Χωρίς πολλά λόγια, το απόλυτο τραγούδι που περιγράφει τα συναισθήματά μου, όταν είμαι πίσω, στην αγαπημένη μου Ελλάδα, ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ..
Όπως τα λέει ο αγαπημένος μου Bryan, τον οποίο παρεπιπτόντως ξαναείδα λάιβ πριν από 2 βδομάδες στη Ζυρίχη, και για μία ακόμη φορά με έκανε να νιώσω παιδί :)
Δε με ενδιαφέρουν τα στραβά της, οι κακοί ή οι χαζοί άνθρωποι που την έχουν κατακλύσει, το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται τις τελευταίες μέρες με την ΧΑ, και την κατάσταση που φτάνει στο απροχώρητο.
Εγώ, ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ, μπορώ να αισθανθώ κάθε λέξη, κάθε ανάσα αυτού του τραγουδιού που ελπίζω ήδη να ακούς.
Αν δεν το ακούς, πάτα το πλέη βρε αδερφέ, πώς να σε βάλω στο κλίμα ειδάλλως?!
Δεν επιλέγουμε πού θα γεννηθούμε, από ποιά κοιλιά θα βγούμε, αν θα μιλάμε Ελληνικά, Ισπανικά, Τούρκικα, Κινέζικα ή Σουλουμουκουτρούμ τουμ ως μητρική μας γλώσσα. Δεν επιλέγουμε το χρώμα που θα έχει το δέρμα μας, την ιστορία που θα κουβαλάμε, τις συνήθειες ή τις ιδιαιτερότητες της φυλής, της χώρας, του παρελθόντος μας.
Είναι όμως αυτή η μαγική δύναμη, η δύναμη της οικογένειας, της πατρίδας, ο μαγνήτης μας, που μας κάνει ντιφάιν (μας καθορίζει ντε) για μια ζωή.
Κι εγώ, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για να μπορέσει και η μικρή μου Χ. να κοιτάξει πίσω της μια μέρα, 30 χρόνια από τώρα, και να δει έναν λαμπερό ήλιο και μία εκτυφλωτική θάλασσα ζωγραφισμένα πάνω στο δικό της μαγνήτη :-)
Τ.
Όπως τα λέει ο αγαπημένος μου Bryan, τον οποίο παρεπιπτόντως ξαναείδα λάιβ πριν από 2 βδομάδες στη Ζυρίχη, και για μία ακόμη φορά με έκανε να νιώσω παιδί :)
Δε με ενδιαφέρουν τα στραβά της, οι κακοί ή οι χαζοί άνθρωποι που την έχουν κατακλύσει, το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται τις τελευταίες μέρες με την ΧΑ, και την κατάσταση που φτάνει στο απροχώρητο.
Εγώ, ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ, μπορώ να αισθανθώ κάθε λέξη, κάθε ανάσα αυτού του τραγουδιού που ελπίζω ήδη να ακούς.
Αν δεν το ακούς, πάτα το πλέη βρε αδερφέ, πώς να σε βάλω στο κλίμα ειδάλλως?!
Δεν επιλέγουμε πού θα γεννηθούμε, από ποιά κοιλιά θα βγούμε, αν θα μιλάμε Ελληνικά, Ισπανικά, Τούρκικα, Κινέζικα ή Σουλουμουκουτρούμ τουμ ως μητρική μας γλώσσα. Δεν επιλέγουμε το χρώμα που θα έχει το δέρμα μας, την ιστορία που θα κουβαλάμε, τις συνήθειες ή τις ιδιαιτερότητες της φυλής, της χώρας, του παρελθόντος μας.
Είναι όμως αυτή η μαγική δύναμη, η δύναμη της οικογένειας, της πατρίδας, ο μαγνήτης μας, που μας κάνει ντιφάιν (μας καθορίζει ντε) για μια ζωή.
Κι εγώ, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για να μπορέσει και η μικρή μου Χ. να κοιτάξει πίσω της μια μέρα, 30 χρόνια από τώρα, και να δει έναν λαμπερό ήλιο και μία εκτυφλωτική θάλασσα ζωγραφισμένα πάνω στο δικό της μαγνήτη :-)
Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου