Η σωτηρία της ψυχής...

Χτές τ'απόγευμα, πήγα θέατρο! Όχι σε κάποια από τις παραστάσεις που παίζονται σε καθημερινή βάση σε ένα από τα 200 περίπου θέατρα της Αθήνας..Ούτε σε κάποια από εκείνες που σου ζητάνε εισιτήριο 23 ευρώ, για παράσταση μιάμιση ώρας..
Πήγα σε μία παράσταση,στην οποία με κάλεσε η γιαγιά μου.Μία αξιόλογη κυρία, φίλη της καλή, την είχε γράψει. Οι ηθοποιοί, εθελοντές. Η συγκεκριμένη κυρία έχει γράψει 29 έργα, και έχει δώσει, στα 30 χρόνια προσφοράς της, 350 περίπου παραστάσεις, τα έσοδα των οποίων έχουν διατεθεί εξ ολοκλήρου σε ιδρύματα..Έχει κάνει φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, έχει οργανώσει σωματείο που βοηθάει ανθρώπους σε ανάγκη, δίνει την ευκαιρία σε όλους μας, εθελοντικά, να προσφέρουμε βοήθεια σε ανθρώπους ξεχασμένους, και δίνει την ελπίδα σε αυτούς, να ονειρεύονται κάτι καλύτερο..
Η συγκεκριμένη κυρία, ετών 80 περίπου, έχει πρόβλημα υγείας. Πηγαίνει κούτσα-κούτσα, με βοήθεια. Κι όμως, δε σταματάει να δίνει.Να δίνει όση ενέργεια έχει, και πιστέψτε με, έχει πολλή..
Ξεκίνησα μετά τη δουλειά να πάω, μη γνωρίζοντας τί ακριβώς θα παρακολουθούσαμε.Για τη γιαγιούλα μου πήγαινα, ευκαιρία να την δώ κιόλας, διότι με τόσο τρέξιμο καθημερινά, δεν προλαβαίνω ούτε τα αυτονόητα..

Η παράσταση ήταν θρησκευτικού περιεχομένου. Ο τίτλος της, "Η Συγχώρεση". Ήμουν επιφυλακτική ως προς το ενδιαφέρον που θα μπορούσε να έχει, φανταζόμουν ένα θέατρο γεμάτο παπάδες, και κήρυγμα περί της θρησκείας.
Κάθε άλλο..

Η παράσταση ήταν λιτή, απέρριτη, και με ωραία μηνύματα. Οι θεατές, άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα, διαφόρων ηλικιών. Κορίτσια και αγόρια, κυρίες και κύριοι, ηλικιωμένοι και νέοι. Και ένας, και μόνο, παπάς, σεμνός και καλοσυνάτος, ο οποίος παρακολούθησε σιωπηλός την παράσταση..

Το στόρυ? Μία οικογένεια, που απαρτίζεται από 4 μέλη.Τη μαμά, τις 2 κόρες, και τον μπαμπά. Μετά από 22 χρόνια γάμου, αποφασίζουν να βρουν ένα μεγαλύτερο σπίτι, για να έχει ο καθένας το χώρο του.
Ο μπαμπάς, αρχίζει την αναζήτηση ακινήτου.
Τα παιδιά, ελπίζουν! "Θα έχω επιτέλους το δικό μου δωμάτιο", ονειρεύονται..
Και η μαμά, προσεύχεται όλα να πάνε καλά..

Οι μέρες περνούν, ο μπαμπάς όλο στα μεσιτικά γραφεία τριγυρνάει, και αργεί να γυρίσει στο σπίτι. Είναι αφηρημένος,απόμακρος, σκοτεινός. Η γυναίκα του, βλέπει τη μπόρα να πλησιάζει..
Μετά από λίγο καιρό, τους το ξεφουρνίζει.. "Τόσο καιρό αργούσα,διότι ερωτεύτηκα τη μεσίτρια. Δεν ξέρω από πού μου ήρθε,αλλά δεν μπορώ μακριά της. Μαζεύω τα πράγματά μου, και φεύγω"...
Η γυναίκα του, συναισθηματικά διαλυμένη.Τα παιδιά του οργισμένα.
Κι εκείνος, στην αγκαλιά της μεσίτριας, η οποία είχε κατά βάση βάλει στόχο τα λεφτά του.
Αγόρασε ένα δυάρι για να στεγάσουν τον έρωτά τους (τον οποίο έγραψε στο όνομά της..), και ξέχασε την οικογένειά του.
Η γυναίκα του, τέρας υπομονής και καλοσύνης, περίμενε.. "Θα περάσει η μπόρα, θα δει το λάθος του, και θα γυρίσει"..
Α, την ηλίθια, σκεφτόμουν..Εγώ στη θέση της θα του έδινα τα παπούτσια στο χέρι, και στο καλό να πάει.Όχι που θα τον άφηνα να γυρίσει και πάλι πίσω..Ε, ποτέ!

Ο καιρός πέρασε, και όταν η μεσίτρια ξεζούμισε τον πρωταγωνιστή μας, τον έστειλε στο καλό!
Του είχε φάει όλες τις οικονομίες που μάζευε τόσα χρόνια με την οικογένειά του, πατώντας πάνω στον έρωτά του, την τύφλα του..Έτσι, πήρε τη βαλίτσα του, και πήγε να μείνει σε ένα μικρό, φτηνό ξενοδοχείο.

Όταν το έμαθε αυτό η γυναίκα του, έσπευσε να τον αναζητήσει με αγάπη, να τον συγχωρήσει, να τον δεχτεί πίσω. Η' καλύτερα, τον περίμενε να γυρίσει μόνος του..
Και γύρισε, και ζήτησε συγγνώμη, και μετάνιωσε, και κατάλαβε το λάθος του.
"Τυφλώθηκα", είπε.."Μπήκε ο Σατανάς μέσα μου, ήμουν άλλος άνθρωπος"....Το πάθος..

Στο τέλος του έργου, περνώντας από όλα τα στάδια της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, φτάσαμε στην "κάθαρση"..Η θέληση της μάνας, η πίστη και η αγάπη, η υπομονετικότητα και η έλλειψη εγωισμού της, έσωσε την οικογένειά τους, που έσμιξε και πάλι, μετά από αυτή τη φουρτούνα..

Το σενάριο, δε φαντάζει καθόλου εξωγήινο, καθόλου "φτιαχτό", καθόλου στημένο για να προωθήσει ιδέες. Είναι, δυστυχώς, η καθημερινότητά μας. Μόνο που στην καθημερινότητά μας, κανείς μας δεν αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις με αγάπη. Όλοι βάζουμε μπροστά τον εγωισμό μας. "Εγώ να είμαι καλά, ΕΓΩ να ξαναφτιάξω τη ζωή μου, ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ.."
Και ο Σατανάς, ή όπως αλλιώς θέλετε να τον πείτε, φωλιάζει στην ψυχή μας, και δε μας αφήνει να συγχωρήσουμε.

Η συγχώρεση, ηρεμεί την ψυχή μας. Η εκδίκηση, ο εγωισμός και η μνησικακία, τη δηλητηριάζουν. Η αγάπη, την διαιωνίζει..!
Κι αυτό μου έμεινε από τη χτεσινή παράσταση!
Σ'ευχαριστώ γιαγιά...!

Χρώματα και Μουσική

Λατρεύω τα χρώματα. Τα χρώματα και τη μουσική. Το μπλέ, το κόκκινο, το πράσινο, το καφέ, το μπορντώ, το φούξια, το θαλασσί, το "σάπιο μήλο", το μπεζ, το κίτρινο..
Χρώματα!
Σου εξάπτουν τη φαντασία, ζωγραφίζουν τις σκέψεις σου, τους δίνουν ζωντάνια.
Πώς θα ήταν η ζωή μας, χωρίς τα χρώματα?

Κι απ'την άλλη, η μουσική!
Μια μελωδία, που ξυπνάει συναισθήματα. Που χρωματίζει στις στιγμές μας, βάζει τη σφραγίδα της, μεταφράζει το συναίσθημα με νότες.

Μουσική και Χρώματα. Διάβασα κάπου ένα άρθρο, ότι ένας πίνακας ζωγραφικής μπορεί να κρύβει μουσική.Όπως και η μουσική, έχει χρώματα.
Όλα αυτά, για τα συναισθήματα. Τρόποι για να τα μεταφέρουμε, να τα εκφράσουμε..

Απλά, μοναδικοί!

Απογευματάκι στο αστυνομικό τμήμα ..

Θέλω κι εγώ που λέτε να πάω διακοπούλες - όπως πάντα! Αυτή τη φορά, ετοιμαζόμαστε για Ιταλία μεριά, ίσως και λίγο Ελβετία, αν μας κάτσει καλά το πρόγραμμα.
-"Και πού πας κυρία μου στο εξωτερικό χωρίς το νέο διαβατήριο?"
-"Μα, πριν από δυό χρόνια έβγαλα καινούριο, γυρνώντας από Γερμανία.."
-"Μπα, αυτό δεν ισχύει πιά. Πρέπει να πάς να βγάλεις από τα άλλα, τα καινούρια! Και πού'σαι, πάρε και λεφτά μαζί, πηγαίνοντας για το διαβατήριο,ε? Εμ πώς, να ενισχύσεις λίγο ακόμα το ελληνικό κράτος. Πόσα έδινες μέχρι πρότινος για διαβατήριο? 30 ευρώ? Βάλε άλλα τόσα, και κάτι παραπάνω.."
-"Και πόσο πάει το μαλλί δηλαδή τώρα?"
-"Βάλε σου λέω τα 30, κι άλλα τόσα, και λίγα ακόμα, και καμιά 10αριά ακόμα για τις "φαντασματικές" φωτογραφίες..Πόσο σου βγαίνει?"
-"90 ευρώ περίπου..Να τ'αφήσω?"
-"Και δεν τ'αφήνεις? Άντε, αν είσαι τυχερή, θα σου περισσέψουν και ψιλά, να πας για τσίχλες!"

Έτσι που λέτε καλοί μου φίλοι, ξεκίνησα κι εγώ για να βγάλω διαβατήριο!(Μη μείνω μπακούρα στο Βενιζέλο, τη στιγμή που οι φίλοι μου θα μου κουνάνε το μαντήλι!)..
Αφότου έβγαλα τις χειρότερες φωτογραφίες EVER (καθήστε εσείς με ύφος δολοφόνου, αγουροξυπνημένου, με τα μαλλιά μαζεμένα, και να βιάζεστε κιόλας να τελειώσετε για να πάτε στο Σάκη, και τα λέμε μετά..), μάζεψα μαζί με την πολύτιμη βοήθεια της μπουμπίτας μου τα παράβολα, και την έστειλα την κακομοίρα σήμερα το πρωί στο Αστ.Τμήμα για να πάρει χαρτάκι. Με παίρνει γελώντας τηλέφωνο, γύρω στις 10..
"Μπου χα χα..Είναι στο νούμερο 33..Και έχουμε το 188!"
Εύγε..!
Πήγε Αθήνα, έκανε τις δουλειές της, τα ψώνια της, και όταν ανεβαίνοντας κατά τις 3.30 πέρασε ξανά από το τμήμα, είχαμε φτάσει αισίως στο 150! "Τρέεεεεχα", μου φώναξε στο τηλέφωνο!"Τρέεεεχα, φύγε αμέσως από τη δουλειά και έλα, μη χάσουμε τη σειρά μας!"
Τί να κάνω κι εγώ, έκλεισα το πισι όπως όπως, μπούκαρα στο λιονταράκι, και ξεκίνησα το σαφάρι στην Κηφισίας. Όταν πλησίαζα, της έκανα ένα τηλέφωνο..
"Σε ποιό νούμερο είμαστε?"
"Στο 156! Τρέχα όμως, διότι μια καλή κυρία μας έδωσε τον αριθμό της, και έχουμε το 158!"
"Μα καλά, μισή ώρα, μόνο 6 νούμερα προχώρησαν?" απόρησα..

Για να μη πολυλογώ, μετά από άλλα 15 λεπτά από την παραπάνω στιχομυθία, έμπαινα χαλαρή στη τμήμα, πεπεισμενη ότι το 158 θα είχε περάσει προ πολλούυυ, και θα οδεύαμε για τα 180άρια..
Αμ δε!
"157" μου λέει η μικρή!.
Μα καλά, πώς?

Μετά από 10 λεπτά αναμονής στο τμήμα, κατάλαβα πώς πάει η κατάσταση. Τέσσερα γραφεία εξυπηρέτησης του κόσμου, από τα οποία στην καλύτερη εξυπηρετούσαν κόσμο οι 2! Από αυτούς, ο ένας σπίρτο, ο άλλος.. με το τσιγαράκι του, το μπλα μπλά του, και εν ολίγοις το πάσο του! Ένας άλλος περιφερόταν στους διαδρόμους, και γενικά ο κόσμος περίιιιμενε, και περίιιιιμενε..

Τελειώσαμε κατά τις 6 από κει!Κόσμος τσαντισμένος, κόσμος αναστατωμένος, κόσμος που είχε σίγουρα ένα εκατομμύριο καλύτερα πράγματα να κάνει, απ'το να κάθεται (αν ήταν τυχερός και πετύχαινε καρέκλα!) και να περιμένει τον έναν εκ των τεσσάρων υπαλλήλων να προσπαθεί να εξυπηρετήσει ένα σωρό κόσμο..

Πήρα ένα χαρτάκι, έτσι για πλάκα φεύγοντας..Νούμερο 375!
Να τα χιλιάσουμε βρε..
Στον 21ο αιώνα, τον αιώνα της τεχνολογίας, της κάμερας και της παρακολούθησης, και δεν μπορούμε να υποβάλλουμε τα χαρτιά μας για διαβατήριο με πιο αυτοματοποιημένο τρόπο!
Ραντεβού σε 5 χρόνια!..
Τότε που θα δίνουμε 150 ευρώ για το νέο διαβατήριο, κι αν είμαστε τυχεροί, θα μας λένε να στείλουμε μήνυμα από το κινητό, για να πάρουμε αριθμό προτεραιότητας..

Πόσο μου λείπει...

...η Σαντορινούλα! Κάθε φορά που πήζω στη δουλειά, που τα πράγματα είναι ζόρικα, που τα προβλήματα μοιάζουν βουνά, και δεν βλέπω "φώς στο τούνελ", τη σκέφτομαι..
Έχει κάτι αυτό το νησί, κάτι που με χαλαρώνει. Το άρωμά του, η μαγεία του, η ηρεμία του, κάτι...
Πόσο θά'θελα νά'μαι τώρα εκεί, μαζί σου.
Να βγαίναμε από τη "Μαργαρίτα", και να κατηφορίζαμε, στο δρόμο προς την Οία. Να ατενίζαμε το Αιγαίο, να πέρναμε βαθιές ανάσες, να χαλαρώναμε, και μετά να προχωρούσαμε λίγο παρακάτω. Εκεί, στο ύψος των "Canaves Oia", θα κάναμε μια στάση, θα καθόμασταν στο πεζουλάκι, και θα χαζεύαμε τα σπιτάκια, που τόσο τέλεια μοιάζουν κολλημένα πάνω στο Βράχο..
Μετά, λίγο παρακάτω, στο Μελένιο, θα μπαίναμε τρέχοντας μέσα να σου πάρω γλυκάκι.Τί θα ήταν αυτή τη φορά? Bitter, Τιραμισού ή Grand Marnier? Ό,τι αγαπάς..Για καφεδάκι θα σταματούσαμε είτε στο "Κόκκινο ποδήλατο", που δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε το καλοκαιράκι, είτε στο Κάστρο, για να αγναντεύουμε τα πλοία που πλησιάζουν στο νησί μας..

Αχ, θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια, και να δω μπροστά μου κάθε πέτρα, κάθε σοκάκι, κάθε γωνιά αυτού του νησιού!..Πότε θα με ξαναπάς?...

Περνάγαμε ωραία, με τούτη τη παρέα...!!!!

Κυριακή μεσημέρι, η ώρα 4.30, και χαλαρώνω για λίγο στο σπίτι. Την ώρα που ένα σούπερ Σ/Κ φτάνει στο τέλος του, και η νέα βδομάδα ετοιμάζεται να ξεπροβάλλει, αράζουμε για λίγο μπροστά στο πι-σι, και γράφουμε δυό λογάκια, δυό σκέψεις..
Χτες πήγαμε στο Σάκη. Στα γυρίσματα της ταινίας του καλέ, του "Alter Ego". Και ήταν τέλεια. Δεν ανήκω στις "Ρουβίτσες" (για κάποια άλλη χτυπάει μάλλον η καμπάνα :-Ρ), αλλά την αλήθεια μου θα την πω : Ο Σάκης είναι ο καλύτερος στο είδος του.
Περάσαμε 5 ώρες χαζογελώντας, φωνάζοντας "Στέφανέεεεεεεεεεεεεεε", τραγουδώντας τραγουδάκια που μας θύμιζαν τα νιάτα μου και βγάλε ("Χίλια εννιακόσια..Ενενήντα δύο.. Μαζί κι αυτό το χρόνο, μαζί εμείς οι δύο" - τί θυμήθηκα τώρα!), χορεύοντας, και διασκεδάζοντας μέχρι...στομαχικής πτώσεως! (διότι, νηστικό αρκούδι, δε χορεύει!)
Πίκο μου, ένα μεγάλο ευχαριστών, και blogikws, για τη μικρή Ρουβίτσα. Δε νομίζω ότι θα ξεχάσει ποτέ αυτό που έκανες! :-) :-) :-)
Μετά, βόλτα στο Artisti Macaroni, στο Μικρολίμανο. Με τον ήλιο ντάλα έξω, την ανοιξιάτικη θερμοκρασία, και τις σούπερ μακαρονάδες.
Αυτό μ'αρέσει!..Να μπορώ να κάνω ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, με τον Πίκο και τους φίλους μου. Από το Μέγαρο και το μοναδικό Γιάννη Μαρκόπουλο, στο τραλαλά γήπεδο του ΤΑΕ K WON DO και τα γυρίσματα του Σάκη. Από τις συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, περί "των φορών που μας έχουνε μείνει" και πώς να μην τις χαραμίσουμε, μέχρι την οικολογική καταστροφή, την αστυνόμευση και τις δίαιτες. Από τις εκδρομές μας στα Γρεβενά, το ράφτινγκ και τις φυσιολατρικές εξορμήσεις, μέχρι τις βόλτες στην Ευρώπη, το Βερολίνο και το Μιλάνο!Απ'όλα έχει ο μπαξές!!!!Καλά να είμαστε, να έχουμε την υγειά μας, και όλα καλά!
Τώρα σας κλείνω, πάω βολτίτσα!Με τέτοια μέρα, πού να παλουκωθούμε μέσα!
Να έχετε ένα πανέμορφο Κυριακόβραδο, ακριβώς όπως το ονειρευόσαστε!
Πολλά φιλιά!

Παρασκευή του Γενάρη, στο γραφείο..

Η ώρα9:47. Η κούπα με τον καφέ, δίπλα μου γεμάτη. Η μουσικούλα σιγοπαίζει από τα ηχεία του υπολογιστή, και με ταξιδεύει μακριά από το γραφείο, τη δουλειά, την Oracle, τα reports και την καθημερινότητα. Κάπως έτσι, καταλήγω συχνά πυκνά στις "ηλεκτρονικές σελίδες" αυτού του μικρού "εξομολογητή".
Ωραία ιδέα αυτά τα blogakia. Και η blogoπαρεούλα μου ολοένα μεγαλώνει, και πολύ χαίρομαι! Νά'ναι καλά η Κατερινούλα που με μύησε στην ιδέα, πριν από δυό χρονάκια περίπου!..

Τέλος πάντων, σήμερα δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο θεματάκι να αναλύσω, απλά βαριέμαι να δουλέψω!Παρασκευή σήμερα, καταλαβαίνετε..
Πήγα χτες βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής, για πρώτη φορά μετά από πολλάαααα χρόνια (πιτσιρίκι πρέπει να ήμουν τελευταία φορά). Μαζί με τον Πίκο μου, παρακολουθήσαμε ένα πολύ μελωδικό και πολύ ωραίο αφιέρωμα στα 50 χρόνια του Γιάννη Μαρκόπουλου!Ενθουσιάστηκα..!

[...]

Κι επειδή όλα τα καλά κρατάνε μόνο για λίγο, από το πρωί έχω πήξει στη δουλειά! Εμ, Παρασκευή, τί περιμένετε!Πήγε λοιπόν η ώρα 3:49, και το postaki μου ακόμα εκκρεμεί!
Γι'αυτό κι εγώ κλείνω, σας φιλώ όλους, και υπόσχομαι να επανέλθω δριμύτερη από Δευτέρα!
Να έχετε ένα αξέχαστο Σ/Κ!

Για σένα...

We'll do it all
Everything
On our own

We don't need
Anything
Or anyone

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

I don't quite know
How to say
How I feel

Those three words
Are said too much
They're not enough

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden that's bursting into life

Let's waste time
Chasing cars
Around our heads

I need your grace
To remind me
To find my own

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we're told
Before we get too old
Show me a garden that's bursting into life

All that I am
All that I ever was
Is here in your perfect eyes
They're all I can see

I don't know where
Confused about how as well
Just know that these things
Will never change for us at all

If I lay here If I just lay here Would you lie with me and just forget the world?

(Snow Patrol - Chasing Cars)

Για σένα, που κάνεις την καρδιά μου να ταξιδεύει, στο άκουσμα κάθε μελωδίας σαν αυτή..

΄'Η' το τσιγάρο ή εγώ, τελεσιγραφόο"

Ως γνωστόν, οι κακές συνήθειες βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Το τσιγάρο, πέρα από την υγεία του καπνιστή, βλάπτει και την υγεία των γύρω του, των φίλων του, της οικογένειά του, των ανθρώπων γενικά που αγαπάει και νοιάζεται.
Και πώς κόβεται, θα μου πείτε, μία τόσο κακή συνήθεια? Για καλή μου τύχη, είμαι από εκείνους που σιχαίνονται το τσιγάρο, που δεν τους αρέσει, και δε θα κάπνιζαν ποτέ. Έχω όμως πολλούς φίλους, που το τσιγάρο είναι γι'αυτούς, όπως για μένα ο καφές! Κόβεται ο καφές? (όοοχι)

Μία μικρή φίλη μου, μόλις..18 χρονών, προσπαθεί αυτές τις μέρες να κόψει το τσιγάρο! Την απόφαση την είχε πάρει, το κίνητρο όμως ήταν ένα στοίχημα!
Και επειδή τα στοιχήματα ποτέ δεν τα χάνει, το έχει βάλει πείσμα! Και θα το κερδίσει, είμαι σίγουρη! Μπράβο μικρή μου!Μόνο να ξέρεις, την επόμενη Τρίτη που το στοίχημα θα έχει τελειώσει, δε θα τη βγάλεις καθαρή! Αν σε δούμε με τσιγάρο στο στόμα, δε φαντάζεσαι τί έχεις να τραβήξεις....! (and yes, this IS a threat!)

Φιλιά!!

Θέλω να πάω στο Καφενείο για κρασάκια...!

...όπου Καφενείο, ένα γλυκύτατο μαγαζάκι στην Πλάκα, πολύ φοιτητικό, πολύ ζεστό, και πολύ παρεΪστικο! Να φάμε τον Καβουρμά μας, τις κούπες μας, να πιούμε τα κρασάκια μας, να γελάσουμε μέχρι τελικής πτώσεως, να καταγράψουμε τα ντοκουμέντα (!!!), και να περάσουμε τέλεια! Λοιπόν, πότε κανονίζουμε για Καφενείο, παρέεεεεα?

Καλή Χρονιά, με υγεία και χαρά..!

Αγαπημένοι μου φίλοι, πρώτο postaki της νέας χρονιάς, και θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας Καλή Χρονιά! Να είστε ευτυχισμένοι, να έχετε την υγειά σας, να εκτιμάτε αυτά που πραγματικά έχουν αξία στη ζωή, και να μη χαλάτε το χρόνο σας με τα δευτερεύοντα!
Να βγάλετε από τη ζωή σας ανθρώπους που σας πληγώνουν, να ανοίξετε την καρδιά σας και τα μάτια, και να δείτε ανθρώπους που πραγματικά σας νοιάζονται, και να τους κρατήσετε κοντά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία, από το να είσαι μαζί με κάποιον, και να αισθάνεσαι μόνος! Πάρε τη μεγάλη ανάσα, και άλλαξε τη ζωή σου. Μη φοβάσαι πως θα μείνεις μόνος σου, έχεις πάντα εμάς, τους φίλους σου,να σε στηρίζουμε! (δυό λογάκια, για έναν φίλο) :)
Γενικά, κι αυτό ισχύει για όλους μας, μια συμβουλή (από κάποια που ήταν σε αυτή τη θέση) : Μην φοβάστε τη μοναξιά σας. "Πιο καλή η μοναξιά, από σένα που δε φτάνω, μια σε βρίσκω μια σε χάνω..", λέει το άσμα! Στη μοναξιά βρίσκεις τον εαυτό σου, κάνεις πράγματα για σένα, και μαθαίνεις να εκτιμάς πράγματα. Ηρεμείς, βάζεις τα πράγματα σε μια τάξη, κι εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται εκείνος/εκείνη που περίμενες, και προχωράτε μαζί. Πρέπει όμως να το ζεις το μαζί. Να νιώθεις τον άλλο δίπλα σου στην ουσία, και όχι στις λέξεις. Στις χαρές και στις λύπες, να είναι εκεί. Να γίνεται ένα με τους φίλους σου, να γίνεσαι ένα με τους φίλους του, να έχετε κοινά όνειρα, ελπίδες, πορεία.
Αν ο ένας κοιτάζει δεξιά, και ο άλλος αριστερά, τότε.. βράστα!

Τέσπα, μην το φιλοσοφήσουμε πολύ, καλά καλά δεν άρχισε ο νέος χρόνος! Να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους ανθρώπους που αγαπάτε, να δίνετε ευκαιρίες στον κόσμο, και να κάνετε όνειρα. Κάποτε φοβόμουν να κάνω όνειρα, μην πιαστώ από αυτά και απογοητευτώ. Τώρα κάνω όνειρα, και απλά κάνω ό,τι μπορώ, για να βγούν αληθινά!..

Καλή χρονιά σε όλους μας! Με έρωτα, αγάπη, ζωή..!