Ένα τραγούδι απ'τα πολύ παλιά!

..Είναι βράδυ Σαββάτου, 27 Δεκέμβρη του 1997. Παραμονές Χριστουγέννων δηλαδή, και όλη η τάξη της Α1 (πρώτη λυκείου) βρίσκεται στο πάρτυ της Κολλητάρας. Κλασικά, και χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, η Κολλητάρα κάνει συχνά πυκνά πάρτυ και τώρα που είναι και Χριστούγεννα και το σχολείο κλείνει για γιορτές, ένα good-bye-year gathering επιβάλλεται. Ετοιμάζεται η λίστα με τους καλεσμένους, οι προσκλήσεις, οι home-made πιτσούλες και τα ποτά. Τα παιδιά πηγαίνουν για τα δώρα (βιβλία, αρκουδάκια, κεράκια, CD) - όσοι βαριούνται στέλνουν τις μαμάδες τους - και η ώρα κυλάει για να φτάσει η ώρα της ετοιμασίας για τη μεγάλη βραδιά. Τα τηλέφωνα δίνουν και παίρνουν..
-"Τί να φορέσω ρε φιλενάδα?"
-"Α, εγώ θα βάλω μία καινούργια φούστα που πήρα!"
-"Λες να βάλω κι εγώ φούστα? Καλά καλά, σε κλείνω να ετοιμαστώ"..

Και κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας, μία ανυπομονησία, μία αγωνία στην καρδιά.. Λές να είναι κι εκείνος εκεί? Άραγε θα έρθει?

Η ώρα έχει πάει κιόλας 9, και τρέχω για το πάρτυ.Έφτασα από τους πρώτους, για να βοηθήσω και την Κ. στις πρώτες ετοιμασίες. Ο κόσμος σιγά σιγά αρχίζει να έρχεται. Αυτοκίνητα σταματάνε έξω από το σπίτι, οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους και τους λένε φράσεις του τύπου "πάρε με τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω όταν τελειώσει το πάρτυ, μην αργήσεις πολύυυυυ!".."Καλά καλά ,θα έρθει να μας πάρει η μαμά του τάδε" απαντούν τα παιδιά και τρέχουν για τον πάρτυ.

Από τα ηχεία ακούγονται χορευτικές μουσικές της εποχής. Οι πιο τολμηροί χορεύουν, οι υπόλοιποι κάθονται στους καναπέδες και μιλάνε. Ωπ, να, ήρθαν και τα κορίτσια (Μαριάνθη & Ζωή). Να κι ο Κούκης! Ωωωω, κι η Αμαλία! Καθένας αφήνει το δωράκι του και κατευθύνεται προς την παρέα. Εκείνος δε θα έρθει άραγε?Περνά η ώρα.

Σειρά έχει το..φαγοπότι!Πατατάκια, πιτσούλες, τυροπιτάκια και..πορτοκαλάδες, αναψυκτικά, άντε και καμιά μπύρα!Χτυπάει και πάλι το κουδούνι. "Άσε Κ., θ'ανοίξω εγώ" λέω και πάω για την πόρτα. Ανοίγω, και τον βλέπω μπροστά μου!Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Μετά δυσκολίας ψελλίζω ένα "καλησπέρα", καθώς το φωτεινό του χαμόγελο αστράφτει μπροστά μου."Γεια σου Τ." μου λέει.Είναι ιδέα μου, ή κοκκίνισε λίγο? Εγώ πάντως, είμαι σίγουρη πως έχω γίνει πατζάρι..

Η ώρα κυλάει για μία ακόμη φορά, και κατά τις 11 και κάτι τα φώτα χαμηλώνουν. Είναι η ώρα των blues. Προσωπικά, η αγαπημένη μου στιγμή! Οι πρώτες νότες του Total Eclipse of the Heart (της extended version, όχι αστεία) βρίσκουν και πάλι τους πιο τολμηρούς να χορεύουν στο dance-floor, κι εμάς τους υπόλοιπους να σχολιάζουν "επικείμενα ειδύλλια"! Εκείνος είναι με τους φίλους του και μιλάνε, δεν προβλέπεται να χορεύει σήμερα :( Ακολουθούν κομμάτια τύπου Wind of Change, Mariah Carey, Bryan Adams, Metallica. Χορεύουμε με τα παιδιά σε διαφορετικούς συνδυασμούς, ενώ η καρδιά μου ακόοομη περιμένει..
Κάθομαι στον καναπέ και μιλάω με τα παιδιά, όταν ακούω τις πρώτες νότες από το τραγούδι..Το τραγούδι εκείνο που είχαμε χορέψει στο προηγούμενο πάρτυ, το τραγούδι που είχα ακούσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φορές έκτοτε, το τραγούδι μας..



Αυτός ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας στην εισαγωγή του τραγουδιού ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του μυαλού μου, με ταξιδεύει σε ένα δικό μου όνειρο. Αχ...Άραγε να θυμάται ότι πρωτο-χορέψαμε αυτό το τραγούδι?Ότι είναι το τραγούδι μας?
Μία φωνή έρχεται να διακόψει τις σκέψεις μου. "Έλα, Χορεύουμε" ακούω, και γυρνάω για να δω...Εκείνος!Μπροστά μου, μου απλώνει το χέρι και μου χαμογελά!Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην αγκαλιά του, μυρίζω το άρωμά του, ακούω τη φωνή του να σιγοτραγουδά τους στίχους..
Don't you Cry tonight, I still love you baby!

Υ.Γ. Έκτοτε, το τραγούδι αυτό σημάδεψε όοοολα μου τα τετράδια, όοοολα μου τα βιβλία, και τις εφηβικές μου αναμνήσεις!Εκείνος δεν ξέρω τί απέγινε, εύχομαι όπου κι αν είναι, να είναι καλά!..