...κι η μέρα πλησιάζει...

Καλημέραααααα!
Τι κάνετε φίλοι μου καλοί? Εγώ χάθηκα τώρα τελευταία - οι ετοιμασίες για το εξωτερικό, το τρέξιμο, ο ενθουσιασμός, το άγχος, δε μου άφησαν χρόνο να μπλογκάρω..Κι έτσι σήμερα, πρωί Σαββάτου, του τελευταίου Σαββάτου που με βρίσκει αραχτή στον καναπέ του Πικόσπιτου, βρήκα λίγο χρόνο να γράψω κι εγώ δυό λογάκια για όοολα όσα περνάνε μέσα από το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες..

Στις 20 του Μάρτη, θα ανοίξω και πάλι τα φτερά μου για να πετάξω σε μέρη διαφορετικά. Κι όσο η μέρα πλησιάζει (12 μερούλες έμειναν μόνο σας λέωωωω!), τόσο αναρωτιέμαι - ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΩ ΝΑ ΚΑΝΩΩΩΩ?
Αφήνω πίσω μου όσους και όσα αγαπώ, και ετοιμάζομαι για ένα νέο ξεκίνημα. Άραγε, αν δεν είχα τον Πίκο μου μαζί, θα το τολμούσα? Και τότε, πίσω, το 2003, πώς το τόλμησα? Πώς τόλμησα να τα αφήσω όλα πίσω, και να φύγω εντελώς μόνη μου για τα ξένα??..Εσωτερική δύναμη και θέληση, θα μου πείτε! Και τώρα? Πού πήγε η εσωτερική μου δύναμη και θέληση?..

Όοοχι, δεν είναι αυτό. Αυτή τη φορά, κάτι άλλο με τραβάει στα ξένα. Ένα όνειρο. Ένα όνειρο που σιγόβραζε μέσα στην καρδιά μου, κι όταν βρέθηκε ο Πίκος στο δρόμο μου, άρχισε να δυναμώνει.Αφού το ξέρω, είμαι ταξιδιάρα ψυχή. Το λέει και το μπλογκάκι μου, αν τό'χετε προσέξει..Δεν μπορώ να κάτσω στα αυγά μου, δεν είμαι εγώ για τα ήσυχα. Βαριέμαι μετά από λίγο, μου τη δίνει, τσαντίζομαι και θέλω να φύγω - Ως πότε όμως?..

Κάτι απορίες που έχω κι εγώ πρωί πρωί θα μου πείτε. Πάντως, το σίγουρο είναι πως όσο πλησιάζει η μέρα της αναχώρησης, τόσο μεγαλώνει ο φόβος, τόσο θά'θελα να "κάνω πίσω", να κάνω ένα undo και να μην πάω πουθενά..Να μείνω στο σπιτάκι μου, στο κρεβατάκι μου, με τη Φουλίτσα, το Φούλη και τη Μπουρμπουλίτα μου.Να μην αφήσω τη Βασούλα και την Ελενίτσα, που θα μου λείψουν τόοοσο πολύ!Αχ βρε κορίτσια, εκείνο το καφεδάκι την περασμένη Κυριακή...ΠΟΣΟ θα μου λείψετε..
Και η ΙΒΜ..Η' καλύτερα, οι άνθρωποι που είναι εκεί..οι φίλοι μου!Που κάθε πρωί μαζευόμασταν παρέα στην κουζινίτσα μας, και γελάγαμε με τις Μποκολοκουβέντες. Πόσο θα μου λείψει το γραφειάκι μου, με όλες του τις τρέλλες?!..Ο Λιάκουρας, με τις ξαφνικές του εκρήξεις νεύρων-χαχα, ΠΡΕΠΕΙ να το δείτε αυτό, όλα τα λεφτά! Ο Πετράκης, ο καλυτερότερος προϊστάμενος όοολων των εποχών, ο Σταμάτης με την αφασία του, ο Θωμάς με τον "Αποστόλη" του, ο Κώστας με τον "ΜΠΑΟΚ" του,η Φωτεινή με τις απέλπιδες προσπάθειές της να κάνει τον Πίκο άνθρωπο..Ο Γάλλος (γνωστός και ως Napoleon h' Sarkozi), o Corentin, με την επαγγελματικότητά του και το..γαλλικό του ταμπεραμέντο..Έχετε ακούσει γάλλο να λέει "γκαμώτο" ή "άη μαμήσου" με γαλλική προφορά!Αν όχι, χάνετεεε!
Πωωωω, θα μπορούσα να απαριθμήσω τουλάχιστον 50 άτομα που θα μου λείψουν ακόμα από τη δουλειά.Σας ευχαααααριστώ όλους βρε παιδιά, που μπήκατε στη ζωή μου (και ελπίζω να μείνετεεεε!) και την κάνατε πιο ευχάριστη, πιο ξεχωριστή..

[Ωχ...τελειώνει η μπαταρία στο Ασουσάκι μου (ΑSUS EEE λέμεεε και δη σε ΡΟΖ, το καινούργιο μου απόκτημα!), και δεν ξέρω τί θα προλάβω να γράψω..για να δούμε!]

Θα μου λείψετε βρε παιδιά! Το ξέρω ότι το παίζω πολύ κούλ και άνετη και "ανυπομονώ να φύγω", κατά βάθος όμως θά'θελα να παγώσω το χρόνο.Να μην αποχαιρετήσω κανέναν, να μη χάσω καμιά από τις όμορφες στιγμές της τωρινής μου καθημερινότητας. Άραγε, μπορώ να στείλω τη μισή Τζοπιτούλα στη Ζυρίχη, και να αφήσω την άλλη μισή εδώ?..

Ας μη βαρυγκομάω όμως, διότι θα μου πείτε ύστερα πως δεν ξέρω τί μου γίνεται. Ναι, θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι, θέλω να μάθω καλύτερα τον εαυτό μου, να ζήσω με τον Πίκο, να δοκιμάσουμε το όνειρό μας..Κι αν κάτι απ'όλα αυτά δεν πάει καλά, ξέρετε πού θα γυρίσω..

Διότι, the bottom line is, ότι μετά από 26 χρόνια ζωής εξακολουθώ να λέω πως..
"Θα φεύγω, μέχρι να βρω το λόγο για να μείνω"..Κι όπου με βγάλει!

Καλωσήρθατε στο νέο κεφάλαιο της Τζοπιτο-ζωούλας..!