Τραγούδια από τα παλιά...

Με αφορμή ανάλογο ποστάκι της Βάσως, και ένα CDάκι του φίλου Φώτη, που μας συνόδευε το Σάββατο στην εκδρομή μας (έστω κι αν "πήδαγε" το CD, ή κι αν τα ηχειάκια μας τα έπαιζαν σιγά σιγά) , θυμήθηκα εκείνα τα τραγούδια που μας συνόδευαν, στα παιδικά μας τα χρόνια. Τραγούδια των Κατσιμιχαίων, των Πυξ Λαξ, των Ξύλινων Σπαθιών, του Βασίλη, του Καζούλη, και τόσων άλλων πρωταγωνιστών εκείνων των ατελείωτων μεταμεσονύχτιων ωρών, πάνω σε ένα βιβλίο, και με τη μουσική για μοναδική παρέα..
Ακούω τις γιαγιάδες μου, τους γονείς μου, και ολοένα και περισσότερο κόσμο, να λέει αναπολώντας ότι "τα όμορφα χρόνια περάσανε, μα τί καιρούς ζείτε σήμερα παιδάκι μου?"..Και πιάνω τον εαυτό μου, μόλις 8 χρόνια και κάτι μετά από εκείνες τις ανέμελες εποχές, να σκέφτεται ακριβώς το ίδιο..
Τότε είμασταν ξένοιαστοι, χαμογελαστοί, παίρναμε τα ποδήλατά μας, κι όπου μας έβγαζε ο δρόμος.Κι αν βρίσκαμε στο δρόμο και κάνα καρτοτηλέφωνο που (περιέργως) να λειτουργούσε, κάναμε κι ένα τηλέφωνο σπίτι για να πούμε "είμαι καλά, δε θ'αργήσω!"..
Πώς γίνεται, μέσα σε τόοοοσο λίγα χρόνια, να χάθηκε τόσο πολύ αυτή η ξεγνοιασιά?
Πώς γίνεται, μικρά παιδιά, αθώα, με όνειρα για τη ζωή και μεγαλοπρεπή σχέδια αλλαγής του κόσμου, σήμερα να φέρονται σαν ενήλικες?
Τα βλέπω στο δρόμο..Παιδάκια 15 ετών, με εμφάνιση 20! Με το κινητό τελευταίας τεχνολογίας στο ένα χέρι, το τσιγάρο στο άλλο, και με ένα ύφος του στυλ "ξέρεις ποιά είμαι εγώ?"..Μα, πριν από λίγα μόλις χρόνια, είμασταν εμείς στη θέση τους..Και δε μας ένοιαζε ούτε να βαφτούμε (θυμάμαι το τόσο άχαρο παιδικό μας ντύσιμο..), ούτε να σεριανίσουμε με ένα φραπέ κι ένα τσιγάρο στο χέρι..Καμιά κοπάνα κάναμε πού κι πού, κι αυτό για να πάμε μέχρι το μικρό καφέ παρακάτω, κ να πιούμε πορτοκαλάδα..

Δεν φταίνε τα παιδιά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Οι γονείς, η εγκατάλειψη, η τηλεόραση! Το τρίπτυχο της "καταστροφής". Τί μηνύματα να πάρει ένα παιδί που γυρνάει σπίτι, και αντί να διαβάσει, βλέπει όλη τη Σάρα και τη Μάρα στα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα σκουπίδια της τηλεόρασης?Που το βράδυ χαζεύει τηλεόραση, και βλέπει τη βία και τη διαστροφή, απεικονισμένες με κάθε δυνατό τρόπο? Που τα Σαββατοκύριακα ξυπνάει για να δει κανένα "παιδικό", και τα κανάλια έχουν κόψει όλα εκείνα τα χαριτωμένα καρτουνάκια, και τα έχουν αντικαταστήσει από ατέρμονους καβγάδες, σχολιασμούς της επικαιρότητας, και ατελείωτο μπλα μπλα...

Σε τί κόσμο να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, και να ονειρευτούν?
Πώς μπορούν να ζήσουν την αθωότητά τους, όταν όλα γύρω τους προσπαθούν να τους την κλέψουν, να τη βιάσουν?

Και αναρωτιέμαι...Σε τί κόσμο ζούμε αλήθεια, όταν ακόμα και τα παιδιά σταματούν να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο?....