλά πάντα αγαπημένοι :)

Η Γιουροβίζιον με παρέα, πιτσούλες και γκρίνια στο σπιτάκι του Λιάκου. Καινούριο κι εκείνου το σπιτάκι, και πανέμορφο! Τόσο ζεστό και χαλαρό, σαν τον οικοδεσπότη του! Αράξαμε παρέα όλοι, είδαμε τις γιουροβιζιόν μας, παίξαμε Playstation, αναλύσαμε τα περιεχόμενα της πίτσας και της μακαρονάδας που θα παραγγέλναμε, κι έπειτα κάναμε μία μίνι..πασαρέλα, για να δούμε τι θα φορέσουμε, για να πάμε το βράδυ στο παρτάκι της αγαπημένης κουμπαρούλας μου!..
Μετά από λίγο, αραχτοί όλοι σε ένα πανέμορφο όπεν έρ (open air ντε) κλαμπάκι της παραλιακής..να χορεύουμε, άλλοι με πατερίτσα, άλλοι μεθυσμένοι κι άλλοι κουτσομπολεύοντας το νέο ειδύλλιο που ψήνεται, στους δροσερούς ρυθμούς του καλοκαιριού! ΟΠΑ!..

Φίλοι, που μέσα στην καρδιά σου είναι κάτι παραπάνω από φίλοι..είναι οικογένεια!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους..!

Είναι κάτι μεσημέρια στη δουλειά..

..που δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς, να δουλέψεις, να στείλεις το μέηλ που τόση ώρα είναι σε "draft mode" και περιμένει να πατήσεις εκείνο το κουμπάκι το "Send" για να πάει κι αυτό στη δουλειά του.

Κοιτάς έξω από το παράθυρο, βλέπεις συννεφιά, μουντάδα, γκρίζο ουρανό και κόσμο με μπουφανάκια. Μετά κοιτάς την ημερομηνία, 3 Ιουνίου του 2010. Κοιτάς και την ώρα, λίγο πριν το μεσημεράκι. Καλοκαιράκι κοινώς! Αμ δε, θά'θελες..αυτά μόνο στο Ελλάντα, εδώ στο Ελβετία το καλοκαιράκι είναι Guest Star και εμφανίζεται μόνο επιλεκτικά :) Όσα λεφτά κι αν προσφέρονται να του δώσουν οι Ελβετοί για να το καλοπιάσουν, τίποτα αυτό, ανένδοτο! Δεν τη χωνεύει την Ελβετία λέμε, κάνει παρέα στην αγαπημένη του την Ελλαδίτσα, εκείνη την "κακομοίρα του νοτιά" όπως την αντιμετωπίζουν εδώ στας κεντρικάς Ευρώπας, μπας και της φτιάξει λίγο τη διάθεση με τα τόσα προβλήματα που έχει κι εκείνη!..

Το περασμένο Σαββατοκύριακο είμασταν στην Αθήνα, για το γάμο δυο φίλων μας! Με κάθε ευκαιρία βγάζουμε ένα εισιτήριο, και παίρνουμε το δρόμο για κάτω, για να δούμε όλους όσους αγαπάμε, και δεν έχουμε κοντά μας. Μπορεί να είμαι ήδη 2 χρόνια + στη Ζυρίχη, αλλά το σπίτι μου, αυτό το συναίσθημα του τόπου και των ανθρώπων που σε αγκαλιάζουν όπως είσαι, είναι εκεί.. Μπορεί τα προβλήματα να πληθαίνουν, η οικονομία να πηγαίνει κατά διαόλου και η βενζίνη να καταναλώνεται πιο γρήγορα κι από ένα ποτήρι νερό όταν διψάς, αλλά και πάλι οι άνθρωποι δεν το βάζουν κάτω. Βρίζουν, φωνάζουν, διαμαρτύρονται, αλλά στο τέλος τα βγάζουν πέρα! Μεσογειακό ταμπεραμέντο το θεωρούνε κάποιοι, τρόπος επιβίωσης λέω εγώ.

Αρχίσαμε και την αντίστροφη μέτρηση...3 βδομάδες έμειναν για τον παράδεισο, και δε βλέπω την ώρα!!!

Καλό καλοκαιράκι να έχουμε καλέ, κι εσείς εκεί που το ζείτε, κι εμείς εδώ που ακόμα το προσμένουμε :)