Τελευταία μέρα στο γραφείο..

...και κανείς δεν έχει διάθεση για δουλειά. Από το πρωί ακούω μουσικούλα, πίνω καφεδάκι, και διαβάζω blogakia. Η καλύτερη δουλειά. Από αύριο ξεκινάνε διακοπούλες Χριστουγέννων. Βολτίτσες, με αγαπημένους, και μια γερή δόση ξεκούρασης!
:-)

Εσείς πού θα πάτε τα Χριστούγεννα?
Ετοιμάσατε βαλιτσούλες? Όσοι από 'σας περνούν σήμερα το απόγευμα από το γνωστό ρακομελάδικο στο Θησείο (Μορφή), θα σας περιμένουμε! Πάμε για αποχαιρετιστήρια ρακομελάκια με την παρεούλα μας!

Φιλιάααααααααααααααααααααααααααααααα!!!

Χριστούγεννα στους δρόμους της Αθήνας..

Πριν από ένα μήνα παρά κάτι, τριγυρνάγαμε στους δρόμους του Βερολίνου. Εκεί, σε δρόμους φωτισμένους, γεμάτους από Χριστουγεννιάτικες αγορές, πήραμε μία πρώτη γεύση Χριστουγέννων. Τί έχει αυτή η γιορτή, και είναι τόσο ιδιαίτερη? Τόσο όμορφη, ζεστή?

Περπατούσα τις προάλλες σε δρόμους της Αθήνας. Σε κάθε μπαλκονάκι, σε κάθε αυλή, σε κάθε παραθύρι, έβλεπες φωτάκια. Φως, ζεστασιά. Εκφράσεις χαράς, ελπίδας. Τα Χριστούγεννα δεν είναι μία γιορτή εμπορική. Ναι, σίγουρα κάποιοι προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν, και να μας πείσουν πως αν δεν περάσουμε 2 μέρες στο "The Mall" για να πάρουμε τα δώρα μας, αν δεν πήξουμε στην κίνηση, δεν έχουμε καταλάβει γιορτές. Πως αν δεν ξενυχτήσουμε στα μπουζούκια, κι αν δεν φάμε σαν γουρουνάκια, όχι δεν θά'χουμε μπει στο νόημα.

Σοβαρευτείτε. Τα Χριστούγεννα έχουν μία μαγεία. Σταμάτα λίγο, κι αφήσέ τη να μπει στην ψυχή σου. Πάρε μία βαθιά ανάσα, και θα το νιώσεις. Ο κόσμος μας εξακολουθεί να έχει κάποια ιδανικά, κάποιες αξίες. Ελπίδα.
Και όχι, ο Άγιος Βασίλης δεν είναι "λαμόγιο Αθηναϊκό", όπως βγήκε και είπε ένας γελοίος μεθυσμένος στο ραδιόφωνο από τη Θεσσαλονίκη, και βρήκαμε να το πιπιλάμε και να χλευάζουμε τώρα. Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, για να μας θυμίζει ότι ακόμη και στη σημερινή εποχή, μπορούμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε στα θαύματα.
Αχ, μακάρι να κρατάγαμε για πάντα το παιδί στην καρδιά μας, εκείνη τη φλόγα, την αγνότητα, τη ζεστασιά στην καρδιά μας...

Και κάτι τελευταίο..Όσοι δεν πιστεύετε στα Χριστούγεννα, και προτιμάτε να χαζογελάτε με Άγιους Βασίληδες, γιορτές, νηστείες, θρησκείες και πίστη, κρατήστε σας παρακαλώ την άποψή σας για σας...Σε ελεύθερη χώρα ζούμε, σταματήστε να προσπαθείτε να χαλάσετε αυτό που οι άλλοι γιορτάζουν. Αν δε μπορείτε να το αισθανθείτε, μην προσπαθείτε να το καταστρέψετε, σαν άλλη αλεπού που όσα δε φτάνει...

Καλά Χριστούγεννα.!!

Jingle Bells, Jingle Bells, Jingle all the way..

Και κάπως έτσι, φτάσαμε για μία ακόμα φορά στα Χριστούγεννα.
Οι δρόμοι γέμισαν φωτάκια, τα σπίτια μυρίζουν γλυκά, μπρος στα παράθυρα των σπιτιών στέκεται το ελατάκι περήφανο και στολισμένο, γιορτινές μελωδίες ακούγονται παντού ενώ όλοι προετοιμάζονται πυρετωδώς για τις γιορτές - δώρα, γλυκά, φαγητά, διακοπές.

Τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου, η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Διότι για λίγο σταματάμε να σκεφτόμαστε μόνο το "εγώ" μας, και αρχίζουμε να δίνουμε. Να δίνουμε αγάπη, στοργή, βοήθεια. Πολλά έχουν ειπωθεί για το πνεύμα των Χριστουγέννων, για το νόημα των Χριστουγέννων στη ζωή μας. Καθένας τα αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Κάποιοι τα βρίσκουν ως μία δικαιολογία για να φάμε, να πιούνε, να διασκεδάσουν, και να..πάνε παρακάτω. Κάποιοι άλλοι αφιερώνουν τις μέρες αυτές τον εαυτό τους στον κόσμο, βοηθούν, δίνουν, δίνονται. Κάποιοι άλλοι ευαισθητοποιούνται και χώνουν το χέρι στην τσέπη, για να δώσουν κάτι από το περίσσευμα ή το υστέρημά τους, για εκείνους που έχουν πραγματική ανάγκη.Κάποιοι άλλοι χλευάζουν τις μέρες αυτές, ισοπεδώνοντας κινήσεις στοργής και αγάπης.

Μακάρι τα Χριστούγεννα να ζούσαν κάθε μέρα στην καρδιά μας. Η' καλύτερα, μακάρι να μπορούσαμε πιο συχνά να βγάζουμε προς τα έξω τα καλά συναισθήματα, τη στοργή μας. Ο κόσμος δεν είναι ειδυλλιακός, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πονάει, και δε γιορτάζει.. "Do they know it's Christmas time at all?"
Εμείς, που ξέρουμε όχι μόνο ότι είναι Χριστούγεννα, αλλά μπλεκόμαστε στη δύνη του υπερκαταναλωτισμού που μας τρώει, πρέπει να σταματήσουμε για λίγο και να αφουγκραστούμε το πνεύμα των εορτών. Να δώσουμε το χέρι μας σε όσους το χρειάζονται, και να προσπαθήσουμε, μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα, να έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι.

Είναι εύκολο να ισοπεδώσει κανείς το πνεύμα των Χριστουγέννων, να βολευτεί στη σιγουριά του, και να αδιαφορήσει για όσους τον έχουν ανάγκη. Είναι εύκολο να βρει έναν τρόπο να μειώσει την πρόθεση του συνανθρώπου του να προσφέρει απλόχερα αυτές τις μέρες, χλευάζοντας ότι ο κόσμος θυμάται να δώσει μόνο τα Χριστούγεννα. Καθένας κάνει ό,τι μπορεί, ό,τι καταλαβαίνει, ό,τι αισθάνεται. Οι μέρες αυτές ξυπνούν απλά μέσα μας την ελπίδα, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, με λιγότερο πόνο, με λιγότερα θύματα, με αγάπη..
Άκουσα κάπου μια φράση.."Μαζί με τη γέννηση του Χριστού ξαναγεννιέται η ελπίδα του ανθρώπου για έναν καλύτερο κόσμο". Η αγάπη ζει στις καρδιές και τις ψυχές όλου του κόσμου. Και τα Χριστούγεννα είναι εδώ για να μας το θυμίζουν..

Καλά Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο. Και να θυμόμαστε πού και πού να ευχαριστούμε που ξυπνάμε σε ένα ζεστό σπιτικό, δίπλα σε ανθρώπους που μας αγαπούν, που μπορούμε να ονειρευόμαστε, να κάνουμε τα όνειρά μας αστέρια και να τα αφήνουμε να μας οδηγούν..

Κρίστμας,ον δε ρόουντς οφ Μπερλίν.....

Μετά από 5 απίθανες μέρες στο πανέμορφο Βερολίνο, επιστρέψαμε στην Αθηναϊκή πραγματικότητα. Ένα ταξίδι τόσο όμορφο, που αναρωτιέμαι..Ήταν όντως τόσο όμορφη η πόλη, ή μήπως η παρέα του έκανε τη διαφορά? Για πρώτη φορά, η Τζοπιτούλα τριγύρναγε τους δρόμους του εξωτερικού, κρατώντας χέρι-χέρι την...ευτυχία!
" A flash of light, a flash of light
A tiny motion in your eyes
A motion in your eyes.."

Στους μελωδικούς ήχους των By Heart www.byheart.nu-(ακούστε τους, είναι ΠΟΛΥ καλοί!), αναπολούμε εκείνες τις μέρες!..
Τότε που τριγυρνάγαμε στους απέραντους δρόμους του Βερολίνου, χαζεύαμε στις Χριστουγεννιάτικες αγορές, μυρίζαμε λουκανικάκια και Gluhwein, τότε που χαζογελάγαμε όοοολη τη μέρη ξέγνοιαστοι..
Ακολουθεί φωτογραφιούλα για μία μικρή γεύση, και έπεται συνέχεια με αναλυτικό οδηγό "How to have the best time in Berlin"..Αν και μαζί σου, νομίζω ότι το "how to" το έχω βρει για οποιαδήποτε πόλη του κόσμου..!

Μια μελωδία..

..μπορεί να σε κάνει να γελάσεις, όταν είσαι έτοιμος να ξεσπάσεις στα κλάματα,
..να σου φτιάξει το κέφι, όταν είσαι έτοιμος να τα σπάσεις όλα, κολλημένος στην &*@#($-κίνηση του δρόμου,
..να σε κάνει να δακρύσεις από λύπη, όταν πετάς σε πελάγη ευτυχίας,
..να σε κάνει να θυμηθείς, να νοσταλγήσεις, να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να ονειρευτείς, να συμπονέσεις, να καψουρευτείς, να κλάψεις, να χαμογελάσεις..

Η μουσική είναι κάτι το μαγικό. Μελωδία, στίχοι, μουσικά όργανα, ρυθμός, και απέραντο συναίσθημα, η μαγική συνταγή!
Από τον πιο φιλοσοφημένο στίχο, την πιο ποιοτική μελωδία, την καλύτερη ερμηνεία, μέχρι το πιο απλό τραγούδι, τον πιο ανθρώπινο καημό που έγινε στίχος, η μουσική είναι η έκφραση της καρδιάς. Δε χωρίζεται σε είδη, με βάση τις τάξεις, τα φρονήματα, την ψευτοκουλτούρα ή τις κατηγορίες που ορίζουν οι διαγωνισμοί μουσικής : Όλες οι μουσικές του κόσμου, μπορούν να μιλήσουν στην καρδιά, στο συναίσθημα..
Άλλοι ακούν το μπουζουκάκι και μερακλώνουν, άλλοι ακούν το βιολί και εκστασιάζονται, άλλοι παρακολουθούν κονσέρτα μουσικής και νιώθουν ευτυχισμένοι, ενώ άλλοι βάζουν στο δρόμο το ραδιόφωνο, και οδηγούν όπου τους βγάλει ο δρόμος...

Η μουσική είναι ένα ταξίδι. Το ταξίδι του καθενός μας.
Αν ζητήσεις από 2 οποιουσδήποτε ανθρώπους στον κόσμο να σου φτιάξουν την αγαπημένη τους playlist, ποτέ μα ποτέ, δε θα λάβεις την ίδια. Διότι τα τραγούδια, οι μελωδίες, η μουσική που εκφράζει καθέναν, συνθέτουν το ξεχωριστό πορτραίτο της ζωής του.
Μία ζωγραφιά από νότες και συναισθήματα

Τραγούδια από τα παλιά...

Με αφορμή ανάλογο ποστάκι της Βάσως, και ένα CDάκι του φίλου Φώτη, που μας συνόδευε το Σάββατο στην εκδρομή μας (έστω κι αν "πήδαγε" το CD, ή κι αν τα ηχειάκια μας τα έπαιζαν σιγά σιγά) , θυμήθηκα εκείνα τα τραγούδια που μας συνόδευαν, στα παιδικά μας τα χρόνια. Τραγούδια των Κατσιμιχαίων, των Πυξ Λαξ, των Ξύλινων Σπαθιών, του Βασίλη, του Καζούλη, και τόσων άλλων πρωταγωνιστών εκείνων των ατελείωτων μεταμεσονύχτιων ωρών, πάνω σε ένα βιβλίο, και με τη μουσική για μοναδική παρέα..
Ακούω τις γιαγιάδες μου, τους γονείς μου, και ολοένα και περισσότερο κόσμο, να λέει αναπολώντας ότι "τα όμορφα χρόνια περάσανε, μα τί καιρούς ζείτε σήμερα παιδάκι μου?"..Και πιάνω τον εαυτό μου, μόλις 8 χρόνια και κάτι μετά από εκείνες τις ανέμελες εποχές, να σκέφτεται ακριβώς το ίδιο..
Τότε είμασταν ξένοιαστοι, χαμογελαστοί, παίρναμε τα ποδήλατά μας, κι όπου μας έβγαζε ο δρόμος.Κι αν βρίσκαμε στο δρόμο και κάνα καρτοτηλέφωνο που (περιέργως) να λειτουργούσε, κάναμε κι ένα τηλέφωνο σπίτι για να πούμε "είμαι καλά, δε θ'αργήσω!"..
Πώς γίνεται, μέσα σε τόοοοσο λίγα χρόνια, να χάθηκε τόσο πολύ αυτή η ξεγνοιασιά?
Πώς γίνεται, μικρά παιδιά, αθώα, με όνειρα για τη ζωή και μεγαλοπρεπή σχέδια αλλαγής του κόσμου, σήμερα να φέρονται σαν ενήλικες?
Τα βλέπω στο δρόμο..Παιδάκια 15 ετών, με εμφάνιση 20! Με το κινητό τελευταίας τεχνολογίας στο ένα χέρι, το τσιγάρο στο άλλο, και με ένα ύφος του στυλ "ξέρεις ποιά είμαι εγώ?"..Μα, πριν από λίγα μόλις χρόνια, είμασταν εμείς στη θέση τους..Και δε μας ένοιαζε ούτε να βαφτούμε (θυμάμαι το τόσο άχαρο παιδικό μας ντύσιμο..), ούτε να σεριανίσουμε με ένα φραπέ κι ένα τσιγάρο στο χέρι..Καμιά κοπάνα κάναμε πού κι πού, κι αυτό για να πάμε μέχρι το μικρό καφέ παρακάτω, κ να πιούμε πορτοκαλάδα..

Δεν φταίνε τα παιδιά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Οι γονείς, η εγκατάλειψη, η τηλεόραση! Το τρίπτυχο της "καταστροφής". Τί μηνύματα να πάρει ένα παιδί που γυρνάει σπίτι, και αντί να διαβάσει, βλέπει όλη τη Σάρα και τη Μάρα στα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα σκουπίδια της τηλεόρασης?Που το βράδυ χαζεύει τηλεόραση, και βλέπει τη βία και τη διαστροφή, απεικονισμένες με κάθε δυνατό τρόπο? Που τα Σαββατοκύριακα ξυπνάει για να δει κανένα "παιδικό", και τα κανάλια έχουν κόψει όλα εκείνα τα χαριτωμένα καρτουνάκια, και τα έχουν αντικαταστήσει από ατέρμονους καβγάδες, σχολιασμούς της επικαιρότητας, και ατελείωτο μπλα μπλα...

Σε τί κόσμο να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, και να ονειρευτούν?
Πώς μπορούν να ζήσουν την αθωότητά τους, όταν όλα γύρω τους προσπαθούν να τους την κλέψουν, να τη βιάσουν?

Και αναρωτιέμαι...Σε τί κόσμο ζούμε αλήθεια, όταν ακόμα και τα παιδιά σταματούν να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο?....

Θα σε πάρω να φύγουμε...

"....πού στο διάολο να πάμε..Αφού φράγκο δεν έχουμε, ούτε καν για να φάμε!"...
χιχιχι! Πετυχημένη διασκευή, δε συμφωνείτε!?!?
Καλημερούδια σε όλο τον κόσμο!Τί κάνουμε, όλοι καλά? Παρασκευή σήμερα, γιούπι! Μας κάνει να ξεχνάμε για λίγο τα προβλήματα, να τα αφήνουμε όλα στην άκρη, και να οδεύουμε ολοταχώς για το Σαββατοκύριακο!
Διότι, ως γνωστόν, ο Έλληνας, ακόμα κι αν οι λογαριασμοί και τα δάνεια φτάνουν στο αμήν, το κοψιδάκι του και το κρασάκι του θα το τσακίσει την Κυριακή στην ταβέρνα!Εμ, αθάνατες ελληνικές αξίες!
Διάβαζα σήμερα πρωί-πρωί διάφορα blog-akia, άλλα αναφερόντουσαν στη μαγική αύξηση του ΑΕΠ, άλλοι στις απεργιακές κινητοποιήσεις, άλλοι στο κυκλοφοριακό ( 4 χλμ/ώρα μέση ταχύτητα σε ώρες αιχμής, σε Αλεξάνδρας και Κηφισίας!!!), και γενικά υπήρχε ένα κλίμα σχολιασμού των θεμάτων που κατακλύζουν τα βραδινά δελτία ειδήσεων ( τα οποία πλέον, όποιος μπορεί να τα παρακολουθήσει ήρεμος, χωρίς να ανεβάσει πίεση 20, κλείνοντας συγχισμένος την Τ.V. είναι - για μένα- ήρωας!)..
Και πού κατέληξα διαβάζοντας την πρωινή μου blog-paper (από το newspaper!)? Χάρηκα! Χάρηκα που οι νέοι τα λένε έξω από τα δόντια, που παίρνουν θέση, που εκφράζουν τις απόψεις τους, και παλεύουν για το δίκιο τους. Χαίρομαι που ενώ κάποιοι προσπαθούν να μας κοιμήσουν και να μας βάλουν στο παιχνίδι τους, εμείς αρνούμαστε να κατεβάσουμε το κεφάλι και να αδιαφορήσουμε. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε ένα "pause" στη ροή της ιστορίας, να σταματήσουμε για λίγο τη νοοτροπία των παλιών και καλοβολεμένων, και να αρχίζαμε να παίρνουμε τον κόσμο στα χέρια μας. Όταν είμασταν μικροί, το πιστεύαμε.. 'Εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο'...Ας μην το ξεχνάμε αυτό, κι ας κάνουμε ό,τι μπορούμε, στα απλά, τα καθημερινά μας, για να αλλάξουμε έστω και τον τρόπο που μας φέρονται οι συνάνθρωποί μας. Ας χαμογελάμε, ας σκεφτόμαστε, ας αντιδρούμε, ας έχουμε άποψη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, σε αντίθεση με τους καλοβολεμένους, εμείς είμαστε ακόμα νέοι, με τη ζωή και τα όνειρα μπροστά μας. Και πρέπει να τα υποστηρίζουμε, με τον τρόπο μας, και με τα πιστεύω μας, μπας κι αυτός ο τόπος δει καμιά άσπρη μέρα!..

Άντε, ξύπνησε ο επαναστάτης σήμερα μέσα μου! :-) :-) :-)

Περί outsourcing, και άλλων πολλών..

Είναι η μόδα της εποχής, η τάση των ημερών, ο "μόνος δρόμος" προς τη μείωση του περιττού κόστους. Το όνομα αυτού? Outsourcing!Outsourcing σε ο,τιδήποτε, από το HR, μέχρι το Marketing, από τους προμηθευτές, μέχρι - προσφάτως - το Ι.Τ. ! Διότι σου λέει, εγώ είμαι μία εταιρεία που εμπορεύεται π.χ. γάλα, σαλαμάκια, φωτοτυπικό χαρτί, ή ακόμη και υπηρεσίες ( τηλεπικοινωνιών, τραπεζικού χαρακτήρα κλπ)..Τί χρειάζομαι λοιπόν αυτούς τους "μαύρους" τους πληροφορικάριους, που κυκλοφορούν με τα τζινάκια, και γράφουν κώδικα, διαχειρίζονται βάσεις δεδομένων, οργανώνουν τα δεδομένα της εταιρείας μου και διαφωτίζουν κάτι άχρηστους managers που δεν ξέρουν καν πώς ανοίγει το p.c. τους?
Μπα, σου λέει, αυτούς δεν τους θέλουμε! Μας χαλάνε την αισθητική να τους βλέπουμε να κυκλοφορούν αναμεσά μας ως κοινοί θνητοί, χωρίς κοστουμάκι/ταγεράκι, και το μπλαζέ υφάκι!
Και πώς θα τους ξεφορτωθούμε (για να μειώσουμε κιόλας το κόστος της εταιρείας μας)??
Θα τους κάνουμε outsource !Τςςς, πολύ χλιδάτο δεν ακούγεται? Outsource! Θα είμαστε και πολύ πρώτοι μετά, αφού δε θα τους απολύσουμε (να γλιτώσουμε κ την αποζημίωση), θα τους "πουλήσουμε" απλά σε μία άλλη μεγάλη εταιρεία (βλ. IBM, Accenture, etc..), που θα αναλάβει να συμμορφώσει τα "ανθρωπάκια με τα τζινάκια"..!

Ειλικρινά, αν μιλήσετε σε οποιονδήποτε διοικητικό/μανατζερά, και κυρίως ΗR-specialist, και συστηθείτε ως "software engineer", θα σας κοιτάξει με ένα βλέμμα συμπάθειας, απορίας, και συγκατάβασης.. Ένα πράγμα σα να σου λέει "Αχου το, το κακόμοιρο..!"

Και την ίδια στιγμή οι μεγάλες εταιρείες που αναλαμβάνουν ως outsourcers των "μη-πληροφορικάριων-εταιρειών", θέλουν με τη σειρά τους να κόψουν τα κόστη από όοοολο αυτό το κόσμο που κατέκλεισε ξαφνικά τα γραφεία τους, και τί κάνουν? Outsource του outsource, Ω Outsource : Iνδία! Στους πανέξυπνους (και πάμφθηνους) Ινδούς, που δουλεύουν όσο 3 Ευρωπαίοι, και πληρώνονται όσο μισός..!

Και σας ρωτώ : Σε μία εποχή που το software development έχει ανέβει στο τρένο και κατευθύνεται στις χώρες με χαμηλόμισθους υπερ-εργάτες, πώς θα αντλήσει η αγορά ένα σωρό πληροφορικάριους, που αποφοιτούν κάθε χρόνο από ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, Σχολές...?!?

Και να φανταστεί κανείς, ότι η αγορά εργασίας στον τομέα της πληροφορικής είναι η πιο αισιόδοξη αυτή τη στιγμή!Βιαστείτε, διότι σε μερικά χρόνια η κατάσταση δε θα είναι τόσο ευνοϊκή..!

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αγαπητή εταιρεία μας (ονόματα δε λέμε...), που μας διδάσκει τις αρετές και τις αξίες του outsourcing!...

Καλημέρα!...

Είναι ωραίο, να ξυπνάς με κέφια, να έχεις ωραία διάθεση, και να διατηρείται αυτή κατά τη διάρκεια της μέρας σου..Να μην πέφτεις πάνω σε 1000-2 ανεγκέφαλους στο δρόμο, να έρχεσαι χαλαρός στη δουλειά σου,και να προσπαθείς να διατηρήσεις το κλίμα αυτό μέχρι τις 4.30 που θα την κάνεις για απογευματινή τσάρκα!
Είναι όμορφο το φθινόπωρο, αν έτσι το δεις! Αν δεν το αφήσεις να σε πάρει από κάτω με σκέψεις τύπου "έφυγε το καλοκαίρι,πάαααει"! Αρκεί να του χαμογελάσεις, και να δεις τα θετικά που κρύβει! Μου αρέσει να φοράω τις μακρυμάνικες "φθινοπωρινές" μπλουζίτσες μου, να πιάνει σιγά σιγά το κρύο, και να αρχίσω να σχεδιάζω το χειμώνα που μας έρχεται (με τον Πίκο μαζί, αυτή τη φορά!..)
Σας εύχομαι λοιπόν να έχετε μία όμορφη υπόλοιπη βδομάδα, και να χαμογελάτε πάντα!:)

Συγχαρητήρια!

Εδώ και 3 περίπου βδομάδες, ξεκινώντας από το δωμάτιό μας στις διακοπές στην Κρήτη, στο μπαλκόνι λίγο πριν την αναχώρηση για τη θάλασσα, στην καφετέρια στην πλατεία των Χανίων, στην τηλεόραση στη "Γοργόνα" beach-bar δίπλα στη θάλασσα, στο hands-free στην ταβέρνα "Ξύλινο" του Πολυδενδρίου, στην οθόνη του "Ανθού Κηφισιάς" δίπλα στα διόδια Καπανδριτίου, στο ραδιόφωνο στο γραφείο, στο laptop με το exclusively αγορασμένο tv-tuner, στην οθόνη που συνδέσαμε πάνω του την Μεγάλη Παρασκευή 1η Σεπτέμβρη στη VF, και στο σπίτι μου χτες το μεσημεράκι, μία ομάδα, 12 παιδιά, ένα ολόκληρο επιτελείο με αρχηγό έναν Δράκο, από του "διαόλου τη μάνα", γέμιζαν τις καρδιές μας με χαρά, με όνειρα, με ελπίδες, ότι αυτή η μικρή χώρα, μπορεί να φτάσει ψηλά, και να αποδείξει την αξία και τους χαρακτήρες των παικτών της.
Η Εθνική Ελλάδος, με παιδιά από 20-21 ετών μόνο, πέρασε 3 μοναδικές και εξαντλητικές βδομάδες, προσπαθώντας να κάνει όλους τους Έλληνες περήφανους, βήμα-βήμα, αγώνα-αγώνα!
Και τα κατάφερε!
Κατάφερε να συντρίψει τον αλαζονισμό των υπερ-παικτών της Αμερικής, να σταθεί άξια απέναντι σε σημαντικούς αντιπάλους, να λάβει τα συγχαρητήρια του παγκόσμιου αθλητικού (και όχι μόνο) τύπου, να μας κάνει να πανηγυρίσουμε και να βγούμε στους δρόμους για την τεράστια επιτυχία της.
Μπροστά σε όλα αυτά, μόνο μία φράση μπορεί να ειπωθεί για όλους εκείνους χαιρέκακα λένε ότι "τη φάγαμε και ησυχάσαμε", εκείνους που αν η Εθνική Ποδοσφαίρου είχε καταφέρει να φτάσει σε αντίστοιχη θέση στο Mundial θα έσκιζαν τα ρούχα τους από τα πανηγύρια, ενώ τώρα υποστηρίζουν ότι "μόνο η 1η θέση έχει σημασία, οπότε μην τρελλαίνεστε" : Ντροπή Σας!
Για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, που εκτιμάμε την υπερπροσπάθεια των παικτών του Γιαννάκη, την πραγματική ποιότητα που συγκεκριμένου αθλήματος έναντι του ποδοσφαίρου, και χαιρόμαστε για οποιαδήποτε διάκριση της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο, θα μείνει η εικόνα μίας Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ που θα αποτελέσει πρότυπο για όλους, μικρούς και μεγάλους, με το ήθος και την καρδιά της!

Μπράβο!
Και του χρόνου, στην Ισπανία!

Back to life, Back to reality..!

Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, όταν είσαι σε διακοπές? Μπορεί να το εξηγήσει αυτό κάποιος? Δέχομαι οποιαδήποτε απόδειξη του παράλογου θεωρήματος, μαθηματική, φιλοσοφική, αστρολογική, ό,τι έχετε ευχαρίστηση!
Έτσι, μετά από τις 5 μέρες στη Σαντορινούλα, και τις άλλες 7 στην Κρήτη (με ένα μήνα ενδιάμεσα, όχι σερί έεεε), δηλώνουμε επαναπατρισμένοι, πίσω στο γραφείο, με τα κεφάλια μέσα τέλος πάντων!
Και δεν μας στεναχωρεί! Κόλλησα απέναντί μου φωτογραφίες από τις διακοπές, και με ταξιδεύουν. Το είχα πει, θέλω φέτος να μαζέψω χρώματα, χρώματα από νησιά, θάλασσα, καλοκαιράκι! Για να μου κάνουν παρέα το χειμώνα.
Αν κ μεταξύ μας, ζούμε ευτυχώς σε μία χώρα που ακόμη και τα γκρίζα σύννεφα έχουν όμορφο χρώμα!Φανταστείτε να βλέπατε συνεχώς ένα μεγάλο "άσπρο πανί" να καλύπτει τον ουρανό, όπως στην κεντρική Ευρώπη?!? Εδώ έχουμε κ το γαλάζιο, και το μπλε, και το γκρι, κ το άσπρο, και το μπορντω-ροδό-κόκκινο όταν ο ήλιος εχει κέφια για ζωγραφική!
Μια χαρά!

Έτσι λοιπόν, κάθομαι σήμερα Δευτέρα μπροστά στο κομπιουτεράκι μου, και με έκπληξη διαπιστώνω ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ πράγματα που έκανα καθημερινά προ 10 ημερών. Του τέστιν, πήγα να πάρω εξωτερική γραμμή από το γραφείο, και αντί να βάλω το απαραίτητο πρόθεμα μπροστά, χτύπησα κατευθείαν αριθμό κινήτού 6944....Και φυσικά άκουσα το αναμενόμενο "τουρουρου-τουρουρου".. χεχε!
Μετά πήγα να ανοίξω μία εφαρμογή, κ κοντοστάθηκα προς στιγμήν με το password!
¨Εεεεεετσι, μ'αρέσει! Να νιώθω ότι απομακρύνθηκα για λίγο από τις έγνοιες του γραφείου κ την καθημερινότητα!!!



Εύχομαι λοιπόν σε όλους σας, άρτι-αφιχθέντες και μη, καλή σεζόν (δεν ακούγεται όμως καλύτερα από το καλό φθινόπωρο/καλό χειμώνα, πείτε μου!!), και να κρατήσετε ανοιχτή την πόρτα του καλοκαιριού, για να θυμάστε τις όμορφες στιγμές του!
Σύντομα, θα έρθουν κι άλλες!

Φιλιά σε όλους!!!

Υ.Γ. Για όσους ωστόσο έχουν "απαλεψιές" και "θέλουν να φύγουν, θέλουν να την κάνουν, γιατί αν δε φύγουν, νιώθουν θα πεθάνουν", κερνάω τσικουδιά με κρητική μυζήθρα και παξιμάδια! Just delicious! :-)

Σαν...Όνειρο

Σαν...Έρωτας

Σαν..τορίνη!

Απλά, απίθανα!

Μοναδικά!

Τέλεια!

Μαζί σου..

Οι λέξεις, μοιάζουν λίγες. Οι εικόνες, μιλούν από μόνες τους! Η καρδιά, το μυαλό, κρατούν τις αναμνήσεις σαν κρυφό θησαυρό!..

Σ'ευχαριστώ...Που αγκάλιασες το όνειρό μου, και το έκανες πραγματικότητα.

Time goes by..So slowly!..

Έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Ε και?
Απαγορευτικό? Ε και?
"Με αεροπλάνα...και βαπόρια!"
Ναι, σίγουρα θα προσπαθήσουν να μπουν στο δρόμο μου!
Όσο έχω όμως εκείνον δίπλα μου, όλα τα εμπόδια κάνουν απλά το ταξίδι πιο διασκεδαστικό, την επιθυμία μεγαλύτερη, και τις ώρες ατελείωτες..!

Ερχόμαστε! Μη φύγεις...

...Η αντίστροφη μέτρηση!

69 ώρες και 10 λεπτά...

...Μόνος μου!...

"Μόνος μου, μόνος μου
ένα τραγούδι μόνος μου
παράξενο θα πω
ένα κρυφό μου στίχο

Μόνος μου, μόνος μου
τις νότες βάζει ο πόνος μου
και κλέβω το ρυθμό
απ'της καρδιάς τον ήχο

Να 'ταν η αγάπη σα νερό που δεν τελειώνει
όλες οι θάλασσες μαζί
να 'ταν η αγάπη τόσο απλό να δυναμώνει
όπως το φως που φέρνει ο ήλιος όταν βγει
Να 'ταν η αγάπη ένα όνειρο που πιάνει
και θα κρατήσει μια ζωή
να 'ταν η αγάπη ο μόνος λόγος να μας κάνει
ν'αγαπηθούμε απ'την αρχή

Μόνος μου, μόνος μου
χωρίς εσένα, μόνος μου
δεν ξέρω πια τι ζω
δεν ξέρω πού ανήκω

Μόνος μου, μόνος μου
άδειος μπροστά ο δρόμος μου
το βλέμμα στο κενό
κι η πλάτη μου στον τοίχο

Να 'ταν η αγάπη σα νερό που δεν τελειώνει
όλες οι θάλασσες μαζί
να 'ταν η αγάπη τόσο απλό να δυναμώνει
όπως το φως που φέρνει ο ήλιος όταν βγει
Να 'ταν η αγάπη ένα όνειρο που πιάνει
και θα κρατήσει μια ζωή
να 'ταν η αγάπη ο μόνος λόγος να μας κάνει
ν'αγαπηθούμε απ'την αρχή!.."

..Διότι ώρες ώρες θυμάμαι σαν χτες εκείνη την εποχή, που μόνη μου τριγύρναγα με τα τρένα της Γερμανίας, άκουγα αυτό το τραγούδι στο repeat, με το volume στο τέρμα, κι έπαιρνα δύναμη.
..Διότι ήμουν σε μία κρύα χώρα, και η καρδιά μου ζεσταινόταν στη σκέψη της ελληνικής θάλασσας ("..όλες οι θάλασσες μαζί"), και του ήλιου (.."όπως το φως που φέρνει ο ήλιος όταν βγει!").
..Διότι ήμουν μόνη μου, και τα έβγαλα πέρα.
..Διότι έμαθα να μη φοβάμαι τη μοναξιά, την έκανα φίλη μου, και έμαθα τα "κουμπιά" της.
..Και διότι έμαθα ότι αν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος σου, δεν μπορείς να εκτιμήσεις το "μαζί"!..

Υ.Γ...Και μόλις συνειδητοποιώ ότι αλλάζοντας ένα μόνο γράμμα, πέρασα από το Μόνος μου στο Μαζί...

Θέλω να φύγω...

Sail away..

Πόσο κοντά μπορείς να φτάσεις σε ένα όνειρο? Και πόσο δυνατό γίνεται ένα όνειρο, όταν όλα συνωμοτούν εναντίον του?
Ένα ολόκληρο blog, έχει το όνομά της. Βιβλία, πετρούλες, άσπρα χαρτιά, καδράκια και κομμάτια από ξύλο, τη φωτογραφία τηςμικρής εκκλησίτσας, με τον μπλε τρούλο.
Δεν ξέρω τί με δένει μαζί με αυτό το νησί, απλά μία ιδέα, ή κάτι παραπάνω? Ένας μύθος ίσως?Ρωτήστε φίλους, γνωστούς, ακόμη και άγνωστους. Όλοι ξέρουν την αντίδρασή μου στο άκουσμα της.

Την κοιτώ απέναντί μου στο γραφείο, και ταξιδεύω. Σαν σε όνειρο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μία μέρα, ίσως όχι πολύ μακριά, θα κοιτώ και απέναντί μου θα βρίσκεται μία φωτογραφία της καλντέρας, που θα έχω τραβήξει μόνη μου. Απλά φοβάμαι ότι κάτι πάλι θα συμβεί, και το όνειρο θα μείνει όνειρο.."Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τα αφήνει όνειρα η ζωή"..

Θέλω τόσο να το ζήσω. Να περπατήσω στα στενάκια , να αγναντεύω τη θάλασσα, και να χορτάσω τη μυρωδιά του ανέμου.
'Θέλω να πάω, στο νησί που λατρεύω..
Να βγω μες τους δρόμους, παντού να χορεύω..
Να δω την πανσέληνο, μέσα στη νύχτα,
Να κάνω μια ευχή, να μου πεις καληνύχτα.."

Κι όλα αυτά, σε ένα μήνα, μαζί σου! Λες τελικά να μου φέρεις κι άλλο γούρι, και να το κάνω το ταξίδι?
Και σαν πλησιάζει το νησί, και δέσει το καράβι..να μου κρατάς το χέρι σφιχτά!..Διότι ίσως και να είσαι ο λόγος, που ένα μεγάλο μου όνειρο θα βγει αληθινό..!

Υ.Γ..Θα πιω κι ένα Βινσάντο στην υγειά σας..!

Μία εικόνα..όλο Σαντορίνη!

..χίλιες λέξεις, λένε! Γιατί? Διότι παρατηρώντας μία εικόνα, πέρα από τα χρώματα, τα τοπία, τα πρόσωπα και τις γραμμές, μπορείς να δεις και κάτι ακόμα : Μπορείς να δεις συναισθήματα.
Συναισθήματα χαράς, λύπης, αναμονής, έρωτα, αγάπης, ξεγνοιασιάς,πόνου,ευτυχίας...

Κάποιος (?!?) μας έδωσε μία φωτογραφία, και μας άφησε να ταξιδεύουμε. Να χαθούμε στο συναίσθημά της, να γίνουμε πρωταγωνιστές, και να δώσουμε το δικό μας χρώμα.

Ήμουν, πριν από μερικές βδομάδες, σε μία παραλία. Η ώρα περίπου 9, και ο ήλιος σιγά σιγά αποσυρόταν από τον ουρανό, και ξεκίναγε την καθημερινή βόλτα του για άλλες γειτονιές.Φεύγοντας από τον ουρανό, τον ζωγράφιζε με χρώματα. Ροζ, και ξαφνικά πορτοκαλί.. μετά φούξια, και πάλι χρυσαφί. Μία παλέτα χρωμάτων, που δεν προλάβαινε να χορτάσει το ανθρώπινο μάτι. Είχαμε μείνει να κοιτάμε σαν χαζοί. "Κοίτα, κοίτα εκεί..", ήταν η φράση που επαναλαμβανόταν, πάντα συνοδευόμενη από τον δείκτη του χεριού, που άλλοτε έδειχνε δεξιά, κι άλλοτε αριστερά. "Αααααααα...", ήταν η απάντηση σε κάθε κοίταγμα του ουρανού. Τα χρώματα τα φύσης, του έρωτα και ζωής.

Προσπαθήσαμε να το φωτογραφίσουμε.Τί να πρωτοφωτογραφίσεις όμως? Τον ήλιο, τα σύννεφα, το βουνό, τον ορίζοντα, τη θάλασσα, τί? Το χρώμα που έπαιρνε το πρόσωπό σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, τα μάτια σου..
Κοιταχτήκαμε για λίγο, και αφεθήκαμε να απολαμβάνουμε το ρεσιτάλ της φύσης. Ήταν μοναδικό, και άξιζε να γευτείς μέχρι την τελευταία του στιγμή.

Ίσως τότε να συνειδητοποίησα και κάτι ακόμα. Ότι, δε χρειάζεται να πας στη Σαντορίνη, για να δεις το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα. Όταν ο ήλιος λάμπει στο χαμόγελό σου, τότε η Σαντορίνη είναι απλά μέσα στην καρδιά σου...

..Εξαιρετικά Αφιερωμένο..!

"Στο βιβλίο της καρδιάς
σκισμένες οι σελίδες
και στα μάτια της ψυχής
της μοναξιάς ρυτίδες

Είχα τόσο κουραστεί
που ήταν άδεια η αγκαλιά μου
κι ήρθε μεγάλη ανατροπή
όταν φάνηκες μπροστά μου

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
ξύπνησες μέσα μου ότι είχε κοιμηθεί
ξάφνου μαγεύτηκα και παραδέχτηκα
μαζί σου αγάπη μου πως έχω τρελαθεί

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
είσαι μωρό μου ότι είχα ονειρευτεί
ξάφνου μαγεύτηκα και αμέσως σκέφτηκα
αυτός ο έρωτας θ΄αφήσει εποχή
θ΄αφήσει εποχή

Στου κορμιού μου το βυθό
σ΄αγαπώ ναυαγισμένα
και στα χείλη μου τα δυο
φιλιά ξεθωριασμένα

Είχα πια απελπιστεί
είχα κλειστεί στον εαυτό μου
μα όλα τ΄άλλαξες εσύ
μόλις ήρθες στο πλευρό μου

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
ξύπνησες μέσα μου ότι είχε κοιμηθεί
ξάφνου μαγεύτηκα και παραδέχτηκα
μαζί σου αγάπη μου πως έχω τρελαθεί

Και σ΄ερωτεύτηκα
και σ΄ερωτεύτηκα
είσαι μωρό μου ότι είχα ονειρευτεί
ξάφνου μαγεύτηκα και αμέσως σκέφτηκα
αυτός ο έρωτας θ΄αφήσει εποχή"

Κάθε μέρα, και πιο πολύ...
Πολλά Plus plus όμως, πολλά!!..
Κι εκεί που θέλουμε κάτι να πούμε, τα τραγούδια να μας προλαβαίνουν!Λες και όλοι οι παραγωγοί συμμετέχουν στο παιχνίδι μας, και το διασκεδάζουν!

Δεν ξέρω αν θ'αφήσουμε εποχή..
Ξέρω όμως ότι ζούμε την πιο όμορφη εποχή!
Κι εύχομαι αυτό, ποτέ να μην αλλάξει!

Σ'ευχαριστούμε...

.Διότι χωρίς εσένα, ίσως τίποτα να μην είχε συμβεί!
Ή μήπως όχι?..

Μερικές φορές...

..τα λόγια είναι περιττά!..

It's amazing how you
Can speak right to my heart
Without saying a word,
You can light up the dark

Try as I mayI could never explain
What I hear when you don't say a thing

The smile on your face
Lets me know that you need me
There's a truth in your eyes
Saying you'll never leave me
The touch of your hand
Says you'll catch me
Whenever I fall..

You say it best
When you say nothing at all

All day long I can hear
People talking out loud
But when you hold me near
You drown out the crowd

Try as they may
They can never define
What's been said between your heart and mine

The smile on your face
Lets me know that you need me
There's a truth in your eyes
Saying you'll never leave me
The touch of your hand says
You'll catch me,whenever I fall..

You say it best
When you say nothing at all

Διότι όλα ξεκίνησαν με ένα βλέμμα...
Και κάπως έτσι συνεχίζουν.
Διότι αρκεί να σε κοιτάξω στα μάτια..
για να καταλάβω τί σκέφτεσαι.
Διότι αρκεί να με κοιτάξεις στα μάτια..
για να καταλάβεις τί νιώθω.

Έτσι ξαφνικά..

..από το πουθενά, ή ίσως και από το κάπου.
Το ήξερα, και απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ?
Η' μήπως έγινε ξαφνικά εκείνο το τσαφ, εκείνο που άναψε τη φλόγα?

Δεν ξέρω, κι ίσως ποτέ να μη μάθω.
Κοιτάς τη θάλασσα, και περιμένεις να σου πει τα μυστικά της. Κοιτάς τα καράβια που περνούν, και λες "ίσως κάπου εκεί μέσα να είναι κι εκείνος"..Μόνο που την ώρα που εσύ αγναντεύεις στον ορίζοντα, δεν ανοίγεις τα μάτια σου να δεις τί βρίσκεται μπροστά σου. Και καθώς περπατάς αδιάφορα στην παραλία, ξαφνικά σκοντάφτεις πάνω του, και σωριάζεσαι. Ξυπνάς, και ανοίγεις τα μάτια σου.
Και τί βλέπεις?...

Ένα κουτί..Φτιαγμένο από ξύλο και κοχύλια. Μυρίζει θάλασσα, άμμο, και έχει μία ιδιαίτερη,γνώριμη μυρωδιά!Σκύβεις, το πιάνεις με τα χέρια σου, και σαστίζεις. Νιώθεις τρομαγμένος και παράλληλα ενθουσιασμένος, κάτι απρόσμενο σου συμβαίνει. Φοβάσαι να ανοίξεις το καπάκι..Κι αν χαλάσει? Είναι τόσο όμορφο εξωτερικά. Κι αν μέσα είναι άδειο, κι ανοίγοντάς το χάσει τη μαγεία του?.. Κι αν, κι αν, κι αν...?!?

Κάθεσαι για λίγο στην άμμο, και αγναντεύεις τη θάλασσα..Χίλια μύρια κύμματα...Δεν ξέρεις τί να κάνεις, και φυσικά δεν ξέρεις ότι η επόμενη κίνησή σου, θα σου αλλάξει εντελώς τη ζωή.Κλείνεις τα μάτια, κι ακούς τον ήχο της θάλασσας. "Η ευτυχία έρχεται από πόρτες, που δεν ήξερες καν ότι είχες αφήσει ανοιχτές"..

Άνοιξα το καπάκι, και μία θάλασσα από συναισθήματα ξεχύθηκε μπροστά μου.
Ένα ένα τα μαζεύω, σαν βοτσαλάκια, και τα κρατώ στην αγκαλιά μου..
Δεν ξέρω τούτο το ταξίδι, αύριο πού θα μας βγάλει..
Μα εύχομαι πλάι σου να βρω, το πιο όμορφο ακρογιάλι..

Καλό μας ταξίδι..!

Μύρισε Άνοιξη. Για την ακρίβεια, σήμερα μύρισε καλοκαιράκι! Πήγα μια βόλτα μέχρι το Μικρολίμανο, εκεί δίπλα στα καραβάκια..Κοίταζα στο βάθος τη θάλασσα, ανοιχτή,απέραντη, και ένιωθα σαν να την άκουγα να τραγουδάει. Να σε συνεπαίρνει με τον ήχο της.. Θέλω να πάω παντού, να ταξιδέψω σε κάθε γωνιά του Αιγαίου. Να βρεθώ σε ένα μπαλκόνι της Σαντορίνης, και να αγναντεύω.

Είσαι κοντά, το νιώθω! :)

And so it is...

Just like you said it would be
Life goes easy on me
Most of the time
And so it is
The shorter story
No love, no glory
No hero in her skies

I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes...

And so it is
Just like you said it should be
We'll both forget the breeze
Most of the time
And so it is
The colder water
The blower's daughter
The pupil in denial

I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes off of you
I can't take my eyes...

Did I say that I loathe you?
Did I say that I want to
Leave it all behind?

I can't take my mind off of you
I can't take my mind off of you...
I can't take my mind off of you
I can't take my mind off of you
I can't take my mind off of you
I can't take my mind...
My mind...my mind...
'Til I find somebody new

...το άκουσα χτες, στην ελληνική του version, και μαγεύτηκα και πάλι από την έντασή του.
Ένα τραγούδι, που με τον πιο απλό τρόπο, περιγράφει εκείνο το συναίσθημα που σε κάνει να χάνεσαι στη σκέψη του άλλου, να παγώνει ο χρόνος, και να θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί!..

(..'til I find somebody new)

Μία Παρασκευή, στη ζωή ενός νέου Ιδ.Υπάλληλου!

Παρασκευή απόγευμα, η ώρα περίπου 7 και κάτι, και φυσικά ο όροφος έχει αδειάσει. Ποιός θα κάτσει Παρασκευιάτικο να δουλέψει μέχρι αργά? 4.30, άντε 5 το πολύ, ανασκουμπώνονται όλοι σιγά σιγά, και κινούν για την πόρτα. Είναι να μην κάνει ο πρώτος την αρχή. Μετά, σαν τα σαλιγκάρια που αντικρύζουν τη βροχή, ετοιμάζονται ένας ένας και φεύγουν βιαστικά, άλλος για το σπίτι του, άλλος για το εξοχικό, άλλος για το χωριό. "Καλό απόγευμα και καλό σαββατοκύριακο!", λένε ένας ένας, κι εσύ που ακόμα έχεις μέλλον μέχρι να κινήσεις για το σπίτι, βάζεις στο repeat την απάντηση "Γειά χαρά, καλή ξεκούραση!".
Την πρώτη φορά που κάθησα ως αργά στη δουλειά (είμαι και νέα ακόμα, ψαράκι!), μου φάνηκε περίεργο το αίσθημα. Όλοι είχαν φύγει, και δεν έβλεπα την ώρα να τρέξει πια αυτό το query που είχα βάλει, να πάω κι εγώ σπίτι μου. Χτες όμως, μου άρεσε. Έβαλα δυνατά τη μουσικούλα του James Blunt(καλά, μη φανταστείτε ότι το έκανα και κλαμπ το μέρος, αλλά όσο να πεις υπήρχε μία μελωδία στην ευρύτερη περιοχή του pc μου!), έφτιαξα μία ακόμη κούπα καφέ, και έβγαλα χαλαρά τη δουλειά μου.
Το τηλέφωνο, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να με επαναφέρει στην πραγματικότητα! "Τί θα γίνει παιδάκι μου, θα γυρίσεις καμιά φορά σπίτι σου? 7 πήγε η ώρα!Και είσαι και νηστικιά με μια σαλάτα από το πρωί [..] ", τα λόγια της μαμάς μου να επαναλαμβάνονται κάθε λίγο. Μάζεψα κι εγώ τα μπογαλάκια μου, και ξεκίνησα για το σπίτι. Ο γυρισμός, όπως πάντα τις Παρασκευές, διασκεδαστικός. 7:30-8:00 η ώρα στην Κηφισίας, βλέπεις κάθε περίπτωση ανθρώπου στα διπλανά αμάξια, κολλημένος σταθερά σε όλα τα φανάρια. Όταν δε βιάζεσαι, έχει την πλάκα του. Χαζεύεις, χαμογελάς στους διπλανούς σου. Βλέπεις κόσμο να τραγουδάει στους ρυθμούς κάποιου τραγουδιού στο ραδιόφωνο, άλλους να μιλάνε στο κινητό, να τσακώνονται, να είναι έτοιμοι να κοιμηθούν στο τιμόνι. Δε νιώθεις ποτέ μόνος σ'αυτό το δρόμο.
Με τα πολλά μαζεύτηκα σπίτι, κι αναρωτιόμουν αν είχα το κουράγιο να ξαναβγώ έξω ή όχι. Να πάω σινεμά??Να πάω για κανένα ποτάκι?? Άντε, το πολύ μέχρι το Μαρούσι (διότι μένουμε και στα Π.Β.Π. - βλ. Πολύ Βόρεια Προάστια, και η Αθήνα μας έπεφτε πολύ μακριά. Πού να τρέχουμε τώρα νυχτιάτικα..
Τις σκέψεις μου διέκοψε το μπλίκι-μπλίκι του κινητού μου! 'Έλα, Τζώρτζια!", λέει ο φίλος μου ο Φώτης,.."Λέμε να πάμε για κανένα ποτάκι Αθήνα κέντρο! Ραντεβού σε καμιά ωρίτσα. Ψήνεσαι, ή είσαι κουρασμένη?"...
....Γύρισα σπίτι ξανά μετά από 5 ώρες, έχοντας χαλαρώσει πίνοντας το ποτάκι μου στο πολύ όμορφο baraki Zazzium στη Διδότου(ωραία μουσικούλα, τα σέβη μου στον dj!).
Ξύπνησα σήμερα κατά τις 10, ήπια το καφεδάκι μου, και χαλαρώνω!Με κεφάκια, κι ας μας την σπάει - όπως κάθε Σ/Κ - ο καιρός!
Χρόνια πολλά σε όλους μας, χρόνια πολλά Βανζελ και σε όσους ακόμη γιορτάζετε!

Και η εικόνα της ημέρας.

Smile!:-)

Σήμερα έχω κέφια!
Είδατε τη νέα διαφήμιση του C4 της Citroen?
"Μέσα τη ζούγκλα της πόλης, κάποιος πρέπει να είναι κυρίαρχος"..
Baila..Baila Morena!..Under the moonlight!

Πολύ κεφάτη, μπράβο!Σου φτιάχνει τη διάθεση.Κι αυτό το χαμογελάκι του Sebastien Loeb ;-)

Ο Ερμής θα είναι ανάδρομος στο ζώδιό μου μέχρι τις 25. Δε θα τον αφήσω όμως να με πάρει άλλο από κάτω.Στο εξής, στη μαυρίλα απαντάμε με χαμόγελο. Στα δύσκολα, απαντάμε με χρώμα, και σε όσα μας στεναχωρούν, κλείνουμε τα μάτια, και κοιτάμε αλλού!

Τη δύναμη την παίρνεις μέσα από τα δύσκολα, εκείνα που σου τσακίζουν την ψυχολογία, και σε προσγειώνουν. Όταν είσαι εκεί κάτω, στο "υπόγειο" των συναισθημάτων και της διάθεσης, έχεις μόνο ένα option : Να σηκωθείς, να ανοίξεις βήμα, και να πας γι'άλλα!

Διότι..στη ζούγκλα της ζωής μας, πρέπει κάποιες φορές να το παίζουμε και λίγο..Λιονταράκια!

Ο δρόμος είναι ανοιχτός....!

Ανάδρομος Ερμής!..

..Κι έλεγα, δεν μπορεί, τόση γκαντεμιά μαζεμένη..Η' που θα είχα φάει μία ξεσυγυρισμένη μούτζα, ή που θα ήταν ανάδρομος κανένας Ερμής!..Και ναι, κυρίες και κύριοι, με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω ότι ο Ανάδρομος Ερμής είναι στο ζώδιό μου, γι'αυτό και τα νεύρα μου έχουν γίνει τανάλιες!!Είπα και 'γω..!
Καλέ μου Ερμή, για μάζεψε σιγά σιγά τα μπογαλάκια σου, και άντε σ'άλλη παραλία!Διότι δε σου φταίμε κι εμείς τίποτα, που κοντεύουμε να γίνουμε νευρασθενικοί!

Πετάξατε τον αερό σήμερα? Άντε, και Καλή Σαρακοστή σε όλους!:)

Ψάχνοντας..

...έναν στίχο που να με εκφράζει αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω, τις τελευταίες μέρες κάτι με βασανίζει. Νιώθω ότι κάτι έχασα, κάτι έφυγε. Κι ενώ πάω να στεναχωρηθώ, ανακαλύπτω ότι κάτι νέο έρχεται, από το πουθενά. Το ξέρω, δεν βγάζετε νόημα..Καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του για τις ασυναρτησίες μου.

Απλά ήλπιζα, ήλπιζα ότι για μία φορά αυτό που έψαχνα, με έψαχνε κι εκείνο. Όμως όχι, η ιστορία της ζωής μου συνεχίζεται, κι αυτό που έρχεται, φεύγει, και τίποτα δεν μένει για πάντα.

Αλλάζουμε, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε..Και μέσα σε όλα αυτά γινόμαστε πιο σκληροί, χάνουμε το ρομαντισμό μας, χανόμαστε.
Αυτό, με πειράζει.

Μπορώ να κρατήσω μέσα μου αυτό το μικρό παιδί, που θέλει να ερωτευτεί με όλη του την καρδιά, που πιστεύει στα θαύματα και τα παραμύθια, που ελπίζει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο του μισό?

Υ.Γ. Βρήκα το στιχάκι μου :
"Έχω...μάτια κλεισμένα...και δε με βρίσκει κανείς, πια, εμένα..
Έχω...όλα κρυμμένα... και ούτε μίση, ούτε αγάπες δείχνω πια..

Δεν είμαι εδώ για κανένα. Από εδώ κι απ'όλα λείπω
Δεν είμαι εδώ, δεν έχει κτύπο η καρδιά, δε ζω για κανέναν..

Δεν περιμένει άλλο τίποτα η καρδιά,
Μονάχα εσένα...!"

Δεν είμαι εδώ για κανέναν
Από εδώ κι απ'όλα λείπω..

Μερικές μέρες..

...εύχεσαι να περάσουν.
Απλά, διότι όλα σου πάνε στραβά.
Διότι νιώθεις ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου.
Διότι άλλα περιμένεις, κι άλλα έρχονται.

Γιατί ονειρεύομαι, όταν τα όνειρά μου δεν μπορούν να βγουν αληθινά?
Γιατί νευριάζω με εκείνους που δε φταίνε?
Γιατί θέλω να φύγω, και νιώθω ότι δεν με χωράει ο τόπος?

Γιατί?..!..?

Στη δουλειά..

Είναι πρωί, έχεις μόλις φτάσει στη δουλειά σου, το γραφείο είναι μισο-άδειο, αφού κανείς δεν είναι τόσο παλαβός να έρθει στη δουλειά από το χάραμα, και εσύ απολαμβάνεις το πιο πλήρες ελληνικό πρωινό : μία φραπεδιά σε XL ποτήρι, με πολλά παγάκια!
Και η βδομάδα για μία ακόμη φορά να φτάνει στα μισά της, και να βαδίζει προς το Σ/Κ...
Είναι ωραίο να ξυπνάς με κέφι, και η μέρα σου να κυλάει όμορφα, υπό τους ήχους του ραδιοφώνου, χωρίς εκνευρισμούς, νεύρα και γκρίνια..!
Αγναντεύω απέναντί μου τη Σαντορίνη, που αθόρυβα χαρίζει γαλήνη μέσα από την αφισούλα που έχω κρεμάσει στο γραφείο μου.

Και ταξιδεύυυυω...!

Βόλτα στη θάλασσα...!

Σήμερα, ο καιρός ήταν τέλειος!Ανοιξιάτικος, με έναν λαμπερό ήλιο στον ουρανό, που σου έφτιαχνε τη διάθεση, ακόμη κι αν ήταν χαλασμένη για τα καλά!Έκανα τα ψώνια μου στην Αθήνα, και μετά πήγαμε με την κολλητάρα μια τσάρκα μέχρι τη Ν.Μάκρη!Καθίσαμε εκεί κοντά στη θαλασσίτσα, και μιλάαααααγαμε!Φανταζόμασταν τον εαυτό μας μετά από 20 χρόνια ("Παρακαλούμε, δύο ροφήματα σοκολάτας θα θέλαμε!"), μετά από 40 χρόνια ("Γιωργάκη, μή σου λέω, μη βάζεις άλλη ζάχαρη στη σοκολάτα σου!!"), και..μετά από 60 χρόνια! ("Τί??20άευρω μου δώσατε??Εεεε, δηλαδή πόσα ρέστα θέλετε??Εεεε..?!?)

Αυτά είναι! Μέσα σ'όλα τ'αλλα, συναντήσαμε και κάτι χήνες, τις οποίες και σπεύσαμε να φωτογραφήσουμε!

Άντε, και στα 80-α μας, καλά να είμαστε, να πηγαίνουμε για καφεδάκι (ή έστω, ρόφημα σοκολάτας) στη Λούτσα!:-)

Snow is falling....

...all around me!Children playing, having fun..!

Χιόνι, φασαρία και δρόμοι κλειστοί, πάγος, γκρίνιες και αποκλεισμένα σπιτάκια σε όλη τη χώρα!Πω πω, και το πολικό ψύχος είναι στην πόρτα μας, και τα αμαξάκια μας είναι παγωμένα, και η όλη κατάσταση έχει αρχίσει να καταντάει βαρετήηηη!Θέλω να λιώσουν τα χιόνια, να βγει ξανά ο ήλιος, και να ζεστάνει το σύμπαν!..

"Παίζει ο έρωτας απόψε στην καρδιά..

...ανοίγει πόρτες και παράθυρα κλεισμένα!
Είσαι κοντά και μακριά,
μα παίζει ο έρωτας ξανά
και ανατρέπει όσα είχα δεδομένα..
και ανατρέπει της ζωής μας τα γραμμένα!"

....μια εικόνα, και ένα τραγούδι!....

Μια ταξιδιάρικη καλημέρα..

..Κι από μένα!
Σάββατο σήμερα, κρύυυυο έξω (μπρρρρ),κι εγώ επιτέλους μπροστά στο λαπτοπάκι μου, να χαλαρώνω,να ακούω το "Santorini-Live @ the Acropolis" από τον Yanni, και να ταξιδεύυυυω! Όχι, αυτή τη φορά δεν ταξιδεύω για Σαντορίνη, μάλλον για τα βουνά με βλέπω, για πλαγιές με χιόνι, για μια πανέμορφη ανατολή του ηλίου πάνω από τις χιονισμένες βουνοκορφές! Πωπωπω..
Είναι ωραίο πράγμα να μπορείς να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι, να αφήνεις μυαλό και καρδιά να πετάνε μακριά, και να χάνονται στο σύμπαν της φαντασίας. Πόσο άχρωμη θα ήταν η ζωή μας, χωρίς τα όνειρα, χωρίς τον έρωτα.. "Σαν όνειρο..Σαν έρωτας..."!
Δείτε την επόμενη φωτογραφία..Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν ο έρωτας είχε χρώματα, θα ήταν αυτά του ήλιου όταν δύει, και χρωματίζει τον κόσμο...

"Στην άκρη του απείρου, στιγμούλα του ονείρου..!"

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός..

..κι ό,τι βλέπεις μπορεί νά'ναι αλλιώς!
Μη βιαστείς να με κρίνεις λοιπόν,
δε με ξέρεις σχεδόν!

Δεν κολλάει κάπου ο στίχος, απλά ακούω το τραγούδι αυτό και μου άρεσε η στιχομυθία του! Δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο, έναν άνθρωπο από τη "φάτσα" του, ή μία κατάσταση από τα εμφανή γεγονότα.Πρέπει να κοιτάμε λίγο από "πίσω", να αφήνουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό,για..παν ενδεχόμενο!

Αυτές τις μέρες ξυπνάω με όρεξη, πάω στη δουλειά με όρεξη (Οκ, και το πρωινό φραπεδάκι στο σέηκερ βοηθάει τα μάλα, i must admit), έχω κεφάκια,και διάθεση να κάνω πράγματα!Είναι ωραίο να έχεις καλό mood, χαμογελάς και το μεταδίδεις στους άλλους. Πάω το πρωί στη δουλειά, και παρατηρώ πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι.Υπάρχουν εκείνοι που με το "καλημέρα" βρίσκουν κάτι να γκρινιάξουν.Τη μία τους φταίει που χιονίζει, την άλλη που δε χιονίζει, την τρίτη που ο καφές δεν πέτυχε!Γ.κ.ρ.ί.ν.ι.α! απαπαπαπα!
Η δεύτερη κατηγορία είναι εκείνη που δεν κάνει κκααααν τον κόπο να σηκώσει την κεφάλα από το pc (ναι ναι,για πολλούς πληροφορικάριους μία τέτοια ακοινώνητη και σπαστική συμπεριφορά είναι ομολογουμένως ΠΟΛΥ συνηθισμένη) να σου χαρίσει μία "καλημέρα"! Άντε, να σου κάνει ένα Print_Screen το καλημέρα,στην καλύτερη περίπτωση!
Και υπάρχει και η τρίτη κατηγορία, η αγαπημέεεενη μου, με εκείνους που απαντούν στην καλημέρα σου με χαμόγελο, σε ρωτάνε τί κάνεις, αστειεύονται,λένε δυό σαχλαμαρίτσες, έτσι για να φτιάξουν κέφι!..Εκεί, καταρρίπτεται η θεωρία του "ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, κι ό,τι βλέπεις μπορεί νά'ναι αλλιώς!"..Για μένα, αυτοί οι άνθρωποι,οι χαμογελαστοί, έχουν κερδίσει τη ζωή, έχουν μάθει το νόημά της!ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ.Απο μέσα τους μπορεί αν κλαίνε, να σκάνε, να βράζουν στο αίμα τους.Πόσο γλυκό φαίνεται όμως ένα χαμόγελο, και πόσο μπορεί να βοηθήσει και την ίδια σου τη διάθεση!.,

Ε, μετά κι από αυτή τη φιλοσοφημένη προσέγγιση του θέματος, έχω να δηλώσω ότι αυτές τις μέρες είμαι χαρούμενη!Νιώθω σαν να περιμένω κάτι, και ενώ δεν ξέρω τί είναι αυτό, μου δίνει ενέργεια, χαρά, κέφι!Ε λοιπόν, αν το βρω, θα σας το πω!
Φιλιά σε όλους!!!

Back on track!

..Πέεεερασαν και οι γιορτές, και μαζί τους και οι κουτσουρεμένες, τέλος πάντων, αργίες, και μαζί τους και η όποια ξεκούραση, και νά'μαστε πάλι πίσω στο καθιερωμένο μας πρόγραμμα. Αν και δεν έκανα διακοπές τα Χριστούγεννα (νέα υπάλληλος είμαι, εμ μην ξεκινήσουμε από τώρα τις αργίες), μπορώ να πω ότι αυτά τα 3ημεράκια που προέκυψαν ήταν αρκετά χαλαρωτικά!
Τώρα, για το επόμενο σ/κ κανονίζουμε εξόρμηση στα βουνά, για μία πρώτη προσπάθεια..σκι!Τώρα, μη με ρωτήσετε πώς θα τα βγάλουμε πέρα, σήμερα πάντως που το συζητάγαμε με την κολλητάρα, τη βρήκαμε πολύ καλή την ιδέα!
Όσοι πιστοί, προσέλθετε!!!!

Καλή Χρονιά!...

Με υγεία, αγάπη, χαρά, ευτυχισμένες και αξέχαστες στιγμές, πραγματική ευτυχία και ζωή. Πάνω απ΄όλα, ζωή!Να ζούμε την κάθε μας μέρα, το κάθε λεπτό, να μην αφήνουμε το σήμερα να περνάει, σχεδιάζοντας το αύριο, το μετά, το μέλλον που ίσως ποτέ δε θά'ρθει!
Θα μου πεις, ποιός μπορεί να το κάνει αυτό?Πόσο διαφορετικά πράγματα θα κάναμε, αν ξέραμε πως αύριο θα "φεύγαμε"..Πόσο πιο αυθόρμητα θα ζούσαμε!Αλλά πάλι, ο αυθορμητισμός δεν εκφράζεται μόνο με την ακραία του μορφή.Αυθόρμητος μπορείς να είσαι καθημερινά, ακόμη και μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Αρκεί να μην ξεχνάς να ακολουθείς τους κτύπους της καρδιάς σου!...

Πω πω πω, με φιλοσοφικές τάσεις με βρήκε η νέα χρονιά, ή μήπως να πώ με μία μικρή δόση μελαγχολίας?Πάντα το παθαίνω αυτό στην αλλαγή της χρονιάς.Ξέρω,θα μου πείτε ότι μία ιδέα είναι και η αλλαγή της χρονιάς.Μία ιδέα εδώ, μία ιδέα εκεί, αυτές οι ιδέες όμως βάζουν την πινελιά τους στη ζωή μας. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, κάνω κάτι σαν flashback. Προσπαθώ να κάνω μία ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει, έναν απολογισμό.
Το 2005 ήταν λοιπόν μία..έτσι κι έτσι χρονιά!Τίποτα το έντονο, χωρίς κάτι που χαράζεται στο μυαλό κ την καρδιά, βαθιά μέσα στα χρόνια. Χαλαρά, χωρίς πολλά πολλά, μία ουδέτερη χρονιά..!Και το περίεργο είναι ότι το άκουσα από πολλούς αυτό. Κανείς ενθουσιασμένος, κανείς ευχαριστημένος. Ίσως βέβαια αυτό είναι καλύτερο, αφού σου δίνει περισσότερες ελπίδες ότι το νέο έτος θα είναι πιο δυνατό και μοναδικό!..

Είδωμεν λοιπόν, τί θα μας επιφυλάσσουν και αυτές οι 365 (μείον κάτι) μέρες! Εύχομαι από καρδιάς σε όλους ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με ευχές τα όνειρά σας να γίνουν φωτεινά αστέρια, που θα σας καθοδηγούν κάθε στιγμή!
Καλή χρονιά σε όλους μας!!!!!!!