Ένα τραγούδι απ'τα παλιά (πάρτ τού)

..ή αλλιώς, αναλαμπή ενός ακόμη τραγουδιού που κάποτε σημάδεψε τη ζωή μου!



Ένα τραγούδι που για αρκετόοοο καιρό έπαιζε δυνατά στα ηχεία του αυτοκινήτου μου, στο δρόμο από και προς τη δουλειά, τις βόλτες, τις εκδρομές..
Ακούστε το δυνατά, αξίζει! Έχει ταξιδιάρικη μελωδία, καταπληκτικά drums, και ορισμένους στίχους που...γράφουν!..

Mission UK - Butterfly on a Wheel
---------------------------------------------
"Silver and gold and it's growing cold
Autumn leaves lay as thick as thieves
Shivers down your spine chill you to the bone
'Cos the mandolin wind is the melody that turns
Your heart to stone

The heat of your breath carving shadows on the mist
Every angel has the wish that she's never been kissed

A broken dream haunting in your sleep
And hiding in your smile a secret you must keep
Love cuts you deep

Love breaks the wings of a butterfly on a wheel
Love breaks the wings of a butterfly on a wheel

There's no scarlet in you, lay your veil down for me
As sure as God made wine, you can't wrap your arms
Around a memory
Take warmth from me, cold Autumn winds cut sharp as
a
knife
And in the dark for me, you're the candle flame that
Flickers to life

Love breaks the wings of a butterlfy on a wheel
Love will break the wings of a butterfly on a wheel

Wise men say all is fair in love and war
There's no right or wrong in the design of love
And I could only watch as the wind crushed your wings
Broken and torn crushed like the flower under the snow
And like the flower in spring
Love will rise again to heal your wings

Love heals the wings of a butterfly on a wheel
Love will heal the wings of a butterfly on a wheel "

Η ιστορία πίσω από το συγκεκριμένο τραγούδι έχει να κάνει με εκείνες τις ιστορίες που ξεκινούν από ένα ζευγάρι όμορφα μάτια, που βασίζονται πάνω σε κλεφτές ματιές και προσπάθειες ερμηνείας (και πολλές φορές παρερμηνείας) των λεγόμενων μεταξύ των interested parties!
Με απλά λόγια, πώς να σας αρέσει κάποιος, να μην ξέρετε αν του αρέσετε, να πιστεύετε πως του αρέσετε σύμφωνα με τη συμπεριφορά του, και να ζείτε μέσα στο δικό σας όνειρο. Να απογοητεύεσαι, να χαίρεσαι, να ελπίζεις, να ξανα απογοητεύεσαι, να το φιλοσοφείς, να αδιαφορείς, να ξανα ασχολείσαι, και πάμε πάλι από την αρχή.
Έτυχε να ακούσω το συγκεκριμένο τραγουδάκι σήμερα, μετά από πολύ καιρό. Είναι αστείο, θυμάμαι τον εαυτό μου να βγάζει βιντεάκια με το συγκεκριμένο τραγούδι, να το βάζει να παίζει σε κινητά, pc, αυτοκίνητα, και να ταξιδεύει μαζί του. Αχ, τί σου είναι αυτά τα ψαράκια, αιωνίως ρομαντικά, χαζοχαρούμενα, στον κόσμο τους! :-)
Τελικά, αναρωτιέμαι, αξίζει κανείς να πλάθει τον κόσμο του όπως εκείνος τον φαντάζεται, να ονειρεύεται ότι μια μέρα θα σμίξει με τον αγαπημένο του, και να ζει σε ένα όνειρο?
Ή είναι καλύτερα να ζεις την πραγματικότητα όπως πραγματικά είναι, να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να γνωρίσει νέους ανθρώπους, νέα συναισθήματα, και να αφήσεις τον εν λόγω "πλατωνικό" αγαπημένο να κάτσει εκείνος να σκάσει για εσένα?

Εσύ αποφασίζεις ! Όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσεις, πάντα ένα τραγούδι θα βρίσκεται κάπου εκεί, να σου θυμίζει..!

P.S. For the record, εγώ τελικά χαίρομαι που ακολούθησα τούτον το δρόμο...Διότι κοντά του βρήκα αυτό που περιγράφει και το τραγούδι μας πως.. "Love will rise again to heal your wings! "...

Τα...προεόρτια!

Σάββατο σήμερα, 22 του μήνα! Ξυπνώ το πρωί, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ήηηηρεμα, χωρίς να έχω απολύτως τίποτα προγραμματισμένο για τη μέρα! Τι πολυτέλεια κι αυτή,να μπορείς να ξυπνήσεις μία στο τόσο, και να μην έχεις απολύτως καμία υποχρέωση, καμία δουλειά, και να μπορείς να αράξεις :-)
Η μέρα ηλιόλουστη, ο καιρός πανέμορφος. Στρώθηκα λοιπόν κι εγώ να φτιάξω τη δεύτερη παρτίδα μελομακάρονα! Τα πρώτα τα έφτιαξα τη Δευτέρα που μας πέρασε, κάποιοι από εσας τα δοκιμάσατε στη δουλειά :-) Φυσικά εξαφανίστηκαν αρκετά γρήγορα, κι έτσι σήμερα στρώθηκα για τη νέα φουρνιά. Ελπίζω και τα σημερινά να είναι εξίσου καλά!

Ήρθαν οι γιορτές λοιπόν, κι εγώ αρνούμαι πεισματικά να κατέβω στην Αθήνα!Άπαπα..Χαμός και κόσμος παντού, σε σπρώχνουν, σε πατάνε, κορνάρουν σαν τρελλοί, βιάζονται να προλάβουν το χρόνο, να πάρουν δώρα σε όλους, να βρουν τί θα φορέσουν στο ρεβεγιόν. Αναρωτιέμαι, μπορεί κανείς να καταλάβει γιορτές με τέτοιες συνθήκες? Ποιός σταματά έστω για λίγο τη μανία του καταναλωτισμού που μας κυνηγάει, για να απολαύσει τη μαγεία των ημερών?

Ακούω κόσμο να συζητάει για τα Χριστούγεννα, για τον κόσμο στους δρόμους, για την ακρίβεια, για τα δώρα..Κανείς όμως δεν στέκεται στην ουσία αυτών των ημερών. Μόνο τα μικρά παιδιά, εκείνα που περιμένουν με ανυπομονησία τον Άη Βασίλη, εκείνα που στέλνουν γραμματάκια με τα πράγματα που θα ήθελαν..Εκείνα που τραγουδούν τα κάλαντα, που κάθονται κάτω από το έλατο και το θαυμάζουν, εκείνα που κοιτούν ψηλά στον ουρανό το βράδυ, για να δουν το Άστρο των Χριστουγέννων να λάμπει, ή τον Άη Βασίλη να περάσει μαζί με τα ταρανδάκια του, ψηλά στον ουρανό..

Αχ, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν μπορούσαμε κι όλοι εμείς να βγάλουμε έξω την κρυμμένη παιδικότητά μας, αν για λίγο βάζαμε τα άγχη, τη λογική και το συμφέρον στην άκρη, και ζούσαμε σαν παιδιά..

"Αγαπητέ μου Αγιε Βασίλη,
Φέτος στις γιορτές θα ήθελα να σου ζητήσω να με κάνεις και πάλι για λίγο παιδί. Να μου θυμίσεις πώς ένιωθα όταν ήμουν 6 ετών, πώς ένιωθα στις γιορτές, τί ήταν αυτό που ποθούσα περισσότερο.. Να μου θυμίσεις πώς φανταζόμουν τον εαυτό μου και τον κόσμο στα 26 μου, τί περίμενα από το μέλλον, τί όνειρα είχα..
Και τέλος, Άγιε Βασίλη μου, φέτος στις γιορτές θα ήθελα να σου ζητήσω να γεμίσεις με αγάπη τις καρδιές όλων των παιδιών του κόσμου. Να μην υπάρχουν παιδιά με βουρκωμένα μάτια, παιδιά χωρίς όνειρα.. Παιδιά χωρίς όνειρα είναι κόσμος δίχως αύριο Άγιε Βασίλη μου, γι'αυτό στείλε ένα χαμόγελο σε όοολα τα παιδάκια, κάτι για να κρατήσει την ελπίδα τους ζωντανή, κάτι για να ονειρεύονται..
Σ'ευχαριστώ πολύ καλέ μου Άγιε Βασίλη, και σου εύχομαι Καλά Χριστούγεννα, να είσαι πάντα καλά, και να πραγματοποιείς τις ευχές όλων των παιδιών του κόσμου!"

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, καλές γιορτές, και φέτος ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο παραπάνω σε εκείνα που πραγματικά αξίζουν της προσοχής μας..!

Τα πιο ευχάριστα νέα της χρονιάς...

Χτες είχε γενέθλια η πιο παιδική μου φίλη, η Ζ! Έκλεισε τα 26 (να ζήσεις μικρή μου και χρόνια πολλά, τυράκια να τρως απ'τη φάκα πολλά - καταλαβαίνει εκείνη το υπονοούμενο ;)), και την πήρα τηλέφωνο να της ευχηθώ. Η στιχομυθία ξεκίνησε με το εμπνευσμένο τραγουδάκι που προαναφέρθηκε, συνεχίστηκε με ευχές τύπου "να ζήσεις, ότι επιθυμείς, πάντα με υγεία", και έκλεισε με την όλο υπονοούμενο ευχή "άντε,και του χρόνου διπλήηηη".
...Για να πάρω την πιο χαρούμενη και απροσδόκητη απάντηση που φανταζόμουν ποτέ..
"Όχι του χρόνου, το καλοκαίρι!"..

Η Ζ. είναι μαζί με τον Δ. εδώ και πολλάαααα χρόνια! Έχουν περάσει ένα σωρό πράγματα μαζί, εμπειρίες, στεναχώριες, χαρές, μεγάλες χαρές..Και τώρα, έφτασε η μεγάλη στιγμή για να δέσουν τις ζωές τους και με τα ιερά δεσμά του γάμου.

Από χτες που το έμαθα, πλέω σε πελάγη ευτυχίας! Θέλω να το φωνάξω σε όλο τον κόσμο, λες κι είμαι εγώ στη θέση της. Το αξίζει 1000%, και είμαι σίγουρη πως θα είναι τόσο αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι μαζι με τον Δ! Μπράβο φιλενάδα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Όπως είπε και η κολλητάρα, εμείς στις μπουμπουνιέρες, ε??

Πω πω, πώς πέρασαν όμως τα χρόνια, και πώς έφτασε το ποντικάκι μας, η θείτσα μας, να βρίσκεται δυό βήματα πριν τα σκαλιά της εκκλησίας? Αχ, πόσο χαίρομαι!!

Να ζήσετε φιλενάδα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Υ.Γ. Πω πω, ακόμα ανατριχιάζω από τη χαρά μου! Φαντάζομαι εσύ πώς θα αισθάνεσαι!!!

Love at first sight...

...Βγαίνεις από το μετρό του Τροκαντερό, και περπατάς στην πλατεία. Η ώρα είναι περίπου 9, ο καιρός βροχερός, και γύρω σου ο ουρανός είναι γεμάτος με σύννεφα. Όταν ξαφνικά, μία πορτοκαλί λάμψη ξεπροβάλλει πίσω από τα ψηλά κτίρια. Προχωράς σιγά σιγά προς το μέρος της, και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, εμφανίζεται μπροστά σου...

Να γιατί το Παρίσι είναι η πόλη του φωτός και του έρωτα...!

Αναχώρηση πτήσης 1234 για Παρίσι!...

And so it is...
Μεγάλη μέρα σήμερα! Για τους εξής λόγους:
>Σήμερα κάνω το πρώτο μου ποστάκι από το καινούργιο μου πισάκιιιιιιιι!Ναι, πήρα νέο λαπτοπάκι, και είμαι πολύ πολύ ευτυχισμένη σας λέω. Έχω αράξει στο κρεβατάκι μου, με το λαπτοπάκι στο λαπτοποκαθισματάκι του, και λαπτοποσυνθέτω (Σας έχασα κάπου, έ?)..Γιούπι, καλορίζικό μου! :)

>Σε μιάμιση μερούλα, φεύγουμε για ταξιδάκι! Ναι ναι, το γνωστό για Παρίσι και Βερολίνο! Πώς πάει το τραγούδι.. "Λονδίνο, Άμστερνταμ, ή Βερολίνο...Να κάνεις βόλτες με το μάτζικ μπας!"
Εμεις θα κάνουμε τις βόλτες μας με την Εasy Jet και τα κατά τόπους μετρό! Και θέλω λοιπόν στο σημείο αυτό να σχολιάσω -Τί είναι η ζωή, τί είναι ο άνθρωπος..
Πέρασαν κιόλας 5 ολόκληροι (σχεδόν 6!) μήνες από την ημέρα που κλείσαμε τα tickets για αυτό το ταξιδάκι!Απίστευτο, κι όμως αληθινό!!! Πότε πέρασαν κιόλας, κι εμένα μου φαίνεται σαν χτες?!

Τέεεελος πάντων! Φεύγουμε σε λίγο, και ετοιμάζουμε όλοι πυρετωδώς βαλιτσούλες! Πρώτη φορά θα κινήσουμε μαζί κοτζάμ παρέα 12 ατόμων! Τί να πω, ελπίζω και εύχομαι ολόψυχα να περάσουμε όσο γίνεται καλύτερα, να γεμίσουμε το μυαλό μας με όμορφες εικόνες και αξέχαστες στιγμές, και φυσικά να δώσουμε την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε!
Θα φροντίσουμε να σας ενημερώσουμε με κάποιο ποστάκι από τα ξένα - άλλωστε η μπλογκόσφαιρα είναι η virtual παρέα μας, όπου κι αν είμαστε!
Φιλιά σε όλους, ερωτευμένους και ευτυχισμένους ανά τον κόσμο! :)

Ετοιμάζοντας βαλίτσες...

Πού θα πάω πάλι,έ?!Σε 10 μερούλες περίπου ετοιμαζόμαστε για ταξιδάκι με την τρελοπαρέα μας. Παρίσι Βερολίνο (για κάποιους ίσως και Λονδίνο), και οι ουρανοί είναι δικοί μας.
Το ποστάκι όμως αυτό δε θα αναφερθεί στο ταξιδάκι αναψυχής, αλλά σε ένα άλλο ταξιδάκι, πιο μεγάλο..
Μετά από το 4ήμερο στη Ζυρίχη, και μετά από 3 περίπου μήνες συζητήσεων τύπου "Να φύγουμε στο εξωτερικό, πού να πάμε?", το πήραμε απόφαση - θα φύγουμε! Τί κι αν η Google δεν μας έκατσε τελικά? Θα μπει αυτό εμπόδιο στο όνειρό μας?Όχι..
Έτσι λοιπόν, ψάχνουμε εντατικά δουλειά στη Ζυρίχη.
Γιατί στη Ζυρίχη? Διότι είναι μία πόλη που δεν έχει μετρό. Μία πόλη που το τραμ σε πάει παντού. Οι ρυθμοί της ήρεμοι, ευγενικοί, ποιοτικοί. Οι άνθρωποι φαίνονταν πιο χαλαροί, είχαν χρόνο για να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν, δεν έμεναν με τις ώρες κολλημένοι στην κίνηση της Κηφισίας και της Αθηνών-Λαμίας. Έφταναν παντού στην ώρα τους, χωρίς νεύρα..Διότι βρίσκεται σε ένα σημείο απ'όπου μπορείς να ταξιδέψεις σε όλη την κεντρική Ευρώπη, να δεις απίθανα μέρη, να πας στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, τις Δαλματικές ακτές, την Αυστρία..Μπορείς να γυρνάς το κλειδί στη μηχανή του τουτού σου (αλήθεια, ποιό από τα Πικοαμαξάκια θα πάρουμε μαζί μας?!?) και να οργώνεις την Ευρώπη..

Γιατί να φύγουμε? Για να βρούμε κάτι καλύτερο. Γιατί μπορούμε. Γιατί αν δε φύγουμε τώρα, δε θα φύγουμε ποτέ. Για να μαζέψουμε κάποια χρήματα, που θα βοηθήσουν να χτίσουμε αύριο το μέλλον μας. Για να γλιτώσουμε από τη...Μιζέρια;) Γιατί είμαστε σε μία ηλικία που μπορούμε να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, και μπορούμε να το κάνουμε μαζί. Θα μας λείψουν πολύ όσα θα αφήσουμε πίσω, οι φίλοι μας, οι δικοί μας, ο ήλιος μας. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν κινδυνεύουμε να μας χαρακτηρίσει το τραγούδι "Τα είχα όλα, μια φορά, μα ήθελα παραπάνω..." Εδώ τα έχουμε όλα, φίλους, δουλειά, κέφι, things to do..Αν φύγουμε, αλλάζουν όλα.Θα χάσουμε τις βραδιές στο Καφενείο, τα καφεδάκια στην Κηφισιά, τις βόλτες στο κέντρο και στην Πλάκα, το τέννις και το μπάσκετ (or the other way round, διότι το μπασκετάκι ήταν πρώτο!), τις τσάρκες στη θάλασσα, την Ελενίτσα, τη Βασούλα, τον Κούκη, το Φωτάκο, το Λιάκο, τις Κατερινούλες (κι ας είναι ήδη η μία μακριά - αν μη τι άλλο, βρισκόμαστε στις διακοπές, για τσαγάκι και κουλουράκια, έτσι φιλενάδα??), τη Ζωήτσα, τον Βανζέλ και τόσους άλλους. Θα αφήσω πίσω τη μπουρμπουλίτσα μου, το Φούλη και τη Φούλα, το σπιτάκι μου..Αξίζει?

Ε λοιπόν, εγώ λέω ότι αξίζει!Διότι θα κυνηγήσουμε ένα διαφορετικό όνειρο, ένα όνειρο που θέλουμε να ζήσουμε μαζί. Κι αν δε μας βγάλει εκεί που θέλουμε, θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, του γυρισμού, της πατρίδας! Έτσι κι αλλιώς θα το κάνουμε αυτό, sooner or later.
Δε θα μας ξεχάσετε, ε? Και να έρχεστε στα ξένα να μας βλέπετε, να τρώμε λ0υκανικάκια και να πηγαίνουμε για σκι και σοκολάτες ;-)
Μια βαλίτσα μακριά θα είμαστε μόνο...!

Το Ταξίδι...

Ένα ταξίδι διαφορετικό από τα άλλα. Ένα ταξίδι γεμάτο εικόνες, έντονα συναισθήματα, όνειρα, συζητήσεις και αγωνίες. Ένα ταξίδι όχι μόνο στη Ζυρίχη, αλλά και στα όνειρά μας, στα θέλω μας, τις δυνατότητές μας και τις προοπτικές μιας ζωής στο εξωτερικό...

Όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαιρινό πρωινό στη δουλειά, τότε που λέγαμε "να βρούμε καμιά δουλειά στο εξωτερικό?!" και βλέπαμε τί δυνατότητες είχαμε. Όταν έπεσα πάνω σε μία θέση, που σου πήγαινει γάντι "Software Engineer στη Google"..Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, δε θα είχα μπει καν στον κόπο να διαβάσω τί ζητούσαν, γνωρίζοντας ότι η Google δεν είναι "just another software company". Όμως επειδή ξέρω πού μπορείς να φτάσεις, σκέφτομαι "αυτό είναι". Σε φώναξα για να δεις τη θέση από το pc μου, και μου είπες χαρούμενος "Στείλε μου το Link, να το κοιτάξω!".
Λίγη ώρα αργότερα, το βιογραφικό σου ταξίδευε μέσα από τα χιλιάδες καλώδια του κόσμου για να καταλήξει στην άαααλλη άκρη του κόσμου, στην California.

Μέσα σε λίγες μέρες, έλαβες το πρώτο email "We would like to contact you about some further information" σου έλεγαν εν ολίγοις. Η πρώτη συνέντευξη, αναγνωριστική. Για να δουν πού θα ταίριαζες καλύτερα. "Έχουμε θέσεις στις οποίες θα ταιριάζατε στη Ζυρίχη και στο Δουβλίνο" σου είπαν. Ζυρίχη..Δουβλίνο..Μωρέ λες?

Συνέντευξη 1η, τηλεφωνική, μία Πέμπτη γύρω στις 20.30 - 21.00! Με τον Αρμιν σου να παίζει στο background, άρχισες να "ζωγραφίζεις" με τις απαντήσεις σου! Αποτέλεσμα? "Congratulations, you have passed to the second phone interview"..Σαν τα levels ενός πολύ ενδιαφέρον pc-game, διασκέδαζες το ταξίδι, το παιχνίδι, τη διαδρομή..
2ο phone Interview - Πάλι Πέμπτη, την ώρα του Armin! Με πήρες τηλέφωνο, όπως κάθε φορά, αμέσως μετά το τηλεφώνημά σου με τη Google. Και ήσουν τόοοσο ενθουσιασμένος!
Και ήξερα,πως θα πήγαινες all the way to the end!

Το 3o phone Interview ήρθε λίγες βδομάδες αργότερα, με πολύ καλά αποτελέσματα για μία ακόμη φορά. Εγώ, είχα ήδη αρχίσει να χαζεύω πράγματα για τη Ζυρίχη. Δουλειές στον τομέα μου, κόστος σπιτιών, τη ζωή, το κόστος, τα τοπία..Σου τα έστελνα κατά καιρούς, και μου έλεγες 'Σιγά μη με πάρουν Πίκα..'
Κι όμως..

Ήμουν έξω για καφέ μία Τετάρτη, όταν με πήρες τηλέφωνο "ΠΑΩ ΖΥΡΙΧΗ" μου λες.Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό στη φωνή σου, την ευτυχία! Τα είχες καταφέρει!
Με το μυαλό σου και μόνο, κέρδισες ένα ταξίδι πληρωμένο για Ζυρίχη! Ένα ταξίδι στα κεντρικά της κορυφαίας εταιρείας στον τομέα μας. Ένα ταξίδι, που οι περισσότεροι βλέπουν μέσα από τα chain emails που περιγράφουν τα γραφεία της googloεταιρείας!

Και κάπως έτσι, μπήκαμε στο αεροπλάνο την 7η του Νοέμβρη, για να φτάσουμε σε μία από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης, σε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές μας..
Τόσο καιρό σε παρακολουθούσα να περνάς από όλα τα στάδια - Άγχος, εκνευρισμός, απογοήτευση, χαρά, ευτυχία, ξανά άγχος, διάβασμα, ξανά άγχος.. Και σου έλεγα συνεχώς "Χαλάρωσε και απόλαυσέ το, είναι μία εμπειρία που δε θα ξεχάσεις ποτέ"..Αλλά ο κουζουλός Πικοεγκεφαλός σου δε σταματούσε να σκέφτεται σκριπτάκια, αλγορίθμους και προβλήματα!

Όταν σε άφησα έξω από τα κεντρικά της εταιρείας στις 8 του Νοέμβρη, ένιωθα σα να έδινα εγώ εξετάσεις. Προσπαθούσα να στο παίξω cool για να σε χαλαρώσω λίγο, αλλά ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά. Ο Πίκος μου ήταν στη Google. Κοίτα πού είχε φτάσει...

Φαντάζομαι πως δε μας χωρίζουν πλέον πολλά λεπτά από την απάντηση της Google. Για μένα όμως, είσαι ήδη μέσα! Διότι πέρασες αυτό το ταξίδι, και έμαθες τόοοσα ωραία πράγματα. Είδες τις ικανότητές σου, είδες τί αξίζεις, κι ελπίζω να μη σταματήσεις ποτέ να κυνηγάς το καλύτερο! Εγώ, τουλάχιστον, δε θα σ'αφήσω να σταματήσεις ;)

For the record, έκανα κι εγώ μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με μια ελβετική εταιρεία, και περάσαμε στο επόμενο στάδιο! Ωραία ήταν, οι άνθρωποι σκέφτονται εντελώς διαφορετικά εκεί!Θα είναι μία πολύ ωραία ευκαιρία να εργαστεί κανείς στη Ζυρίχη για ένα διάστημα!

And the journey has just begun...!

Mia nuxta ston paradeiso!!!!!!

Aaaaaaaax. Vriskoai xaplwmeni se ena teraaastio krevati, me ena polu malako strwma, kai mprosta mou exw mia gigantiaia LCD othoni pou ektos apo tileorasi telei xrei kai intnet browser (Opera - gia tin istoria).
Exw mprosta mou ena miktro pliktrologiaki sto megethos fantasteite twn 2 palamwn mou, kai kanw auto to postaki afenos men gia na sas valw sto yperoxo klima, kai afeteou gia na exaskithw sto diafoteriko germaniko pliktrologio pou toso mou eixe leipsei, xixixi!
H megali mera eftase. Se 2 writses peripou tha afisw ton Piko mou sti Google, kai tha kinisw gia volta stin panemorfi poli. Mhn anisixeite, tha vgalw apeires fwtografioules, min xehniomaste!!!
Pros to paron, itan ena update tou dwmatiou mas, to opoio moiazei arketa me auto tis akolouthis fwtografias :


Gia na parete mia geusi twn paroxwn tou dwmatiou, exei xehwristo dwmatio gia ntous, xehwristo gia toualeta, exei kati teeeeleia ypermalaka paplwmata kai 3 maxilaria ston kathena. Pantoflitses gia tous guests, kafedes, glzkaki kai yperoha fwta. Meta apo mia nyxta theikou ypnou, pa na etoimastw gia mia exormisi ston prwino Mpoufe!!Nai nai, to giapwnezaki tha ferei kai apo kei fwtografies!!!
Ena megalo EUXARISTW ston Piko mou gia auti tin empeiria, kai KALH tou epityxia!
FILAKIA POLLA se olous sasssssssssss!!!!!

P.S B. elpizw na ekleises to toutouki sou, kai o akatanomastos epitelous tin taxidiariki ekkremotita pou eixe.
P.S (2) Orthografika lathi ofeilontai sto mikro megethos tou yperpliktrologiou, excuse meeeee!

Ένα τραγούδι απ'τα πολύ παλιά!

..Είναι βράδυ Σαββάτου, 27 Δεκέμβρη του 1997. Παραμονές Χριστουγέννων δηλαδή, και όλη η τάξη της Α1 (πρώτη λυκείου) βρίσκεται στο πάρτυ της Κολλητάρας. Κλασικά, και χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, η Κολλητάρα κάνει συχνά πυκνά πάρτυ και τώρα που είναι και Χριστούγεννα και το σχολείο κλείνει για γιορτές, ένα good-bye-year gathering επιβάλλεται. Ετοιμάζεται η λίστα με τους καλεσμένους, οι προσκλήσεις, οι home-made πιτσούλες και τα ποτά. Τα παιδιά πηγαίνουν για τα δώρα (βιβλία, αρκουδάκια, κεράκια, CD) - όσοι βαριούνται στέλνουν τις μαμάδες τους - και η ώρα κυλάει για να φτάσει η ώρα της ετοιμασίας για τη μεγάλη βραδιά. Τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν..
-"Τί να φορέσω ρε φιλενάδα?"
-"Α, εγώ θα βάλω μία καινούργια φούστα που πήρα!"
-"Λες να βάλω κι εγώ φούστα? Καλά καλά, σε κλείνω να ετοιμαστώ"..

Και κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας, μία ανυπομονησία, μία αγωνία στην καρδιά.. Λές να είναι κι εκείνος εκεί? Άραγε θα έρθει?

Η ώρα έχει πάει κιόλας 9, και τρέχω για το πάρτυ.Έφτασα από τους πρώτους, για να βοηθήσω και την Κ. στις πρώτες ετοιμασίες. Ο κόσμος σιγά σιγά αρχίζει να έρχεται. Αυτοκίνητα σταματάνε έξω από το σπίτι, οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους και τους λένε φράσεις του τύπου "πάρε με τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω όταν τελειώσει το πάρτυ, μην αργήσεις πολύυυυυ!".."Καλά καλά ,θα έρθει να μας πάρει η μαμά του τάδε" απαντούν τα παιδιά και τρέχουν για τον πάρτυ.

Από τα ηχεία ακούγονται χορευτικές μουσικές της εποχής. Οι πιο τολμηροί χορεύουν, οι υπόλοιποι κάθονται στους καναπέδες και μιλάνε. Ωπ, να, ήρθαν και τα κορίτσια (Μαριάνθη & Ζωή). Να κι ο Κούκης! Ωωωω, κι η Αμαλία! Καθένας αφήνει το δωράκι του και κατευθύνεται προς την παρέα. Εκείνος δε θα έρθει άραγε?Περνά η ώρα.

Σειρά έχει το..φαγοπότι!Πατατάκια, πιτσούλες, τυροπιτάκια και..πορτοκαλάδες, αναψυκτικά, άντε και καμιά μπύρα!Χτυπάει και πάλι το κουδούνι. "Άσε Κ., θ'ανοίξω εγώ" λέω και πάω για την πόρτα. Ανοίγω, και τον βλέπω μπροστά μου!Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Μετά δυσκολίας ψελλίζω ένα "καλησπέρα", καθώς το φωτεινό του χαμόγελο αστράφτει μπροστά μου."Γεια σου Τ." μου λέει.Είναι ιδέα μου, ή κοκκίνισε λίγο? Εγώ πάντως, είμαι σίγουρη πως έχω γίνει πατζάρι..

Η ώρα κυλάει για μία ακόμη φορά, και κατά τις 11 και κάτι τα φώτα χαμηλώνουν. Είναι η ώρα των blues. Προσωπικά, η αγαπημένη μου στιγμή! Οι πρώτες νότες του Total Eclipse of the Heart (της extended version, όχι αστεία) βρίσκουν και πάλι τους πιο τολμηρούς να χορεύουν στο dance-floor, κι εμάς τους υπόλοιπους να σχολιάζουν "επικείμενα ειδύλλια"! Εκείνος είναι με τους φίλους του και μιλάνε, δεν προβλέπεται να χορεύει σήμερα :( Ακολουθούν κομμάτια τύπου Wind of Change, Mariah Carey, Bryan Adams, Metallica. Χορεύουμε με τα παιδιά σε διαφορετικούς συνδυασμούς, ενώ η καρδιά μου ακόοομη περιμένει..
Κάθομαι στον καναπέ και μιλάω με τα παιδιά, όταν ακούω τις πρώτες νότες από το τραγούδι..Το τραγούδι εκείνο που είχαμε χορέψει στο προηγούμενο πάρτυ, το τραγούδι που είχα ακούσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φορές έκτοτε, το τραγούδι μας..



Αυτός ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας στην εισαγωγή του τραγουδιού ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του μυαλού μου, με ταξιδεύει σε ένα δικό μου όνειρο. Αχ...Άραγε να θυμάται ότι πρωτο-χορέψαμε αυτό το τραγούδι?Ότι είναι το τραγούδι μας?
Μία φωνή έρχεται να διακόψει τις σκέψεις μου. "Έλα, Χορεύουμε" ακούω, και γυρνάω για να δω...Εκείνος!Μπροστά μου, μου απλώνει το χέρι και μου χαμογελά!Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην αγκαλιά του, μυρίζω το άρωμά του, ακούω τη φωνή του να σιγοτραγουδά τους στίχους..
Don't you Cry tonight, I still love you baby!

Υ.Γ. Έκτοτε, το τραγούδι αυτό σημάδεψε όοοολα μου τα τετράδια, όοοολα μου τα βιβλία, και τις εφηβικές μου αναμνήσεις!Εκείνος δεν ξέρω τί απέγινε, εύχομαι όπου κι αν είναι, να είναι καλά!..

Τα τραγούδια της ζωής μου...

Σε κάθε στιγμή της ζωής μου, σε κάθε έντονο συναίσθημα, υπήρχε πάντα ένα τραγούδι που με συνόδευε. Άλλοτε μελαγχολικό, άλλοτε ελπιδοφόρο.
Ένα τραγούδι που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έπαιζε στο "repeat" του mp3 player μου, του winamp, του κινητού, του walkman, του κασετοφώνου..Ένα τραγούδι που, όπως στις ταινίες, ζωγράφιζε τη στιγμή, έκανε το συναίσθημα πιο δυνατό, πιο διαχρονικό.
Από τότε, στο γυμνάσιο, που πρωτοήμουν ερωτευμένη με τον "ακατανόμαστο", άρχισε να με κυνηγάει σε κάθε φάση της ζωής μου και ένα άλλο τραγούδι.

Δεν είναι υπέροχο όταν είσαι στο αυτοκίνητο, και ξαφνικά ακούς τις πρώτες νότες από ένα από "τα τραγούδια σου", και σαν ταινία γυρνάνε οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα, το ίδιο δυνατά, στο μυαλό σου? Η' όταν ξεφυλλίζεις παλιά τετράδια και βιβλία, και βλέπεις στίχους τους γραμμένους σε σελίδες, και νιώθεις σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Ρομαντική, θα με πείτε! Ναι, είμαι! Πιο πολύ όμως είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να κρατάει τις αναμνήσεις του ζωντανές. Είναι εκείνες που καθόρισαν την πορεία μου, εκείνες που με άλλαξαν, που μου έμαθαν να αγαπάω, να πονάω, να προσπαθώ, να αποτυγχάνω, να απογοητεύομαι, να ερωτεύομαι, να πιάνω πάτο και να σηκώνομαι και πάλι..

Θα προσπαθήσω να μαζέψω σιγά σιγά τα..τραγούδια μου σε αυτό το blogaki, και να σας πω τη..γενική ιστορία γύρω από καθένα από αυτά!Διότι τις λεπτομέρειες, αυτές που κάνουν την ιστορία ιδιαίτερη, θα τις κρατήσω για να ταξιδεύω κάθε φορά που θα σιγοτραγουδώ τους στίχους, όοοοσα χρόνια κι αν περάσουν..

(Σήμερα, αν και η αφορμή για το ποστάκι δώθηκε με το "Heart Half Empty" που μόλις έμαθα με μεγάλη χαρά ότι είναι του Ty Herndon, θα σας πω για ένα άλλο τραγούδι.. Ένα τραγούδι που σίγουρα θα έχει πιάσει το αυτί σας σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό..Ακούστε το!)

This Year's Love (by David Gray)


Ένα τραγούδι που έπαιζε μελαγχολικά στο mp3 player μου ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη του 2003 που περπατούσα μόνη μου στα πλακόστρωτα στενά του Ingolstadt στη Γερμανία. Γυρνώντας από μία βόλτα στους Χριστουγεννιάτικους δρόμους του τότε "χωριού" μου, με το κρύο να είναι τσουχτερό, και το μυαλό να πετάει σε αναμνήσεις μίας αγάπης που είχε τελειώσει πρόωρα..Μου έλειπε μία ζεστή αγκαλιά, ένας φίλος, κάποιος να μοιραστώ τα συναισθήματά μου εκείνη τη στιγμή μόνη μου σε μια ξένη και κρύα χώρα..Μου έλειπε κι εκείνος, που δεν ήταν πια στη ζωή μου..Και χανόμουν στις σκέψεις καθώς περπατούσα στους παγωμένους δρόμους, όταν ξαφνικά κάτι φώτισε την καρδιά μου..Μια νυφάδα προσγειώνεται στα γάντια μου - Κοιτάω προς τα πάνω, και βλέπω το χιόνι να πέφτει πυκνό, απαλό, αθόρυβο! Ένιωσα σαν να με αγκαλιάζει εκείνη τη στιγμή, ένιωσα σαν να μην είμαι πια μόνη..Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου, και η καρδιά μου χτύπησε δυνατά!
Και το τραγούδι μου ακουγόταν ξαφνικά τόοοοσο ελπιδοφόρο..!
This year's love had better last..!

Μια ωραία παρέα...

Βράδυ Δευτέρας, η ώρα κιόλας 11, και νιώθω σαν να είναι μόλις 8..
Ακολουθώ το παράδειγμα της υπόλοιπης τρελλοπαρέας, που μαζεύτηκε πρώτη φορά χτες βράδυ στην..ιντερνετική μουσική παρέα του γνωστού άγνωστου υπερπαραγωγού μας!
Και νιώθω, για μία ακόμη φορά, ευγνώμων! Ευγνώμων που η ζωή μας έφερε όλους εδώ, στα κτίρια τις Κοκκινοεταιρείας, ένωσε τις ζωές μας, τις μοναξιές μας, και έφτιαξε νέες ωραίες φιλίες.
Και σε 2 μόλις βδομαδούλες, η παρέα θα 'χάσει' και το τελευταίο κόκκινο μέλος της! Το συζητάμε, και γελάμε - Κάποτε είμασταν όλοι συνάδελφοι, και τώρα ένας ένας τραβάμε την πορεία μας, άλλος για τα μπλε, άλλος για τα μπλε-κόκκινα, και άλλος για τα..πολύχρωμα!
Θα κρατήσουμε τις υπέροχες αναμνήσεις, τα ξεχωριστά ταξίδια μας (more to come!!), τις βραδιές στο καφενείο και στα πάρτυ! Τα καφεδάκια το πρωί στην κουζίνα (άλλοτε του δεύτερου, κι άλλοτε του ισογείου), τις φιλοσοφικές συζητήσεις at lunch time, τα..καυστικά σχόλια καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας και τα ατελείωτα γέλια!
Καθένας βάζει την πινελιά του, καθένας βάζει την ιδιαιτερότητά του, την περιέργειά του, το χιούμορ του, τις απόψεις του και τη..γκρίνια του!Όλα μαζί, απαραίτητα συστατικά της ακόλουθης επιτυχημένης συνταγής :
Κάθε μέρα, ξεκινώ να πάω στη δουλειά και φτάνω στην παρέα μου!
Σας ευχαριστώ όλους!:)

Quotes....

Η' αλλιώς, αποφθέγματα!
Τί τα κάνει τόσο μοναδικά? Μάλλον η ξεχωριστή χρήση της γλώσσας, οι κατάλληλες λέξεις για να εκφράσουν το κατάλληλο νόημα!Είναι πράγματα που συχνά σκεφτόμαστε καθημερινά, πράγματα που αισθανόμαστε, κι όταν τα βλέπουμε κάπου γραμμένα λέμε "Να, αυτό είναι! Μεγάλε, τί είπες πάλι!".
Αποφθέγματα λοιπόν. Ειπωμένα άλλοτε από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών, της πολιτικής, της επιστήμης ή απλά από τον καθημερινό άνθρωπο. Κάποιοι τα χρησιμοποιούν συχνά στον καθημερινό τους λόγο (συνοδευόμενα από τη φράση "όπως είπε και ο τάδε.."), προσπαθώντας έτσι να δώσουν έμφαση και μία..άλλη διάσταση σε αυτό που λένε!
Άλλοι τα γράφουν σε χαρτάκια, και τα κολλάνε στο γραφείο τους, για να τα διαβάζουν ξανά και ξανά. Κάποιοι άλλοι τα χρησιμοποιούν σαν λεζάντες στις φωτογραφίες τους, σαν τίτλους στα ποστάκια τους, σαν "Status/Personal Message" στo MSN και το Skype, ή ως signature στο τέλος του προσωπικού τους εμαιλ.

Αυτό όμως που για μένα κάνει ξεχωριστό ένα quote, είναι η αίσθηση πως κάποιος άλλος εκεί έξω σκέφτηκε ακριβώς όπως εγώ, εξέφρασε ακριβώς αυτό που νιώθω κι εγώ, και χρησιμοποίησε ακριβώς εκείνες τις λέξεις που σε κάνουν να σταματάς στο quote μόλις το δεις γραμμένο κάπου, και να το διαβάσεις μία δεύτερη φορά!

Και, μιας και το απαιτεί και το αντικείμενο του ποστακίου αυτού, ακολουθούν μερικά έξυπνα quotes, διασήμων και μη, που βρήκα εδώ..
The greatest risk is to risk nothing at all (Λέο Μπουσκάλια)
An eye for eye only ends up making the whole world blind.(M.K. Gandhi)
Any man who can drive safely while kissing a pretty girl is simply not giving the kiss the attention it deserves. (Albert Einstein)
Never idealize others. They will never live up to your expectations. (Leo Buscaglia)

Ποιά είναι τα δικά σας αγαπημένα?

Η ζωή μας, μια βόλτα..

(Ακολουθεί φιλοσοφικό ποστάκι)

Έχεις νιώσει ποτέ ότι ο χρόνος τρέχει, κι εσύ κυνηγάς να τον προφτάσεις? Ότι γεγονότα που συμβαίνουν αλλάζουν ξαφνικά τη ζωή σου, τον τρόπο που σκέφτεσαι και τα όνειρα που είχες? Σίγουρα θα το έχεις νιώσει - Και σίγουρα θα έχεις ακούσει να λένε πως η ζωή αλλάζει, από τη μιά στιγμή στην άλλη. Μια αλλαγή, που δεν είσαι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσεις, μια αλλαγή που άλλοτε βγαίνει σε καλό, και άλλοτε πάλι όχι.

Τί κάνεις λοιπόν όταν οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από εσένα? Όταν ο κλήρος έχει πέσει σε κάποιον άλλο, και εσύ καλείσαι να ακολουθήσεις και να έρθεις αντιμέτωπος με τις συνέπειες της απόφασης?

Μία λύση, είναι να ακολουθήσεις την απόφαση - Ένας δρόμος είναι κι αυτός, και ποιός ξέρει πού θα σε βγάλει!Μια άλλη λύση είναι να μην ακολουθήσεις την απόφαση - τουλάχιστον όχι απ'την αρχή!Να την αφήσεις να δεις "πώς πάει", και να πράξεις ανάλογα - Μια άλλη διαδρομή κι αυτή! Τρίτη λύση, να προσπαθήσεις να επηρεάσεις την απόφαση, ώστε να ταιριάζει όσο το δυνατόν περισσότερο σε αυτό που εσύ προτιμάς. Και πού ξέρεις τί είναι αυτό που προτιμάς? Σάμπως έχεις δει και κάτι διαφορετικό?

Σενάρια. Κοινός παρονομαστής? Ο δρόμος, οι κατευθύνσεις, και οι διαδρομές! Κάθε μονοπάτι, και άλλες εικόνες. Κάθε βόλτα, κι άλλες εμπειρίες..Κάθε επιλογή, και άλλες συνέπειες!
Πώς ξέρεις όμως εκ των προτέρων ποιά είναι η σωστή? Αμ, δεν το ξέρεις!Εκεί είναι η ομορφιά!Παίζεις, ρισκάρεις, και έχεις 50-50 πιθανότητες να κερδίσεις ή να χάσεις!
Σε κάθε περίπτωση, κάτι κερδίζεις - Σε κάθε περίπτωση, κάτι χάνεις!
Και τότε, με τί κριτήριο αποφασίζεις?

Με την καρδιά - Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, αλλά μια μέρα οι σκέψεις τελειώνουν!Και τότε, ακούς το τραγούδι της καρδιάς. Εκείνο που ξέρει, εκείνο που αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει ήδη αποφασίσει, κι απλά περιμένει πότε θα το ρωτήσεις για να σου απαντήσει. Και τότε γιατί δε ρωτάμε εξ'αρχής την καρδιά μας, για ό,τι μας απασχολεί? Γιατί βάζουμε το εργοστάσιο του μυαλού να φτιάξει ένα σωρό διαφορετικά προϊόντα-λύσεις στο πρόβλημά μας, αφού στο τέλος εκείνη που αποφασίζει ποιό είναι το καλύτερο είναι αυτή η μικρή, αθόρυβη και σοφή καρδιά? Γιατί τόσες διαφορετικές λύσεις, τη στιγμή που εκείνη ξέρει εξ'αρχής τί θέλει?
Γιατί δεν τη ρωτάμε από την πρώτη στιγμή, και προσπαθούμε να κάνουμε κράς-τέστ και σε ένα σωρό λύσεις του πνευματικού μας εργοστασίου?

Χμμμμ - Ενδιαφέρουσες αναζητήσεις! Απ'όπου κι αν το δεις όμως, η καρδιά βγαίνει πάντα νικητής στον αιώνιο αγώνα μεταξύ καρδιάς και μυαλού! Διότι, αν χάσεις τα μυαλά σου, συνεχίζεις να ζεις..Αν χάσεις όμως την καρδιά...

“The Heart has its reasons that reason knows nothing of.” (Voltaire)

Can the darkness condemn the light?

Το Σαββατοκύριακο πήγα και είδα μία εξαιρετική ταινία - Η ιστορία του δικού μας Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, του Έλληνα, μέσα από μία ελληνική υπερπαραγωγή! Οι ερμηνείες όλων καταπληκτικές, η μουσική, η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, τα κουστούμια - άριστα!
Μία ταινία, που δεν πρέπει να χάσετε! Μία ταινία που εξιστορεί τη ζωή ενός λαμπρού Έλληνα ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κρήτη,και ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής του, για να καταλήξει να γίνει ο μεγαλύτερος ζωγράφος στην Ισπανία. Ένας άνθρωπος, που νίκησε το σκοτάδι με το φως του, και έμεινε στην ιστορία με το όνομα "Ο Έλληνας", και πάλεψε μέχρι τέλους για τα πιστεύω του!
Η ταινία αυτή θα σας εντυπωσιάσει, θα σας προβληματίσει και θα σας κερδίσει!
Μην τη χάσετε!

A song, to make you THINK!..

Ένα τραγούδι, που έχει ταυτιστεί με την καταστροφή του πλανήτη. Με την κλιματική αλλαγή, με τους πολέμους, με το κακό που κάνουμε κάθε μέρα στον κόσμο μας..
Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην έχει ταυτιστεί, όταν ο ίδιος ο τίτλος του μας θυμίζει.. ΤΙ ΕΚΑΝΑ?..
Χωρίς περισσότερα λόγια, απλά δείτε το ως το τέλος!Πέρα από τη μελωδικότητά του, τη δύναμη και το πάθος που αναδεικνύει, αφήνει και μιαν ελπίδα!
Ελπίδα, πως μπορούμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, και να φτιάξουμε αυτά που καταστρέψαμε..

Υ.Γ. Βάλτε τα ηχεία σας στο τέρμα! Αξίζει..!

A song, to make you feel better..!

Επιλέξτε το δεύτερο track..!
..ή όποιο άλλο σας εκφράζει!

Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!

Wiiiiii are very happy, because last night wiiiiiiiii had a great time! Wiiiiiiiiiiiiii bought a new game, and wiiiiiiiiii can't take our minds/hands/selfs away from it!
Ο λόγος, όπως θα καταλάβατε όλοι, για το Wii!To γνωστό παιχνιδάκι της Nintendo, που μπήκε χτες στη ζωή των Πικακίων (και του guest Κούκη), και..κόλλησε! Παίξαμε τέννις, παίξαμε μπόουλινγκ, γκόλφ, baseball και..Boxing!
Από το τελευταίο, έχουμε και αποκλειστικές φωτογραφίες!!!
Μιλάμε για το άπειρο γέλιο! Ετοιμαζόμαστε να οργανώσουμε και..Wii βραδιές τώρα, με ακόμη μεγαλύτερη παρέα!Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

Πού είναι ο ύπνος μου, οέο?

Νάνιιιιι!
Θέλω να κάνω νάνιιιιι!Έλα όμως που είμαι ενθουσιασμένη από τα νεάκια του Πίκου μου, και δε λέει να με πιάσει ο ύπνος!
Σήμερα το μεσημέρι, φεύγοντας από τη δουλειά, η διάθεσή μου ήταν χάλια. Για ένα σωρό απροσδιόριστους λόγους. Πήγα λοιπόν για ψώνια! Μια πρώτη βόλτα στο Μαρούσι για (άκαρπη) αναζήτηση παπουτσιών! Καιρό είχα να πάω βόλτα στους πεζόδρομους του Αμαρουσίου!Κάτι, φυσικά, που δεν ήταν καθόλου εύκολο με τα...τακουνάκια μου!Λιθόστρωτοι όοοολοι οι δρόμοι του Αμαρουσίου, και Άγιος ο Θεός, μη φάω καμιά τούμπα!
Σειρά είχε η λιγότερο επικίνδυνη διαδρομή της Κηφισιάς! Ζάρα, Αρτίστι Ιταλιάνι, Χόντος, και ένα σωρό άλλα καταστήματα, με μεγάλη ποικιλία πραγμάτων. Βρήκα και 1-2 πραγματάκια που μου έκαναν κλικ, είτε όμως δεν υπήρχαν στο σωστό νούμερο, είτε ήταν πανάκριβα!
'Ετσι, έφυγα άπραγη!
Μετά τα ψώνια, καφεδάκι στο κλασσικό Αμαρυλλίς! Για τον πιο γευστικό καφέ της Κηφισιάς. Η προσωπική μου επιλογή? Toasted Almond καφές φίλτρου! MUST, όχι αστεία!Παρέα μου είχα τον Α., με τον οποίο ρίξαμε απίστευτο γέλιο, συζητήσαμε και σχολιάσαμε ό,τι πέρασε από το νου μας!
Και τότε, χτύπησε το τηλέφωνό μου..."ΠΑΩ ΖΥΡΙΧΗ", ακούω μια φωνή! Κόλλησα λίγο - Που πάς? Και μετά κατάλαβα!..

Συγχαρητήρια καρδιά μου!Εγώ στο είπα από την αρχή, πως το ταξίδι μέχρι τη Ζυρίχη, το είχες σίγουρο - i believe in you!
Όσο για το μετά? Άσε, αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία! Την οποία δε θα αναλύσουμε όμως απόψε μιας και τα πρώτα χασμουρητά με επισκέφθηκαν!
Τελικά, τί προβατάκια και υπνωτικά λένε - Ενα ποστάκι αρκεί, και ο ύπνος βρίσκει το δρόμο του για τα μάτια μας!
Καληνύχτα σε όλους και σε σένα, όπου κι αν βρίσκεσαι :)

Μου τη δίνει...

...Να θέλω να μιλήσω, και να μη βρίσκω τις λέξεις.
Να μου φταίει κάτι, και να μην ξέρω τί είναι..
Πάλι ανάδρομος αυτός ο Ερμής?Η' μήπως περνάω πρόωρη κλιμακτήριο?

Κι ένα τραγούδι, να με συντροφεύει πάλι, νύχτα - μέρα..

All this time
fighting your own mind
then you turn to call for destiny

Lack of spine
oh you think you'll find
a way to figure out what's meant to be

When you sleep at night
and everything seems so right
then you think it's over
but it's never over

All the times you lied
and every sign that you denied
you might think it's over
but it's never over

Watch your feet
how they miss the beat
ashamed and you were first in line
for a better life when you close your eyes
I'm sorry but nothing here is yours for free

When you sleep at night
and everything seems so right
then you think it's over
but it's never over

All the times you lied
and every sign that you denied
you might think it's over
but it's never over

When you sleep at night
and everything seems so right
then you think it's over
but it's never over

All the times you lied
and every sign you denied
you might think it's over
but it's never over.

P.S. Μη δώσετε στο ποστάκι περισσότερη σημασία απ'ό,τι πρέπει!Απλά μου την έδωσε, και το έγραψα. Καμιά φορά, βγάζοντας τα συναισθήματά σου προς τα έξω, σε βοηθά να εκτονωθείς πιο σωστά, αποφεύγοντας την "έκρηξη" που θα έρθει διαφορετικά αν συσσωρεύεις μέσα σου αρνητική ενέργεια!

Με μια κούπα καφέ!..

Καλημέρα σας!
Λοιπόν, είμαι σίγουρη πως οι μη-συνάδελφοί μου θα είναι σίγουροι ότι όλη μέρα στη δουλειά, κολλάμε μπρίκια - Ε ναι λοιπόν, κάπως έτσι είναι! Όχι όλη μέρα, και όχι όλες τις μέρες! Απλά σήμερα ξεκίνησε η μέρα με ελάχιστα "Το Do's" (μάλλον οι χτεσινοβραδινές δεήσεις έπιασαν τόπο, και ο Peter Pan δεν με έχει χώσει ακόμα!), κι έτσι κι εγώ περνώ τη μέρα διαβάζοντας ό,τι πέσει στο μάτι μου!
Μερικά highlights λοιπόν, που μου τράβηξαν την προσοχή :

Aegean Airlines -> Ταξίδια στο εξωτερικό, με 108 ευρώ (πηγαινέλα), all included!
Το ξέρετε, είμαι από τη φύση μου ταξιδιάρα ψυχή!Γι'αυτό και οποιαδήποτε εταιρεία με βοηθά να κάνω πού και πού το όνειρό μου πραγματικότητα, πέφτει μεμιάς στην προσοχή μου! Για ρίξτε μια ματιά, και μη διστάσετε να κλείσετε και έεεενα, και δύυυυο, και τρίιιια ταξιδάκια για το εξωτερικό!Κι αν δεν σαν κάτσουν? Ε, θα έχετε χάσει τα μισά λεφτά! Πού θα του πάει όμως, τόσο δύσκολο είναι να πεταχτείτε για ένα 4ήμερο στο Μόναχο, στη Ρώμη, στο Μιλάνο ή τη Φραγκφούρτη? Για βολτίτσες, λουκανικάκια, ωραία φύση, ευρωπαϊκή ποιότητα ζωής, sightseeing, ψώνια και ό,τι άλλο κατεβάζει ο νους σας! Σας άνοιξα την όρεξη??

Blog Action Day -> Σήμερα είναι η πρώτη παγκόσμια blog action day!Δηλαδή? Όλος ο πλανήτης ενώνει τις διαδικτυακές του δυνάμεις, προβάλλοντας θέματα παγκόσμιας εμβέλειας!Σήμερα, η πρώτη επίσημη blog action day έχει στόχο της να ευαισθητοποιήσει όλους μας για την προστασία του περιβάλλοντος!Ρίξτε μια ματιά ..

Απ'ό,τι άκουσα, η συγκεκριμένη κίνηση δεν άφησε αδιάφορη την ελληνική ιντερνετική (Και μη) κοινότητα. Γι'αυτό ψάξτο κι εσύ, δες τί μπορείς να κάνεις, και πάρε τα μέτρα σου!
Όταν βλέπεις το νερό να τρέχει δίχως λόγο, συμβούλεψε "κλείσε τη βρύση"..Μην αφήνεις το νερό να χάνεται, τη στιγμή που άλλοι θα έδιναν και τη ζωή τους για μια σταγόνα του.
Κλείνε τα φώτα, μην τα αφήνεις ανοιχτά!Μη φοβάσαι, δε θα σε κυνηγήσουν τα φαντάσματα, αν κλείσεις τα φώτα!Η άσκοπη σπατάλη ενέργειας βλάπτει καθημερινά τον πλανήτη μας!
Προστάτεψε το δάσος! Μην πετάς τα σκουπίδια σου στο δρόμο, κράτα τα μαζί σου, και πέτα τα μόλις φτάσεις σε κάποιο κάδο! Και ανακύκλωσε, όσο μπορείς περισσότερο!
Απλά, καθημερινά πραγματάκια που ίσως θα βοηθήσουν μια μέρα τα παιδιά μας, να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο!

Αυτά και για τώρα!
Άντε, μιας και η ώρα πήγε μιάμιση, πάω να μασαμπουκώσω τα μακαρονάκια μου!
Γιάμι, γιάμι!Καλή σας όρεξη!!

Τέλος Εβδομάδας..

Βραδάκι Κυριακής, λίγες ώρες πριν κλείσει μία ακόμη βδομάδα, και δώσει τη θέση της σε μια νέα. Στους επαναλαμβανόμενους ήχους του "Please Remember Me" του Tim McGraw - thanks Sarapova για το μουσικό contribution ;) - κάθομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι με το λαπτοπάκι αγκαλιά και χαζεύω στο Ίντερνετ, φτιάχνω το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας (βλ. www.myheritage.com αν θες κι εσύ το δικό σου δέντρο), ακούω μουσικούλα και κάνω ένα φλάς μπακ στην εβδομάδα που πέρασε.
Μία εβδομάδα που μας αποχαιρετά με τον Πίκο μου με διάστρεμμα στο δεξί του ποδαράκι (αστράγαλο για την ακρίβεια), με τη μπουρμπουλίτσαμου τέζα στο κρεβάτι με αμυγδαλές, με τον καλύτερο φίλο του μπαμπά μου να έχει ξαφνικό σημαντικό πρόβλημα υγείας, με τον Κούκη αγχωμένο να παραδώσει ένα σημαντικό πρότζεκτ στη δουλειά του, και με τον καιρό να προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί περισσότερο, για να συνεισφέρει στη γενικότερη κακή διάθεση!
Γυρνούσα σήμερα σπίτι, και έβλεπα τριγύρω γκρι σύννεφα, παντού! Και συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι η δύναμη του ήλιου.
Αν και μου έχει λείψει ο χειμώνας και το κρύο, αν και λιώσαμε φέτος από τη ζέστη, δεν ανταλλάζω τον ήλιο μας με τίποτα! Η παραμικρή ηλιαχτίδα του μέσα από τα σύννεφα, μοιάζει σαν ελπίδα, σαν χαρά μέσα στην πίκρα..

Όταν ο ουρανός μαζεύει, και τα μαύρα σύννεφα κάνουν πάρτυ πάνω από το κεφάλι μας, τότε το μόνο που μπορεί να ξορκίσει τα κακά πνεύματα είναι η καλή παρέα! Είτε αυτή βρίσκεται στο πρόσωπο κάποιου αγαπημένου, κάποιου φίλου, κάποιας μελωδίας, κάποιας ανάμνησης, κάποιας ταινίας, κάποιας γεύσης ή οποιασδήποτε αγαπημένης ασχολίας, η καλή παρέα είναι το κύριο αντίδοτο στην κακοκαιρία! :)

Κάπως έτσι λοιπόν το φιλοσοφώ κι εγώ βράδυ Κυριακής - Με παρέα μου τη μουσική, τη σπανακοπιτούλα της μαμάς, και τη σκέψη των αγαπημένων μου..Ένα περίεργο βράδυ Κυριακής, ένα βράδυ Κυριακής που ετοιμάζεται να υποδεχτεί μία εβδομάδα, για την οποία δεν πρόλαβα να αντλήσω την "απαιτούμενη" ενέργεια μέσα στο Σ/Κ! Ας ελπίσουμε πως το boss, o Peter Pan, δεν θα έχει και ιδιαίτερες απαιτήσεις στη δουλειά αυτή τη βδομαδούλα!:-)
Ας ελπίσουμε επίσης πως το Πικάκι μου θα γίνει γρηηηηηηηγορα καλά, και θα επιστρέψει στο γραφειάκι του, που τον περιμένει άδειο 3 μέρες τώρα!Η μπουρμπουλίτσα να μην έχει άλλο θέμα με τις αμυγδαλές της που την ταλαιπωρούν.
Και τέλος, ας προσευχηθούμε ο κύριος Χ., ο φίλος του μπαμπά, να ξεπεράσει το πρόβλημα της υγείας του, και να πάνε όλα καλά!

Λέγαμε πως θα πέρναγε ο Σεπτέμβρης, και θα έπαιρνε μαζί του όλα τα κακά και τα στραβά!Φαίνεται, άφησε κληρονομιά μερικά για τον Οκτώβρη!Ας έχει, δε μασάμε!
Καλή βδομάδα, και κουράγιο!A better day is about to come!

P.S. I'll be thinking of you!

Μην κρίνεις, για να μην κριθείς!

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μία απερίγραπτη ανάγκη και συνήθεια να κρίνουμε πάντα τους άλλους.. Κρίνουμε με βάση τα δικά μας μέτρα και σταθμά, βάσει εκείνου που εμείς θεωρούμε σωστό και καλό! Βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε κάποιον για κάτι που έκανε, να βγάλουμε την ετυμηγορία μας και να τον καταδικάσουμε, απλά και μόνο διότι η κρίση μας αυτό μας λέει.
Η σοφή παροιμία λέει "Μην κρίνεις, ίνα μην κριθείς!"
Κοινώς, μην κρίνεις καταστάσεις και ανθρώπους με ευκολία, μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα, και κυρίως, μην είσαι σίγουρος πως αυτό που εσύ θεωρείς σωστό είναι πράγματι σωστό!
Είχα μία συζήτηση προχτες βράδυ για την υγεία του Αρχιεπισκόπου. Βιάστηκα να σχολιάσω "Μα καλά, δεν τα αφήνει αυτά ο άνθρωπος, να γυρίσει στην πατρίδα του, και να αντιμετωπίσει με θάρρος και πίστη τη δοκιμασία που του έστειλε ο Θεός? Δεν αφήνει το μόσχευμα για κανένα νέο παιδί, που το έχει περισσότερη ανάγκη?"..Μετά όμως σκέφτηκα πως όπως όλοι μας, έτσι και εκείνος έχει το δικαίωμα να κάνει και να ελπίζει στο καλύτερο για την υγεία του. Και μετά, χτες, άκουσα πως η μεταμόσχευση δεν έγινε ποτέ, διότι το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο..
Ένιωθα πάντα αισθήματα οργής προς το συγκεκριμένο άνθρωπο. Ίσως διότι δε μου αρέσει η έπαρση, διότι δε μου αρέσει η εκμετάλλευση της πίστης μου για απόκτηση εξουσίας..Διότι θεωρώ ότι ένας άνθρωπος στη συγκεκριμένη θέση θα έπρεπε να διακατέχεται από σεμνότητα, γαλήνη, πίστη και ελπίδα..Κι όμως,σήμερα λυπάμαι! Λυπάμαι διότι είναι κι αυτός ένας ακόμη άνθρωπος, σαν εσένα κι εμένα, με τα λάθη του, τις αμαρτίες του και τις δοκιμασίες του.
Διότι στο βάθος, αυτός μπορεί να είναι πολύ πιο ευάλωτος, πιο μπερδεμένος, πιο αδύναμος! Και διότι υποψιάζομαι, πως απλά δεν είχε "what it takes" για να είναι αντιπρόσωπος του Θεού και της πίστης σε αυτή τη χώρα..

Αλλά και πάλι, ποιά είμαι εγώ για να τον κρίνω?
Και γιατί προσπαθούμε να κρίνουμε, να υπερτονίζουμε τα στραβά του άλλου, αγνοώντας τα καλά που έχει κάνει? Μήπως εμείς είμαστε οι τέλειοι? Μήπως εμείς δεν κάνουμε λάθη? Και γιατί τα δικά μας λάθη είναι απλές παρατυπίες, ενώ των άλλων θανάσιμα αμαρτήματα?

Food for thought!..
Καλή μας μέρα!

Μια αλλαγή..

Σας έχει τύχει ποτέ να περνάτε μία φάση του στυλ "Θέλω να αλλάξω κάαατι στη ζωή μου"?
Ε λοιπόν εγώ την περνώ αυτή τη φάση κατά πάσα πιθανότητα με περιοδικότητα συνήθως 2ετίας. Την πέρασα το 2001, την πέρασα το 2003, μετά μου ξαναήρθε το 2005 και τσουπ, εμφανίστηκε και πάλι το 2007! Χωρίς πλάκα, ανά 2 χρόνια με πιάνει μία περίοδος ανακαίνισης.
Το 2001, η ανακαίνιση ήταν στην προσωπική μου ζωή - μικρών διαστάσεων θα έλεγα.
Το 2003, η ανακαίνιση ήταν η μεγαλύτερη ως τώρα. Θέλοντας να ξεφύγω από σκέψεις, αναμνήσεις και πληγωμένα συναισθήματα, μπήκα σε ένα αεροπλάνο και την έκανα για Γερμανία! Γύρισα πιο δυνατή από ποτέ, με όρεξη και διάθεση να ξαναφτιάξω τη ζωή μου εδώ..
Έτσι κι έκανα, μέχρι κάποια στιγμή το 2005, που μου την έδωσε (φθινόπωρο, by the way, με πιάνει συνήθως αυτή η τάση!), και έκανα πάλι αλλαγές. Αυτή τη φορά, στο δωμάτιό μου! Μία κυριολεκτική ανακαίνιση, με νέα επιπλάκια, κάδρα, χρώματα - με πλήρη επιτυχία!
Και τώρα?
Τώρα τί με έπιασε πάλι με τις αλλαγές, με τις ανακαινίσεις?
Και τί θα αλλάξω άραγε αυτή τη φορά? Και πότε θα μου φύγει αυτή η τάση, να τραβήξω κι εγώ μιαν άγκυρα, και να μη θέλω να πάω παρακάτω?

Νωρίς είναι ακόμα!..

Google Trends!..

Σήμερα έπεσα τυχαία πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο του Google, το λεγόμενο Google Trends. Έβαλα λοιπόν κι εγώ μερικά από τα πιο γνωστά νησιά μας, να δω ποιό είναι το πιο δημοφιλές σε "Hits" στο Google!
Και, ιδού τα αποτελέσματα..!Ενδιαφέρον, ε?...Είμαστε μία παραδοσιακά καλοκαιρινά τουριστική χώρα! Η Κρήτη είναι σταθερά πρώτη στις προτιμήσεις του κόσμου, με δεύτερη τη Σαντορίνη, τρίτη την Κέρκυρα και τέταρτη τη Μύκονο!
Παίξτε κι εσείς με το Google Trends, και πειραματιστείτε με ο,τιδήποτε! Έχει πολλή πλάκα!
Για δείτε και το παρακάτω!Τα "hits" των εποχών! Συμπεράσματα, δικά σας! :-)

Ένας λαός φιλόπρωτος, φιλόνικος και ιδιοτελής!

Αυτή είναι η περιγραφή του Έλληνα, από το μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο Schopenhauer. Σε τί από τα τρία έχει, άραγε, άδικο?
Μας αρέσει να κερδίζουμε, να το παίζουμε έξυπνοι, να είμαστε εμείς καλά. Να κερδίσουμε όσο γίνεται περισσότερα, να πατήσουμε τον διπλανό μας που μπορεί να είναι πιο έξυπνος από εμάς, να μπούμε σφήνα πρώτοι στο φανάρι, να φανούμε πιο μάγκες από τους άλλους τους χαζούς που - μα τους βλάκες - υπακούουν στους κανόνες!

Ο Schopenhauer χαρακτήρισε με τις 3 αυτές λέξεις, τα ελαττώματά μας. Ναι, έχουμε και ένα σωρό καλά, μπράβο μας!Και ναι, είναι ίσως γραφικό να μιλάμε για ελαττώματα που μας χαρακτηρίζουν τα τελευταία...2.500 χιλιάδες χρόνια!
Γιατί όμως υπάρχουν και οι άλλοι Έλληνες, εκείνοι που σέβονται τον διπλανό τους, εκείνοι που σέβονται τον άλλο στο δρόμο, εκείνοι που νοιάζονται για το περιβάλλον, και δεν ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους?
Εκείνοι, από πού ξεφύτρωσαν, και γιατί δεν μπορούν να επηρεάσουν θετικά και εκείνους τους φιλόνικους και ιδιοτελείς?Γιατί καταλήγουν να είναι εκείνοι που ενώ σε σέβονται, τους πατάς, που ενώ σε βοηθούν, τους χαζολογάς?

Περίεργος λαός είμαστε. Περίεργος και ιδιότροπος.
Βοήθειά μας!

There's a road, long and winding!

Με αφορμή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό μία πολύ πολύ καλή μου φίλη, μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι που μου έκανε παρέα πολλά χρόνια όταν ήμουν πιο μικρή. Ένα τραγούδι από τον αγαπημένο μου Bryan Adams, που με την υπέροχη βραχνή φωνή του περιγράφει ακριβώς εκείνα τα συναισθήματα που έχουμε νιώσει όλοι μας κάποια στιγμή, εγκλωβισμένοι σε ένα πρόβλημα.

Μην το βάζεις κάτω φιλενάδα!..

What cha wanna be - when you grow up
What cha gonna do - when your time is up
What cha gonna say - when things go wrong
What cha wanna do - when you're on your own

There's a road - long and winding
The lights are blindin' - but it gets there
Don't give up - don't look back
There's a silver linin' - it's out there somewhere

Everybody wants an answer - everybody needs a friend
We all need a shinin' star on which we can depend
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before - (to find what you're
looking for)

There'll be times - in your life
Ya when you' be dancin' n' shit - but you ain't gettin' it
But don't get disillusioned - no, don't expect too much
Cuz if what you have is all you can get - just keep on
tryin' - it just ain't happened yet

Everybody wants to be winner - everybody has a dream
We all need a shinin' star when things ain't what they seem
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before - (gotta get where you're
headed for)

Everybody wants some kindness - everybody needs a break
We all need a shinin' star when things get hard to take
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before!..

Θα τα πούμε στο δρόμο!

Δεν ξέρω τί τίτλο να βάλω σε αυτό το ποστάκι..μάλλον θα τον βρω στην πορεία!
Ένα ποστάκι για εκείνα που ακούω τώρα τελευταία στο ραδιόφωνο, για εκείνα που με στεναχωρούν, για εκείνα που με απελπίζουν και με κάνουν να αναρωτιέμαι.."Μα γιατί?"

Δε θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τις πολιτικές εξελίξεις στον τόπο μας. Τα συζητάμε όλα αυτά καθημερινά με τα παιδιά στη δουλειά, και απελπιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Καθένας έχει την άποψη του, τη δική του οπτική γωνία - Είναι όμως πραγματικά αξιόλογο το γεγονός ότι όσο διαφορετικές απόψεις κι αν εχουμε, από όποια σκοπιά κι αν το κοιτάμε, όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα : Η Ελλάδα του 2007 σκοτώνει τα όνειρά μας.

Ακούω συχνά τη γιαγιά μου να μου λέει "Παιδάκι μου, πώς έγινε έτσι σήμερα ο κόσμος? Πώς άλλαξαν οι άνθρωποι?"..και αναρωτιέμαι! Πώς και γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο? Στο σημείο να ζούμε σε μία πόλη που οι ρίποι και οι εκπομπές καυσαερίων δηλητηριάζουν κάθε μέρα το μέλλον μας? Που το πράσινο καταστρέφεται για να γίνει τσιμέντο? Που όλοι οι κεντρικοί οδικοί άξονες οδεύουν ολοταχώς προς την πλήρη ακινησία?
Γιατί αφήσαμε μία τόσο όμορφη χώρα, να πάρει την κάτω βόλτα? Και μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε?

Μου φαίνεται πως περνάω ξαφνικά τώρα, στην ηλικία των 25, την επαναστατική μου φάση. Εκείνη τη φάση που με κάνει να απελπίζομαι, διότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον! Για το μέλλον του τόπου, και των ανθρώπων του!

Δε θέλω να γκρινιάζω, ούτε να κινδυνολογώ. Όμως δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι, ΤΙ μπορει να αλλάξει! Ποιός μπορεί να πατήσει το μαγικό κουμπάκι, εκείνο που θα μας αλλάξει σαν ανθρώπους, και θα μας πάει -μαζί με την πανέμορφη χώρα μας- ένα βήμα μπροστά!

Συζητούσαμε χτες βράδυ με τον Κούκη για όλα αυτά. Και στο καπάκι, είδαμε και μία ταινία που μας έκανε να νοσταλγήσουμε , έναν κόσμο που ποτέ δε θα δούμε!Έναν κόσμο με ποιότητα, με σεβασμό και..καθαρό αέρα! Θα μου πει κανείς, "καθαρό αέρα θέλεις? άντε τράβα στην επαρχία!"..Και θα προσθέσω κι εγώ, "ή στο εξωτερικό"! Όχι διότι θέλω να το παίξω τρέντι και Ευρωπαία, ούτε διότι μου αρέσει η ιδέα να αφήσω πίσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον τόπο μου.Αλλά επειδή αυτός ο τόπος, έχει αρχίσει να μη μου αφήνει περιθώριο για επιλογές!

Κι ακόμα ψάχνω, πιό δρόμο να τραβήξω!


Υ.Γ. Κι επειδή, εδώ θα είμαστε να τα λέμε, όποιο δρόμο κι αν τραβήξω, βρήκα και τίτλο για το ποστάκι μου!:)

Άβυσσος η ψυχή...

Έρχονται κάποιες στιγμές που σταματάς για λίγο, και κοιτάς πίσω τις επιλογές που έχεις κάνει!Και αναρωτιέσαι - Άξιζαν τον κόπο? Μου βγήκαν σε καλό, ή θα κοπανάω μια μέρα σύντομα το κεφάλι μου στον τοίχο?

Επιλογές στην επαγγελματική ζωή, στην προσωπική, επιλογές που (θα θέλαμε) να μας φέρουν πιο κοντά στα όνειρά μας!
Πότε όμως είναι εκείνη η στιγμή που η επιλογή γίνεται συνήθεια, το όνειρο αλλοτριώνεται, και ο άνθρωπος αλλάζει?
Και τί κάνεις, όταν αισθάνεσαι ότι η στιγμή αυτή είναι κοντά?

Ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς γύρω μου τελευταία, ερωτήματα που χρίζουν απάντησης!
Any Suggestions?!?
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..!

Όταν το αύριο, μοιάζει πολύ μακριά..

Χτες το πρωί, γύρω στις 8 και κάτι πρέπει να ήταν, είμασταν με τον Πίκο μου στο αυτοκίνητο, και οδηγούσαμε για τα ανοιχτά γηπεδάκια μπάσκετ του Αγίου Κοσμά, όπου ο Πίκος είχε αγώνα μπάσκετ. Πολύς αέρας, δεν το συζητώ, τόσο που η Αθήνα έμοιαζε πιο φωτεινή, πιο καθαρή, πιο ανθρώπινη.

Ακούγαμε ψιλονυσταγμένοι ραδιόφωνο, και μασουλούσαμε λίγη σοκολάτα (πρωτεϊνοσοκολάτα για τον Πίκο, αυθεντική Snickers για μένα!). Ο σταθμός? Άλφα, 989! Πρωινή εκπομπή έκανε κάποιος εξίσου αγουροξυπνημένος παραγωγός, που μετέδιδε μικρά ανεκδοτάκια ακροατών, για να μας φτιάξει το πρωινό κέφι.

Μέσα στα ανεκδοτάκια, αρχίζει σε κάποια στιγμή να διαβάζει μία αποχαιρετιστήρια επιστολή, που μας τράβηξε την προσοχή. Ο λόγος, για την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez. Για όσους δεν τον ξέρετε, ο Marquez - γνωστός και ως Gabo - είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του αιώνα, γεννημένος στην Κολομβία, νικητής του Νobel βραβείου λογοτεχνίας το 1992 και πρωτοπόρος του λατινοαμερικάνικου "Boom".

Η συλλογή των βιβλίων του μεγάλη, το κύρος του, παγκόσμιο!

Ε και? - θα μου πείτε..

Ο Gabo έχει πλέον αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή, για λόγους υγείας - Καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του.

Διαβάστε την προσεκτικά, και κρατήστε τη κάπου στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς σας..

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ'αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ΄ έβλεπα να βγαίνεις απ΄ την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου ΄δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ΄ έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι΄ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν΄ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.

Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Ό,τι κατεβαίνει στο μυαλό μου...

Απόγευμα Παρασκευής - Μία ακόμη βδομάδα φτάνει στο τέλος της, και έχω μείνει κι εγώ να αναρωτιέμαι πόοοτε πέρασε, και δεν την πήρα χαμπάρι.
Χτες είχαμε και το event της νέας μας εταιρείας - Ωραία ήταν, αν και το παρακάνανε λίγο με το brainstorming! Χαλαρώστε βρε παιδιά, υπάρχει ζωή και εκτός της εταιρείας - ναι ναι, κι όμως!

Ακούω τους στίχους του "Better than me" των Hinder (μπορείτε να δείτε το video εδώ ) και μελαγχολώ. Το έχω πει ξανά και ξανά στο παρελθόν, μία μελωδία σου ξυπνάει εκεί που δεν το περιμένεις συναισθήματα, άλλοτε χαράς, άλλοτε λύπης, άλλοτε αναμενόμενα και άλλοτε απρόσμενα. Πόσο μ'αρέσει όμως όταν ένα τραγούδι σου μιλάει στην καρδιά. Όταν νιώθεις ότι ένα τραγούδι, το οποιοδήποτε, μπορεί να εκφράσει με τον πιο μελωδικό και απλό τρόπο το κάθε σου συναίσθημα..
Ε λοιπόν, αυτό το τραγούδι με μελαγχολεί κάθε φορά που το ακούω - και κυρίως όταν βρίσκομαι στο αυτοκίνητο, και αρχίζουν οι πρώτες νότες του (συνήθως στον Red 96.3)..

Μου λείπει η εποχή που έγραφα μουσική. Η εποχή που έγραφα σε χαρτοπετσέτες, σε εισιτήρια λεωφορείου και σε οποιοδήποτε διαθέσιμο κομμάτι χαρτιού στιχάκια - Λέξεις που μπλέκονταν σε μικρές προτάσεις, έδεναν μεταξύ τους, και μαζί με τη μουσική από το πιάνο μου, έφτιαχναν τη δική μου version της ιστορίας..Λέξεις που έψαχναν να βρουν την ομοιοκαταληξία τους, προσπαθώντας πάντα να εκφράσουν με τον πιο δυνατό τρόπο συναισθήματα..

Πότε σταμάτησα να γράφω μουσική, και γιατί?..Και γιατί δεν παίρνω την απόφαση να γυρίσω πίσω σε εκείνη τη συνήθεια, που τόσο αγαπούσα? Ο χρόνος - Ο χρόνος που δε φτάνει ποτέ και για τίποτα. Θέλω να καθίσω ένα απόγευμα σπίτι, μόνη μου, χωρίς ακροατές (πολλά θέλω?), και να χαθώ στον κόσμο της μουσικής μου! Μόνη μου, εγώ και οι νότες!..

Anyway, νομίζω πως έχω τη λύση στη πρόβλημά μου - Θα πάω, φεύγοντας από τη δουλειά, να πάρω μία σοκολατίτσα (Lacta κατά προτίμηση!) από το περιπτέρι,και θα την τσακίσω μέχρι να φτάσω σπίτι. Άντε, να ισιώσουμεεεεεε!

Μωρέ, λέτε να φταίει ο καιρός? Η' μήπως είναι ανάδρομος κανένας Ερμής?

Την καλησπέρα μου, και καλό Σ/Κ to everyone..

Τα συγχαρητήριά μου...

...Σε εκείνον τον φραγκάτο τύπο που κοκάλωσε το πεντακάθαρο μαύρο του αμαξάκι (τύπου Σμαρτ) στη μέση της Κηφισιάς, πάτησε τα αλάρμ του, και περίμενε..Του κορνάραμε εμείς από πίσω που είχε κάνει μία ουρά "ΝΑ" (με το συμπάθειο), μας κόρναρε κι αυτός πίσω..
Αυτή η δουλειά για 2 περίπου λεπτά - Οι αστυνομικοί στην άλλη άκρη του δρόμου, παρακολουθούν το σκηνικό ανενόχλητοι. Ξαφνικά, ο Σωτήρας μας..Μία κοπέλα, από το περίπτερο της Ν.Δ., τρέχει με τη γαλανόλευκη στο χέρι, τη δίνει στον τύπο με το τύπου-Σμαρτ αμαξάκι που έχει μποτιλιαρίσει το κέντρο της Κηφισιάς, κι αυτός βάζει πρώτη,και ανεμίζοντας την ελληνική σημαία, κορνάρει και πανηγυρίζει τη..μεγάλη νίκη!
Και σας ρωτώ..Από ΠΟΥ κι ως ΠΟΥ έγινε η ελληνική σημαία, το εθνικό μας σύμβολο, έμβλημα της Ν.Δ?!?Πάρε τη σημαιούλα με τη φάτσα του μπούλη και πανηγύρισε όσο θέλεις φίλε. Αλλά την ελληνική σημαία άφησέ τη για καμία περίπτωση εθνικής χαράς - όχι εθνικού ξεπεσμού.
Και συνεχίζω..

Τα συγχαρητήριά μου, στο 70 περίπου τοις εκατό του ελληνικού πληθυσμού, που προσήλθε στις κάλπες χτες (ντυμένοι ωσάν λατέρνες λές και πάνε στα μπουζούκια!), για να καθορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα που μας αξίζει!Και εις ανώτερα..

Τα συγχαρητήριά μου..Σε όσους "πήραν το μήνυμα" των εκλογών, και τώρα αισθάνονται σοφότεροι. Για πείτε μου, τώρα που λάβατε κι αυτό το μήνυμα αποδοκιμασίας του κόσμου (προς όλους, και στα 5 κόμματα της βουλής),σκοπεύετε ποτέ να βελτιώσετε την ποιότητα αυτού του τόπου? Να αναδείξετε την αξία μας στο εξωτερικό? Η' θα κάψετε κι ό,τι απέμεινε?

Και τώρα, ας σοβαρευτούμε! Η μεγαλύτερη χαρά της χτεσινής μέρας, η θριαμβευτική νίκη της Ρωσίας, επί της μέτριας (αλαζονικής & επιτρέψτε μου την έκφραση - ξεφτιλισμένης) Ισπανίας. Διότι γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος. Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στα χρυσά παιδιά του Ευρωμπάσκετ, που δεν μας απογοητεύουν ποτέ, και που περιμένουμε να μας δείξουν ακόμη καλύτερα στο μελλον!

Και τέλος, μία εικόνα που μιλάει μόνη της, για τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού εν έτη 2007..

Και του χρόνου!..

Μεγάλη Καρδιά...

Η καρδιά των πρωταθλητών χτύπησε κι απόψε!

Μοναδική ομάδα, πραγματικά μοναδική. Έχεις αναφερθεί εκτενώς στη δύναμη και την καρδιά των πρωταθλητών μας, εγώ θέλω απλά να προσθέσω πως οι στιγμές που ζούμε είναι μοναδικές κάθε φορά που η ομάδα αυτή εμφανίζεται στην τηλεόρασή μας. Τους παρακαλουθώ ασταμάτητα εδώ και 2 χρόνια - Από τότε, που θύμησαν σε όλη την Ευρώπη πως η Ελλάδα παίζει κορυφαίο μπάσκετ, μέχρι χτες. Μου έχει κάνει συντροφιά μέσα από την τηλεόραση στην παραλία της Αγ.Μαρίνας στην Κρήτη, στο σπίτι μου, σε άλλα σπίτια, με φίλους, με εσένα, όταν ήμουν με 39 πυρετό στα Κύθηρα, όταν είχα βάψει τη φάτσα μου στα χρώματα της Ελλάδας το 2005, σε καφετέριες, στο δρόμο για τους πανηγυρισμούς στην Ομόνοια, και χτες, σε πάρτυ.
Κάθε φορά, μας γεμίζει με μία απίστευτη ελπίδα. Μία ελπίδα, που τη χρειαζόμαστε εμείς οι Έλληνες. Μία ελπίδα, που δε σβήνει πριν "τραγουδήσει η χοντρή", όπως είπε και ο Θοδωρής μας!

Σας ευχαριστούμε παιδιά, που μας κάνετε περήφανους. Περήφανους που ένας Δράκος και 12 μεγάλες καρδιές, μας θυμίζουν εκείνα που η σημερινή Ελλάδα προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε - ό,τι έχουμε καρδιά, κότσια, πίστη κι ελπίδα!

Και εις ανώτερα!...

Χωρίς Σχόλια..

Το παρακάτω βίντεο, μιλάει από μόνο του...



Θα ήθελα να προσθέσω όμως, πως αντίθετα με ό,τι λέει το υπέροχο αυτό τραγούδι, ΔΕΝ θα πρέπει να ξυπνήσουμε μόλις ο Σεπτέμβρης τελειώσει.
Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είτε πρόκειται για το περιβάλλον, για τη διακυβέρνηση αυτής της χώρας, για το αυτονόητο, για το μέλλον μας!

Χάζεψα λίγο το debate χτες - Και τον τηλεμαραθώνιο προχτες.
Από όσα ειπώθηκαν, εκείνο που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου ήταν το βλέμμα των παιδιών, που τραγουδούσαν στο άνοιγμα του τηλεμαραθώνιου το "Δι'ευχών".
Ένα βλέμμα που φώναζε.."Γιατί καταστρέφετε το μέλλον μου?"

Ποιός θα βρεθεί να τους απαντήσει?

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις..

Tις τελευταίες μέρες, λόγω περιορισμένου φόρτου εργασίας, ο νούς μου τρέχει σε χίλιες δυο σκεψούλες.
Παραθέτω μερικές, έτσι για να περνά η ώρα - απάντηση δυστυχώς δε μπορώ να βρω έτσι εύκολα, οπότε οι σκέψεις μεγαλώνουν μέσα στο μυαλό μου, μέχρι να με οδηγήσουν στη σωστή απόφαση..

Σκεψούλα #1 (περί φυγής ο λόγος):
Να φύγω τελικά από την Ελλάδα, και να πάω να δουλέψω για μερικά χρόνια στο εξωτερικό?
Και αν ναι, πού να πάω? Μεγάλη απόφαση..που θα πρέπει να πάρουμε μαζί!
Με εσένα που πήρες τη σκεψούλα μου, και την έχεις φέρει πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της..
Θα μου λείψει όμως η πατρίδα μου,αν φύγω.
Θα πρέπει για 2η φορά να αποχωριστώ την οικογένειά μου, την μπουρμπουλίτσα μου, τους φίλους μου, το σπιτάκι μου..
Όλα αυτά που γεμίζουν τη ζωή μου αυτή τη στιγμή.
Κι αν δε φύγω, θα μείνω με το όνειρο - Πώς θα ήταν τελικά αν είχα φύγει?..
Μήπως μπορείς εσύ να με βοηθήσεις???

Σκεψούλα #2 (περί αδιεξόδου ο λόγος):
Ποιόν να πρωτομαυρίσω σε αυτές τις εκλογές? Γιατί υποτιμούν τόσο πολύ ΟΛΟΙ τη νοημοσύνη μου?
Και γιατί θέλουν να με πείσουν ότι ΘΑ αλλάξουν τον κόσμο? Η' μήπως παραλείπουν απλά να συμπληρώσουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο προς το χειρότερο?Διότι αυτό ναι, το βλέπω..

Σκεψούλα #3 (σχετική με τη #2):
Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε τη μεγάλη αλήθεια πίσω από όλα αυτά?Γιατί θα ακούμε σενάρια, χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε ποιό είναι το αληθινό? Άκουσα για τη καταστροφική φωτιά πως ευθύνονται διάφοροι - Οι άγνωστοι κακοί που θέλουν να εκδικηθούν τη χώρα μας και να την καταστρέψουν (you know, oι..ασύμμετροι!), οι ξένοι, οι ντόπιοι, οι τρελλοί, οι αφελείς..Και κάπου διάβασα και το σενάριο της Ιονίας Οδού.Ρίξτε μια ματιά εδώ
Και ρωτάω - Ποιός θα δώσει επιτέλους σε μένα, και σε όοοολο τον κόσμο, μια ειλικρινή απάντηση?Πόση διαφθορά, πόση βρωμιά και πόση διαπλοκή να αντέξει πλέον ο οργανισμός μας?

Σκεψούλα #4 (άσχετη με τις παραπάνω):
Ακούω, μεταξύ όλων των άλλων, αυτή τη στιγμή το τραγούδι του James Blunt "Wisemen"..
Και μέσα σε όλα τα άλλα, μου βάζει μερικές ακόμη απορίες..
"Gotta ask yourself the question, WHERE ARE YOU NOW?"
Έλα μου ντε?

Σκεψούλα #5 :
...........................................................................
(αυτήν την κρατάω για μια άλλη φορά - δεν είναι της παρούσης)

Πολύ σκεπτικό το πρωινό σήμερα!
Και μιας και το τραγουδάκι που έχει παίξει ίσα με τις 5 φορές στο "repeat" από την ώρα που άρχισα να γράφω αυτό το ποστάκι φτάνει στο 5ο τέλος του, θα κλείσω πετώντας κι εγώ σε σένα το μπαλάκι, μπας και ξέρεις εσύ την απάντηση στην ερώτηση..Where are we now?

Πονάει το δοντάκι...

Πριν από 3 μέρες, έβγαλε το Πικάκι μου 2 φρονιμήτες. Ο ένας, όπως περιέγραψε με γραφικότητα ο γιατρός, ήταν "σαν να γκρέμιζε μάντρα"- τέτοια δυσκολία εξαγωγής.
Και κάθεται ο Πίκος μου υπομονετικά, και περιμένει να ξεπρηστεί το μαγουλάκι του.
Και τα ματάκια του είναι μαζεμένα και μου λένε ότι πονάει, κι ας μην το λέει..

Παίρνει μόνο αγκαλιά το παγωτό του, και κάθεται ήσυχος και βλέπει τις ταινιούλες του! Σαν τα μικρά παιδάκια κι αυτός!
Περαστικά ματάκια μου - λίγη υπομονή ακόμη, και θα περάσει κι αυτό!
Θα ξεπρηστεί και το υπερφουσκωμένο μαγουλάκι σου, και θα σε πάω μετά για μπριζόλες στο "Ξύλινο"!
Αυτό είναι δέσμευση!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Περί Ευθύνης ο λόγος...

Ε λοιπόν, όσο μεγαλώνω, τόσο συνειδητοποιώ πόσο κακός λαός είμαστε - Και δεν φαντάζεστε πόσο με πληγώνει αυτό!
Είμαστε άνθρωποι του τέννις - Πετάμε πάντα το μπαλάκι της ευθύνης στον επόμενο, ποτέ δε φταίμε εμείς, και για τίποτα.

Κι αυτό ξεκινάει από εμένα, εσένα, για να φτάσει τελικά στους περιβόητους 300! Εκεί πλέον, η ευθύνη είναι άγνωστη λέξη."Δε φέρουμε ευθύνη που κάηκε η Ελλάδα - Πρόκειται πέρι ασύμμετρης απειλής!"...
Τς τς τς...Δε θα μείνω στον αστείο, αυτό, χαρακτηρισμό που χρησιμοποιήθηκε. Θα σχολιάσω το γεγονός ότι επί 1 ολόκληρη βδομάδα, παρακολουθώντας ειδήσεις, δεν είδα έναν, ΕΝΑΝ άνθρωπο να πει "φταίξαμε"!
Δε θα του παίρναμε το κεφάλι - Άνθρωποι είμαστε, και λάθη κάνουμε!
Αν όμως δεν τα αναγνωρίζουμε, πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε? Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτερη?

Η λαϊκή ρίση λέει "Το πάθημα μου έγινε μάθημα!" - και το πάθημα εμπεριέχει ευθύνη!
Χωρίς ευθύνη, το πάθημα είναι απλούστατα κάποιου άλλου, και το μάθημα όνειρο απατηλό..

Όταν το Σάββατο το πρωί ο ουρανός πάνω από το σπίτι μου είχε γίνει ήδη καφεκόκκινος από τα άπειρα δέντρα που καίγονταν σε όλη την Ελλάδα, βγήκα έξω, πήρα μία σακούλα, και άρχισα να μαζεύω ό,τι σκουπίδι υπήρχε στο δρόμο, και στο διπλανό (παρατημένο) οικόπεδο.
Το δικό μας το σπίτι, το έχουμε καθαρό - αυτό λέγεται πρόληψη!
Ο διπλανός, τον οποίο κανένας νόμος δεν υποχρεώνει να καθαρίσει τα χόρτα του αποφεύγοντας να λαμπαδιάσει κι εκείνος και όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω, απλά αδιαφορεί!
Κι έτσι βρισκόμαστε εμείς, να καλούμε ξανά και ξανά σε βοήθεια το δήμο, μπας και κάποιος ευαισθητοποιηθεί και καθαρίσει επιτέλους κανένα οικόπεδο από τα χόρτα.

Αλλά και πάλι - Βρίσκεται μία δικαιολογία ("Δεν μπορούμε, θα μας κάνει μήνυση ο ιδιοκτήτης", "Δεν τον βρίσκουμε στο τηλέφωνο"), και τα χόρτα μένουν εκεί, και η φωτιά παραμονεύει κάτω από κάθε κομμάτι σπασμένου γυαλιού μέσα στα χόρτα, σε κάθε μισοσβησμένη γόπα τσιγάρου!

Enough is Enough!

Αν αύριο το οικόπεδο του διπλανού πάρει φωτιά,και η φωτιά έρθει στο σπίτι μου (Χτύπα ξύλο) εγώ σε ΠΟΙΟΝ θα αναζητήσω ευθύνη? Στο Δήμο που ήθελε να κάνει κάτι, αλλά δεν μπορούσε? Στον γείτονα που αδιαφόρησε να καθαρίσει το οικόπεδό του, αγνοώντας τί κίνδυνο αποτελούσε και για τους άλλους? Η' από το Κράτος, που δεν προνόησε να βγάλει ένα νόμο, για να τον αναγκάσει να κάνει το αυτονόητο?

Και η ευθύνη θα γίνει πάλι ένα μπαλάκι, που θα πετάει από κεφάλι σε κεφάλι...
And so the story goes!...

Ντροπη...Οργή...και Πόνος!

Πριν μία βδομάδα, πριν 1 μόλις βδομάδα..
Ηταν 12 περίπου η ώρα το μεσημέρι, όταν ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής μαζί με τον Πίκο μου από την Καρδαμύλη στην Αθήνα. Ο δρόμος που ακολουθήσαμε? Ταϋγετος - Καλαμάτα - Μεσσηνία - Καρίταινα - Ανδρίτσαινα - Μεγαλόπολη και από κει, Αθήνα..
Σε κάθε χιλιόμετρο, θαύμαζα το δάσος, τα χωριά, τις ομορφιές αυτού του ευλογημένου τόπου, και έεεεεφτυνα! "Φτου φτου, να μην πάθουν τίποτα και αυτά τα δάση μας, μην πάθουν κάτι!.."
Και το ένιωθα βαθιά στην καρδιά μου..

Παρασκευή πρωί, ακούω ραδιόφωνο στο δρόμο για τη δουλειά "Καίγεται η Αρεόπολη"..μετά από λίγο "Καίγεται ο Ταΰγετος και ο Πάρνωνας"..Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Ένα μαχαίρι που μέχρι σήμερα δεν σταματά να κατασπαράζει κάθε ίχνος ελπίδας από τις καρδιές ολόκληρης της αγανακτισμένης χώρας μας..

Ακούω τις φωνές των ανθρώπων που εκλιπαρούν για βοήθεια, και θέλω να ουρλιάξω από την οργή μου. ΓΙΑΤΙ??????
Γιατί δε νοιάστηκε κανείς? Γιατί δεν έτρεξε κανείς? Γιατί δεν το πρόλαβε κανείς?
Γιατί να μετράμε νεκρούς, να σβήνουμε χωριά από το χάρτη, να καταστρέφονται ζωές ανθρώπων, να καταστρέφεται η πατρίδα μου, γιατί? Ποιός και γιατί δεν έκανε κάτι?

Και τί μπορούμε να κάνουμε τώρα? Εγώ την Τετάρτη θα βρίσκομαι στην πορεία διαμαρτυρίας, στην Πλατεία Συντάγματος, στις 19.00 - Δείτε και το banner για περισσότερα στοιχεία.
Και μετά, θα δώσω όοοοοο,τι μπορώ σε αυτούς τους ανθρώπους!
Και ναι, θα σε πάρω να πάμε πάλι εκεί κάτω, στα χωριά. Να περάσουμε από την καταστροφή, να μην την ξεχάσουμε, να ενισχύσουμε τον συνάνθρωπό μας.
ΔΕΝ θα σας ξεχάσουμε εδώ που βρισκόμαστε μακριά, στην κόλαση της Αθήνας..
Δε θα αφήσουμε κανέναν να γελάσει πονηρά, νομίζοντας πως κέρδισε!

Τολμήστε να μιλήσετε, να αναζητήσετε ευθύνες- Απαιτούμε να αλλάξει η στάση της πολιτείας, όλων των ανάξιων πολιτικών αυτού του πικραμένου τόπου.
Μπας και αύριο, ξημερώσει μια λιγότερο γκρίζα μέρα..

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ



click! on the pic.

Η ζωή μας, ένα ταξίδι....!

Σε 2 μερούλες φεύγω για διακοπές - Κύθηρα και Καρδαμύλη, με τον Πίκο μου, τη..μπέμπα μου(βλ. τη φωτογραφικούλα μου καλέεεε), το Λιονταράκι και άπειρη διάθεση για διακοπές. Διάθεση να γεμίσω τα ρουθούνια μου με καλοκαιρινές μυρωδιές, το memory stick της κάμερας με πολύχρωμες φωτογραφίες, και την καρδιά μου με ξεγνοιασιά..Με όποια σειρά θέλετε τα παραπάνω!
Έτσι λοιπόν, καθώς έσπρωχνα τις ώρες στο γραφείο μπας και περάσουν επιτέλους, έπεσα πάνω στην ιστορία του Δημήτρη!
Μία τόσο όμορφη ιστορία, με αξίες, με περιεχόμενο, και με μια δόση από εκείνο που όλοι θα θέλαμε μια μέρα να κάνουμε : Ένα ταξίδι ζωής!
Ο Δημήτρης γυρνάει τον κόσμο, με οδηγό του τον Ελληνικό πολιτισμό. Ταξιδεύει και βρίσκει Έλληνες στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, και όλες αυτές τις εμπειρίες του, τις καταγράφει καθημερινά στη σελίδα του - μαζί με πλούσιο φωτογραφικό υλικό!
Ρίξτε μια ματιά, θα "κολλήσετε" κι εσείς μαζί του!
Εγώ, ετοιμάζομαι για το δικό μου ταξίδι! Μέχρι τότε όμως, μερικές εικόνες από τη Φολέγανδρο - Ένα νησί για εκείνους που θέλουν να χαλαρώσουν, να ονειρευτούν, να ερωτευτούν και να αποδράσουν από τη φασαρία, τη βαβούρα, τη μιζέρια και τον κόσμο..


Εδώ, μία χαρακτηριστική Φολεγανδρίτικη φωτογραφία από το Κάστρο.Το Κάστρο που διατηρεί τη γραφικότητά του, μιας και απαγορεύεται η χρήση του από μικρομαγαζάκια. Για όποιον θέλει ζωή, θα πρέπει να..διαβεί την πόρτα του Κάστρου, και να προχωρήσει μέσα στη Φολεγανδρίτικη Χώρα!



Η βεράντα του ξενοδοχείου μας..Ένα παράθυρο στη θάλασσα, το Αιγαίο, και μία αίσθηση ταξιδιού χαρακτήριζαν αυτό το μέρος που μας φιλοξένησε ξανά και ξανά...
Μόλις έφτανες στην άκρη του μπαλκονιού, ως άλλος Leonardo Di Caprio, αισθανόσουν King of the World..


H κεντρική πλατεία (γνωστή και ως "Πιάτσα" - επηρεασμένη ίσως από την Ιταλική εποχή κατοχής του νησιού), στην οποία γυρνούσες μετά από το μπάνιο για να φας γευστικότατα "ματσάτα" (τοπικά ζυμαρικά, τα οποία ζυμώνονται την ίδια μέρα!) ,"σουρωτό" (ένα τοπικό τυρί, που συνόδευε συνήθως τη σαλάτα) και "καλασούνα" (Once again, τοπική πίτα, με αυτό το υπέροχο σουρωτό ως βασικό συστατικό..

Η Παναγιά..
Η Εκκλησία που στέκεται στην κορυφή του λόφου, και προστατεύει το νησί! Από 'κει ψηλά είχες πανοραμική θέα, όχι μόνο της Φολεγάνδρου, αλλά και των γειτονικών νησιών (Σίκινος κλπ). Μία αρχιτεκτονική τελειότητα ολοκλήρωνε την ομορφιά της Εκκλησιάς αυτής, η οποία κάθε απόγευμα αποτελούσε πόλο έλξης των απανταχού ερωτευμένων του νησιού, οι οποίοι ανηφόριζαν υπομονετικά προς την Παναγιά, για να απολαύσουν ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα, σκαρφαλωμένοι - κυριολεκτικά - στην οροφή της!


Και τέλος, το ηλιοβασίλεμα...
Με χρώματα που χρωμάτιζαν κάθε ξερό θάμνο του νησιού, και τον έβαφαν σε χρώματα κοραλιού..

Θα σου ξανάρθουμε - Διότι μας έκλεψες την καρδιά!

Απλά, υπέροχα..!

Την ερωτεύτηκα..

Ένα από τα πιο ήρεμα, πιο όμορφα, και μοναδικά νησιά των Κυκλάδων! Να πας, θα την ερωτευτείς!

Με κέρδισε..Κι Εσένα!
Mε τη γαλήνη της, με τον ήχο της θάλασσας, τα κρυστάλλινα νερά, το γευστικότατο φαγητό (σουρωτό ολέ!), την ατμόσφαιρά της, τη μαγεία της..


Και τώρα, η κλασική απορία..

ΠΌΤΕ ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΠΑΑΑΑΑΑΑΣ??????

Τέλος Εποχής...

Τελευταία μου μέρα στη VF σήμερα, και τα συναισθήματά μου ανάμεικτα.
Μία μελαγχολία υπερκαλύπτει την ανυπομονησία των προηγούμενων ημερών.

Όπως και να το κάνουμε, ήταν η πρώτη μου επίσημη δουλειά ως κομπλέ πτυχιούχος. Και θα μου λείψει το γραφειάκι μου, αυτό που από την πρώτη μέρα έφερα στα..Σαντορινένια μέτρα μου.
Σε μερικές ωρίτσες θα μαζέψω μία μία τις φωτογραφίες μου, τις κάρτες μου, τα εισιτήριά μου..Εισιτήρια από όλα εκείνα τα μέρη που επισκέφθηκα μέσα σε αυτό τον ενάμιση χρόνο, με τα λεφτάκια που μάζεψα από τη δουλειά μου.
Και θα τα τοποθετήσω, με νέα αυτή τη φορά διάταξη, στο νέο μου..μπλε γραφειάκι..
Και τώρα που, άθελά μας, κλείνει αυτός ο πρώτος επαγγελματικός κύκλος, αναμνήσεις από τις πρώτες μέρες γυρνούν πίσω σαν τρελές..!

Μπορεί να πάμε με όλα τα παιδιά μαζί στην ΙΒΜ, και μπορεί στην αρχή να δουλεύουμε και με τους ίδιους εναπομείναντες στη VF, τα πράγματα όμως έχουν ήδη αλλάξει!
Και εγώ, ως γνωστόν, είμαι ένας άνθρωπος που δεν τα πάει και πολύ καλά με τις αλλαγές..
Τί να πρωτοθυμηθώ αλήθεια...Πόσα συναισθήματα, πόσες φουρτούνες, πόσες χαρές και πόση ευτυχία από τότε...

Anyway, μην παίρνετε και πολύ στα σοβαρά τα σημερινά μου λεγόμενα. Απλά νιώθω λίγο μπερδεμένη, μπροστά στην αλλαγή αυτή. Και τώρα πώς θα πηγαίνω κόντρα στον Κούκη για τις σούπερ υπηρεσίες της VF έναντι αυτών της Wind??!?!?
;-) ;-)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν θα ήθελα να πω, και να κλείσω.
Διότι μέσα σε αυτή την εταιρεία έμαθα, έδωσα, πήρα, έγινα καλύτερη..
Διότι έκανα νέους φίλους, φίλους που θα μείνουν στην καρδιά και στη ζωή μου (ανεξάρτητα από δουλειές), και με τους οποίους μοιραστήκαμε τόοοσες αναμνήσεις, εντός και..εκτός Ελλάδας!
Διότι έζησα ένα σωρό όμορφες στιγμές, οι οποίες άφησαν το χρώμα τους στην καρδιά μου..

Και κυρίως, διότι μέσα σε αυτή την εταιρεία αγάπησα ξανά...!