Αναχώρηση πτήσης 1234 για Παρίσι!...

And so it is...
Μεγάλη μέρα σήμερα! Για τους εξής λόγους:
>Σήμερα κάνω το πρώτο μου ποστάκι από το καινούργιο μου πισάκιιιιιιιι!Ναι, πήρα νέο λαπτοπάκι, και είμαι πολύ πολύ ευτυχισμένη σας λέω. Έχω αράξει στο κρεβατάκι μου, με το λαπτοπάκι στο λαπτοποκαθισματάκι του, και λαπτοποσυνθέτω (Σας έχασα κάπου, έ?)..Γιούπι, καλορίζικό μου! :)

>Σε μιάμιση μερούλα, φεύγουμε για ταξιδάκι! Ναι ναι, το γνωστό για Παρίσι και Βερολίνο! Πώς πάει το τραγούδι.. "Λονδίνο, Άμστερνταμ, ή Βερολίνο...Να κάνεις βόλτες με το μάτζικ μπας!"
Εμεις θα κάνουμε τις βόλτες μας με την Εasy Jet και τα κατά τόπους μετρό! Και θέλω λοιπόν στο σημείο αυτό να σχολιάσω -Τί είναι η ζωή, τί είναι ο άνθρωπος..
Πέρασαν κιόλας 5 ολόκληροι (σχεδόν 6!) μήνες από την ημέρα που κλείσαμε τα tickets για αυτό το ταξιδάκι!Απίστευτο, κι όμως αληθινό!!! Πότε πέρασαν κιόλας, κι εμένα μου φαίνεται σαν χτες?!

Τέεεελος πάντων! Φεύγουμε σε λίγο, και ετοιμάζουμε όλοι πυρετωδώς βαλιτσούλες! Πρώτη φορά θα κινήσουμε μαζί κοτζάμ παρέα 12 ατόμων! Τί να πω, ελπίζω και εύχομαι ολόψυχα να περάσουμε όσο γίνεται καλύτερα, να γεμίσουμε το μυαλό μας με όμορφες εικόνες και αξέχαστες στιγμές, και φυσικά να δώσουμε την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε!
Θα φροντίσουμε να σας ενημερώσουμε με κάποιο ποστάκι από τα ξένα - άλλωστε η μπλογκόσφαιρα είναι η virtual παρέα μας, όπου κι αν είμαστε!
Φιλιά σε όλους, ερωτευμένους και ευτυχισμένους ανά τον κόσμο! :)

Ετοιμάζοντας βαλίτσες...

Πού θα πάω πάλι,έ?!Σε 10 μερούλες περίπου ετοιμαζόμαστε για ταξιδάκι με την τρελοπαρέα μας. Παρίσι Βερολίνο (για κάποιους ίσως και Λονδίνο), και οι ουρανοί είναι δικοί μας.
Το ποστάκι όμως αυτό δε θα αναφερθεί στο ταξιδάκι αναψυχής, αλλά σε ένα άλλο ταξιδάκι, πιο μεγάλο..
Μετά από το 4ήμερο στη Ζυρίχη, και μετά από 3 περίπου μήνες συζητήσεων τύπου "Να φύγουμε στο εξωτερικό, πού να πάμε?", το πήραμε απόφαση - θα φύγουμε! Τί κι αν η Google δεν μας έκατσε τελικά? Θα μπει αυτό εμπόδιο στο όνειρό μας?Όχι..
Έτσι λοιπόν, ψάχνουμε εντατικά δουλειά στη Ζυρίχη.
Γιατί στη Ζυρίχη? Διότι είναι μία πόλη που δεν έχει μετρό. Μία πόλη που το τραμ σε πάει παντού. Οι ρυθμοί της ήρεμοι, ευγενικοί, ποιοτικοί. Οι άνθρωποι φαίνονταν πιο χαλαροί, είχαν χρόνο για να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν, δεν έμεναν με τις ώρες κολλημένοι στην κίνηση της Κηφισίας και της Αθηνών-Λαμίας. Έφταναν παντού στην ώρα τους, χωρίς νεύρα..Διότι βρίσκεται σε ένα σημείο απ'όπου μπορείς να ταξιδέψεις σε όλη την κεντρική Ευρώπη, να δεις απίθανα μέρη, να πας στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, τις Δαλματικές ακτές, την Αυστρία..Μπορείς να γυρνάς το κλειδί στη μηχανή του τουτού σου (αλήθεια, ποιό από τα Πικοαμαξάκια θα πάρουμε μαζί μας?!?) και να οργώνεις την Ευρώπη..

Γιατί να φύγουμε? Για να βρούμε κάτι καλύτερο. Γιατί μπορούμε. Γιατί αν δε φύγουμε τώρα, δε θα φύγουμε ποτέ. Για να μαζέψουμε κάποια χρήματα, που θα βοηθήσουν να χτίσουμε αύριο το μέλλον μας. Για να γλιτώσουμε από τη...Μιζέρια;) Γιατί είμαστε σε μία ηλικία που μπορούμε να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, και μπορούμε να το κάνουμε μαζί. Θα μας λείψουν πολύ όσα θα αφήσουμε πίσω, οι φίλοι μας, οι δικοί μας, ο ήλιος μας. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν κινδυνεύουμε να μας χαρακτηρίσει το τραγούδι "Τα είχα όλα, μια φορά, μα ήθελα παραπάνω..." Εδώ τα έχουμε όλα, φίλους, δουλειά, κέφι, things to do..Αν φύγουμε, αλλάζουν όλα.Θα χάσουμε τις βραδιές στο Καφενείο, τα καφεδάκια στην Κηφισιά, τις βόλτες στο κέντρο και στην Πλάκα, το τέννις και το μπάσκετ (or the other way round, διότι το μπασκετάκι ήταν πρώτο!), τις τσάρκες στη θάλασσα, την Ελενίτσα, τη Βασούλα, τον Κούκη, το Φωτάκο, το Λιάκο, τις Κατερινούλες (κι ας είναι ήδη η μία μακριά - αν μη τι άλλο, βρισκόμαστε στις διακοπές, για τσαγάκι και κουλουράκια, έτσι φιλενάδα??), τη Ζωήτσα, τον Βανζέλ και τόσους άλλους. Θα αφήσω πίσω τη μπουρμπουλίτσα μου, το Φούλη και τη Φούλα, το σπιτάκι μου..Αξίζει?

Ε λοιπόν, εγώ λέω ότι αξίζει!Διότι θα κυνηγήσουμε ένα διαφορετικό όνειρο, ένα όνειρο που θέλουμε να ζήσουμε μαζί. Κι αν δε μας βγάλει εκεί που θέλουμε, θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, του γυρισμού, της πατρίδας! Έτσι κι αλλιώς θα το κάνουμε αυτό, sooner or later.
Δε θα μας ξεχάσετε, ε? Και να έρχεστε στα ξένα να μας βλέπετε, να τρώμε λ0υκανικάκια και να πηγαίνουμε για σκι και σοκολάτες ;-)
Μια βαλίτσα μακριά θα είμαστε μόνο...!

Το Ταξίδι...

Ένα ταξίδι διαφορετικό από τα άλλα. Ένα ταξίδι γεμάτο εικόνες, έντονα συναισθήματα, όνειρα, συζητήσεις και αγωνίες. Ένα ταξίδι όχι μόνο στη Ζυρίχη, αλλά και στα όνειρά μας, στα θέλω μας, τις δυνατότητές μας και τις προοπτικές μιας ζωής στο εξωτερικό...

Όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαιρινό πρωινό στη δουλειά, τότε που λέγαμε "να βρούμε καμιά δουλειά στο εξωτερικό?!" και βλέπαμε τί δυνατότητες είχαμε. Όταν έπεσα πάνω σε μία θέση, που σου πήγαινει γάντι "Software Engineer στη Google"..Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, δε θα είχα μπει καν στον κόπο να διαβάσω τί ζητούσαν, γνωρίζοντας ότι η Google δεν είναι "just another software company". Όμως επειδή ξέρω πού μπορείς να φτάσεις, σκέφτομαι "αυτό είναι". Σε φώναξα για να δεις τη θέση από το pc μου, και μου είπες χαρούμενος "Στείλε μου το Link, να το κοιτάξω!".
Λίγη ώρα αργότερα, το βιογραφικό σου ταξίδευε μέσα από τα χιλιάδες καλώδια του κόσμου για να καταλήξει στην άαααλλη άκρη του κόσμου, στην California.

Μέσα σε λίγες μέρες, έλαβες το πρώτο email "We would like to contact you about some further information" σου έλεγαν εν ολίγοις. Η πρώτη συνέντευξη, αναγνωριστική. Για να δουν πού θα ταίριαζες καλύτερα. "Έχουμε θέσεις στις οποίες θα ταιριάζατε στη Ζυρίχη και στο Δουβλίνο" σου είπαν. Ζυρίχη..Δουβλίνο..Μωρέ λες?

Συνέντευξη 1η, τηλεφωνική, μία Πέμπτη γύρω στις 20.30 - 21.00! Με τον Αρμιν σου να παίζει στο background, άρχισες να "ζωγραφίζεις" με τις απαντήσεις σου! Αποτέλεσμα? "Congratulations, you have passed to the second phone interview"..Σαν τα levels ενός πολύ ενδιαφέρον pc-game, διασκέδαζες το ταξίδι, το παιχνίδι, τη διαδρομή..
2ο phone Interview - Πάλι Πέμπτη, την ώρα του Armin! Με πήρες τηλέφωνο, όπως κάθε φορά, αμέσως μετά το τηλεφώνημά σου με τη Google. Και ήσουν τόοοσο ενθουσιασμένος!
Και ήξερα,πως θα πήγαινες all the way to the end!

Το 3o phone Interview ήρθε λίγες βδομάδες αργότερα, με πολύ καλά αποτελέσματα για μία ακόμη φορά. Εγώ, είχα ήδη αρχίσει να χαζεύω πράγματα για τη Ζυρίχη. Δουλειές στον τομέα μου, κόστος σπιτιών, τη ζωή, το κόστος, τα τοπία..Σου τα έστελνα κατά καιρούς, και μου έλεγες 'Σιγά μη με πάρουν Πίκα..'
Κι όμως..

Ήμουν έξω για καφέ μία Τετάρτη, όταν με πήρες τηλέφωνο "ΠΑΩ ΖΥΡΙΧΗ" μου λες.Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό στη φωνή σου, την ευτυχία! Τα είχες καταφέρει!
Με το μυαλό σου και μόνο, κέρδισες ένα ταξίδι πληρωμένο για Ζυρίχη! Ένα ταξίδι στα κεντρικά της κορυφαίας εταιρείας στον τομέα μας. Ένα ταξίδι, που οι περισσότεροι βλέπουν μέσα από τα chain emails που περιγράφουν τα γραφεία της googloεταιρείας!

Και κάπως έτσι, μπήκαμε στο αεροπλάνο την 7η του Νοέμβρη, για να φτάσουμε σε μία από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης, σε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές μας..
Τόσο καιρό σε παρακολουθούσα να περνάς από όλα τα στάδια - Άγχος, εκνευρισμός, απογοήτευση, χαρά, ευτυχία, ξανά άγχος, διάβασμα, ξανά άγχος.. Και σου έλεγα συνεχώς "Χαλάρωσε και απόλαυσέ το, είναι μία εμπειρία που δε θα ξεχάσεις ποτέ"..Αλλά ο κουζουλός Πικοεγκεφαλός σου δε σταματούσε να σκέφτεται σκριπτάκια, αλγορίθμους και προβλήματα!

Όταν σε άφησα έξω από τα κεντρικά της εταιρείας στις 8 του Νοέμβρη, ένιωθα σα να έδινα εγώ εξετάσεις. Προσπαθούσα να στο παίξω cool για να σε χαλαρώσω λίγο, αλλά ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά. Ο Πίκος μου ήταν στη Google. Κοίτα πού είχε φτάσει...

Φαντάζομαι πως δε μας χωρίζουν πλέον πολλά λεπτά από την απάντηση της Google. Για μένα όμως, είσαι ήδη μέσα! Διότι πέρασες αυτό το ταξίδι, και έμαθες τόοοσα ωραία πράγματα. Είδες τις ικανότητές σου, είδες τί αξίζεις, κι ελπίζω να μη σταματήσεις ποτέ να κυνηγάς το καλύτερο! Εγώ, τουλάχιστον, δε θα σ'αφήσω να σταματήσεις ;)

For the record, έκανα κι εγώ μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με μια ελβετική εταιρεία, και περάσαμε στο επόμενο στάδιο! Ωραία ήταν, οι άνθρωποι σκέφτονται εντελώς διαφορετικά εκεί!Θα είναι μία πολύ ωραία ευκαιρία να εργαστεί κανείς στη Ζυρίχη για ένα διάστημα!

And the journey has just begun...!

Mia nuxta ston paradeiso!!!!!!

Aaaaaaaax. Vriskoai xaplwmeni se ena teraaastio krevati, me ena polu malako strwma, kai mprosta mou exw mia gigantiaia LCD othoni pou ektos apo tileorasi telei xrei kai intnet browser (Opera - gia tin istoria).
Exw mprosta mou ena miktro pliktrologiaki sto megethos fantasteite twn 2 palamwn mou, kai kanw auto to postaki afenos men gia na sas valw sto yperoxo klima, kai afeteou gia na exaskithw sto diafoteriko germaniko pliktrologio pou toso mou eixe leipsei, xixixi!
H megali mera eftase. Se 2 writses peripou tha afisw ton Piko mou sti Google, kai tha kinisw gia volta stin panemorfi poli. Mhn anisixeite, tha vgalw apeires fwtografioules, min xehniomaste!!!
Pros to paron, itan ena update tou dwmatiou mas, to opoio moiazei arketa me auto tis akolouthis fwtografias :


Gia na parete mia geusi twn paroxwn tou dwmatiou, exei xehwristo dwmatio gia ntous, xehwristo gia toualeta, exei kati teeeeleia ypermalaka paplwmata kai 3 maxilaria ston kathena. Pantoflitses gia tous guests, kafedes, glzkaki kai yperoha fwta. Meta apo mia nyxta theikou ypnou, pa na etoimastw gia mia exormisi ston prwino Mpoufe!!Nai nai, to giapwnezaki tha ferei kai apo kei fwtografies!!!
Ena megalo EUXARISTW ston Piko mou gia auti tin empeiria, kai KALH tou epityxia!
FILAKIA POLLA se olous sasssssssssss!!!!!

P.S B. elpizw na ekleises to toutouki sou, kai o akatanomastos epitelous tin taxidiariki ekkremotita pou eixe.
P.S (2) Orthografika lathi ofeilontai sto mikro megethos tou yperpliktrologiou, excuse meeeee!

Ένα τραγούδι απ'τα πολύ παλιά!

..Είναι βράδυ Σαββάτου, 27 Δεκέμβρη του 1997. Παραμονές Χριστουγέννων δηλαδή, και όλη η τάξη της Α1 (πρώτη λυκείου) βρίσκεται στο πάρτυ της Κολλητάρας. Κλασικά, και χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, η Κολλητάρα κάνει συχνά πυκνά πάρτυ και τώρα που είναι και Χριστούγεννα και το σχολείο κλείνει για γιορτές, ένα good-bye-year gathering επιβάλλεται. Ετοιμάζεται η λίστα με τους καλεσμένους, οι προσκλήσεις, οι home-made πιτσούλες και τα ποτά. Τα παιδιά πηγαίνουν για τα δώρα (βιβλία, αρκουδάκια, κεράκια, CD) - όσοι βαριούνται στέλνουν τις μαμάδες τους - και η ώρα κυλάει για να φτάσει η ώρα της ετοιμασίας για τη μεγάλη βραδιά. Τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν..
-"Τί να φορέσω ρε φιλενάδα?"
-"Α, εγώ θα βάλω μία καινούργια φούστα που πήρα!"
-"Λες να βάλω κι εγώ φούστα? Καλά καλά, σε κλείνω να ετοιμαστώ"..

Και κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας, μία ανυπομονησία, μία αγωνία στην καρδιά.. Λές να είναι κι εκείνος εκεί? Άραγε θα έρθει?

Η ώρα έχει πάει κιόλας 9, και τρέχω για το πάρτυ.Έφτασα από τους πρώτους, για να βοηθήσω και την Κ. στις πρώτες ετοιμασίες. Ο κόσμος σιγά σιγά αρχίζει να έρχεται. Αυτοκίνητα σταματάνε έξω από το σπίτι, οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους και τους λένε φράσεις του τύπου "πάρε με τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω όταν τελειώσει το πάρτυ, μην αργήσεις πολύυυυυ!".."Καλά καλά ,θα έρθει να μας πάρει η μαμά του τάδε" απαντούν τα παιδιά και τρέχουν για τον πάρτυ.

Από τα ηχεία ακούγονται χορευτικές μουσικές της εποχής. Οι πιο τολμηροί χορεύουν, οι υπόλοιποι κάθονται στους καναπέδες και μιλάνε. Ωπ, να, ήρθαν και τα κορίτσια (Μαριάνθη & Ζωή). Να κι ο Κούκης! Ωωωω, κι η Αμαλία! Καθένας αφήνει το δωράκι του και κατευθύνεται προς την παρέα. Εκείνος δε θα έρθει άραγε?Περνά η ώρα.

Σειρά έχει το..φαγοπότι!Πατατάκια, πιτσούλες, τυροπιτάκια και..πορτοκαλάδες, αναψυκτικά, άντε και καμιά μπύρα!Χτυπάει και πάλι το κουδούνι. "Άσε Κ., θ'ανοίξω εγώ" λέω και πάω για την πόρτα. Ανοίγω, και τον βλέπω μπροστά μου!Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Μετά δυσκολίας ψελλίζω ένα "καλησπέρα", καθώς το φωτεινό του χαμόγελο αστράφτει μπροστά μου."Γεια σου Τ." μου λέει.Είναι ιδέα μου, ή κοκκίνισε λίγο? Εγώ πάντως, είμαι σίγουρη πως έχω γίνει πατζάρι..

Η ώρα κυλάει για μία ακόμη φορά, και κατά τις 11 και κάτι τα φώτα χαμηλώνουν. Είναι η ώρα των blues. Προσωπικά, η αγαπημένη μου στιγμή! Οι πρώτες νότες του Total Eclipse of the Heart (της extended version, όχι αστεία) βρίσκουν και πάλι τους πιο τολμηρούς να χορεύουν στο dance-floor, κι εμάς τους υπόλοιπους να σχολιάζουν "επικείμενα ειδύλλια"! Εκείνος είναι με τους φίλους του και μιλάνε, δεν προβλέπεται να χορεύει σήμερα :( Ακολουθούν κομμάτια τύπου Wind of Change, Mariah Carey, Bryan Adams, Metallica. Χορεύουμε με τα παιδιά σε διαφορετικούς συνδυασμούς, ενώ η καρδιά μου ακόοομη περιμένει..
Κάθομαι στον καναπέ και μιλάω με τα παιδιά, όταν ακούω τις πρώτες νότες από το τραγούδι..Το τραγούδι εκείνο που είχαμε χορέψει στο προηγούμενο πάρτυ, το τραγούδι που είχα ακούσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φορές έκτοτε, το τραγούδι μας..



Αυτός ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας στην εισαγωγή του τραγουδιού ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του μυαλού μου, με ταξιδεύει σε ένα δικό μου όνειρο. Αχ...Άραγε να θυμάται ότι πρωτο-χορέψαμε αυτό το τραγούδι?Ότι είναι το τραγούδι μας?
Μία φωνή έρχεται να διακόψει τις σκέψεις μου. "Έλα, Χορεύουμε" ακούω, και γυρνάω για να δω...Εκείνος!Μπροστά μου, μου απλώνει το χέρι και μου χαμογελά!Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην αγκαλιά του, μυρίζω το άρωμά του, ακούω τη φωνή του να σιγοτραγουδά τους στίχους..
Don't you Cry tonight, I still love you baby!

Υ.Γ. Έκτοτε, το τραγούδι αυτό σημάδεψε όοοολα μου τα τετράδια, όοοολα μου τα βιβλία, και τις εφηβικές μου αναμνήσεις!Εκείνος δεν ξέρω τί απέγινε, εύχομαι όπου κι αν είναι, να είναι καλά!..