Κρύα πρωινά, άδειες Κυριακές..

Ακούω αυτό, και μελαγχολώ.


Μοναξιές δεν έχω όχι, μη φοβάσαι. Όχι από αυτές που περιγράφει ο Μιχάλης τουλάχιστον. Αλλά να, είναι εκείνος ο στίχος που κοσμεί τον τίτλο αυτού του ποστ, που μου έκανε ένα κλικ. Δε θα σου πω γιατί, δε θα ξεκινήσω ένα ακόμη ποστάκι για όλα όσα μου λείπουν, για όσα θα ήθελα αλλά δε μπορώ να έχω, για όσα ονειρεύομαι κάθε που κλείνω τα καταγάλανα μάτια μου =)

Θα σου μιλήσω όμως για ένα κοριτσάκι, που κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και ψάχνει τον ήλιο. Χαζεύει ρομαντικά κάθε αεροπλάνο που πετάει πάνω από το κεφαλάκι της, και εύχεται να ήταν μέσα σ'αυτό, όπου κι αν πηγαίνει. Κουράστηκε εδώ, μπούχτισε. Θέλει να φύγει, να ξεφύγει. Πάλι.

Μια αγαπημένη φράση είχε πάντα αυτό το κοριτσάκι.. "Κι αν φεύγω είναι για να βρω, το λόγο για να μείνω!".. Αυτό το λόγο όμως, ακόμη τον ψάχνει..

"Δε σε έχω, και τι έχω, μη ρωτάς" τραγουδά ο μελωδικός Χατζηγιάννης σε αυτό το ταξιδιάρικο τραγούδι, και με κάνει να αντιλαμβάνομαι ότι τελικά δεν κολλάμε μόνο με έναν άνθρωπο. Δεν κολλάμε με τον Γιάννη, τον Τάκη, την Ελένη, τη Μαρίνα. Κολλάμε με το συναίσθημα, εκείνο το ξεχωριστό συναίσθημα που πονάει τόσο, όταν σου φεύγει. Κολλάμε με το παρελθόν, με όσα ζήσαμε, με όσα αναπολούμε, με όσα μας λείπουν. Κι επειδή το μέλλον πάντα φαντάζει άγνωστο, η εύκολη λύση είναι να γυρνάμε στα παλιά λημέρια, εκεί που ξέρουμε - που μπορεί να πονέσαμε, να απογοητευτήκαμε, να φύγαμε στην τελική..αλλά μας προσφέρουν μία σιγουριά που σήμερα δεν έχουμε.

Φίλε μου, δε βγάζει νόημα αυτό το ποστάκι, γι'αυτό και θα το κλείσω εδώ, να σε αποχαιρετήσω να πάω να τρέξω κανένα κουιρι να περάσει η ώρα!

Καλά να είσαι, και τα λέμε σύντομα κι από κοντά ;)

Φιλάκια,

Τ.


 

Ένα τραγούδι, που μιλά από την καρδιά μου..

Χωρίς πολλά λόγια, το απόλυτο τραγούδι που περιγράφει τα συναισθήματά μου, όταν είμαι πίσω, στην αγαπημένη μου Ελλάδα, ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ..



Όπως τα λέει ο αγαπημένος μου Bryan, τον οποίο παρεπιπτόντως ξαναείδα λάιβ πριν από 2 βδομάδες στη Ζυρίχη, και για μία ακόμη φορά με έκανε να νιώσω παιδί :)

Δε με ενδιαφέρουν τα στραβά της, οι κακοί ή οι χαζοί άνθρωποι που την έχουν κατακλύσει, το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται τις τελευταίες μέρες με την ΧΑ, και την κατάσταση που φτάνει στο απροχώρητο.

Εγώ, ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ, μπορώ να αισθανθώ κάθε λέξη, κάθε ανάσα αυτού του τραγουδιού που ελπίζω ήδη να ακούς.
Αν δεν το ακούς, πάτα το πλέη βρε αδερφέ, πώς να σε βάλω στο κλίμα ειδάλλως?!

Δεν επιλέγουμε πού θα γεννηθούμε, από ποιά κοιλιά θα βγούμε, αν θα μιλάμε Ελληνικά, Ισπανικά, Τούρκικα, Κινέζικα ή Σουλουμουκουτρούμ τουμ ως μητρική μας γλώσσα. Δεν επιλέγουμε το χρώμα που θα έχει το δέρμα μας, την ιστορία που θα κουβαλάμε, τις συνήθειες ή τις ιδιαιτερότητες της φυλής, της χώρας, του παρελθόντος μας.

Είναι όμως αυτή η μαγική δύναμη, η δύναμη της οικογένειας, της πατρίδας, ο μαγνήτης μας, που μας κάνει ντιφάιν (μας καθορίζει ντε) για μια ζωή.

Κι εγώ, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για να μπορέσει και η μικρή μου Χ. να κοιτάξει πίσω της μια μέρα, 30 χρόνια από τώρα, και να δει έναν λαμπερό ήλιο και μία εκτυφλωτική θάλασσα ζωγραφισμένα πάνω στο δικό της μαγνήτη :-)

Τ.

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου. Η παρέα σου, το αίμα σου, κομμάτι σου αναπόσπαστο, πάντα εκεί, δίπλα σου, ό,τι κι αν συμβεί. Ναι, μαζί με τη μαμά και το μπαμπά σου. Αλλά εκείνη τελικά είναι ένα κλικ πιο ξεχωριστή από όλους, ίσως διότι είναι η μικρή σου, εκείνη που χρειάζεται (ή έτσι τουλάχιστον αισθάνεσαι) την προστασία και την αγάπη σου λίγο παραπάνω. Μαζί μεγαλώσατε. Ο μοναδικός άνθρωπος πάνω σε αυτό τον κόσμο που ξέρεις από τη μέρα που γεννήθηκε. Καλά, εκτός από τη μικρή μου Χ., αλλά εκείνη παίζει σε άλλη κατηγορία ;)

Είμαι τόσο τυχερή, που την έχω στη ζωή μου. Κι ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα, πόλεις, χώρες και θάλασσες, είναι πάντα εκεί, δίπλα μου. Με μία ανιδιοτελή αγάπη, με μία αστείρευτη διάθεση προσφοράς, με όλη της την καρδιά. Για μένα, και για όλους όσους αγαπάει. Άνθρωπος της προσφοράς, που λένε. Το αδερφάκι μου :)

Σε λίγες ώρες, κοντά μου και πάλι :) Πετάω από χαρά, που θα την έχω κοντά μου για λίγες μέρες, να την χορτάσω, να την πάω βόλτες, στην αγαπημέεεενη της Κονστάνς για καφεδάκι στο Voglhaus και για κορδόνια-μπλέ στο σνιτσελάδικο του χωριού :)

Και εδώ αρμόζει κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φουλίτσα κ στο φούλη μου, τα λατρεμένα μου φουλάκια, που μας χάρισαν αυτό το μοναδικό προνόμιο. Που έθεσαν τις βάσεις για να είμαστε αγαπημένες, αυτοκόλλητες, καλύτερες φίλες! :)

Σ'αγαπώ μπουρμπούλι μου!!!!!!!!!!!!!!
Η Τ. σου ;)
 

Εικόνες...

Βάλε αυτό να παίζει στο μπακ γκραουντ, και κάνε σκροουλ παρακάτω, για ένα ακόμη ταξιδιάρικο ποστάκι :)



Ένα από τα αγαπημένα μου μέσα μεταφοράς, είναι το λεωφορείο. Ά ναι, και το τραμ. Και τα δύο για έναν συγκεκριμένο λόγο : πηγαίνουν αργά αργά μέσα από την πόλη, χάνονται σε δρόμους, δρομάκια, σου δίνουν μια γεύση όσων κοιτάς, σου δίνουν χρόνο να παρατηρήσεις και να σκεφτείς. Σταματάνε κάθε λίγο στις στάσεις, χαζεύεις τον κόσμο που μπαινοβγαίνει, χάνεσαι σε κήπους με λουλουδια, πάρκα, αυτοκίνητα, ποδηλάτες.

Όταν κάπου κάπου η στάση βρίσκεται μπροστά σε κάποιο σπίτι, ρίχνεις ένα ένοχο βλέμμα μέσα από κάποια ανοιχτή κουρτίνα, για να δεις μια οικογένεια να τρώει, μια μαμά να μαγειρεύει, ένα πιτσιρίκι να παίζει ή έναν μπαμπά να χαζεύει τηλεόραση. Ναι νταξει, στην Ελβετία είμαστε, οπότε ίσως να δεις τον μπαμπά να ετοιμάζει το πρωινό, και τη μαμά να έχει πάει ήδη στο γραφείο. Εξάλλου, σε αυτη τη χώρα οι ισορροπίες είναι λίγο διαφορετικές.

Ένιγουέη, ένα από τα πράγματα που αγαπώ στη χώρα αυτή φίλε μου, είναι το πράσινο. Όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου, πράσινο..Δέντρα, λιβάδια, πάρκα, ποτάμια, βουνά, αγελάδες. Πολύ πράσινο, σε όλες του τις αποχρώσεις. Αν η Ελλάδα μου είναι η χώρα του ατελείωτου μπλε, τότε η Ελβετία είναι η χώρα του πράσινου. Ωραία η εναλλαγή για το ανθρώπινο μάτι, που τα χρειάζεται και τα δύο για να βρει την ισορροπία του!

Παρασκευή ξημέρωσε σήμερα, και μπροστά μας ένα όμορφο, ηλιόλουστο, πρόμισινγκ Σαββατοκύριακο. Διάβαζα σήμερα κάτι φθινοπωρινά ποστάκια μου από την αντίστοιχη εποχή, πέντε χρόνια πίσω, τη χρονιά που μας υποδέχτηκε στην Ελβετία. Και στη φωνή μου, τη γραφή μου, αναγνώρισα μία απίστευτη αισιοδοξία, έναν ενθουσιασμό που με τα χρόνια μοιάζει να χάθηκε. Λίγο η καθημερινότητα, η ρουτίνα, με έκαναν πιο γκρινιάρα φοβάμαι. Ο ενθουσιασμός της αλλαγής, της νέας χώρας, της καινούριας εμπειρίας έγιναν σιγά σιγά ανάγκη να γυρίσω, άλλαξαν τις ισορροπίες μέσα μου, μου έκλεψαν αυτή τη διάθεση για νέο, και με τραβάνε καθημερινά πίσω.

Και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, μεγαλώνω. Και προσπαθώ να μάθω τον εαυτό μου,να δω τι θέλω, πού αισθάνομαι καλά, πώς φαντάζομαι το μέλλον μου. Μαζεύω εικόνες, και συνειδητοποιώ ότι μία απλή εικόνα της χώρας μου, γίνεται στο μυαλό μου υπερπαραγωγή, την ίδια ώρα που ένα ονειρικό ελβετικό τοπίο, φαντάζει ξενέρωτο.

Και προσπαθώ, να αποκρυπτογραφήσω τα συναισθήματά μου. Να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Να συνειδητοποιήσω τι είναι καλύτερο πρώτα για εκείνη, και μετά για εμάς. Αν χρειάζεται πιο πολύ ένα καλό σύστημα παιδείας, από μία εκπαίδευση που έχει πάρει την κάτω βόλτα. Αν έχει ανάγκη όλη την οικογένειά της, μαζεμένη, περισσότερο απ'ό,τι μόνο τους γονείς της. Πού θα είναι πιο ευτυχισμένη, πιο ασφαλής, πιο ξένοιαστη και δημιουργική. Πού θα είμαστε κι εμείς.

Εικόνες..τις μαζεύει καθημερινά το μάτι, τις επεξεργάζεται το μυαλό, τις αποθηκεύει η καρδιά.

Μέχρι να βρούμε εκείνη τη μία, τη δική μας, τη μοναδική.Που θα μας πλαισιώσει, και θα μας "κορνιζάει" για μια ζωή :)

Τ.


 

9 - μόλις - μέρες μετά

Πόσο γρήγορα μπορείς να ξεχάσεις ότι πήγες διακοπές? Πόσο γρήγορα να χάσεις εκείνο το χαζό χαμόγελο, την καλή διάθεση, τις θετικές σκέψεις, το μαύρισμά σου ακόμα ακόμα?

Γρήγορα, σου λέω.

Εμάς, αυτή τη φορά, μας πήρε μόλις 3 μέρες. Τρίτη βράδυ γυρίσαμε, Σάββατο πρωί είχαμε ξεχάσει τα πάντα. Ήλιο, καλοκαίρι, υγιείς μέρες χαράς με οικογένεια και φίλους. Προσγειωθήκαμε πάλι ανώμαλα, όσο κι αν το περιμέναμε το μπουπ.

Κρύο, γκρι, μπουφάν, κάλτσες, ομπρέλα, σύννεφα, κρυολογήματα, αγγαρείες, μελαγχολία.

Λέξεις που είχαμε βγάλει προσεκτικά από το λεξιλόγιό μας τον τελευταίο καιρό, μπούκαραν χαιρέκακα πάλι στη ζωή μας, για να πάρουνε την εκδίκησή τους, που τόσο καιρό (4 βδομάδες, μη φανταστείς!) τις αγνοούσαμε περίτρανα!!

Από Αύγουστο χειμώνα λοιπόν, κι από Ιούλιο καλοκαίρι! Ας είναι, διότι εμείς σε αυτό το λίγο, το ενδιάμεσο, περάσαμε υπεροχα. Γεμίσαμε τα ρουθούνια μας με τις πιο ξεχωριστές μυρωδιές, τα μάτια μας με τις πιο πολύχρωμες εικόνες, τα στομάχια μας με λιχουδιές κάθε λογής, και τις καρδιές μας με τα πιο μοναδικά συναισθήματα.

Αυτά της απλής, απαίδευτης αγάπης. Αγάπη με κάθε ανάσα, με κάθε βλέμμα, σε κάθε βήμα.

Όταν είσαι σπίτι σου, αγκαλιά με τους αγαπημένους σου, δεν μπορείς παρά να αγαπάς όλον τον κόσμο.

9 μέρες μετά, μπορεί να μελαγχολώ, αλλά κλείνω τα μάτια, και ταξιδεύω στις αναμνήσεις.

Ακούω τον επιβλητικό ήχο από τα κύματα, να σκάνε στα βράχια γύρω από το Κάστρο της Σίφνου, την ίδια ώρα που η γλυκιά μυρωδιά του θυμαριού και της αλμύρας μετατρέπουν την εμπειρία ενός νησιώτικου δειλινού σε αποκάλυψη.

Αφήνω τη γαλήνη του απογευματινού μπάνιου, στα κρυσταλλινα νερά της Χανιώτης στη Χαλκιδική με καλούς φίλους, να μπουρδουκλωθεί με το χαχανητό της μικρής μας, με τον ενθουσιασμό της κάθε φορά που πετούσε πετρούλες στη θάλασσα, και ανακάτευε το νερό με τα ποδαράκια της.

Σκαρφαλώνω στα στενά σκαλάκια της αγαπημένης μου εκκλησίτσας εκεί στον Αρτεμώνα, δίπλα στην πλατεία της Πετζούλας, και νιώθω ότι φτάνω λίγο πιο κοντά στο Θεό, εκεί πάνω γατζωμένη από τους καταγάλανους τρούλους της, χαζεύοντας τον κόσμο από ψηλά.

Μετά κατεβαίνω, αράζω σε ένα από τα γραφικά τραπεζάκια της Πετζούλας, και τρώω αργά, απολαυστικά, μία μερίδα από τους πιο νόστιμους λουκουμάδες. Πότε με μέλι, πότε με μέλι και καϊμάκι. Απλά.

Λίγες αναμνήσεις παρακάτω, βρίσκομαι στο φιλόξενο σπίτι της νέας μου κουμπαρούλας στην Καβάλα, κι από την ταράτσα της θαυμάζω την όμορφη πόλη να ξεδιπλώνει τα φώτα της, καθώς πέφτει το βράδυ. Βλέπω την κορούλα μου να παίζει με τα αγαπημένα μου διδυμάκια, και παίρνω κουράγιο, ότι ο χειμώνας αυτός θα είναι πιο ζωηρός :)

Και πίσω, στο σπίτι μου..η καρδιά μου ξεκουράζεται, χαλαρώνει. Μπορεί οι φωνές, η βαβούρα, ο κόσμος, τα τηλέφωνα, η πολυκοσμία να φαίνονται ώρες ώρες του ματς, αλλά υποδηλώνουν ζωή φίλε μου. Υποδηλώνουν συναισθήματα, συντροφιά, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

9, μόλις, μέρες μετά αισθάνομαι πιο κουρασμένη απ'ό,τι ένιωθα 9 μέρες πριν τις διακοπές. Και λίγο πιο άυπνη. Αλλά έχω μία απίστευτη διάθεση να αποδείξω στον εαυτό μου, ότι το όνειρό μου, μπορεί να γίνει αληθινό. Να το αποδείξω και σε σένα, όποιος κι αν είσαι, που ταξιδεύεις εδώ μαζί μου.

You gotta get up, and try, try, T R Y !



<<Where there is desire, there is gonna be a flame>>
 

Λίγες μέρες πριν..

..Ωραίο το πριν αγαπητέ. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει, είσαι γεμάτος προσμονή, ανυπομονησία, όνειρα, σχέδια. Θα κάνω αυτό, θα πάω εκεί, θα συναντήσω τον τάδε, θα θα θα..

Λίγες μέρες πριν, απλά μετράς ανάποδα.. Και κάθε τί που σε εκνευρίζει, μοιάζει τόσο μικρό, τόσο μηδαμινό, διότι να, σε λίγες μέρες φεύγεις, στα παλιά σου τα παπούτσια λοιπόν.

Λίγες μέρες πριν, η φάτσα σου λάμπει, τα μάτια σου μαρτυρούν τη χαρά σου, και οι δυσκολίες είναι απλά χαριτωμένα βοτσαλάκια στον καλοστρωμένο, και ανοιχτό δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου!

Ακούς μουσική, δυνατά.. Μουσική ταξιδιάρικη, φευγάτη.

Δεν πας στο σούπερ μάρκετ, παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα..Δεν έχει νόημα να γεμίσεις το ψυγείο, όταν σε λίγες μέρες φεύγεις..

Κοιτάς το βασιλικό στη βεράντα με συμπόνια.. "Πώς θα τα βγάλεις πέρα εσύ καημενούλι μου όσο λείπω?" τον ρωτάς, και ψάχνεις για DIY λύσεις ποτίσματος όσο θα λείπεις.

Αγοράζεις αντιηλιακό. Και ενυδατική κρέμα-για-μετά-το-κάψιμο! Με άρωμα καρύδας το 1ο, με άρωμα αγγούρι το 2ο. Έτσι!

Σταματάς να φοράς τα "καλά σου τα ρούχα"..Ναι ξερεις, αυτά που θα πάρεις μαζί! Πλυμένα, σιδερωμένα, περιμένουν κι αυτά ευτυχισμένα τη στιγμή που θα ξεπεταχτούν από τη ντουλάπα, και θα τρυπώσουν στη βαλίτσα σου.

Φορτίζεις τη μπαταρία της φωτογραφικής, ανεβάζεις τη βαλίτσα από την αποθήκη, καθαρίζεις κουζίνα και μπάνια, το σπίτι γενικότερα, όλα με χαμόγελο. Να τα βρεις όλα καθαρά όταν γυρίσεις. Τι, όταν γυρίσεις? Απαπα, ούτε να το σκέφτεσαι δε θέλεις ότι θα έρθει κι εκείνη η στιγμή της επιστροφής!

Στη δουλεια..τη μια τρέχεις σαν παλαβός να τα προλάβεις όλα, την άλλη κοιτάζεις την οθόνη σαν μαστουρωμένος, και αφήνεις το μυαλό σου να σε ταξιδέψει στην παραλία, στα δροσερά νερά και την καυτή άμμο που θα αντικρίζεις να να, σε 1 βδομάδα από τώρα, τέτοια ώρα..

Ποστάρεις στο φατσοβιβλίο φρασούλες τύπου "Counting down..", 5+ απόψε, τραγουδάκια α λα "ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για παρτη σουυυυ", και κάνεις λάικ στις φωτογραφίες που ανεβάζουν οι φίλοι σου από νησιά και παραλίες.



Ναι ναι, ξέρω, δε χρειάζεται να σου πω περισσότερα. Το έπιασες το νόημα. Συμπάσχω κι εγώ!!! Η μυρωδιά της αλμύρας είναι ήδη στα ρουθούνια μου, οι γεύσεις Ελλάδας στο στόμα μου, η καρδιά χτυπάει δυνατά, και η αδημονία μεγαλώνει ώρα με την ώρα!! :)

Καλές διακοπές φίλε/φίλη μου, να περάσεις υπέροχα. Να χαρείς το καλοκαίρι, τα νησιά, τη θάλασσα, την οικογένεια, τους φίλους, τη ζωή στα καλύτερά της! Ανανεώνω το ραντεβού, καλά να είμαστε, για το "λίγες μέρες μετά.." ποστάκι που δε θελω να σκέφτομαι αυτή τη στιγμή :)

"Αντιλ δεν" λοιπόν, φιλιάαααααα!
Τ.

Υ.Γ. Στείλε μου καμιά καλή συνταγή με πλατύφυλλο βασιλικό αν σου βρίσκεται..κρίμα να τον αφήσω να ξεραθεί μωρέ, ξέρεις!! ;)
 

Τραγουδάκι, για όσους ταυτίζονται με το προηγούμενο ποστάκι..

Το άκουγα στο γυρισμό για το σπίτι χτες το απόγευμα. Πήρα τηλέφωνο τον Πίκο, και του είπα
"Avicii - Wake me up! - Κατέβασέ το άμεσα, μας αρέσειιιι!!!"
Σου το αφιερώνω :)
Διότι πολύ σύντομα, θα ξυπνήσεις και όλα τα άσχημα θα έχουν περάσει!



Έλα μην το σκέφτεσαι, βάλτο δυνατά, κλείσε τα μάτια, και χαμογέλα! :-)

So wake me up when it's all over
When I'm wiser and I'm older
All this time I was finding myself
And I didn't know I was lost

Το πρόβλημα, του προβλήματος, ω πρόβλημα!

Υπάρχει κάποιος αστρολόγος στην παρέα μας, να μου απαντήσει μία απλή ερώτηση? Είναι κανένας Ερμής ανάδρομος προσεχώς , καμία έκλειψη της Σελήνης , ή μήπως απλά φταίει η Πανσέληνος του Ιουλίου? Κάτι από αυτά θα πρέπει να ισχύει, αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω αυτή την αρνητική ενέργεια που έχει καταλάβει σχεδόν όλους γύρω μου. Ανεξαρτήτου εθνικότητος, φύλου, γεωγραφικής θέσης ή ηλικίας.. όλοι κουβαλάνε κι από 2-3 προβλήματα, που τους κλέβουν το χαμόγελο.

ΓΙΑΤΙ βρε παιδιά? Είναι καλοκαίρι..το καλοκαίρι υποτίθεται ότι τα προβλήματα θάβονται κάτω από την άμμο, ξορκίζονται, μπαίνουν στην κατάψυξη δίπλα στα παγάκια, κάτι! Όχι αυτό το πράγμα όμως, όλοι με μια τσάντα προβλήματα στην πλάτη φορτωμένοι.
Αφήστε την κάτω, χαλαρώστε, αν όχι τώρα, που είναι καλοκαίρι, τότε πότε? Όταν θα έρθουν οι βροχές και τα κρύα του φθινοπώρου, του χειμώνα? Δε νομίζω ότι έχω ξαναδεί ποτέ μου τόση αρνητική ενέργεια, μαζεμένη σε έναν καλοκαιρινό μήνα.

Έχουμε κλασσικά, στην κορυφή, τα προβλήματα καρδιάς. Συναισθηματικού - ευτυχώς ακόμα - περιεχομένου. Με "πολύπλοκες" σχέσεις, μαλ^κες άντρες, κομπλεξικές γυναίκες, και καταστάσεις που σου κάθονται στο στομάχι όσο 1 κατσαρόλα φασολάδα.

Από την άλλη, τα προβλήματα δουλειάς. Ο ένας δε βρίσκει, ο άλλος δεν την παλεύει με αυτήν που έχει, ο τρίτος δεν έχει άδεια, ο τέταρτος δεν είναι ευχαριστημένος γενικότερα, ο πέμπτος απελπίζεται με το εργασιακό του μέλλον.

Στο κερασάκι, τα προβλήματα με ανασφάλειες, οικονομικές και προσωπικές, μικροπροβλήματα υγείας, προβλήματα με μυρμήγκια, με σχέσεις, με ηλικιωμένους, με το μέλλον, τα προβλήματα γενικού ενδιαφέροντος ας τα πούμε.

Και τα ακούω από παντού, και αισθάνομαι τόσο άσχημα, που δεν μπορώ να βοηθήσω..Δεν μπορώ, διότι ό,τι συμβουλή κι αν δίνω, παραμένει συμβουλή..τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και προσπαθώ σε κάθε πρόβλημα να βάλω ένα χεράκι, να ηρεμήσω τον ενδιαφερόμενο, να του δείξω την ευχάριστη νότα, τη θετική πλευρά. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, πάλι σε τοίχο πεφτω.

Κι έχω χάσει κι εκείνο το μαγικό ραβδάκι, που με ένα κούνημά του, όλα εξατμίζονταν, όλα γινόντουσαν και πάλι καλά!

Αν εσύ που το διαβάζεις τώρα αυτό, ανήκεις σε κάποια από τις κατηγορίες, ή σε πολλές από αυτές μαζί, κάνε μου μια χάρη. Μην το βάζεις κάτω. Άσε εδώ ένα σχόλιο, τώρα, που τα βλέπεις όλα μαύρα..Και μετά από 1 μήνα, 3 μήνες, 1 χρόνο βρε αδερφέ, ξαναμπες σε αυτό εδώ το ποστάκι, και να δεις πόοοοσο μακρινά θα σου φαίνονται τότε όλα.
Διότι μπορεί να μην έχω τον τρόπο να λύσω το πρόβλημά σου, ξέρω όμως ότι κάπως έτσι έλυσα κι εγώ κάποτε κάποια αντίστοιχα δικά μου. Ένα ένα, με τη σειρά, one day at a time, και κοιτάζοντας στο μέλλον, που πάντα, ΚΑΠΩΣ, καταφέρνει να τα φτιάχνει και πάλι όλα! :-)

Άντε κλείσε τώρα και πήγαινε μια βόλτα να ξελαμπικάρει το μυαλό σου, να πάρεις λίγο καθαρό αέρα, κι αύριο..ειναι μια νέα μέρα :)
Φιλάκια,
Τ.


 

Züri Fäscht 2013

Υπάρχει που λες μια γιορτούλα εδώ στην πόλη μου, που ακούει στο όνομα "Τσούρι Φεστ", σα να λέμε "η γιορτή της Ζυρίχης"! Γίνεται κάθε 3 χρόνια, το 1ο ΣΚ του Ιουλίου. Την περασμένη φορά το χάσαμε, μιας και κλασσικά το 1ο ΣΚ του Ιουλίου μας βρίσκει σε επετειακές διακοπές σε κάποιο όμορφο μέρος. Όχι κι αυτή τη φορά όμως :) Τώρα με το Χριστινάκι μας, είπαμε να παλουκωθούμε λίγο στην πόλη μας, και να αναβάλλουμε εκδρομούλες κ διακοπές για τον Αύγουστο.
Έτσι λοιπόν, αυτό είναι το 1ο Τσούρι Φεστ που βιώνουμε, κι αυτό όμως από το..ίντερνετ κ την τηλεόραση. Τα φαντασμαγορικά σόου με μουσική κ πυροτεχνήματα, 30' έκαστο, λαμβάνουν χώρα Παρασκευή κ Σάββατο βράδυ! Οπότε πού να πας να τα δεις, κ τι θα κάνεις το κοριτσάκι το μικρό, θα το σέρνεις μαζί? απαπα!
Μετά, είναι η βολτίτσα στην πολη..η οποία όμως είναι εξίσου ζόρικη με ένα μωρό παιδί, μιας και εχει κόσμο κ δυνατή μουσική Π Α Ν Τ Ο Υ, εκδηλώσεις, φαγητά, ποτά, πάρτυ, κόσμο!
Ιδανικά σου ακούγονται, το ξέρω..αλλά όχι για μας :(
Η χαζομάρα είναι ότι μεθαύριο περιμένουμε την άφιξη των φουλακιων..αν το ξέραμε ότι θα ήταν αυτή η γιορτούλα, θα τους είχαμε καλέσει από νωρίτερα, να τα δουν κι εκείνο κι κι εμείς όλα αυτά.
Τι να κάνουμε όμως, το καταπίνουμε κι αυτό, όπως και πολλά άλλα που χάνουμε ζώντας μόνοι μας στο εξωτερικό με ένα μικρό κοριτσάκι. Πού θα πάει, η μέρα που θα τα μαζέψουμε και θα γυρίσουμε πίσω δεν αργεί, γι'αυτό δε μασάμε.. :-)
Χρόνια πολλά Ζυριχούλα, να χαρείς το παρτάκι σου, και να μας στείλεις κι ένα κομμάτι τούρτα σε ταπεράκι, να το φάμε στην υγειά σου :-)
Τ.

Υ.Γ. Να, παρε μια γευση κι εσύ, να δεις γιατί μιλάω :)

Counting stars, days, years, minutes, breaths..

Θυμάμαι μικρή, είχα μία αγαπημένη φράση, την οποία χρησιμοποιούσα και ως σίγκνατσουρ στο παλιό μου εμαιλ του γιαχού! Κάτσε να βρω πώς το έλεγα ακριβώς, να κάπως έτσι..

Life is not about the breaths you take, it's about the moments that take your breath away!

Ναι ξέρω, ωραίο ακούγεται. Ακόμη καλύτερο όταν το ζεις κιόλας, όταν καθημερινά έχεις κι ένα τέτοιο μομέντο, που σου κόβει την ανάσα με τη μοναδικότητά του :) Αυτό το στιχάκι μου ήρθε κατα νου, ακούγοντας ένα τραγουδάκι των μελωδικών One Republic με τίτλο "counting stars".
Και μετά συνειδητοποιείς, ότι η ζωή κυλάει κι εμείς μετράμε, μετράμε, μετράμε..
Μετράμε ώρες, μέρες, στιγμές, χρόνια, λεπτά..μετράμε ανάποδα, ορθά, αθροίζουμε και αφαιρούμε, γενικά κάνουμε ό,τι μπορούμε βρε παιδί μου για να κρατάμε τον εγκέφαλο απασχολημένο με αριθμητικές πράξεις.
Για πάτα λοιπόν ένα "pause" και σταμάτα.
Κατέβα για λίγο από το τρένο που λέγεται ζωή, και δες τριγύρω σου. Πάρε βαθιά ανάσα, παρατήρησε τις λεπτομέρειες, δώσε σημασία στο ασήμαντο, το προφανές.
Όπως ένα μικρό παιδί. Εκεί που εσύ τρέχεις στο δρόμο να προλάβεις τις δουλειές, εκείνο δεν καταλαβαίνει τι είναι ο χρόνος, η πίεση, το άγχος. Για εκείνο σημασία έχουν τα λουλουδάκια, τα πουλιά, ο ήλιος, κανένα διερχόμενο γατάκι, ένας σκύλος που γαβγίζει.
Πόσο ευτυχισμένα είναι, χωρίς να το συνειδητοποιούν. Πόσο ήρεμα, αθώα, απροβλημάτιστα και τελικά ελεύθερα!
Γι'αυτό σταμάτα για λίγο, και προσπάθησε να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Δεν είναι πιο όμορφος? Πιο ρομαντικός, χρωματιστός, ζωντανός και ανθρώπινος?

Νομίζω ότι το να σου δίνεται η ευκαιρία να δεις τον κόσμο μέσα από τα ματάκια του παιδιού σου, είναι ένα από τα μεγαλύτερα μπένεφιτς του να είσαι γονιός. Ξαναγεννιέσαι, ξαναζείς τη ζωή από την αρχή, μόνο που αυτή τη φορά έχεις και τη γνώση, και την εμπειρία, να τα βιώσεις όλα αυτά διαφορετικά, ουσιαστικά!

Σήμερα κλείνω υπολογιστές, αφήνω τη δουλειά, και την κοπανάω νωρίς να πάω να πάρω το κοριτσάκι μου από το σταθμό, να τη σφίξω στην αγκαλιά μου και να περάσουμε το απόγευμα μαζί. Μπορεί ο καιρός σε αυτή την "καιρικά καταρραμένη" χώρα να θέλει να μας ρίξει στην κατάθλiψη, αλλά κανείς και τίποτα δεν μπορούν να νικήσουν τα συναισθήματα απέραντης χαράς και λάμψης που μεταφέρει κάθε βλέμμα της μικρής μου πεταλουδίτσας! :)

Καλό σας απόγευμα, μετρώντας - και πάλι!- ανάποδα μέχρι να έρθουν τα φουλάκια μου σε λίγες μέρες, και να κηρύξουν επισήμως την αρχή των διακοπών μας!!!!! :) :) :)
Τ.

Μελωδία από τα παλιά..

Το ερχόμενο Σάββατο, ένα συγκρότημα με διαφορετικό και πολύ μελωδικό ήχο, έρχεται για συναυλία εδώ στα μέρη μου, και τα ραδιόφωνα έχουν αρχίσει να μας βομβαρδίζουν με κομματάκια τους, για να μπαίνουμε στο κλίμα :)
Ο λόγος για τους Muse, ένα συγκρότημα με ωραία μουσική, δυνατά τραγούδια, μα και μία από τις πιο αγαπημένες μου μπαλάντες Ε Β Ε Ρ! Είναι από εκείνα τα τραγούδια που είναι παντοτινά συνδεδεμένα στο μυαλό σου με όμορφες, γλυκιές στιγμές από τα νιάτα σου, τότε που ήσουν μικρή και τριανταφυλλένια, και ανακάλυπτες τον κόσμο, την αγάπη, τον εαυτό σου..
Όχι, αυτό το τραγουδάκι δεν είναι πολύ γνωστό, δεν το έχω ακούσει καθόλου στο ράδιο τελευταία, αλλά παρόλ'αυτά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, για να πάρετε κι εσείς μια γεύση μελαγχολική, γλυκιά, σχεδόν νοσταλγική!
Χίερς του γιου λοιπόν :-)

Δεν ξέρω εντωμεταξύ αν σας το είπα, αλλά εδώ και 1 βδομάδα, ο καιρός ΕΦΤΙΑΞΕ! Ω ναι, μετά από 8 μήνες κακοκαιρία (πώς αντέξαμε, ένας Θεός το ξέρει!), βγήκε ένας ήλιος δυνατός, λαμπερός, ελπιδοφόρος, και μαζί του βγήκαμε κι εμείς σε λίμνες, σε ποτάμια, σε μπαλκόνια, με ένα ποτηράκι κρασί και καλή παρέα, και προσπαθούμε να απορροφήσουμε την κάθε ηλιαχτίδα, το κάθε λεπτό από το long awaited summer :)

Ο ζεστός αδιάφορος καφές αντικαταστάθηκε από ένα ποτήρι με παγωμένο καφεδάκι (εξίσου αδιάφορο το λες, αλλα τουλάχιστον έχει μέσα παγάκια και καλαμάκι, για να κάνεις και το κέφι σου!), τα μπρατσάκια βγήκαν έξω και ποιός ξέρει, ίσως σήμερα που θα βγούμε για βολτίτσα μετά τη δουλειά, βάλουμε ΚΑΙ τη βερμουδίτσα με τα πεδιλάκια μας!! Μεγάλα κέφια σου λέω..

Την κατάσταση πίσω στη χώρα μου, με τις λυπηρές εξελίξεις με το κλείσιμο της ΕΡΤ, θα τις σχολιάσω σε άλλο ποστ - είναι πολύ πολύ όμορφη η μέρα και μελωδικό το παραπάνω τραγούδι (που ελπίζω να ακούς ήδη) για να μας το χαλάσω..

Και εις άλλα λοιπόν, με υγεία =)

Τ.

Καμία κι απόψε.. ;)

Έφτασε και πάλι εκείνη η τέλεια μέρα..πριν την πτήση για πίσω στο σπίτι, στο αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο όλο!
Τα κάναμε τα τσεκίν μας, βάλαμε τα άουτ οφ όφιζ,  κλείνουμε τελευταίες εκκρεμότητες και ετοιμαζόμαστε για λίγες μέρες χαλάρωσης, ξεκούρασης και προπαντώς ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑΣ στην αγαπημένη Ελλάδα :) Δε ζητάμε πολλά, λίγα και καλά! Χρόνο με την οικογένεια, με τους φίλους, με τον αγαπημένο :-) Και η μικρή μας, όπως πάντα, στο επίκεντρο!

Κάποια στιγμή πρέπει να υπολογίσω ΠΟΣΑ ταξίδια έχω κάνει για Ελλάδα από το 2008 που ξεσπιτώθηκα και ήρθα στας Ελβετίας..ακόμα χειρότερα, να υπολογίσω κ πόσο μου έχουν στοιχίσει τα ταξίδια αυτά!
Εκεί να δεις γλέντια!!
Τώρα που το Χ. μας θα αρχίσει να πληρώνει κ κανονικό εισιτηριάκι, θα το ξετινάξουμε το ταμείο..και αυτή η σιχαμένη η Swiss, έχει για Ελλάδα τιμές Αμερικής! Δυο τσιγάρα δρόμος είναι από δω η Αθήνα, και την πληρώνω Νέα Υόρκη! Ε όχι βρε φίλε, δε λέει! Αν είναι να πάω τότες Ν. Υόρκη, να έχω εκει και τα Central Park μου, τη θαλασσίτσα μου, τους ουρανοξύστες μου (απαπααα..) και όλα όσα ανήκουν στο πακετάκι. :-)

Και μιας κ σου λέω για διακοπούλες, δε ρίχνεις κ καμια ιδέα για τις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις? Κανένα ωραίο νησάκι στις Κυκλάδες, στο Ιόνιο, έτσι για 5-6 ημερούλες?
Πες καμια ιδέα, διότι εγώ φλερτάρω διαρκώς με την αγαπημένη μου, ναι ναι ξέρεις ποια λέω, και για φέτος το καλοκαίρι! Πάνε 3 χρόνια από το τελευταίο μου ταξιδάκι κατά κει, και μου έχει λήψει το πιο όμορφο ηφαίστειο του κόσμου :)

Σε χαιρετώ λοιπόν μπλογκάκι μου, και ανανεώνω το ραντεβού μου για την επόμενη φορά.
Δε θα ευχηθώ όταν θα με ξαναδείς να έχει ωραίο καιρό κ ήλιο, διότι ξέρω, ΑΠΛΑ, ότι αυτό δε θα συμβεί. Όχι φέτος τουλάχιστον, το γκρι και η βροχή συνεχίζουν ακάθεκτα, κι εγώ παίρνω το καπελάκι μου και τους ρίχνω μια μούτζα βασιλική όσο απομακρύνομαι! :)

Φιλάκια, και σε λίγες ώρες κι από κοντά ;)
Τ.

Η πρώτη φορά..

..που το παιδί σου πάει εκδρομή με το σχολείο του, είναι απρόβλεπτα δύσκολη!
Δεν περνάει η μέρα που σου λέω, το μυαλό σου είναι διαρκώς εκεί..
"Και πού θα βρίσκονται τώρα?"
"Τι κάνουν?"
"Την προσέχουν?"
"Κι αν πάθει κάτι?"
....

Πόσες ώρες μπορεί να διαρκέσει ένα 6άωρο? ΠΟΛΛΕΣ σου λέω, όταν πρόκειται για το μικρό σου μπουμπουκάκι, που βρίσκεται εκεί έξω , "μόνο του", χωρίς τη μαμά/μπαμπά/οικογένειά σου..

Είναι εκείνες οι στιγμές που ΑΠΟΡΕΙΣ, πώς εν έτει 1997 και 1998, η μαμά σου και ο μπαμπάς σου σε έστελναν να πας 3ήμερη κ 5ήμερη στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ΧΩΡΙΣ κινητά, χωρίς τη σιγουριά ότι μπορούν να σε βρουν ανά πάσα στιγμή. Και απλά περίμεναν από σένα να τους πάρεις ένα τηλέφωνο από το καρτοτηλέφωνο, όταν έφτανες στον προορισμό σου..
Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις το εγώ σου, τους φόβους σου, όλες τις κακές σκέψεις στην άκρη.. και να δώσεις στο παιδί το χώρο που ζητάει, την ευκαιρία να εξερευνήσει τον κόσμο, να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει..

Μετράω ανάποδα μέχρι τις 5.30..Άλλες 3.5 ώρες έμειναν, που θα πάει, θα περάσουν..
Αλλά τη σημερινή μέρα, να ξέρεις, δε θα την ξεχάσω ποτέ!

Τραγουδάκι, έτσι απλά!

Καλημέρα αγαπημένο ντάιαρι!
Εδώ στη γκρίζα (ακόμα) Ζυρίχη, προσπαθούμε να μη χάνουμε το κουράγιο μας, ότι ο ήλιος θα εμφανιστεί κάποια στιγμή, και η άνοιξη θα έρθει και στα μέρη μας! Μπήκε Απρίλης, και το χοντρό μπουφάν είναι απαραίτητο αξεσουάρ, μαζί με τα γάντια και σκουφάκι! Ήμαρτον καιρέ μου, ήμαρτον..από το Νοέμβρη μας έχεις πάει έτσι, δε σου έφταναν 5 μήνες Χειμώνα φέτος, θέλεις κι άλλο??? ΦΥΓΕ λέμε, θέλουμε να ανοίξει λίγο το μάτι και η καρδιά μας! :-)

Στο μελαγχολικό κλίμα της ημέρας, σας παραθέτω κι ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι της χαρισματικής Ρόζας, που άκουσα χτες στο ράδιο κι έκτοτε διαρκώς στο γιουτιούμπ!


Σήμερα θα πάμε να δούμε ένα ωραίο μπαλετάκι, που ακούει στο όνομα "Rock the Ballet". Μη φανταστείς τίποτα κουλτουριές, κάτι γεροδεμένα παλικάρια θα είναι, που θα χορεύουν σύγχρονα κομμάτια, και θα είναι λέει πολύ ωραία! Θα σου πω εντυπώσεις αύριο με το καλό, προς το παρόν σε αφήνω να πάω να κλείσω εκκρεμότητες στη δουλειά.
Εσύ κάτσε εδώ μέχρι να τελειώσει το τραγουδάκι, μετά ξαναπάτα το ριπίτ, ότι θέλεις, σαν στο σπίτι σου φίλε μου! :-)
Καλημέρααααα!!!!
Τ.

Here i am..

..this is me, there's nowhere else on earth i'd rather be - NOT!
Στα λόγια του αγαπημένου μου Bryan λοιπόν, γκρινιάζω για μια ακόμα μέρα! Μη με κακολογείς, δεν έχω άδικο σου λεω. Έξω όλα άσπρα, πάλι, 28 του Μάρτη! Ο χειμώνας ΔΕ ΦΕΥΓΕΙ φιλαράκι φέτος, και όλοι γύρω μου είναι στα πρόθυρα του νέβρικ μπρέηκνταουν! Γυαλίζει το μάτι τους (και το δικό μου :Ρ) με αυτές τις καιρικές συνθήκες. Θα μου πεις, χειμώνας είναι, θα περάσει. Μα εδώ σου λέω μπήκαμε και ημερολογιακά, και εποχιακά στην άνοιξη, αλλά ούτε ίχνος ήλιου, ζέστης, κατιτις τέλος πάντων για να έχουμε κι εμείς μια ελπίδα στον ορίζοντα.
Ας όψεται που περάσατε φανταστρουμφικά στην Ελλάδα το περασμένο 10ήμερο, ξεκουραστήκαμε, ειδαμε αγαπημένους φίλους (αυτό το "σα να μην πέρασε μια μέρα", σε όλο του το μεγαλείο!), και γυρίσαμε με διάθεση..φυγής! Θα τα ξεκαθαρίσουμε κι αυτά εν καιρώ, γι'αυτό αγαπημένε αναγνώστη μείνε στην παρέα μας, για όλες τις τελευταίες εξελίξεις! :-)

Με αυτά και μ'αυτά, έγινε και το μπαμ στην αδελφή Κύπρο, κι εγώ αναρωτιέμαι τι άλλο θα δουνε τα μάτια μας. Ένας άνθρωπος δεν έχει βρεθεί να μου εξηγήσει πώς και γιατί έφτασε η Κύπρος εκεί που έφτασε..Κάτι θεωρίες συνωμοσίας ακούω, κάτι σενάρια επιστημονικής φαντασίας, κι εγώ με το μυαλό μου το κλούβιο εξακολουθώ να μη βγάζω άκρη. Μήπως ξέρεις εσύ βρε φίλε αναγνώστη τι έγινε, να με διαφωτίσεις? Διότι οι Κύπριοι είχαν μια γερή οικονομία, πώς βρέθηκαν ξαφνικά στο άλλο άκρο?.. τι να πω, κουράγιο και υπομονή σε όλους (Κούλη μου τ'ακους??), και εύχομαι σύντομα να βγουν από αυτό το λαβύρινθο, με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες..

Εντωμεταξύ, μ'αυτά και μ'αυτά, το Χριστινάκι μας μεγαλώνει κάθε μέρα, και ανακαλύπτει τον κόσμο. Νέες λεξούλες ξεπετάγονται κάθε μέρα από τα χειλάκια της, κι εμείς, καψούρηδες γονείς, κρεμόμαστε από κάθε της λέξη! Να κάνεις κι εσύ ένα παιδάκι φίλε αναγνωστη (αν έχεις ήδη, ε τότε κάνε κι άλλο ντε!), και τότε θα με καταλάβεις :)

Χμμ..τι άλλο να σου πω από τα νέα μας? Ανήμερα 25η Μαρτίου πήγαμε για καφεδάκι με τη Ζουζουκα σε αγαπημένη καφετέρια της γειτονιάς μας, και θυμηθήκαμε τα δικά μας τα νιάτα, τότε που μαθήτριες κι εμείς ετοιμαζόμασταν για την παρέλαση, κι όλο καμάρι παρελαύναμε στους κεντρικούς δρόμους του "χωριού" :) Η αλήθεια είναι ότι τα κοριτσάκια έχουν ξεφύγει λίγο σήμερα, οι φούστες ήταν θεόκοντες, τα τακουνάκια στη θέση τους, το μαλλί κομμωτηρίου και το βάψιμο στην τρίχα. Βρε γλυκό μου κοριτσάκι, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου για να φτιασιδώνεσαι, τι το θέλεις από τώρα που είσαι τόσο μικρό και όμορφο? Για να τραβήξεις τα βλέμματα του κάθε Λ. και του κάθε Α. που έχεις καψουρευτεί στο σχολείο? Να μη στενοχωρήσω, αλλά ούτε ο Λ. ούτε ο Α. θα το πολυπροσέξουν..αγοράκια μικρά είναι κι αυτά, αλλού το μυαλό τους. Αργεί να πήξει και το ρετιρέ τους, οπότε άδικα ταλαιπωρείσαι με τα ψιλοτάκουνα. Πήγαινε χαλαρή, κάνε την παρέλασή σου, ρίξε κι ένα βλέμα θανατηφόρο στον ακατανόμαστο όταν τον διασταυρώσεις στο δρόμο, και είσαι κομπλέ! Άκου που σου λέω κι εγώ η μεγάλη, μπιν δερ, νταν δατ..ή μάλλον δεν "νταν δατ", διότι τότε που ήμουν στην ηλικία σου ντρεπόμουν να ρίξω και το θανατηφόρο, και έβαζα την κολλητή μου να τον κοιτάει για μένα, να μου λέει αν μου έριχνε εκείνος κανένα θανατηφόρο in return.. Ναι ξέρω, μυαλό κουρκούτι.. :-)

Ας μην γυρνάμε όμως τοοοοσο πίσω (πάνε και δεκατόσα χρόνια από τοτες), ας επιστρέψουμε στο σήμερα, με το γκρι καιρό, έτσι για να σε προσγειώσω πάλι απότομα στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή έξω από το παράθυρο. Πάω να πάρω κάτι να φάω, διότι με έκοψε σιγά σιγά, και θα τα πούμε σε επόμενο (ελπίζω πιο ηλιόλουστο) ποστάκι!

Φιλάκια σου, καλή όρεξη, και μην ξεχνάς να χαμογελάαααας!!! :)
Τ.

Μουσικούλα και φύγαμε..για να μη μας στρίψει!

Αγαπητέ αναγνώστη.
Αν δεν έχεις περάσει χειμώνα στην κεντρική Ευρώπη, δεν μπορείς να καταλάβεις αυτό το ποστ. Όχι, δεν μπορείς, μην επιμένεις. Εκτός κι αν έχεις περάσει χειμώνα σε μέρος με χειρότερο καιρό, από αυτόν της κεντρικής Ευρώπης. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, αλλά I'll take your word for it αμα το λες εσύ.
Όπως προανέφερα σε προηγούμενο γκρινιάρικο ποστ, φέτος μας επισκέφθηκε ο ήλιος συνολικά 126 ώρες ΌΛΟ το χειμώνα. Πρόσεξε, μίλησα για ώρες, μην μπερδεύεσαι.
Μη σχολιάσουμε πόσες ώρες ηλιοφάνειας είχε η Αθηνούλα φέτος, όχι ας το αφήσουμε για λίγο έξω από την κουβέντα. Θέλω να σου μιλήσω για τις επιδράσεις που μπορεί να έχει η έλλειψη ηλίου στην ψυχολογία, την υγεία και τη διάθεση.

Picture this.

Ξυπνάς. Ανεβάζεις τις γρίλιες, και ένα δυνατό φως πλημμυρίζει το σπίτι, σε χαϊδεύει, σε ζεσταίνει, σου χαμογελά αισιόδοξα.

Και τώρα picture κι αυτό.

Ξυπνάς. Με πονοκέφαλο. Ανοίγεις τις γρίλιες, κι είναι σαν να μην τις άνοιξες. Έξω ένα γκρι, σαν να σου έχει πλακώσει την καρδιά, απλώνεται όπου κι αν κοιτάξεις. Να σημειωθεί ότι μένεις σε όροφο, και άρα έχεις ανοιχτή θέα μπροστά σου. Όμως όχι, όπου κι αν κοιτάξεις, ο ουρανός έχει ένα δαιμονισμένα ενιαίο γκρι χρωμα. Δε γαμ****, λες, ντύνεσαι άκεφα, πας γραφείο, και την ώρα που φτάνεις, αρχίζει να χιονίζει. Να σου θυμίσω στο σημείο αυτό, ότι τα περασμένα χιόνια, που είχαν ξεμείνει εδώ κι εκεί από τις αρχές του χρόνου, έλιωσαν πλήρως ΜΟΛΙΣ πριν από μια βδομάδα, όταν ο ήλιος άρχισε να σε ξεγελά. Πρόσεξε, ξεγελά είπα. Διότι σήμερα την κοπανησε και πάλι, και σε αφήνει να φας άλλη μια χιονόπτωση, μαζί με το γκρι της, μαζί με τη μουνταμάρα της, όλα μαζί.

Και τώρα πες μου.
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΓΚΡΙΝΙΑΖΩ?

Αν απάντησες "όχι", και θεώρησες την αντίδρασή μου υπερβολική, τότε μάλλον (σίγουρα) δεν έχεις ζήσει στην κεντρική Ευρώπη, και μην ακούω μπούρδες.

Γι'αυτό και γω, βρήκα το αντίδοτο. Μουσικούλα. Κλείνεις τα μάτια, και ονειρεύεσαι. Όχι ακρογιαλιές, θάλασσες, διακοπές και καφεδάκια..όχι..ΛΙΓΟ ΗΛΙΟ ονειρεύεσαι φιλε μου, αυτό και μόνο αυτό.

Πάρε ένα ωραίο τραγουδάκι που ακούω τελευταία, και μ'αρεσει! 



Και φυσικά, η απόλυτη λύση σε καθε μου πρόβλημα?
Ετοιμάζουμε ταξιδάκι. Ε ναι..Διότι τον καιρό δεν μπορώ να τον επηρεάσω (όχι, δεν έχω βρει ακόμα τον κόλπο να τον "ψεκάζω"), μπορώ όμως να κλείσω εισιτηριάκια, και να επιστρέψω για λίγες μέρες σε ένα μέρος που δεν κάνει κρύο, που ο ήλιος λάμπει, και που ΟΣΑ στραβά κι αν έχει, εγώ θεωρώ για ΠΑΝΤΑ σπίτι μου! :-)

Ετοιμάστε κόκκινα χαλιά, ΕΡΧΟΜΑΙ ΛΕΜΕ!!!!!

Δευτέρα με ήλιο :)

Φίλε μπλόγκερ!! Μετά από ένα γκρινιάρικο ποστάκι, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δούμε το ποτήρι και πάλι μισογεμάτο..Τι σου κάνει ο ήλιος ο άτιμος..λίγο ήλιο και λίγο μπλε ουρανό να δεις, κι αμέσως ξεχνάς και κακές σκέψεις, και γκρίνιες, και δυσκολίες κι απ'όλα!! :-)
Να η βδομαδα αυτή ξεκίνησε με καλές καιρικές προδιαγραφές, κι εμείς οργανωνόμαστε κατάλληλα :-) Από σήμερα ξεκίνησα και νέο ρίτουαλ πρωινού με τη μικρούλα μου, το οποίο δούλεψε τέλεια! Αντί να την αφήνω να παίζει από τις 8 μέχρι τις 11, και να προσπαθώ στο ενδιαμεσο να πιω κανενα καφε, να βαλω κι εγώ τίποτα στο στόμα μου, να παίξω μαζί της, να μαγειρέψω, να μαζέψω τίποτις ε και να βάλω κ κανα πλυντήριο, είπα να το πάρω χαλαράαααα..! Φέεετα που λεει και η διαφήμιση! Έτσι κατά τις 9 την στρογγυλοκάθισα στο τραπέζι, της έδωσα κι ένα κομματάκι χόουμ μέηντ κούκι (συνταγή κάρτεσι της φιλενάδας μου της Ρ., θενκ γιου φοβερή η συνταγούλα!!), και έφαγα εγώ το πρωινό μου κ το καφεδάκι μου, κι εκείνη μπισκοτάκι και νεράκι :) Και το χαρήκαμε και οι δυο, χωρίς βιασύνες και γκρινιες :-)
Έτσι λοιπόν, μιας κ μπήκε επιτέλους η άνοιξη, είπαμε να αλλάξουμε και σιγά σιγά κομματάκια της καθημερινότητας, για να καταπολεμήσουμε λίγο την κατήφια, τη γκριζαμάρα και τα κακώς κείμενα :-)
Σε αποχαιρετώ, να πάω να προλάβω τη μέρα!!!
Αααα κ να μην το ξεχάσω..πάρε κ τη συνταγή με τα κουλουράκια, να σου βρίσκεται κ σένα :-)
Φιλάκιααααα!!

Τα κουλουράκια της Ρ!

Μείγμα 1 :

75γρ. μουσλι αλεσμενο

55γλ. μουσλι (οχι αλεσμενο)

150 γρ. αλεύρι ολικής αλέσεως

1 κ.γ  σόδα (αν τα θες αφράτα) * ή * baking powder (συμπαγή)
Μείγμα 2 :

50 γρ. φυτικό βούτυρο

1 κ.σ ελαιόλαδο

145γρ μέλι                           

Εκτέλεση:

1. Βάζω όλα τα υλικά του μείγματος 1 ειναι σε ένα μπολ.

2. Ζεσταινω το μείγμα 2 σε κατσαρολακι να γινει σαν σιρόπι 

3. Χύνω το μείγμα στη κατσαρόλα στο μπολ που έχω το μείγμα 1. 

4. Ανακατευω με τα χέρια και να κάνω μικρά πλακουτσωτά μπισκότα (όχι χοντρά)

( εαν θέλω βάζω μέσα και σταφίδες ή  κομματάκια σοκολάτας ή κανέλα κλπ)

ΤΙπ: αν κολλάνε πολύ και δεν πλάθονται πρόσθεσε αλευρι, αν είναι πολύ ξερά πρόσθεσε λίγο ακόμα μείγμα 2 

5. Αν θέλω απέξω βάζω σουσαμι (για τους μεγάλους καρύδα, ξηρούς καρπούς κτλ)                 

6. Φούρνο 175 βαθμους πάνω κάτω 5-10 λεπτα (εξαρτάται απο το φούρνο)

Τιπ: Τα βγάζω ΠΡΙΝ γίνουν σκληρά... θα σκληρύνουν όταν βγούν απο το φούρνο, οποτε βγαλε τα όσο ακόμα είναι μαλακά !

Καλή σας όρεξη!! :-)

Μάνα, ξενιτεμένη, άυπνη, γκρινιάζει..

Αποφάσισα λοιπόν, ότι αντί να γκρινιάζω στον πίκο, στους δικούς μου και σε 1-2 κοντινούς φίλους, καλύτερα να θυμηθώ το παλιό αγαπημένο μου σπορ, το μπλογκινγκ ντε (κοντεύουμε να ξεχάσουμε και τον όρο με τα τούτινγκ, τα φεησμπούκινγκ κ πάει λέγοντας), και να βγάζω τα σωψυχά μου μέσω αυτού!
Πάρε λοιπόν να ακούς ένα ωραίο τραγουδάκι, άραξε μπροστά στο πι σι σου και ετοιμάσου να επιβιβαστείς στο προσωπικό μου τρενάκι και να απολαύσεις λίγες εικόνες από τη ζωή μιας μανούλας εκεί στα παγωμένα κρύα της ξενιτιάς :Ρ



Που λες λοιπόν, εδώ στην κρύα και παγωμένη Ζυριχούλα, ο χειμώνας φέτος βάλθηκε να δοκιμάσει τα όριά μας! Στους 3 μήνες της διάρκειας του χειμώνα (ημερολογιακά πάντα, μη γελιέσαι), είχαμε συνολικά 126 ώρες ηλιοφάνειας! Όχι, δεν τις μέτρησα καλέ μου, μια έρευνα διάβασα εκεί στην τσβάντσιγκ μινούτεν, και σχολιάζανε ότι τόσο γκρίζο χειμώνα δεν είχαν ξανά στα τελευταία 30 χρόνια! Και σε ρωτώ εγώ, φέτος βρήκε? Βάλε και κάνα δυο μήνες γκρι από το φθινόπωρο, και κάνα δυο που θα φάει κατά πώς το πάει από την άνοιξη, ε πολύ γκρι βρε αδερφάκι! Είναι να μη γυρνάει μετά το μάτι σου? Από τα τέλη του Σεπτέμβρη, είμαστε χωρίς υπερβολή εναλλάξ κρυωμένοι/άρρωστοι! Ξεκίνησε ο Πίκος με λαιμό, ακολούθησα εγώ..μετά πήγε το κορίτσι μας σταθμό, και άρχισε να φέρνει σπίτι ό,τι μικροβιάκι υπήρχε στον αέρα (και στα παιχνιδάκια που έβαζε στο στόμα της,αφότου είχαν πρώτα περάσει από πολλά ακόμη παιδικά χεράκια, και είχαν γεμίσει με ένα ενδιαφέρον κοκτέηλ μικροβίων!!)..Εκείνη ευτυχώς δεν κρύωνε από όλα αυτά τα μικροβιάκια, άντε μια μύτη να μπούκωνε ή να έβηχε λίγο, εμείς όμως..εμείς μεγαλουργήσαμε φέτος το χειμώνα! Μια τέζα εγώ, μια ο πίκος..και μετά από κάνα μήνα άντε πάλι τα ίδια! Ό,τι θέλεις, αμυγδαλές, βρογχίτιδες, γαστρεντερίτιδες, απλά κρυώματα, απ'όλα περάσαμε!

Αν σου τέλειωσε το παραπάνω τραγουδάκι, πάρε να ακούσεις κι αυτό τώρα..


( Ναι ναι πολύ μ'αρέσουν αυτοί οι πιάνο γκάηζ! μακάρι να είχα κι εγώ τη χάρη τους!!)

Τι λέγαμε? Α ναι, για τα κρυολογήματα..ε βάλτα αυτά στο συρτάρι, και πες οτι πέρασαν! Στο καλό να μη μας ξανάρθουν! Επόμενο ζόρι? Η καθημερινότητα..με 3 μέρες δουλειάς σε έντονους ρυθμούς, 2 μέρες "μοναξιάς" ( i'll get back to u on that one) με τη μικρή μου, και ένα ΣΚ που έμοιαζε να εξανεμίζεται, και να μην προλαβαίνεις ούτε να πάρεις πρέφα πότε ήρθε κ πότε έφυγε..
Και να σου επιστήσω λοιπόν την προσοχή σε εκείνες τις 2 μέρες μοναξιάς..
Μη με παρεξηγήσεις, η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το κοριτσάκι μου..η μοναξιά έχει να κάνει με όλους εκείνους που δεν έχω κοντά μου, όχι μόνο εκείνες τις 2 μερούλες, αλλά και κάθε απογευματάκι καθημερινής ή ΣΚ.. Διότι μου λείπουν όσο τίποτα οι δικοί μου, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου!
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό, πιο απαραίτητο και πιο καθοριστικό από την οικογένεια στη ζωή ενός ανθρώπου..Να είχα εδώ τους γονείς μου 2 βδομάδες, και πιο πριν απ'αυτό την αδερφούλα μου για λίγες μέρες, και ένιωθα ότι μπορούσα κ πάλι να ανασάνω ελεύθερα..

Χωρίς να τους πω λεξη, ξέρουν τι νιώθω, τι αισθάνομαι, τι χρειάζομαι και τι μπορούν να κάνουν, για να χαμογελάσω στη στιγμή. Και σκέφτομαι εντάξει, την οικογένειά μου δεν μπορώ να την έχω κοντά μου για λίγο καιρό, μέχρι να γυρίσουμε με το καλό πίσω στην Ελλάδα (κράτα το αυτό, θα στα πω σε άλλο ποστάκι!)..με ταξιδάκια πού κ πού καταφέρνουμε να καλύψουμε το κενό!
Τι γίνεται όμως με τους φίλους? Εκείνους που αποτελούν την οικογένεια που επιλέγεις, όπως λένε?
Διότι πριν από λίγο καιρό, αισθανόμουν ότι είχα κι εγώ την οικογένειά μου εδώ, τη φιλική τέλος πάντων..Και ξαφνικά, τον τελευταίο καιρό, αισθάνομαι λες και τους χάνω κάθε μέρα..
Ο τρόπος ζωής μου απομακρύνεται διαρκώς από τον δικό τους, τα θέματα συζήτησης λιγοστεύουν, τα κοινά σημεία μοιάζουν να αλλάζουν καθημερινά..

Δεν ξέρω ποιός φταίει..ίσως να φταίω εγώ, ίσως να φταίνε κι εκείνοι.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι στην Ελλάδα όλοι μου οι φίλοι είναι στην ίδια φάση με μένα, παντρεμένοι με 1-2 παιδιά, με περιορισμούς, με ένα πιο ιδιαίτερο πρόγραμμα, και νιώθω ότι με καταλαβαίνουν καλύτερα. Καταλαβαίνουν τι σημαίνει να ξεχνάς για λίγο (ή μάλλον για..πολύ!) το "εγώ" σου και δίνουν στον άλλο αυτό που χρειάζεται..Δε θα ήθελα κάτι το τρελό..να έρχεται πού κ πού μια φίλη μου από το σπίτι, μετά τη δουλειά ή ένα ΣΚ, και να καθόμασταν να λέγαμε χαζομαρίτσες, να παίζουμε με τη μικρούλα, να αράζουμε να βλέπουμε καμιά ταινία ή να κάνουμε τα μπωτέ μας όταν ο πίκης λείπει.. Δε μπορώ να βγω έξω για να τα κάνω όλα αυτά σε αυτή τη φάση, και θα ήθελα τόσο να κάνουν οι άλλοι αυτό το βήμα παραπάνω, και να μου αφιερώνουν ένα απόγευμα στις 2-3 βδομάδες βρε αδερφέ, έτσι για αλλαγή.

Θα μου πεις, τους το ζήτησες? Θα σου πω ναι! Και πού καταλήγουμε? Κάθε φορά που θα τους προτείνω να βρεθούμε, θα μου περιγράψουν την πολυάσχολη καθημερινότητά τους, θα μου προτείνουν να βρεθούμε στο σπίτι τους διότι ζορίζονται να έρθουν μέχρι εδώ, και μηδέν εις το πηλίκο. Και δεν τους κατηγορώ προφανώς για τα γεμάτα προγράμματα, τις ασχολίες, τα χόμπι, και όλα όσα τους γεμίζουν συναισθηματικά..απογοητεύομαι απλά, διότι εγώ πάντα θα έβρισκα χρόνο στη θέση τους..θα αισθανόμουν την ανάγκη τους, θα έβαζα στην άκρη τα πράγματα που γουστάρω, και θα το έκανα αυτό το ρημαδιασμένο το βηματάκι παραπάνω, να πάω στη φίλη μου με τη μικρή της να τα πούμε ένα απόγευμα, να της κάνω παρέα, να κρατήσω λίγο τη μπέμπα να κάνει η φίλη μου καμια δουλειά..



Πάρε ένα ακόμη τραγούδι, να σε συνοδέψει μέχρι το κλείσιμο του πρώτου γκρινιάρικου ποστ μου!
Πόσο πιο εύκολη γίνεται η καθημερινότητά μας, όταν περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν κ μας νιώθουν? Ακόμη και οι άυπνες νύχτες, οι κρυωμένες Κυριακές και οι ατελείωτες Δευτέρες, μοιάζουν παιχνιδάκι, όταν δίπλα σου έχεις εκείνους που αγαπάς!

Αυτά τα ολίγα κι από μένα :-) Εντάξει, ξέρω, έρχεται η άνοιξη και όλα θα φτιάξουν..το κοριτσάκι μου θα γίνει πιο ανεξάρτητο, και θα μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα μαζί! Και κάπως έτσι θα καλωσορίσουμε κάποια στιγμή σιγά σιγά κ το καλοκαίρι, και τότε ως δια μαγείας όλα θα φτιάξουν. Είναι κι αυτός ο αναθεματισμένος χειμώνας φέτος, που τα κάνει όλα λίγο χειρότερα..
Δε μασάμε όμως :-) Αγαπη να έχουμε και υγεία, και τίποτα άλλο δε χρειάζεται!!

Τις καληνύχτες μου, τα φιλάκια μου και καλή άνοιξη να έχουμε :-)
Τ.