Πόσο γρήγορα μπορείς να ξεχάσεις ότι πήγες διακοπές? Πόσο γρήγορα να χάσεις εκείνο το χαζό χαμόγελο, την καλή διάθεση, τις θετικές σκέψεις, το μαύρισμά σου ακόμα ακόμα?
Γρήγορα, σου λέω.
Εμάς, αυτή τη φορά, μας πήρε μόλις 3 μέρες. Τρίτη βράδυ γυρίσαμε, Σάββατο πρωί είχαμε ξεχάσει τα πάντα. Ήλιο, καλοκαίρι, υγιείς μέρες χαράς με οικογένεια και φίλους. Προσγειωθήκαμε πάλι ανώμαλα, όσο κι αν το περιμέναμε το μπουπ.
Κρύο, γκρι, μπουφάν, κάλτσες, ομπρέλα, σύννεφα, κρυολογήματα, αγγαρείες, μελαγχολία.
Λέξεις που είχαμε βγάλει προσεκτικά από το λεξιλόγιό μας τον τελευταίο καιρό, μπούκαραν χαιρέκακα πάλι στη ζωή μας, για να πάρουνε την εκδίκησή τους, που τόσο καιρό (4 βδομάδες, μη φανταστείς!) τις αγνοούσαμε περίτρανα!!
Από Αύγουστο χειμώνα λοιπόν, κι από Ιούλιο καλοκαίρι! Ας είναι, διότι εμείς σε αυτό το λίγο, το ενδιάμεσο, περάσαμε υπεροχα. Γεμίσαμε τα ρουθούνια μας με τις πιο ξεχωριστές μυρωδιές, τα μάτια μας με τις πιο πολύχρωμες εικόνες, τα στομάχια μας με λιχουδιές κάθε λογής, και τις καρδιές μας με τα πιο μοναδικά συναισθήματα.
Αυτά της απλής, απαίδευτης αγάπης. Αγάπη με κάθε ανάσα, με κάθε βλέμμα, σε κάθε βήμα.
Όταν είσαι σπίτι σου, αγκαλιά με τους αγαπημένους σου, δεν μπορείς παρά να αγαπάς όλον τον κόσμο.
9 μέρες μετά, μπορεί να μελαγχολώ, αλλά κλείνω τα μάτια, και ταξιδεύω στις αναμνήσεις.
Ακούω τον επιβλητικό ήχο από τα κύματα, να σκάνε στα βράχια γύρω από το Κάστρο της Σίφνου, την ίδια ώρα που η γλυκιά μυρωδιά του θυμαριού και της αλμύρας μετατρέπουν την εμπειρία ενός νησιώτικου δειλινού σε αποκάλυψη.
Αφήνω τη γαλήνη του απογευματινού μπάνιου, στα κρυσταλλινα νερά της Χανιώτης στη Χαλκιδική με καλούς φίλους, να μπουρδουκλωθεί με το χαχανητό της μικρής μας, με τον ενθουσιασμό της κάθε φορά που πετούσε πετρούλες στη θάλασσα, και ανακάτευε το νερό με τα ποδαράκια της.
Σκαρφαλώνω στα στενά σκαλάκια της αγαπημένης μου εκκλησίτσας εκεί στον Αρτεμώνα, δίπλα στην πλατεία της Πετζούλας, και νιώθω ότι φτάνω λίγο πιο κοντά στο Θεό, εκεί πάνω γατζωμένη από τους καταγάλανους τρούλους της, χαζεύοντας τον κόσμο από ψηλά.
Μετά κατεβαίνω, αράζω σε ένα από τα γραφικά τραπεζάκια της Πετζούλας, και τρώω αργά, απολαυστικά, μία μερίδα από τους πιο νόστιμους λουκουμάδες. Πότε με μέλι, πότε με μέλι και καϊμάκι. Απλά.
Λίγες αναμνήσεις παρακάτω, βρίσκομαι στο φιλόξενο σπίτι της νέας μου κουμπαρούλας στην Καβάλα, κι από την ταράτσα της θαυμάζω την όμορφη πόλη να ξεδιπλώνει τα φώτα της, καθώς πέφτει το βράδυ. Βλέπω την κορούλα μου να παίζει με τα αγαπημένα μου διδυμάκια, και παίρνω κουράγιο, ότι ο χειμώνας αυτός θα είναι πιο ζωηρός :)
Και πίσω, στο σπίτι μου..η καρδιά μου ξεκουράζεται, χαλαρώνει. Μπορεί οι φωνές, η βαβούρα, ο κόσμος, τα τηλέφωνα, η πολυκοσμία να φαίνονται ώρες ώρες του ματς, αλλά υποδηλώνουν ζωή φίλε μου. Υποδηλώνουν συναισθήματα, συντροφιά, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
9, μόλις, μέρες μετά αισθάνομαι πιο κουρασμένη απ'ό,τι ένιωθα 9 μέρες πριν τις διακοπές. Και λίγο πιο άυπνη. Αλλά έχω μία απίστευτη διάθεση να αποδείξω στον εαυτό μου, ότι το όνειρό μου, μπορεί να γίνει αληθινό. Να το αποδείξω και σε σένα, όποιος κι αν είσαι, που ταξιδεύεις εδώ μαζί μου.
You gotta get up, and try, try, T R Y !
<<Where there is desire, there is gonna be a flame>>
Γρήγορα, σου λέω.
Εμάς, αυτή τη φορά, μας πήρε μόλις 3 μέρες. Τρίτη βράδυ γυρίσαμε, Σάββατο πρωί είχαμε ξεχάσει τα πάντα. Ήλιο, καλοκαίρι, υγιείς μέρες χαράς με οικογένεια και φίλους. Προσγειωθήκαμε πάλι ανώμαλα, όσο κι αν το περιμέναμε το μπουπ.
Κρύο, γκρι, μπουφάν, κάλτσες, ομπρέλα, σύννεφα, κρυολογήματα, αγγαρείες, μελαγχολία.
Λέξεις που είχαμε βγάλει προσεκτικά από το λεξιλόγιό μας τον τελευταίο καιρό, μπούκαραν χαιρέκακα πάλι στη ζωή μας, για να πάρουνε την εκδίκησή τους, που τόσο καιρό (4 βδομάδες, μη φανταστείς!) τις αγνοούσαμε περίτρανα!!
Από Αύγουστο χειμώνα λοιπόν, κι από Ιούλιο καλοκαίρι! Ας είναι, διότι εμείς σε αυτό το λίγο, το ενδιάμεσο, περάσαμε υπεροχα. Γεμίσαμε τα ρουθούνια μας με τις πιο ξεχωριστές μυρωδιές, τα μάτια μας με τις πιο πολύχρωμες εικόνες, τα στομάχια μας με λιχουδιές κάθε λογής, και τις καρδιές μας με τα πιο μοναδικά συναισθήματα.
Αυτά της απλής, απαίδευτης αγάπης. Αγάπη με κάθε ανάσα, με κάθε βλέμμα, σε κάθε βήμα.
Όταν είσαι σπίτι σου, αγκαλιά με τους αγαπημένους σου, δεν μπορείς παρά να αγαπάς όλον τον κόσμο.
9 μέρες μετά, μπορεί να μελαγχολώ, αλλά κλείνω τα μάτια, και ταξιδεύω στις αναμνήσεις.
Ακούω τον επιβλητικό ήχο από τα κύματα, να σκάνε στα βράχια γύρω από το Κάστρο της Σίφνου, την ίδια ώρα που η γλυκιά μυρωδιά του θυμαριού και της αλμύρας μετατρέπουν την εμπειρία ενός νησιώτικου δειλινού σε αποκάλυψη.
Αφήνω τη γαλήνη του απογευματινού μπάνιου, στα κρυσταλλινα νερά της Χανιώτης στη Χαλκιδική με καλούς φίλους, να μπουρδουκλωθεί με το χαχανητό της μικρής μας, με τον ενθουσιασμό της κάθε φορά που πετούσε πετρούλες στη θάλασσα, και ανακάτευε το νερό με τα ποδαράκια της.
Σκαρφαλώνω στα στενά σκαλάκια της αγαπημένης μου εκκλησίτσας εκεί στον Αρτεμώνα, δίπλα στην πλατεία της Πετζούλας, και νιώθω ότι φτάνω λίγο πιο κοντά στο Θεό, εκεί πάνω γατζωμένη από τους καταγάλανους τρούλους της, χαζεύοντας τον κόσμο από ψηλά.
Μετά κατεβαίνω, αράζω σε ένα από τα γραφικά τραπεζάκια της Πετζούλας, και τρώω αργά, απολαυστικά, μία μερίδα από τους πιο νόστιμους λουκουμάδες. Πότε με μέλι, πότε με μέλι και καϊμάκι. Απλά.
Λίγες αναμνήσεις παρακάτω, βρίσκομαι στο φιλόξενο σπίτι της νέας μου κουμπαρούλας στην Καβάλα, κι από την ταράτσα της θαυμάζω την όμορφη πόλη να ξεδιπλώνει τα φώτα της, καθώς πέφτει το βράδυ. Βλέπω την κορούλα μου να παίζει με τα αγαπημένα μου διδυμάκια, και παίρνω κουράγιο, ότι ο χειμώνας αυτός θα είναι πιο ζωηρός :)
Και πίσω, στο σπίτι μου..η καρδιά μου ξεκουράζεται, χαλαρώνει. Μπορεί οι φωνές, η βαβούρα, ο κόσμος, τα τηλέφωνα, η πολυκοσμία να φαίνονται ώρες ώρες του ματς, αλλά υποδηλώνουν ζωή φίλε μου. Υποδηλώνουν συναισθήματα, συντροφιά, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
9, μόλις, μέρες μετά αισθάνομαι πιο κουρασμένη απ'ό,τι ένιωθα 9 μέρες πριν τις διακοπές. Και λίγο πιο άυπνη. Αλλά έχω μία απίστευτη διάθεση να αποδείξω στον εαυτό μου, ότι το όνειρό μου, μπορεί να γίνει αληθινό. Να το αποδείξω και σε σένα, όποιος κι αν είσαι, που ταξιδεύεις εδώ μαζί μου.
You gotta get up, and try, try, T R Y !
<<Where there is desire, there is gonna be a flame>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου