Κρύα πρωινά, άδειες Κυριακές..

Ακούω αυτό, και μελαγχολώ.


Μοναξιές δεν έχω όχι, μη φοβάσαι. Όχι από αυτές που περιγράφει ο Μιχάλης τουλάχιστον. Αλλά να, είναι εκείνος ο στίχος που κοσμεί τον τίτλο αυτού του ποστ, που μου έκανε ένα κλικ. Δε θα σου πω γιατί, δε θα ξεκινήσω ένα ακόμη ποστάκι για όλα όσα μου λείπουν, για όσα θα ήθελα αλλά δε μπορώ να έχω, για όσα ονειρεύομαι κάθε που κλείνω τα καταγάλανα μάτια μου =)

Θα σου μιλήσω όμως για ένα κοριτσάκι, που κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και ψάχνει τον ήλιο. Χαζεύει ρομαντικά κάθε αεροπλάνο που πετάει πάνω από το κεφαλάκι της, και εύχεται να ήταν μέσα σ'αυτό, όπου κι αν πηγαίνει. Κουράστηκε εδώ, μπούχτισε. Θέλει να φύγει, να ξεφύγει. Πάλι.

Μια αγαπημένη φράση είχε πάντα αυτό το κοριτσάκι.. "Κι αν φεύγω είναι για να βρω, το λόγο για να μείνω!".. Αυτό το λόγο όμως, ακόμη τον ψάχνει..

"Δε σε έχω, και τι έχω, μη ρωτάς" τραγουδά ο μελωδικός Χατζηγιάννης σε αυτό το ταξιδιάρικο τραγούδι, και με κάνει να αντιλαμβάνομαι ότι τελικά δεν κολλάμε μόνο με έναν άνθρωπο. Δεν κολλάμε με τον Γιάννη, τον Τάκη, την Ελένη, τη Μαρίνα. Κολλάμε με το συναίσθημα, εκείνο το ξεχωριστό συναίσθημα που πονάει τόσο, όταν σου φεύγει. Κολλάμε με το παρελθόν, με όσα ζήσαμε, με όσα αναπολούμε, με όσα μας λείπουν. Κι επειδή το μέλλον πάντα φαντάζει άγνωστο, η εύκολη λύση είναι να γυρνάμε στα παλιά λημέρια, εκεί που ξέρουμε - που μπορεί να πονέσαμε, να απογοητευτήκαμε, να φύγαμε στην τελική..αλλά μας προσφέρουν μία σιγουριά που σήμερα δεν έχουμε.

Φίλε μου, δε βγάζει νόημα αυτό το ποστάκι, γι'αυτό και θα το κλείσω εδώ, να σε αποχαιρετήσω να πάω να τρέξω κανένα κουιρι να περάσει η ώρα!

Καλά να είσαι, και τα λέμε σύντομα κι από κοντά ;)

Φιλάκια,

Τ.


 

Ένα τραγούδι, που μιλά από την καρδιά μου..

Χωρίς πολλά λόγια, το απόλυτο τραγούδι που περιγράφει τα συναισθήματά μου, όταν είμαι πίσω, στην αγαπημένη μου Ελλάδα, ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ..



Όπως τα λέει ο αγαπημένος μου Bryan, τον οποίο παρεπιπτόντως ξαναείδα λάιβ πριν από 2 βδομάδες στη Ζυρίχη, και για μία ακόμη φορά με έκανε να νιώσω παιδί :)

Δε με ενδιαφέρουν τα στραβά της, οι κακοί ή οι χαζοί άνθρωποι που την έχουν κατακλύσει, το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται τις τελευταίες μέρες με την ΧΑ, και την κατάσταση που φτάνει στο απροχώρητο.

Εγώ, ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ, μπορώ να αισθανθώ κάθε λέξη, κάθε ανάσα αυτού του τραγουδιού που ελπίζω ήδη να ακούς.
Αν δεν το ακούς, πάτα το πλέη βρε αδερφέ, πώς να σε βάλω στο κλίμα ειδάλλως?!

Δεν επιλέγουμε πού θα γεννηθούμε, από ποιά κοιλιά θα βγούμε, αν θα μιλάμε Ελληνικά, Ισπανικά, Τούρκικα, Κινέζικα ή Σουλουμουκουτρούμ τουμ ως μητρική μας γλώσσα. Δεν επιλέγουμε το χρώμα που θα έχει το δέρμα μας, την ιστορία που θα κουβαλάμε, τις συνήθειες ή τις ιδιαιτερότητες της φυλής, της χώρας, του παρελθόντος μας.

Είναι όμως αυτή η μαγική δύναμη, η δύναμη της οικογένειας, της πατρίδας, ο μαγνήτης μας, που μας κάνει ντιφάιν (μας καθορίζει ντε) για μια ζωή.

Κι εγώ, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για να μπορέσει και η μικρή μου Χ. να κοιτάξει πίσω της μια μέρα, 30 χρόνια από τώρα, και να δει έναν λαμπερό ήλιο και μία εκτυφλωτική θάλασσα ζωγραφισμένα πάνω στο δικό της μαγνήτη :-)

Τ.