Απογευματάκι στο αστυνομικό τμήμα ..

Θέλω κι εγώ που λέτε να πάω διακοπούλες - όπως πάντα! Αυτή τη φορά, ετοιμαζόμαστε για Ιταλία μεριά, ίσως και λίγο Ελβετία, αν μας κάτσει καλά το πρόγραμμα.
-"Και πού πας κυρία μου στο εξωτερικό χωρίς το νέο διαβατήριο?"
-"Μα, πριν από δυό χρόνια έβγαλα καινούριο, γυρνώντας από Γερμανία.."
-"Μπα, αυτό δεν ισχύει πιά. Πρέπει να πάς να βγάλεις από τα άλλα, τα καινούρια! Και πού'σαι, πάρε και λεφτά μαζί, πηγαίνοντας για το διαβατήριο,ε? Εμ πώς, να ενισχύσεις λίγο ακόμα το ελληνικό κράτος. Πόσα έδινες μέχρι πρότινος για διαβατήριο? 30 ευρώ? Βάλε άλλα τόσα, και κάτι παραπάνω.."
-"Και πόσο πάει το μαλλί δηλαδή τώρα?"
-"Βάλε σου λέω τα 30, κι άλλα τόσα, και λίγα ακόμα, και καμιά 10αριά ακόμα για τις "φαντασματικές" φωτογραφίες..Πόσο σου βγαίνει?"
-"90 ευρώ περίπου..Να τ'αφήσω?"
-"Και δεν τ'αφήνεις? Άντε, αν είσαι τυχερή, θα σου περισσέψουν και ψιλά, να πας για τσίχλες!"

Έτσι που λέτε καλοί μου φίλοι, ξεκίνησα κι εγώ για να βγάλω διαβατήριο!(Μη μείνω μπακούρα στο Βενιζέλο, τη στιγμή που οι φίλοι μου θα μου κουνάνε το μαντήλι!)..
Αφότου έβγαλα τις χειρότερες φωτογραφίες EVER (καθήστε εσείς με ύφος δολοφόνου, αγουροξυπνημένου, με τα μαλλιά μαζεμένα, και να βιάζεστε κιόλας να τελειώσετε για να πάτε στο Σάκη, και τα λέμε μετά..), μάζεψα μαζί με την πολύτιμη βοήθεια της μπουμπίτας μου τα παράβολα, και την έστειλα την κακομοίρα σήμερα το πρωί στο Αστ.Τμήμα για να πάρει χαρτάκι. Με παίρνει γελώντας τηλέφωνο, γύρω στις 10..
"Μπου χα χα..Είναι στο νούμερο 33..Και έχουμε το 188!"
Εύγε..!
Πήγε Αθήνα, έκανε τις δουλειές της, τα ψώνια της, και όταν ανεβαίνοντας κατά τις 3.30 πέρασε ξανά από το τμήμα, είχαμε φτάσει αισίως στο 150! "Τρέεεεεχα", μου φώναξε στο τηλέφωνο!"Τρέεεεχα, φύγε αμέσως από τη δουλειά και έλα, μη χάσουμε τη σειρά μας!"
Τί να κάνω κι εγώ, έκλεισα το πισι όπως όπως, μπούκαρα στο λιονταράκι, και ξεκίνησα το σαφάρι στην Κηφισίας. Όταν πλησίαζα, της έκανα ένα τηλέφωνο..
"Σε ποιό νούμερο είμαστε?"
"Στο 156! Τρέχα όμως, διότι μια καλή κυρία μας έδωσε τον αριθμό της, και έχουμε το 158!"
"Μα καλά, μισή ώρα, μόνο 6 νούμερα προχώρησαν?" απόρησα..

Για να μη πολυλογώ, μετά από άλλα 15 λεπτά από την παραπάνω στιχομυθία, έμπαινα χαλαρή στη τμήμα, πεπεισμενη ότι το 158 θα είχε περάσει προ πολλούυυ, και θα οδεύαμε για τα 180άρια..
Αμ δε!
"157" μου λέει η μικρή!.
Μα καλά, πώς?

Μετά από 10 λεπτά αναμονής στο τμήμα, κατάλαβα πώς πάει η κατάσταση. Τέσσερα γραφεία εξυπηρέτησης του κόσμου, από τα οποία στην καλύτερη εξυπηρετούσαν κόσμο οι 2! Από αυτούς, ο ένας σπίρτο, ο άλλος.. με το τσιγαράκι του, το μπλα μπλά του, και εν ολίγοις το πάσο του! Ένας άλλος περιφερόταν στους διαδρόμους, και γενικά ο κόσμος περίιιιμενε, και περίιιιιμενε..

Τελειώσαμε κατά τις 6 από κει!Κόσμος τσαντισμένος, κόσμος αναστατωμένος, κόσμος που είχε σίγουρα ένα εκατομμύριο καλύτερα πράγματα να κάνει, απ'το να κάθεται (αν ήταν τυχερός και πετύχαινε καρέκλα!) και να περιμένει τον έναν εκ των τεσσάρων υπαλλήλων να προσπαθεί να εξυπηρετήσει ένα σωρό κόσμο..

Πήρα ένα χαρτάκι, έτσι για πλάκα φεύγοντας..Νούμερο 375!
Να τα χιλιάσουμε βρε..
Στον 21ο αιώνα, τον αιώνα της τεχνολογίας, της κάμερας και της παρακολούθησης, και δεν μπορούμε να υποβάλλουμε τα χαρτιά μας για διαβατήριο με πιο αυτοματοποιημένο τρόπο!
Ραντεβού σε 5 χρόνια!..
Τότε που θα δίνουμε 150 ευρώ για το νέο διαβατήριο, κι αν είμαστε τυχεροί, θα μας λένε να στείλουμε μήνυμα από το κινητό, για να πάρουμε αριθμό προτεραιότητας..