Αποφάσισα λοιπόν, ότι αντί να γκρινιάζω στον πίκο, στους δικούς μου και σε 1-2 κοντινούς φίλους, καλύτερα να θυμηθώ το παλιό αγαπημένο μου σπορ, το μπλογκινγκ ντε (κοντεύουμε να ξεχάσουμε και τον όρο με τα τούτινγκ, τα φεησμπούκινγκ κ πάει λέγοντας), και να βγάζω τα σωψυχά μου μέσω αυτού!
Πάρε λοιπόν να ακούς ένα ωραίο τραγουδάκι, άραξε μπροστά στο πι σι σου και ετοιμάσου να επιβιβαστείς στο προσωπικό μου τρενάκι και να απολαύσεις λίγες εικόνες από τη ζωή μιας μανούλας εκεί στα παγωμένα κρύα της ξενιτιάς :Ρ
Που λες λοιπόν, εδώ στην κρύα και παγωμένη Ζυριχούλα, ο χειμώνας φέτος βάλθηκε να δοκιμάσει τα όριά μας! Στους 3 μήνες της διάρκειας του χειμώνα (ημερολογιακά πάντα, μη γελιέσαι), είχαμε συνολικά 126 ώρες ηλιοφάνειας! Όχι, δεν τις μέτρησα καλέ μου, μια έρευνα διάβασα εκεί στην τσβάντσιγκ μινούτεν, και σχολιάζανε ότι τόσο γκρίζο χειμώνα δεν είχαν ξανά στα τελευταία 30 χρόνια! Και σε ρωτώ εγώ, φέτος βρήκε? Βάλε και κάνα δυο μήνες γκρι από το φθινόπωρο, και κάνα δυο που θα φάει κατά πώς το πάει από την άνοιξη, ε πολύ γκρι βρε αδερφάκι! Είναι να μη γυρνάει μετά το μάτι σου? Από τα τέλη του Σεπτέμβρη, είμαστε χωρίς υπερβολή εναλλάξ κρυωμένοι/άρρωστοι! Ξεκίνησε ο Πίκος με λαιμό, ακολούθησα εγώ..μετά πήγε το κορίτσι μας σταθμό, και άρχισε να φέρνει σπίτι ό,τι μικροβιάκι υπήρχε στον αέρα (και στα παιχνιδάκια που έβαζε στο στόμα της,αφότου είχαν πρώτα περάσει από πολλά ακόμη παιδικά χεράκια, και είχαν γεμίσει με ένα ενδιαφέρον κοκτέηλ μικροβίων!!)..Εκείνη ευτυχώς δεν κρύωνε από όλα αυτά τα μικροβιάκια, άντε μια μύτη να μπούκωνε ή να έβηχε λίγο, εμείς όμως..εμείς μεγαλουργήσαμε φέτος το χειμώνα! Μια τέζα εγώ, μια ο πίκος..και μετά από κάνα μήνα άντε πάλι τα ίδια! Ό,τι θέλεις, αμυγδαλές, βρογχίτιδες, γαστρεντερίτιδες, απλά κρυώματα, απ'όλα περάσαμε!
Αν σου τέλειωσε το παραπάνω τραγουδάκι, πάρε να ακούσεις κι αυτό τώρα..
( Ναι ναι πολύ μ'αρέσουν αυτοί οι πιάνο γκάηζ! μακάρι να είχα κι εγώ τη χάρη τους!!)
Τι λέγαμε? Α ναι, για τα κρυολογήματα..ε βάλτα αυτά στο συρτάρι, και πες οτι πέρασαν! Στο καλό να μη μας ξανάρθουν! Επόμενο ζόρι? Η καθημερινότητα..με 3 μέρες δουλειάς σε έντονους ρυθμούς, 2 μέρες "μοναξιάς" ( i'll get back to u on that one) με τη μικρή μου, και ένα ΣΚ που έμοιαζε να εξανεμίζεται, και να μην προλαβαίνεις ούτε να πάρεις πρέφα πότε ήρθε κ πότε έφυγε..
Και να σου επιστήσω λοιπόν την προσοχή σε εκείνες τις 2 μέρες μοναξιάς..
Μη με παρεξηγήσεις, η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το κοριτσάκι μου..η μοναξιά έχει να κάνει με όλους εκείνους που δεν έχω κοντά μου, όχι μόνο εκείνες τις 2 μερούλες, αλλά και κάθε απογευματάκι καθημερινής ή ΣΚ.. Διότι μου λείπουν όσο τίποτα οι δικοί μου, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου!
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό, πιο απαραίτητο και πιο καθοριστικό από την οικογένεια στη ζωή ενός ανθρώπου..Να είχα εδώ τους γονείς μου 2 βδομάδες, και πιο πριν απ'αυτό την αδερφούλα μου για λίγες μέρες, και ένιωθα ότι μπορούσα κ πάλι να ανασάνω ελεύθερα..
Χωρίς να τους πω λεξη, ξέρουν τι νιώθω, τι αισθάνομαι, τι χρειάζομαι και τι μπορούν να κάνουν, για να χαμογελάσω στη στιγμή. Και σκέφτομαι εντάξει, την οικογένειά μου δεν μπορώ να την έχω κοντά μου για λίγο καιρό, μέχρι να γυρίσουμε με το καλό πίσω στην Ελλάδα (κράτα το αυτό, θα στα πω σε άλλο ποστάκι!)..με ταξιδάκια πού κ πού καταφέρνουμε να καλύψουμε το κενό!
Τι γίνεται όμως με τους φίλους? Εκείνους που αποτελούν την οικογένεια που επιλέγεις, όπως λένε?
Διότι πριν από λίγο καιρό, αισθανόμουν ότι είχα κι εγώ την οικογένειά μου εδώ, τη φιλική τέλος πάντων..Και ξαφνικά, τον τελευταίο καιρό, αισθάνομαι λες και τους χάνω κάθε μέρα..
Ο τρόπος ζωής μου απομακρύνεται διαρκώς από τον δικό τους, τα θέματα συζήτησης λιγοστεύουν, τα κοινά σημεία μοιάζουν να αλλάζουν καθημερινά..
Δεν ξέρω ποιός φταίει..ίσως να φταίω εγώ, ίσως να φταίνε κι εκείνοι.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι στην Ελλάδα όλοι μου οι φίλοι είναι στην ίδια φάση με μένα, παντρεμένοι με 1-2 παιδιά, με περιορισμούς, με ένα πιο ιδιαίτερο πρόγραμμα, και νιώθω ότι με καταλαβαίνουν καλύτερα. Καταλαβαίνουν τι σημαίνει να ξεχνάς για λίγο (ή μάλλον για..πολύ!) το "εγώ" σου και δίνουν στον άλλο αυτό που χρειάζεται..Δε θα ήθελα κάτι το τρελό..να έρχεται πού κ πού μια φίλη μου από το σπίτι, μετά τη δουλειά ή ένα ΣΚ, και να καθόμασταν να λέγαμε χαζομαρίτσες, να παίζουμε με τη μικρούλα, να αράζουμε να βλέπουμε καμιά ταινία ή να κάνουμε τα μπωτέ μας όταν ο πίκης λείπει.. Δε μπορώ να βγω έξω για να τα κάνω όλα αυτά σε αυτή τη φάση, και θα ήθελα τόσο να κάνουν οι άλλοι αυτό το βήμα παραπάνω, και να μου αφιερώνουν ένα απόγευμα στις 2-3 βδομάδες βρε αδερφέ, έτσι για αλλαγή.
Θα μου πεις, τους το ζήτησες? Θα σου πω ναι! Και πού καταλήγουμε? Κάθε φορά που θα τους προτείνω να βρεθούμε, θα μου περιγράψουν την πολυάσχολη καθημερινότητά τους, θα μου προτείνουν να βρεθούμε στο σπίτι τους διότι ζορίζονται να έρθουν μέχρι εδώ, και μηδέν εις το πηλίκο. Και δεν τους κατηγορώ προφανώς για τα γεμάτα προγράμματα, τις ασχολίες, τα χόμπι, και όλα όσα τους γεμίζουν συναισθηματικά..απογοητεύομαι απλά, διότι εγώ πάντα θα έβρισκα χρόνο στη θέση τους..θα αισθανόμουν την ανάγκη τους, θα έβαζα στην άκρη τα πράγματα που γουστάρω, και θα το έκανα αυτό το ρημαδιασμένο το βηματάκι παραπάνω, να πάω στη φίλη μου με τη μικρή της να τα πούμε ένα απόγευμα, να της κάνω παρέα, να κρατήσω λίγο τη μπέμπα να κάνει η φίλη μου καμια δουλειά..
Πάρε ένα ακόμη τραγούδι, να σε συνοδέψει μέχρι το κλείσιμο του πρώτου γκρινιάρικου ποστ μου!
Πόσο πιο εύκολη γίνεται η καθημερινότητά μας, όταν περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν κ μας νιώθουν? Ακόμη και οι άυπνες νύχτες, οι κρυωμένες Κυριακές και οι ατελείωτες Δευτέρες, μοιάζουν παιχνιδάκι, όταν δίπλα σου έχεις εκείνους που αγαπάς!
Αυτά τα ολίγα κι από μένα :-) Εντάξει, ξέρω, έρχεται η άνοιξη και όλα θα φτιάξουν..το κοριτσάκι μου θα γίνει πιο ανεξάρτητο, και θα μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα μαζί! Και κάπως έτσι θα καλωσορίσουμε κάποια στιγμή σιγά σιγά κ το καλοκαίρι, και τότε ως δια μαγείας όλα θα φτιάξουν. Είναι κι αυτός ο αναθεματισμένος χειμώνας φέτος, που τα κάνει όλα λίγο χειρότερα..
Δε μασάμε όμως :-) Αγαπη να έχουμε και υγεία, και τίποτα άλλο δε χρειάζεται!!
Τις καληνύχτες μου, τα φιλάκια μου και καλή άνοιξη να έχουμε :-)
Τ.
Πάρε λοιπόν να ακούς ένα ωραίο τραγουδάκι, άραξε μπροστά στο πι σι σου και ετοιμάσου να επιβιβαστείς στο προσωπικό μου τρενάκι και να απολαύσεις λίγες εικόνες από τη ζωή μιας μανούλας εκεί στα παγωμένα κρύα της ξενιτιάς :Ρ
Που λες λοιπόν, εδώ στην κρύα και παγωμένη Ζυριχούλα, ο χειμώνας φέτος βάλθηκε να δοκιμάσει τα όριά μας! Στους 3 μήνες της διάρκειας του χειμώνα (ημερολογιακά πάντα, μη γελιέσαι), είχαμε συνολικά 126 ώρες ηλιοφάνειας! Όχι, δεν τις μέτρησα καλέ μου, μια έρευνα διάβασα εκεί στην τσβάντσιγκ μινούτεν, και σχολιάζανε ότι τόσο γκρίζο χειμώνα δεν είχαν ξανά στα τελευταία 30 χρόνια! Και σε ρωτώ εγώ, φέτος βρήκε? Βάλε και κάνα δυο μήνες γκρι από το φθινόπωρο, και κάνα δυο που θα φάει κατά πώς το πάει από την άνοιξη, ε πολύ γκρι βρε αδερφάκι! Είναι να μη γυρνάει μετά το μάτι σου? Από τα τέλη του Σεπτέμβρη, είμαστε χωρίς υπερβολή εναλλάξ κρυωμένοι/άρρωστοι! Ξεκίνησε ο Πίκος με λαιμό, ακολούθησα εγώ..μετά πήγε το κορίτσι μας σταθμό, και άρχισε να φέρνει σπίτι ό,τι μικροβιάκι υπήρχε στον αέρα (και στα παιχνιδάκια που έβαζε στο στόμα της,αφότου είχαν πρώτα περάσει από πολλά ακόμη παιδικά χεράκια, και είχαν γεμίσει με ένα ενδιαφέρον κοκτέηλ μικροβίων!!)..Εκείνη ευτυχώς δεν κρύωνε από όλα αυτά τα μικροβιάκια, άντε μια μύτη να μπούκωνε ή να έβηχε λίγο, εμείς όμως..εμείς μεγαλουργήσαμε φέτος το χειμώνα! Μια τέζα εγώ, μια ο πίκος..και μετά από κάνα μήνα άντε πάλι τα ίδια! Ό,τι θέλεις, αμυγδαλές, βρογχίτιδες, γαστρεντερίτιδες, απλά κρυώματα, απ'όλα περάσαμε!
Αν σου τέλειωσε το παραπάνω τραγουδάκι, πάρε να ακούσεις κι αυτό τώρα..
( Ναι ναι πολύ μ'αρέσουν αυτοί οι πιάνο γκάηζ! μακάρι να είχα κι εγώ τη χάρη τους!!)
Τι λέγαμε? Α ναι, για τα κρυολογήματα..ε βάλτα αυτά στο συρτάρι, και πες οτι πέρασαν! Στο καλό να μη μας ξανάρθουν! Επόμενο ζόρι? Η καθημερινότητα..με 3 μέρες δουλειάς σε έντονους ρυθμούς, 2 μέρες "μοναξιάς" ( i'll get back to u on that one) με τη μικρή μου, και ένα ΣΚ που έμοιαζε να εξανεμίζεται, και να μην προλαβαίνεις ούτε να πάρεις πρέφα πότε ήρθε κ πότε έφυγε..
Και να σου επιστήσω λοιπόν την προσοχή σε εκείνες τις 2 μέρες μοναξιάς..
Μη με παρεξηγήσεις, η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το κοριτσάκι μου..η μοναξιά έχει να κάνει με όλους εκείνους που δεν έχω κοντά μου, όχι μόνο εκείνες τις 2 μερούλες, αλλά και κάθε απογευματάκι καθημερινής ή ΣΚ.. Διότι μου λείπουν όσο τίποτα οι δικοί μου, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου!
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό, πιο απαραίτητο και πιο καθοριστικό από την οικογένεια στη ζωή ενός ανθρώπου..Να είχα εδώ τους γονείς μου 2 βδομάδες, και πιο πριν απ'αυτό την αδερφούλα μου για λίγες μέρες, και ένιωθα ότι μπορούσα κ πάλι να ανασάνω ελεύθερα..
Χωρίς να τους πω λεξη, ξέρουν τι νιώθω, τι αισθάνομαι, τι χρειάζομαι και τι μπορούν να κάνουν, για να χαμογελάσω στη στιγμή. Και σκέφτομαι εντάξει, την οικογένειά μου δεν μπορώ να την έχω κοντά μου για λίγο καιρό, μέχρι να γυρίσουμε με το καλό πίσω στην Ελλάδα (κράτα το αυτό, θα στα πω σε άλλο ποστάκι!)..με ταξιδάκια πού κ πού καταφέρνουμε να καλύψουμε το κενό!
Τι γίνεται όμως με τους φίλους? Εκείνους που αποτελούν την οικογένεια που επιλέγεις, όπως λένε?
Διότι πριν από λίγο καιρό, αισθανόμουν ότι είχα κι εγώ την οικογένειά μου εδώ, τη φιλική τέλος πάντων..Και ξαφνικά, τον τελευταίο καιρό, αισθάνομαι λες και τους χάνω κάθε μέρα..
Ο τρόπος ζωής μου απομακρύνεται διαρκώς από τον δικό τους, τα θέματα συζήτησης λιγοστεύουν, τα κοινά σημεία μοιάζουν να αλλάζουν καθημερινά..
Δεν ξέρω ποιός φταίει..ίσως να φταίω εγώ, ίσως να φταίνε κι εκείνοι.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι στην Ελλάδα όλοι μου οι φίλοι είναι στην ίδια φάση με μένα, παντρεμένοι με 1-2 παιδιά, με περιορισμούς, με ένα πιο ιδιαίτερο πρόγραμμα, και νιώθω ότι με καταλαβαίνουν καλύτερα. Καταλαβαίνουν τι σημαίνει να ξεχνάς για λίγο (ή μάλλον για..πολύ!) το "εγώ" σου και δίνουν στον άλλο αυτό που χρειάζεται..Δε θα ήθελα κάτι το τρελό..να έρχεται πού κ πού μια φίλη μου από το σπίτι, μετά τη δουλειά ή ένα ΣΚ, και να καθόμασταν να λέγαμε χαζομαρίτσες, να παίζουμε με τη μικρούλα, να αράζουμε να βλέπουμε καμιά ταινία ή να κάνουμε τα μπωτέ μας όταν ο πίκης λείπει.. Δε μπορώ να βγω έξω για να τα κάνω όλα αυτά σε αυτή τη φάση, και θα ήθελα τόσο να κάνουν οι άλλοι αυτό το βήμα παραπάνω, και να μου αφιερώνουν ένα απόγευμα στις 2-3 βδομάδες βρε αδερφέ, έτσι για αλλαγή.
Θα μου πεις, τους το ζήτησες? Θα σου πω ναι! Και πού καταλήγουμε? Κάθε φορά που θα τους προτείνω να βρεθούμε, θα μου περιγράψουν την πολυάσχολη καθημερινότητά τους, θα μου προτείνουν να βρεθούμε στο σπίτι τους διότι ζορίζονται να έρθουν μέχρι εδώ, και μηδέν εις το πηλίκο. Και δεν τους κατηγορώ προφανώς για τα γεμάτα προγράμματα, τις ασχολίες, τα χόμπι, και όλα όσα τους γεμίζουν συναισθηματικά..απογοητεύομαι απλά, διότι εγώ πάντα θα έβρισκα χρόνο στη θέση τους..θα αισθανόμουν την ανάγκη τους, θα έβαζα στην άκρη τα πράγματα που γουστάρω, και θα το έκανα αυτό το ρημαδιασμένο το βηματάκι παραπάνω, να πάω στη φίλη μου με τη μικρή της να τα πούμε ένα απόγευμα, να της κάνω παρέα, να κρατήσω λίγο τη μπέμπα να κάνει η φίλη μου καμια δουλειά..
Πάρε ένα ακόμη τραγούδι, να σε συνοδέψει μέχρι το κλείσιμο του πρώτου γκρινιάρικου ποστ μου!
Πόσο πιο εύκολη γίνεται η καθημερινότητά μας, όταν περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν κ μας νιώθουν? Ακόμη και οι άυπνες νύχτες, οι κρυωμένες Κυριακές και οι ατελείωτες Δευτέρες, μοιάζουν παιχνιδάκι, όταν δίπλα σου έχεις εκείνους που αγαπάς!
Αυτά τα ολίγα κι από μένα :-) Εντάξει, ξέρω, έρχεται η άνοιξη και όλα θα φτιάξουν..το κοριτσάκι μου θα γίνει πιο ανεξάρτητο, και θα μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα μαζί! Και κάπως έτσι θα καλωσορίσουμε κάποια στιγμή σιγά σιγά κ το καλοκαίρι, και τότε ως δια μαγείας όλα θα φτιάξουν. Είναι κι αυτός ο αναθεματισμένος χειμώνας φέτος, που τα κάνει όλα λίγο χειρότερα..
Δε μασάμε όμως :-) Αγαπη να έχουμε και υγεία, και τίποτα άλλο δε χρειάζεται!!
Τις καληνύχτες μου, τα φιλάκια μου και καλή άνοιξη να έχουμε :-)
Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου