...έναν στίχο που να με εκφράζει αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω, τις τελευταίες μέρες κάτι με βασανίζει. Νιώθω ότι κάτι έχασα, κάτι έφυγε. Κι ενώ πάω να στεναχωρηθώ, ανακαλύπτω ότι κάτι νέο έρχεται, από το πουθενά. Το ξέρω, δεν βγάζετε νόημα..Καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του για τις ασυναρτησίες μου.
Απλά ήλπιζα, ήλπιζα ότι για μία φορά αυτό που έψαχνα, με έψαχνε κι εκείνο. Όμως όχι, η ιστορία της ζωής μου συνεχίζεται, κι αυτό που έρχεται, φεύγει, και τίποτα δεν μένει για πάντα.
Αλλάζουμε, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε..Και μέσα σε όλα αυτά γινόμαστε πιο σκληροί, χάνουμε το ρομαντισμό μας, χανόμαστε.
Αυτό, με πειράζει.
Μπορώ να κρατήσω μέσα μου αυτό το μικρό παιδί, που θέλει να ερωτευτεί με όλη του την καρδιά, που πιστεύει στα θαύματα και τα παραμύθια, που ελπίζει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο του μισό?
Υ.Γ. Βρήκα το στιχάκι μου :
"Έχω...μάτια κλεισμένα...και δε με βρίσκει κανείς, πια, εμένα..
Έχω...όλα κρυμμένα... και ούτε μίση, ούτε αγάπες δείχνω πια..
Δεν είμαι εδώ για κανένα. Από εδώ κι απ'όλα λείπω
Δεν είμαι εδώ, δεν έχει κτύπο η καρδιά, δε ζω για κανέναν..
Δεν περιμένει άλλο τίποτα η καρδιά,
Μονάχα εσένα...!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου