Εικόνες...

Βάλε αυτό να παίζει στο μπακ γκραουντ, και κάνε σκροουλ παρακάτω, για ένα ακόμη ταξιδιάρικο ποστάκι :)



Ένα από τα αγαπημένα μου μέσα μεταφοράς, είναι το λεωφορείο. Ά ναι, και το τραμ. Και τα δύο για έναν συγκεκριμένο λόγο : πηγαίνουν αργά αργά μέσα από την πόλη, χάνονται σε δρόμους, δρομάκια, σου δίνουν μια γεύση όσων κοιτάς, σου δίνουν χρόνο να παρατηρήσεις και να σκεφτείς. Σταματάνε κάθε λίγο στις στάσεις, χαζεύεις τον κόσμο που μπαινοβγαίνει, χάνεσαι σε κήπους με λουλουδια, πάρκα, αυτοκίνητα, ποδηλάτες.

Όταν κάπου κάπου η στάση βρίσκεται μπροστά σε κάποιο σπίτι, ρίχνεις ένα ένοχο βλέμμα μέσα από κάποια ανοιχτή κουρτίνα, για να δεις μια οικογένεια να τρώει, μια μαμά να μαγειρεύει, ένα πιτσιρίκι να παίζει ή έναν μπαμπά να χαζεύει τηλεόραση. Ναι νταξει, στην Ελβετία είμαστε, οπότε ίσως να δεις τον μπαμπά να ετοιμάζει το πρωινό, και τη μαμά να έχει πάει ήδη στο γραφείο. Εξάλλου, σε αυτη τη χώρα οι ισορροπίες είναι λίγο διαφορετικές.

Ένιγουέη, ένα από τα πράγματα που αγαπώ στη χώρα αυτή φίλε μου, είναι το πράσινο. Όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου, πράσινο..Δέντρα, λιβάδια, πάρκα, ποτάμια, βουνά, αγελάδες. Πολύ πράσινο, σε όλες του τις αποχρώσεις. Αν η Ελλάδα μου είναι η χώρα του ατελείωτου μπλε, τότε η Ελβετία είναι η χώρα του πράσινου. Ωραία η εναλλαγή για το ανθρώπινο μάτι, που τα χρειάζεται και τα δύο για να βρει την ισορροπία του!

Παρασκευή ξημέρωσε σήμερα, και μπροστά μας ένα όμορφο, ηλιόλουστο, πρόμισινγκ Σαββατοκύριακο. Διάβαζα σήμερα κάτι φθινοπωρινά ποστάκια μου από την αντίστοιχη εποχή, πέντε χρόνια πίσω, τη χρονιά που μας υποδέχτηκε στην Ελβετία. Και στη φωνή μου, τη γραφή μου, αναγνώρισα μία απίστευτη αισιοδοξία, έναν ενθουσιασμό που με τα χρόνια μοιάζει να χάθηκε. Λίγο η καθημερινότητα, η ρουτίνα, με έκαναν πιο γκρινιάρα φοβάμαι. Ο ενθουσιασμός της αλλαγής, της νέας χώρας, της καινούριας εμπειρίας έγιναν σιγά σιγά ανάγκη να γυρίσω, άλλαξαν τις ισορροπίες μέσα μου, μου έκλεψαν αυτή τη διάθεση για νέο, και με τραβάνε καθημερινά πίσω.

Και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, μεγαλώνω. Και προσπαθώ να μάθω τον εαυτό μου,να δω τι θέλω, πού αισθάνομαι καλά, πώς φαντάζομαι το μέλλον μου. Μαζεύω εικόνες, και συνειδητοποιώ ότι μία απλή εικόνα της χώρας μου, γίνεται στο μυαλό μου υπερπαραγωγή, την ίδια ώρα που ένα ονειρικό ελβετικό τοπίο, φαντάζει ξενέρωτο.

Και προσπαθώ, να αποκρυπτογραφήσω τα συναισθήματά μου. Να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Να συνειδητοποιήσω τι είναι καλύτερο πρώτα για εκείνη, και μετά για εμάς. Αν χρειάζεται πιο πολύ ένα καλό σύστημα παιδείας, από μία εκπαίδευση που έχει πάρει την κάτω βόλτα. Αν έχει ανάγκη όλη την οικογένειά της, μαζεμένη, περισσότερο απ'ό,τι μόνο τους γονείς της. Πού θα είναι πιο ευτυχισμένη, πιο ασφαλής, πιο ξένοιαστη και δημιουργική. Πού θα είμαστε κι εμείς.

Εικόνες..τις μαζεύει καθημερινά το μάτι, τις επεξεργάζεται το μυαλό, τις αποθηκεύει η καρδιά.

Μέχρι να βρούμε εκείνη τη μία, τη δική μας, τη μοναδική.Που θα μας πλαισιώσει, και θα μας "κορνιζάει" για μια ζωή :)

Τ.