Θυμάμαι μικρή, είχα μία αγαπημένη φράση, την οποία χρησιμοποιούσα και ως σίγκνατσουρ στο παλιό μου εμαιλ του γιαχού! Κάτσε να βρω πώς το έλεγα ακριβώς, να κάπως έτσι..
Life is not about the breaths you take, it's about the moments that take your breath away!
Ναι ξέρω, ωραίο ακούγεται. Ακόμη καλύτερο όταν το ζεις κιόλας, όταν καθημερινά έχεις κι ένα τέτοιο μομέντο, που σου κόβει την ανάσα με τη μοναδικότητά του :) Αυτό το στιχάκι μου ήρθε κατα νου, ακούγοντας ένα τραγουδάκι των μελωδικών One Republic με τίτλο "counting stars".
Και μετά συνειδητοποιείς, ότι η ζωή κυλάει κι εμείς μετράμε, μετράμε, μετράμε..
Μετράμε ώρες, μέρες, στιγμές, χρόνια, λεπτά..μετράμε ανάποδα, ορθά, αθροίζουμε και αφαιρούμε, γενικά κάνουμε ό,τι μπορούμε βρε παιδί μου για να κρατάμε τον εγκέφαλο απασχολημένο με αριθμητικές πράξεις.
Για πάτα λοιπόν ένα "pause" και σταμάτα.
Κατέβα για λίγο από το τρένο που λέγεται ζωή, και δες τριγύρω σου. Πάρε βαθιά ανάσα, παρατήρησε τις λεπτομέρειες, δώσε σημασία στο ασήμαντο, το προφανές.
Όπως ένα μικρό παιδί. Εκεί που εσύ τρέχεις στο δρόμο να προλάβεις τις δουλειές, εκείνο δεν καταλαβαίνει τι είναι ο χρόνος, η πίεση, το άγχος. Για εκείνο σημασία έχουν τα λουλουδάκια, τα πουλιά, ο ήλιος, κανένα διερχόμενο γατάκι, ένας σκύλος που γαβγίζει.
Πόσο ευτυχισμένα είναι, χωρίς να το συνειδητοποιούν. Πόσο ήρεμα, αθώα, απροβλημάτιστα και τελικά ελεύθερα!
Γι'αυτό σταμάτα για λίγο, και προσπάθησε να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Δεν είναι πιο όμορφος? Πιο ρομαντικός, χρωματιστός, ζωντανός και ανθρώπινος?
Νομίζω ότι το να σου δίνεται η ευκαιρία να δεις τον κόσμο μέσα από τα ματάκια του παιδιού σου, είναι ένα από τα μεγαλύτερα μπένεφιτς του να είσαι γονιός. Ξαναγεννιέσαι, ξαναζείς τη ζωή από την αρχή, μόνο που αυτή τη φορά έχεις και τη γνώση, και την εμπειρία, να τα βιώσεις όλα αυτά διαφορετικά, ουσιαστικά!
Σήμερα κλείνω υπολογιστές, αφήνω τη δουλειά, και την κοπανάω νωρίς να πάω να πάρω το κοριτσάκι μου από το σταθμό, να τη σφίξω στην αγκαλιά μου και να περάσουμε το απόγευμα μαζί. Μπορεί ο καιρός σε αυτή την "καιρικά καταρραμένη" χώρα να θέλει να μας ρίξει στην κατάθλiψη, αλλά κανείς και τίποτα δεν μπορούν να νικήσουν τα συναισθήματα απέραντης χαράς και λάμψης που μεταφέρει κάθε βλέμμα της μικρής μου πεταλουδίτσας! :)
Καλό σας απόγευμα, μετρώντας - και πάλι!- ανάποδα μέχρι να έρθουν τα φουλάκια μου σε λίγες μέρες, και να κηρύξουν επισήμως την αρχή των διακοπών μας!!!!! :) :) :)
Τ.
Life is not about the breaths you take, it's about the moments that take your breath away!
Ναι ξέρω, ωραίο ακούγεται. Ακόμη καλύτερο όταν το ζεις κιόλας, όταν καθημερινά έχεις κι ένα τέτοιο μομέντο, που σου κόβει την ανάσα με τη μοναδικότητά του :) Αυτό το στιχάκι μου ήρθε κατα νου, ακούγοντας ένα τραγουδάκι των μελωδικών One Republic με τίτλο "counting stars".
Και μετά συνειδητοποιείς, ότι η ζωή κυλάει κι εμείς μετράμε, μετράμε, μετράμε..
Μετράμε ώρες, μέρες, στιγμές, χρόνια, λεπτά..μετράμε ανάποδα, ορθά, αθροίζουμε και αφαιρούμε, γενικά κάνουμε ό,τι μπορούμε βρε παιδί μου για να κρατάμε τον εγκέφαλο απασχολημένο με αριθμητικές πράξεις.
Για πάτα λοιπόν ένα "pause" και σταμάτα.
Κατέβα για λίγο από το τρένο που λέγεται ζωή, και δες τριγύρω σου. Πάρε βαθιά ανάσα, παρατήρησε τις λεπτομέρειες, δώσε σημασία στο ασήμαντο, το προφανές.
Όπως ένα μικρό παιδί. Εκεί που εσύ τρέχεις στο δρόμο να προλάβεις τις δουλειές, εκείνο δεν καταλαβαίνει τι είναι ο χρόνος, η πίεση, το άγχος. Για εκείνο σημασία έχουν τα λουλουδάκια, τα πουλιά, ο ήλιος, κανένα διερχόμενο γατάκι, ένας σκύλος που γαβγίζει.
Πόσο ευτυχισμένα είναι, χωρίς να το συνειδητοποιούν. Πόσο ήρεμα, αθώα, απροβλημάτιστα και τελικά ελεύθερα!
Γι'αυτό σταμάτα για λίγο, και προσπάθησε να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Δεν είναι πιο όμορφος? Πιο ρομαντικός, χρωματιστός, ζωντανός και ανθρώπινος?
Νομίζω ότι το να σου δίνεται η ευκαιρία να δεις τον κόσμο μέσα από τα ματάκια του παιδιού σου, είναι ένα από τα μεγαλύτερα μπένεφιτς του να είσαι γονιός. Ξαναγεννιέσαι, ξαναζείς τη ζωή από την αρχή, μόνο που αυτή τη φορά έχεις και τη γνώση, και την εμπειρία, να τα βιώσεις όλα αυτά διαφορετικά, ουσιαστικά!
Σήμερα κλείνω υπολογιστές, αφήνω τη δουλειά, και την κοπανάω νωρίς να πάω να πάρω το κοριτσάκι μου από το σταθμό, να τη σφίξω στην αγκαλιά μου και να περάσουμε το απόγευμα μαζί. Μπορεί ο καιρός σε αυτή την "καιρικά καταρραμένη" χώρα να θέλει να μας ρίξει στην κατάθλiψη, αλλά κανείς και τίποτα δεν μπορούν να νικήσουν τα συναισθήματα απέραντης χαράς και λάμψης που μεταφέρει κάθε βλέμμα της μικρής μου πεταλουδίτσας! :)
Καλό σας απόγευμα, μετρώντας - και πάλι!- ανάποδα μέχρι να έρθουν τα φουλάκια μου σε λίγες μέρες, και να κηρύξουν επισήμως την αρχή των διακοπών μας!!!!! :) :) :)
Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου