Περί Ευθύνης ο λόγος...

Ε λοιπόν, όσο μεγαλώνω, τόσο συνειδητοποιώ πόσο κακός λαός είμαστε - Και δεν φαντάζεστε πόσο με πληγώνει αυτό!
Είμαστε άνθρωποι του τέννις - Πετάμε πάντα το μπαλάκι της ευθύνης στον επόμενο, ποτέ δε φταίμε εμείς, και για τίποτα.

Κι αυτό ξεκινάει από εμένα, εσένα, για να φτάσει τελικά στους περιβόητους 300! Εκεί πλέον, η ευθύνη είναι άγνωστη λέξη."Δε φέρουμε ευθύνη που κάηκε η Ελλάδα - Πρόκειται πέρι ασύμμετρης απειλής!"...
Τς τς τς...Δε θα μείνω στον αστείο, αυτό, χαρακτηρισμό που χρησιμοποιήθηκε. Θα σχολιάσω το γεγονός ότι επί 1 ολόκληρη βδομάδα, παρακολουθώντας ειδήσεις, δεν είδα έναν, ΕΝΑΝ άνθρωπο να πει "φταίξαμε"!
Δε θα του παίρναμε το κεφάλι - Άνθρωποι είμαστε, και λάθη κάνουμε!
Αν όμως δεν τα αναγνωρίζουμε, πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε? Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτερη?

Η λαϊκή ρίση λέει "Το πάθημα μου έγινε μάθημα!" - και το πάθημα εμπεριέχει ευθύνη!
Χωρίς ευθύνη, το πάθημα είναι απλούστατα κάποιου άλλου, και το μάθημα όνειρο απατηλό..

Όταν το Σάββατο το πρωί ο ουρανός πάνω από το σπίτι μου είχε γίνει ήδη καφεκόκκινος από τα άπειρα δέντρα που καίγονταν σε όλη την Ελλάδα, βγήκα έξω, πήρα μία σακούλα, και άρχισα να μαζεύω ό,τι σκουπίδι υπήρχε στο δρόμο, και στο διπλανό (παρατημένο) οικόπεδο.
Το δικό μας το σπίτι, το έχουμε καθαρό - αυτό λέγεται πρόληψη!
Ο διπλανός, τον οποίο κανένας νόμος δεν υποχρεώνει να καθαρίσει τα χόρτα του αποφεύγοντας να λαμπαδιάσει κι εκείνος και όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω, απλά αδιαφορεί!
Κι έτσι βρισκόμαστε εμείς, να καλούμε ξανά και ξανά σε βοήθεια το δήμο, μπας και κάποιος ευαισθητοποιηθεί και καθαρίσει επιτέλους κανένα οικόπεδο από τα χόρτα.

Αλλά και πάλι - Βρίσκεται μία δικαιολογία ("Δεν μπορούμε, θα μας κάνει μήνυση ο ιδιοκτήτης", "Δεν τον βρίσκουμε στο τηλέφωνο"), και τα χόρτα μένουν εκεί, και η φωτιά παραμονεύει κάτω από κάθε κομμάτι σπασμένου γυαλιού μέσα στα χόρτα, σε κάθε μισοσβησμένη γόπα τσιγάρου!

Enough is Enough!

Αν αύριο το οικόπεδο του διπλανού πάρει φωτιά,και η φωτιά έρθει στο σπίτι μου (Χτύπα ξύλο) εγώ σε ΠΟΙΟΝ θα αναζητήσω ευθύνη? Στο Δήμο που ήθελε να κάνει κάτι, αλλά δεν μπορούσε? Στον γείτονα που αδιαφόρησε να καθαρίσει το οικόπεδό του, αγνοώντας τί κίνδυνο αποτελούσε και για τους άλλους? Η' από το Κράτος, που δεν προνόησε να βγάλει ένα νόμο, για να τον αναγκάσει να κάνει το αυτονόητο?

Και η ευθύνη θα γίνει πάλι ένα μπαλάκι, που θα πετάει από κεφάλι σε κεφάλι...
And so the story goes!...