There's a road, long and winding!

Με αφορμή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό μία πολύ πολύ καλή μου φίλη, μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι που μου έκανε παρέα πολλά χρόνια όταν ήμουν πιο μικρή. Ένα τραγούδι από τον αγαπημένο μου Bryan Adams, που με την υπέροχη βραχνή φωνή του περιγράφει ακριβώς εκείνα τα συναισθήματα που έχουμε νιώσει όλοι μας κάποια στιγμή, εγκλωβισμένοι σε ένα πρόβλημα.

Μην το βάζεις κάτω φιλενάδα!..

What cha wanna be - when you grow up
What cha gonna do - when your time is up
What cha gonna say - when things go wrong
What cha wanna do - when you're on your own

There's a road - long and winding
The lights are blindin' - but it gets there
Don't give up - don't look back
There's a silver linin' - it's out there somewhere

Everybody wants an answer - everybody needs a friend
We all need a shinin' star on which we can depend
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before - (to find what you're
looking for)

There'll be times - in your life
Ya when you' be dancin' n' shit - but you ain't gettin' it
But don't get disillusioned - no, don't expect too much
Cuz if what you have is all you can get - just keep on
tryin' - it just ain't happened yet

Everybody wants to be winner - everybody has a dream
We all need a shinin' star when things ain't what they seem
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before - (gotta get where you're
headed for)

Everybody wants some kindness - everybody needs a break
We all need a shinin' star when things get hard to take
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before!..

Θα τα πούμε στο δρόμο!

Δεν ξέρω τί τίτλο να βάλω σε αυτό το ποστάκι..μάλλον θα τον βρω στην πορεία!
Ένα ποστάκι για εκείνα που ακούω τώρα τελευταία στο ραδιόφωνο, για εκείνα που με στεναχωρούν, για εκείνα που με απελπίζουν και με κάνουν να αναρωτιέμαι.."Μα γιατί?"

Δε θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τις πολιτικές εξελίξεις στον τόπο μας. Τα συζητάμε όλα αυτά καθημερινά με τα παιδιά στη δουλειά, και απελπιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Καθένας έχει την άποψη του, τη δική του οπτική γωνία - Είναι όμως πραγματικά αξιόλογο το γεγονός ότι όσο διαφορετικές απόψεις κι αν εχουμε, από όποια σκοπιά κι αν το κοιτάμε, όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα : Η Ελλάδα του 2007 σκοτώνει τα όνειρά μας.

Ακούω συχνά τη γιαγιά μου να μου λέει "Παιδάκι μου, πώς έγινε έτσι σήμερα ο κόσμος? Πώς άλλαξαν οι άνθρωποι?"..και αναρωτιέμαι! Πώς και γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο? Στο σημείο να ζούμε σε μία πόλη που οι ρίποι και οι εκπομπές καυσαερίων δηλητηριάζουν κάθε μέρα το μέλλον μας? Που το πράσινο καταστρέφεται για να γίνει τσιμέντο? Που όλοι οι κεντρικοί οδικοί άξονες οδεύουν ολοταχώς προς την πλήρη ακινησία?
Γιατί αφήσαμε μία τόσο όμορφη χώρα, να πάρει την κάτω βόλτα? Και μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε?

Μου φαίνεται πως περνάω ξαφνικά τώρα, στην ηλικία των 25, την επαναστατική μου φάση. Εκείνη τη φάση που με κάνει να απελπίζομαι, διότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον! Για το μέλλον του τόπου, και των ανθρώπων του!

Δε θέλω να γκρινιάζω, ούτε να κινδυνολογώ. Όμως δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι, ΤΙ μπορει να αλλάξει! Ποιός μπορεί να πατήσει το μαγικό κουμπάκι, εκείνο που θα μας αλλάξει σαν ανθρώπους, και θα μας πάει -μαζί με την πανέμορφη χώρα μας- ένα βήμα μπροστά!

Συζητούσαμε χτες βράδυ με τον Κούκη για όλα αυτά. Και στο καπάκι, είδαμε και μία ταινία που μας έκανε να νοσταλγήσουμε , έναν κόσμο που ποτέ δε θα δούμε!Έναν κόσμο με ποιότητα, με σεβασμό και..καθαρό αέρα! Θα μου πει κανείς, "καθαρό αέρα θέλεις? άντε τράβα στην επαρχία!"..Και θα προσθέσω κι εγώ, "ή στο εξωτερικό"! Όχι διότι θέλω να το παίξω τρέντι και Ευρωπαία, ούτε διότι μου αρέσει η ιδέα να αφήσω πίσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον τόπο μου.Αλλά επειδή αυτός ο τόπος, έχει αρχίσει να μη μου αφήνει περιθώριο για επιλογές!

Κι ακόμα ψάχνω, πιό δρόμο να τραβήξω!


Υ.Γ. Κι επειδή, εδώ θα είμαστε να τα λέμε, όποιο δρόμο κι αν τραβήξω, βρήκα και τίτλο για το ποστάκι μου!:)

Άβυσσος η ψυχή...

Έρχονται κάποιες στιγμές που σταματάς για λίγο, και κοιτάς πίσω τις επιλογές που έχεις κάνει!Και αναρωτιέσαι - Άξιζαν τον κόπο? Μου βγήκαν σε καλό, ή θα κοπανάω μια μέρα σύντομα το κεφάλι μου στον τοίχο?

Επιλογές στην επαγγελματική ζωή, στην προσωπική, επιλογές που (θα θέλαμε) να μας φέρουν πιο κοντά στα όνειρά μας!
Πότε όμως είναι εκείνη η στιγμή που η επιλογή γίνεται συνήθεια, το όνειρο αλλοτριώνεται, και ο άνθρωπος αλλάζει?
Και τί κάνεις, όταν αισθάνεσαι ότι η στιγμή αυτή είναι κοντά?

Ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς γύρω μου τελευταία, ερωτήματα που χρίζουν απάντησης!
Any Suggestions?!?
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..!

Όταν το αύριο, μοιάζει πολύ μακριά..

Χτες το πρωί, γύρω στις 8 και κάτι πρέπει να ήταν, είμασταν με τον Πίκο μου στο αυτοκίνητο, και οδηγούσαμε για τα ανοιχτά γηπεδάκια μπάσκετ του Αγίου Κοσμά, όπου ο Πίκος είχε αγώνα μπάσκετ. Πολύς αέρας, δεν το συζητώ, τόσο που η Αθήνα έμοιαζε πιο φωτεινή, πιο καθαρή, πιο ανθρώπινη.

Ακούγαμε ψιλονυσταγμένοι ραδιόφωνο, και μασουλούσαμε λίγη σοκολάτα (πρωτεϊνοσοκολάτα για τον Πίκο, αυθεντική Snickers για μένα!). Ο σταθμός? Άλφα, 989! Πρωινή εκπομπή έκανε κάποιος εξίσου αγουροξυπνημένος παραγωγός, που μετέδιδε μικρά ανεκδοτάκια ακροατών, για να μας φτιάξει το πρωινό κέφι.

Μέσα στα ανεκδοτάκια, αρχίζει σε κάποια στιγμή να διαβάζει μία αποχαιρετιστήρια επιστολή, που μας τράβηξε την προσοχή. Ο λόγος, για την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez. Για όσους δεν τον ξέρετε, ο Marquez - γνωστός και ως Gabo - είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του αιώνα, γεννημένος στην Κολομβία, νικητής του Νobel βραβείου λογοτεχνίας το 1992 και πρωτοπόρος του λατινοαμερικάνικου "Boom".

Η συλλογή των βιβλίων του μεγάλη, το κύρος του, παγκόσμιο!

Ε και? - θα μου πείτε..

Ο Gabo έχει πλέον αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή, για λόγους υγείας - Καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του.

Διαβάστε την προσεκτικά, και κρατήστε τη κάπου στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς σας..

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ'αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ΄ έβλεπα να βγαίνεις απ΄ την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου ΄δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ΄ έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι΄ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν΄ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.

Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Ό,τι κατεβαίνει στο μυαλό μου...

Απόγευμα Παρασκευής - Μία ακόμη βδομάδα φτάνει στο τέλος της, και έχω μείνει κι εγώ να αναρωτιέμαι πόοοτε πέρασε, και δεν την πήρα χαμπάρι.
Χτες είχαμε και το event της νέας μας εταιρείας - Ωραία ήταν, αν και το παρακάνανε λίγο με το brainstorming! Χαλαρώστε βρε παιδιά, υπάρχει ζωή και εκτός της εταιρείας - ναι ναι, κι όμως!

Ακούω τους στίχους του "Better than me" των Hinder (μπορείτε να δείτε το video εδώ ) και μελαγχολώ. Το έχω πει ξανά και ξανά στο παρελθόν, μία μελωδία σου ξυπνάει εκεί που δεν το περιμένεις συναισθήματα, άλλοτε χαράς, άλλοτε λύπης, άλλοτε αναμενόμενα και άλλοτε απρόσμενα. Πόσο μ'αρέσει όμως όταν ένα τραγούδι σου μιλάει στην καρδιά. Όταν νιώθεις ότι ένα τραγούδι, το οποιοδήποτε, μπορεί να εκφράσει με τον πιο μελωδικό και απλό τρόπο το κάθε σου συναίσθημα..
Ε λοιπόν, αυτό το τραγούδι με μελαγχολεί κάθε φορά που το ακούω - και κυρίως όταν βρίσκομαι στο αυτοκίνητο, και αρχίζουν οι πρώτες νότες του (συνήθως στον Red 96.3)..

Μου λείπει η εποχή που έγραφα μουσική. Η εποχή που έγραφα σε χαρτοπετσέτες, σε εισιτήρια λεωφορείου και σε οποιοδήποτε διαθέσιμο κομμάτι χαρτιού στιχάκια - Λέξεις που μπλέκονταν σε μικρές προτάσεις, έδεναν μεταξύ τους, και μαζί με τη μουσική από το πιάνο μου, έφτιαχναν τη δική μου version της ιστορίας..Λέξεις που έψαχναν να βρουν την ομοιοκαταληξία τους, προσπαθώντας πάντα να εκφράσουν με τον πιο δυνατό τρόπο συναισθήματα..

Πότε σταμάτησα να γράφω μουσική, και γιατί?..Και γιατί δεν παίρνω την απόφαση να γυρίσω πίσω σε εκείνη τη συνήθεια, που τόσο αγαπούσα? Ο χρόνος - Ο χρόνος που δε φτάνει ποτέ και για τίποτα. Θέλω να καθίσω ένα απόγευμα σπίτι, μόνη μου, χωρίς ακροατές (πολλά θέλω?), και να χαθώ στον κόσμο της μουσικής μου! Μόνη μου, εγώ και οι νότες!..

Anyway, νομίζω πως έχω τη λύση στη πρόβλημά μου - Θα πάω, φεύγοντας από τη δουλειά, να πάρω μία σοκολατίτσα (Lacta κατά προτίμηση!) από το περιπτέρι,και θα την τσακίσω μέχρι να φτάσω σπίτι. Άντε, να ισιώσουμεεεεεε!

Μωρέ, λέτε να φταίει ο καιρός? Η' μήπως είναι ανάδρομος κανένας Ερμής?

Την καλησπέρα μου, και καλό Σ/Κ to everyone..

Τα συγχαρητήριά μου...

...Σε εκείνον τον φραγκάτο τύπο που κοκάλωσε το πεντακάθαρο μαύρο του αμαξάκι (τύπου Σμαρτ) στη μέση της Κηφισιάς, πάτησε τα αλάρμ του, και περίμενε..Του κορνάραμε εμείς από πίσω που είχε κάνει μία ουρά "ΝΑ" (με το συμπάθειο), μας κόρναρε κι αυτός πίσω..
Αυτή η δουλειά για 2 περίπου λεπτά - Οι αστυνομικοί στην άλλη άκρη του δρόμου, παρακολουθούν το σκηνικό ανενόχλητοι. Ξαφνικά, ο Σωτήρας μας..Μία κοπέλα, από το περίπτερο της Ν.Δ., τρέχει με τη γαλανόλευκη στο χέρι, τη δίνει στον τύπο με το τύπου-Σμαρτ αμαξάκι που έχει μποτιλιαρίσει το κέντρο της Κηφισιάς, κι αυτός βάζει πρώτη,και ανεμίζοντας την ελληνική σημαία, κορνάρει και πανηγυρίζει τη..μεγάλη νίκη!
Και σας ρωτώ..Από ΠΟΥ κι ως ΠΟΥ έγινε η ελληνική σημαία, το εθνικό μας σύμβολο, έμβλημα της Ν.Δ?!?Πάρε τη σημαιούλα με τη φάτσα του μπούλη και πανηγύρισε όσο θέλεις φίλε. Αλλά την ελληνική σημαία άφησέ τη για καμία περίπτωση εθνικής χαράς - όχι εθνικού ξεπεσμού.
Και συνεχίζω..

Τα συγχαρητήριά μου, στο 70 περίπου τοις εκατό του ελληνικού πληθυσμού, που προσήλθε στις κάλπες χτες (ντυμένοι ωσάν λατέρνες λές και πάνε στα μπουζούκια!), για να καθορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα που μας αξίζει!Και εις ανώτερα..

Τα συγχαρητήριά μου..Σε όσους "πήραν το μήνυμα" των εκλογών, και τώρα αισθάνονται σοφότεροι. Για πείτε μου, τώρα που λάβατε κι αυτό το μήνυμα αποδοκιμασίας του κόσμου (προς όλους, και στα 5 κόμματα της βουλής),σκοπεύετε ποτέ να βελτιώσετε την ποιότητα αυτού του τόπου? Να αναδείξετε την αξία μας στο εξωτερικό? Η' θα κάψετε κι ό,τι απέμεινε?

Και τώρα, ας σοβαρευτούμε! Η μεγαλύτερη χαρά της χτεσινής μέρας, η θριαμβευτική νίκη της Ρωσίας, επί της μέτριας (αλαζονικής & επιτρέψτε μου την έκφραση - ξεφτιλισμένης) Ισπανίας. Διότι γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος. Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στα χρυσά παιδιά του Ευρωμπάσκετ, που δεν μας απογοητεύουν ποτέ, και που περιμένουμε να μας δείξουν ακόμη καλύτερα στο μελλον!

Και τέλος, μία εικόνα που μιλάει μόνη της, για τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού εν έτη 2007..

Και του χρόνου!..

Μεγάλη Καρδιά...

Η καρδιά των πρωταθλητών χτύπησε κι απόψε!

Μοναδική ομάδα, πραγματικά μοναδική. Έχεις αναφερθεί εκτενώς στη δύναμη και την καρδιά των πρωταθλητών μας, εγώ θέλω απλά να προσθέσω πως οι στιγμές που ζούμε είναι μοναδικές κάθε φορά που η ομάδα αυτή εμφανίζεται στην τηλεόρασή μας. Τους παρακαλουθώ ασταμάτητα εδώ και 2 χρόνια - Από τότε, που θύμησαν σε όλη την Ευρώπη πως η Ελλάδα παίζει κορυφαίο μπάσκετ, μέχρι χτες. Μου έχει κάνει συντροφιά μέσα από την τηλεόραση στην παραλία της Αγ.Μαρίνας στην Κρήτη, στο σπίτι μου, σε άλλα σπίτια, με φίλους, με εσένα, όταν ήμουν με 39 πυρετό στα Κύθηρα, όταν είχα βάψει τη φάτσα μου στα χρώματα της Ελλάδας το 2005, σε καφετέριες, στο δρόμο για τους πανηγυρισμούς στην Ομόνοια, και χτες, σε πάρτυ.
Κάθε φορά, μας γεμίζει με μία απίστευτη ελπίδα. Μία ελπίδα, που τη χρειαζόμαστε εμείς οι Έλληνες. Μία ελπίδα, που δε σβήνει πριν "τραγουδήσει η χοντρή", όπως είπε και ο Θοδωρής μας!

Σας ευχαριστούμε παιδιά, που μας κάνετε περήφανους. Περήφανους που ένας Δράκος και 12 μεγάλες καρδιές, μας θυμίζουν εκείνα που η σημερινή Ελλάδα προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε - ό,τι έχουμε καρδιά, κότσια, πίστη κι ελπίδα!

Και εις ανώτερα!...

Χωρίς Σχόλια..

Το παρακάτω βίντεο, μιλάει από μόνο του...



Θα ήθελα να προσθέσω όμως, πως αντίθετα με ό,τι λέει το υπέροχο αυτό τραγούδι, ΔΕΝ θα πρέπει να ξυπνήσουμε μόλις ο Σεπτέμβρης τελειώσει.
Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είτε πρόκειται για το περιβάλλον, για τη διακυβέρνηση αυτής της χώρας, για το αυτονόητο, για το μέλλον μας!

Χάζεψα λίγο το debate χτες - Και τον τηλεμαραθώνιο προχτες.
Από όσα ειπώθηκαν, εκείνο που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου ήταν το βλέμμα των παιδιών, που τραγουδούσαν στο άνοιγμα του τηλεμαραθώνιου το "Δι'ευχών".
Ένα βλέμμα που φώναζε.."Γιατί καταστρέφετε το μέλλον μου?"

Ποιός θα βρεθεί να τους απαντήσει?

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις..

Tις τελευταίες μέρες, λόγω περιορισμένου φόρτου εργασίας, ο νούς μου τρέχει σε χίλιες δυο σκεψούλες.
Παραθέτω μερικές, έτσι για να περνά η ώρα - απάντηση δυστυχώς δε μπορώ να βρω έτσι εύκολα, οπότε οι σκέψεις μεγαλώνουν μέσα στο μυαλό μου, μέχρι να με οδηγήσουν στη σωστή απόφαση..

Σκεψούλα #1 (περί φυγής ο λόγος):
Να φύγω τελικά από την Ελλάδα, και να πάω να δουλέψω για μερικά χρόνια στο εξωτερικό?
Και αν ναι, πού να πάω? Μεγάλη απόφαση..που θα πρέπει να πάρουμε μαζί!
Με εσένα που πήρες τη σκεψούλα μου, και την έχεις φέρει πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της..
Θα μου λείψει όμως η πατρίδα μου,αν φύγω.
Θα πρέπει για 2η φορά να αποχωριστώ την οικογένειά μου, την μπουρμπουλίτσα μου, τους φίλους μου, το σπιτάκι μου..
Όλα αυτά που γεμίζουν τη ζωή μου αυτή τη στιγμή.
Κι αν δε φύγω, θα μείνω με το όνειρο - Πώς θα ήταν τελικά αν είχα φύγει?..
Μήπως μπορείς εσύ να με βοηθήσεις???

Σκεψούλα #2 (περί αδιεξόδου ο λόγος):
Ποιόν να πρωτομαυρίσω σε αυτές τις εκλογές? Γιατί υποτιμούν τόσο πολύ ΟΛΟΙ τη νοημοσύνη μου?
Και γιατί θέλουν να με πείσουν ότι ΘΑ αλλάξουν τον κόσμο? Η' μήπως παραλείπουν απλά να συμπληρώσουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο προς το χειρότερο?Διότι αυτό ναι, το βλέπω..

Σκεψούλα #3 (σχετική με τη #2):
Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε τη μεγάλη αλήθεια πίσω από όλα αυτά?Γιατί θα ακούμε σενάρια, χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε ποιό είναι το αληθινό? Άκουσα για τη καταστροφική φωτιά πως ευθύνονται διάφοροι - Οι άγνωστοι κακοί που θέλουν να εκδικηθούν τη χώρα μας και να την καταστρέψουν (you know, oι..ασύμμετροι!), οι ξένοι, οι ντόπιοι, οι τρελλοί, οι αφελείς..Και κάπου διάβασα και το σενάριο της Ιονίας Οδού.Ρίξτε μια ματιά εδώ
Και ρωτάω - Ποιός θα δώσει επιτέλους σε μένα, και σε όοοολο τον κόσμο, μια ειλικρινή απάντηση?Πόση διαφθορά, πόση βρωμιά και πόση διαπλοκή να αντέξει πλέον ο οργανισμός μας?

Σκεψούλα #4 (άσχετη με τις παραπάνω):
Ακούω, μεταξύ όλων των άλλων, αυτή τη στιγμή το τραγούδι του James Blunt "Wisemen"..
Και μέσα σε όλα τα άλλα, μου βάζει μερικές ακόμη απορίες..
"Gotta ask yourself the question, WHERE ARE YOU NOW?"
Έλα μου ντε?

Σκεψούλα #5 :
...........................................................................
(αυτήν την κρατάω για μια άλλη φορά - δεν είναι της παρούσης)

Πολύ σκεπτικό το πρωινό σήμερα!
Και μιας και το τραγουδάκι που έχει παίξει ίσα με τις 5 φορές στο "repeat" από την ώρα που άρχισα να γράφω αυτό το ποστάκι φτάνει στο 5ο τέλος του, θα κλείσω πετώντας κι εγώ σε σένα το μπαλάκι, μπας και ξέρεις εσύ την απάντηση στην ερώτηση..Where are we now?

Πονάει το δοντάκι...

Πριν από 3 μέρες, έβγαλε το Πικάκι μου 2 φρονιμήτες. Ο ένας, όπως περιέγραψε με γραφικότητα ο γιατρός, ήταν "σαν να γκρέμιζε μάντρα"- τέτοια δυσκολία εξαγωγής.
Και κάθεται ο Πίκος μου υπομονετικά, και περιμένει να ξεπρηστεί το μαγουλάκι του.
Και τα ματάκια του είναι μαζεμένα και μου λένε ότι πονάει, κι ας μην το λέει..

Παίρνει μόνο αγκαλιά το παγωτό του, και κάθεται ήσυχος και βλέπει τις ταινιούλες του! Σαν τα μικρά παιδάκια κι αυτός!
Περαστικά ματάκια μου - λίγη υπομονή ακόμη, και θα περάσει κι αυτό!
Θα ξεπρηστεί και το υπερφουσκωμένο μαγουλάκι σου, και θα σε πάω μετά για μπριζόλες στο "Ξύλινο"!
Αυτό είναι δέσμευση!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!