Πόσο μου λείπει...

...η Σαντορινούλα! Κάθε φορά που πήζω στη δουλειά, που τα πράγματα είναι ζόρικα, που τα προβλήματα μοιάζουν βουνά, και δεν βλέπω "φώς στο τούνελ", τη σκέφτομαι..
Έχει κάτι αυτό το νησί, κάτι που με χαλαρώνει. Το άρωμά του, η μαγεία του, η ηρεμία του, κάτι...
Πόσο θά'θελα νά'μαι τώρα εκεί, μαζί σου.
Να βγαίναμε από τη "Μαργαρίτα", και να κατηφορίζαμε, στο δρόμο προς την Οία. Να ατενίζαμε το Αιγαίο, να πέρναμε βαθιές ανάσες, να χαλαρώναμε, και μετά να προχωρούσαμε λίγο παρακάτω. Εκεί, στο ύψος των "Canaves Oia", θα κάναμε μια στάση, θα καθόμασταν στο πεζουλάκι, και θα χαζεύαμε τα σπιτάκια, που τόσο τέλεια μοιάζουν κολλημένα πάνω στο Βράχο..
Μετά, λίγο παρακάτω, στο Μελένιο, θα μπαίναμε τρέχοντας μέσα να σου πάρω γλυκάκι.Τί θα ήταν αυτή τη φορά? Bitter, Τιραμισού ή Grand Marnier? Ό,τι αγαπάς..Για καφεδάκι θα σταματούσαμε είτε στο "Κόκκινο ποδήλατο", που δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε το καλοκαιράκι, είτε στο Κάστρο, για να αγναντεύουμε τα πλοία που πλησιάζουν στο νησί μας..

Αχ, θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια, και να δω μπροστά μου κάθε πέτρα, κάθε σοκάκι, κάθε γωνιά αυτού του νησιού!..Πότε θα με ξαναπάς?...