Θάλασσες....

Ταξιδεύουν, δροσίζουν, προστατεύουν,παρηγορούν..
Με χίλια μύρια κύματα γεμάτες, μας πηγαίνουν σε μέρη που άλλοτε ξέρουμε, κι άλλοτε όχι..
Τις αγαπάω..
Και ιδιαίτερα αυτή του Αιγαίου.. Που πότε ήρεμη και πότε αγριεμένη περνάει από όλα τα αγαπημένα μας νησιά, αφήνει τα σημάδια της, και ταξιδεύει τις αναμνήσεις μας..

Ακούω τώρα τελευταία ένα τραγούδι του Γιώργου Παπαδόπουλου, "Θάλασσες" το λένε.. Και για κάποιο λόγο η μελωδία του ξυπνάει μία γλυκιά μελαγχολία, μία νοσταλγία στην καρδιά μου..όχι εξαιτίας του στίχου του, όσο της μελωδίας του..

Το άκουγα χτες ξαπλωμένη στο δωματιάκι μου εδώ στη Ζυρίχη, και χάζευα έξω..είχα μείνει και χάζευα..αχ πόσο θά'θελα αντί για αμάξια, δέντρα και σπίτια, μία τεράστια, απέραντη ταξιδιάρα θάλασσα να απλωνότανε μπροστά μου..
Σαν αυτή που αντίκριζα πριν λίγες μέρες από το Κολυμπάρι..
Σαν αυτή που μας τύφλωνε από την ομορφιά της, από εκεί ψηλά στην "Κουκουβάγια"..
Σαν την γαλήνια απέραντη θάλασσα,εκεί την ώρα του δειλινού στα νότια της Κρήτης, που νομίζεις ότι αν αφεθείς στα κύματά της θα σε πάει κατευθείαν στον Καντάφι, που λέει και ο Πίκος μου :)
Σαν την θάλασσα που έχει τη "χαρά" να τριγυρνάει στις ακρογιαλιές της Σαντορινούλας μου, και να ταξιδεύει προς το ηλιοβασίλεμα κάθε βραδάκι..

Θάλασσες...