Μία Παρασκευή, στη ζωή ενός νέου Ιδ.Υπάλληλου!

Παρασκευή απόγευμα, η ώρα περίπου 7 και κάτι, και φυσικά ο όροφος έχει αδειάσει. Ποιός θα κάτσει Παρασκευιάτικο να δουλέψει μέχρι αργά? 4.30, άντε 5 το πολύ, ανασκουμπώνονται όλοι σιγά σιγά, και κινούν για την πόρτα. Είναι να μην κάνει ο πρώτος την αρχή. Μετά, σαν τα σαλιγκάρια που αντικρύζουν τη βροχή, ετοιμάζονται ένας ένας και φεύγουν βιαστικά, άλλος για το σπίτι του, άλλος για το εξοχικό, άλλος για το χωριό. "Καλό απόγευμα και καλό σαββατοκύριακο!", λένε ένας ένας, κι εσύ που ακόμα έχεις μέλλον μέχρι να κινήσεις για το σπίτι, βάζεις στο repeat την απάντηση "Γειά χαρά, καλή ξεκούραση!".
Την πρώτη φορά που κάθησα ως αργά στη δουλειά (είμαι και νέα ακόμα, ψαράκι!), μου φάνηκε περίεργο το αίσθημα. Όλοι είχαν φύγει, και δεν έβλεπα την ώρα να τρέξει πια αυτό το query που είχα βάλει, να πάω κι εγώ σπίτι μου. Χτες όμως, μου άρεσε. Έβαλα δυνατά τη μουσικούλα του James Blunt(καλά, μη φανταστείτε ότι το έκανα και κλαμπ το μέρος, αλλά όσο να πεις υπήρχε μία μελωδία στην ευρύτερη περιοχή του pc μου!), έφτιαξα μία ακόμη κούπα καφέ, και έβγαλα χαλαρά τη δουλειά μου.
Το τηλέφωνο, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να με επαναφέρει στην πραγματικότητα! "Τί θα γίνει παιδάκι μου, θα γυρίσεις καμιά φορά σπίτι σου? 7 πήγε η ώρα!Και είσαι και νηστικιά με μια σαλάτα από το πρωί [..] ", τα λόγια της μαμάς μου να επαναλαμβάνονται κάθε λίγο. Μάζεψα κι εγώ τα μπογαλάκια μου, και ξεκίνησα για το σπίτι. Ο γυρισμός, όπως πάντα τις Παρασκευές, διασκεδαστικός. 7:30-8:00 η ώρα στην Κηφισίας, βλέπεις κάθε περίπτωση ανθρώπου στα διπλανά αμάξια, κολλημένος σταθερά σε όλα τα φανάρια. Όταν δε βιάζεσαι, έχει την πλάκα του. Χαζεύεις, χαμογελάς στους διπλανούς σου. Βλέπεις κόσμο να τραγουδάει στους ρυθμούς κάποιου τραγουδιού στο ραδιόφωνο, άλλους να μιλάνε στο κινητό, να τσακώνονται, να είναι έτοιμοι να κοιμηθούν στο τιμόνι. Δε νιώθεις ποτέ μόνος σ'αυτό το δρόμο.
Με τα πολλά μαζεύτηκα σπίτι, κι αναρωτιόμουν αν είχα το κουράγιο να ξαναβγώ έξω ή όχι. Να πάω σινεμά??Να πάω για κανένα ποτάκι?? Άντε, το πολύ μέχρι το Μαρούσι (διότι μένουμε και στα Π.Β.Π. - βλ. Πολύ Βόρεια Προάστια, και η Αθήνα μας έπεφτε πολύ μακριά. Πού να τρέχουμε τώρα νυχτιάτικα..
Τις σκέψεις μου διέκοψε το μπλίκι-μπλίκι του κινητού μου! 'Έλα, Τζώρτζια!", λέει ο φίλος μου ο Φώτης,.."Λέμε να πάμε για κανένα ποτάκι Αθήνα κέντρο! Ραντεβού σε καμιά ωρίτσα. Ψήνεσαι, ή είσαι κουρασμένη?"...
....Γύρισα σπίτι ξανά μετά από 5 ώρες, έχοντας χαλαρώσει πίνοντας το ποτάκι μου στο πολύ όμορφο baraki Zazzium στη Διδότου(ωραία μουσικούλα, τα σέβη μου στον dj!).
Ξύπνησα σήμερα κατά τις 10, ήπια το καφεδάκι μου, και χαλαρώνω!Με κεφάκια, κι ας μας την σπάει - όπως κάθε Σ/Κ - ο καιρός!
Χρόνια πολλά σε όλους μας, χρόνια πολλά Βανζελ και σε όσους ακόμη γιορτάζετε!

Και η εικόνα της ημέρας.