Black black heart....

Από το Σάββατο σκέφτομαι να γράψω κάτι, αλλά δε βρίσκω τις λέξεις να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Τη θλίψη, την οργή, τον πόνο, την αγανάκτηση.
Μόνο τρέχω με το μυαλό μου στις διαδρομές που από μικρό παιδάκι έκανα μέσα στο παρθένο δάσος, και αναπολώ..
Ναι, το είχα ξαναζήσει να καίγεται, τότε, το 1993..Τότε που οι τεράστιες φλόγες είχαν φτάσει στα 100 μέτρα από το σπίτι μας.
Και ναι, κάθε χρόνο είμασταν στο ίδιο έργο θεατές, πότε η φωτιά στην Πεντέλη, στην Πάρνηθα, στην πανέμορφη Πελοπόννησο..
Και πάντα, ένα μαχαίρι στην καρδιά...

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, από τότε το 93, έλεγα και λέω στην προσευχή μου "..να μην καίνε και να μην κόβουν τα δάση!"..Άμα έχεις ζήσει τη φωτιά από κοντά, αν έχεις δει το δάσος σου να καίγεται, τότε μπορείς να καταλάβεις..Τότε, στη μυρωδιά και μόνο του καμμένου, σηκώνονται οι κεραίες σου και ψάχνεις να βρεις γύρω-τριγύρω την πηγή του..

Από τότε το 93, που περάσαμε για πρώτη φορά στον καμμένο δρόμο για τη λίμνη του Μαραθώνα, το δάσος άρχισε να ξαναζωντανεύει..σιγά σιγά! Βοηθήσαμε κι εμείς με τα δεντράκια μας, με την αναδάσωσή μας, πάντα σε συνεργασία με τον ΣΚΑΙ, που από τότε είχε έντονη οικολογική συνείδηση..!Και το δάσος μεγάλωσε, ζωντάνεψε, μας χάρισε τις μυρωδιές, τη σκιά του, μα πάνω απ'όλα, μας χάρισε ζωή..

Και έρχεται ένα θλιβερό Σαββατοκύριακο, εκεί στα τέλη του Αυγούστου, 16 χρόνια αργότερα, για να τα κάνει ΟΛΑ στάχτη..ΟΛΑ όμως!Και μένω ύστερα εγώ κολλημένη στον υπολογιστή (διότι δυστυχώς ήμουν πολύ μακριά για να βοηθήσω αλλιώς..) να κοιτάζω τη φωτιά, αυτή τη μέγαιρα, να καταπίνει τα πάντα..και το μίσος να μεγαλώνει μέσα μου.."Δε χορταίνει με τίποτα, με τιποτα?" αναρωτιέμαι ξανά και ξανά...

Τη συνέχεια, την ξέρεις. Κάηκαν 200.000 στρέμματα! Το πιάνει ο νους σου? Δέντρα, ζώα, ζωή...Ναι, και σπίτια μαζί, ναι και περιουσίες, ναι και καλλιέργειες! Μα πάνω απ'όλα, κάηκε το ΔΑΣΟΣ, το Δάσος μου, το Δάσος σου, το Δάσος των αυριανών παιδιών μας..Σε αυτή την τσιμεντούπολη, στην άσχημη γκριζούπολη που λέγεται Αθήνα, σε αυτή που μας αναγκάζουν να ζούμε για να βρούμε και καλά "καλύτερες συνθήκες ζωής", ο κόσμος θα αρχίζει να πεθαίνει σαν τα ποντίκια. Από τη ζέστη, τη μόλυνση, την έλλειψη καθαρού αέρα..

Και σας ρωτάω, τί λύσεις προτείνετε στο πρόβλημα?
Και προτείνω μερικές.... Διότι το δάσος πάει, κάηκε! και επειδή σα λαός απλώς ΔΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ από τα λάθη μας (2500 χρόνια το αποδεικνύουμε αυτό περίτρανα!), μάλλον ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε εναλλακτικές λύσεις..

• Επιστροφή στη φύση! Ουστ, μακριά από την Αθήνα όλοι,τώρα! Σε απόσταση τουλάχιστουν 100χλμ, ΜΑΚΡΙΑ!!! Ας πάρει το κράτος και οι μεγάλες επιχειρήσεις τις βιομηχανίες και τους οργανισμούς τους, και ουστ, μακριά από δω! ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΑΛΛΟΙ στο λεκανοπέδιο, μην καίτε άδικα τα δάση λοιπόν για να χτίσετε νέα σπίτια, ΤΕΛΟΣ!
• ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ τώρα! Όσοι χτίσατε, χτίσατε! Στο εξής όποιος βγάζει παράνομη άδεια ή πάει και χτίζει παράνομα τη βιλάρα του μέσα στο δάσος,θα πρέπει να βρίσκει τουλάχιστον το σπίτι του καμμένο!(ίσως έτσι να καταλάβει...)
• Αναδάσωση τώρα! Κατά προτίμηση, ας αποφύγουμε τα Πεύκα διότι ξέρετε, ο κύριος Αντώναρος μας είπε ότι είναι ιδιαιτέρως εύφλεκτα, και δε βοηθούν... τς τς τς... ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ! Όλοι στα βουνά, με ένα δεντράκι στο χέρι, να ξαναφτιάξουμε το μέλλον μας..

Ας αρχίσουμε με αυτά, και βλέπουμε για τη συνέχεια!! Και πού'στε καλέ παιδιά, κάντε καμιά βόλτα και προς τα μέρη μου εδώ, να δείτε τι κάνει ο πολιτισμένος κόσμος! Λαός είμαστε, όχι όρνια..Μπορούμε και να φωνάξουμε, και αν απαιτήσουμε, και να διεκδικήσουμε! Αρκεί πρώτα πρώτα να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!!!.....

Κλείστε την τηλεόραση...

Πάρτε τα παιδιά σας και το σκύλο σας, και άντε για μια βόλτα στο δάσος.. όποιο βρίσκεται ακόμα κοντά σας!

Τότε, θα καταλάβετε...