Είναι κάτι μεσημέρια στη δουλειά..

..που δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς, να δουλέψεις, να στείλεις το μέηλ που τόση ώρα είναι σε "draft mode" και περιμένει να πατήσεις εκείνο το κουμπάκι το "Send" για να πάει κι αυτό στη δουλειά του.

Κοιτάς έξω από το παράθυρο, βλέπεις συννεφιά, μουντάδα, γκρίζο ουρανό και κόσμο με μπουφανάκια. Μετά κοιτάς την ημερομηνία, 3 Ιουνίου του 2010. Κοιτάς και την ώρα, λίγο πριν το μεσημεράκι. Καλοκαιράκι κοινώς! Αμ δε, θά'θελες..αυτά μόνο στο Ελλάντα, εδώ στο Ελβετία το καλοκαιράκι είναι Guest Star και εμφανίζεται μόνο επιλεκτικά :) Όσα λεφτά κι αν προσφέρονται να του δώσουν οι Ελβετοί για να το καλοπιάσουν, τίποτα αυτό, ανένδοτο! Δεν τη χωνεύει την Ελβετία λέμε, κάνει παρέα στην αγαπημένη του την Ελλαδίτσα, εκείνη την "κακομοίρα του νοτιά" όπως την αντιμετωπίζουν εδώ στας κεντρικάς Ευρώπας, μπας και της φτιάξει λίγο τη διάθεση με τα τόσα προβλήματα που έχει κι εκείνη!..

Το περασμένο Σαββατοκύριακο είμασταν στην Αθήνα, για το γάμο δυο φίλων μας! Με κάθε ευκαιρία βγάζουμε ένα εισιτήριο, και παίρνουμε το δρόμο για κάτω, για να δούμε όλους όσους αγαπάμε, και δεν έχουμε κοντά μας. Μπορεί να είμαι ήδη 2 χρόνια + στη Ζυρίχη, αλλά το σπίτι μου, αυτό το συναίσθημα του τόπου και των ανθρώπων που σε αγκαλιάζουν όπως είσαι, είναι εκεί.. Μπορεί τα προβλήματα να πληθαίνουν, η οικονομία να πηγαίνει κατά διαόλου και η βενζίνη να καταναλώνεται πιο γρήγορα κι από ένα ποτήρι νερό όταν διψάς, αλλά και πάλι οι άνθρωποι δεν το βάζουν κάτω. Βρίζουν, φωνάζουν, διαμαρτύρονται, αλλά στο τέλος τα βγάζουν πέρα! Μεσογειακό ταμπεραμέντο το θεωρούνε κάποιοι, τρόπος επιβίωσης λέω εγώ.

Αρχίσαμε και την αντίστροφη μέτρηση...3 βδομάδες έμειναν για τον παράδεισο, και δε βλέπω την ώρα!!!

Καλό καλοκαιράκι να έχουμε καλέ, κι εσείς εκεί που το ζείτε, κι εμείς εδώ που ακόμα το προσμένουμε :)