A night to remember..

"Oh, I'm thinking about all our younger years..
There was only you and me,
We were young and wild and free..

Now nothing can take you away from me,
We've been down that road before..But that's over now,
You keep me coming back for moooore..

And baby YOU'RE ALL THAT I WANT,
When you're lying here in my arms..
I'm finding it hard to believe..
We're in HEAVEN..

And LOVE IS ALL THAT I NEED,
And I found it there in your heart..
It isn't to hard to see..
We're in heaven.."

Ένα από τα πιο όμορφα βράδια της ζωής μου. Μία καταπληκτική συναυλία, ένας μοναδικός καλλιτέχνης, και το καλύτερο? Εσύ, δίπλα μου..
Όσα χρόνια κι αν περάσουν πάνω από τον Bryan Adams, μόνο καλό μπορούν να του κάνουν. Η φωνή του ακόμη πιο μπάσα και αισθησιακή, τα τραγούδια του με ακόμη περισσότερη ένταση και κέφι, ο κόσμος ενθουσιασμένος, να μη σταματάει να τραγουδάει. Όταν, δε, είπε και το αθάνατο "Summer of '69", το κατάμεστο με 18000 θεατές στάδιο, πήρε φωτιά!! Πιτσιρικάδες, νέοι, μεσήλικες, οικογένειες, παιδιά..Όλες οι ηλικίες ήταν εκεί, για να τραγουδήσουν μαζί με τον Bryan, για 2 ασταμάτητες ώρες.

Εμφανίστηκε μέσα από το κοινό, κάνοντας την κλασσική του είσοδο στο λεγόμενο "B Stage", κοινώς μία μικρότερη σκηνή, που είχε πάνω μόνο ένα μικρόφωνο. Ανέβηκε εκεί με την κιθάρα του για να τραγουδήσει 2-3 τραγούδια, μέσα στον κόσμο. Μεταξύ αυτών, και το Please Forgive Me. Υπό το φώς αναπτήρων και..φωτογραφικών μηχανών, που προσπαθούσαν να απαθανατήσουν τη στιγμή.
Μετά πέρασε μέσα από τον κόσμο, και αφότου έκανε τις πλάκες του με τους τυχερούς που είχαν έρθει από νωρίς για να βρουν θέση μπροστά μπροστά, ανέβηκε στη σκηνή. Εκεί, και για τις υπόλοιπες 2 ώρες παρά, έδωσε ρεσιτάλ μαζί με τον Keith Scott, τον Mickey Curry και τα υπόλοιπα παιδιά. Όλοι ντυμένοι απλά, με ένα σκούρο τζινάκι και ένα μαύρο πουκαμισάκι. Όλοι έκαναν το κέφι τους, όλοι το διασκέδαζαν. Δε σταμάτησαν να τρέχουν πάνω-κάτω στη σκηνή, να κάνουν πλάκες μεταξύ τους και με το κοινό, και φυσικά να ερμηνεύουν τα καλύτερα τραγούδια από τους 11 δίσκους του Bryan.

Ξεχώρισα το "let's make a night to remember", το "HEAAAVEN", το "18 til I die", το "Everything I do" (aaaax!!!), το "Run to you", το "The only thing that looks good on me is you", το "Best of me", το "Back to You" και τόοοοοσα άλλα. Οι μπαλάντες, υπό το φώς τον αναπτήρων και των κινητών, που φώτιζαν το γήπεδο σαν μικρές πυγολαμπίδες. Τα δυνατά κομμάτια, υπό το φως των καταπληκτικών προβολέων, που έδιναν ακόμη πιο μοναδική αίσθηση στον θεατή.

Όλα, τέλεια.
Όλα, μοναδικά.
Και η φωνή του, καμπάνα! Σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω του, με ένα χαμόγελο διαφαίνεται η ποιότητα και η καλοσύνη αυτού του ανθρώπου.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη, όσο ήμουν και την 1η φορά που τον είδα ζωντανά, το 1996 στο Wembley του Λονδίνου.
Τί κρίμα που τελείωσε :(
Μας άφησε όμως με μοναδικές αναμνήσεις, γέμισε τα αυτιά μας με ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, και μας θύμισε τα παιδικά μας χρόνια!

Ααααχ, ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΠΑΑΑΑΑΣ?????

Υ.Γ. Βιντεάκια και φωτογραφίες θα ανεβάσω από το σπίτι, μιας και η αγαπητή τράπεζα εδώ στο "Πριγκηπάτο" μου απαγορεύει το upload!!!