Έτσι ξαφνικά..

..από το πουθενά, ή ίσως και από το κάπου.
Το ήξερα, και απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ?
Η' μήπως έγινε ξαφνικά εκείνο το τσαφ, εκείνο που άναψε τη φλόγα?

Δεν ξέρω, κι ίσως ποτέ να μη μάθω.
Κοιτάς τη θάλασσα, και περιμένεις να σου πει τα μυστικά της. Κοιτάς τα καράβια που περνούν, και λες "ίσως κάπου εκεί μέσα να είναι κι εκείνος"..Μόνο που την ώρα που εσύ αγναντεύεις στον ορίζοντα, δεν ανοίγεις τα μάτια σου να δεις τί βρίσκεται μπροστά σου. Και καθώς περπατάς αδιάφορα στην παραλία, ξαφνικά σκοντάφτεις πάνω του, και σωριάζεσαι. Ξυπνάς, και ανοίγεις τα μάτια σου.
Και τί βλέπεις?...

Ένα κουτί..Φτιαγμένο από ξύλο και κοχύλια. Μυρίζει θάλασσα, άμμο, και έχει μία ιδιαίτερη,γνώριμη μυρωδιά!Σκύβεις, το πιάνεις με τα χέρια σου, και σαστίζεις. Νιώθεις τρομαγμένος και παράλληλα ενθουσιασμένος, κάτι απρόσμενο σου συμβαίνει. Φοβάσαι να ανοίξεις το καπάκι..Κι αν χαλάσει? Είναι τόσο όμορφο εξωτερικά. Κι αν μέσα είναι άδειο, κι ανοίγοντάς το χάσει τη μαγεία του?.. Κι αν, κι αν, κι αν...?!?

Κάθεσαι για λίγο στην άμμο, και αγναντεύεις τη θάλασσα..Χίλια μύρια κύμματα...Δεν ξέρεις τί να κάνεις, και φυσικά δεν ξέρεις ότι η επόμενη κίνησή σου, θα σου αλλάξει εντελώς τη ζωή.Κλείνεις τα μάτια, κι ακούς τον ήχο της θάλασσας. "Η ευτυχία έρχεται από πόρτες, που δεν ήξερες καν ότι είχες αφήσει ανοιχτές"..

Άνοιξα το καπάκι, και μία θάλασσα από συναισθήματα ξεχύθηκε μπροστά μου.
Ένα ένα τα μαζεύω, σαν βοτσαλάκια, και τα κρατώ στην αγκαλιά μου..
Δεν ξέρω τούτο το ταξίδι, αύριο πού θα μας βγάλει..
Μα εύχομαι πλάι σου να βρω, το πιο όμορφο ακρογιάλι..

Καλό μας ταξίδι..!