Άλλος ένας κύκλος κλείνει...

Πρέπει να ήταν 8 ή 9 Νοέμβρη του 2007, Παρασκευή, και το κρύο ήταν τσουχτερό. Είχαμε τελειώσει από την Πέμπτη με την προγραμματισμένη συνέντευξη του Πικ, και τώρα έμενε να κάνω κι εγώ την προσπάθειά μου στην ελβετική αγορά εργασίας. Με ζεστό καλσόν μέσα από το καλό παντελόνι, χοντρό μπουφάν, ομπρέλα και σκουφάκι, τριγυρνούσα στη Ζυρίχη μαζί με τον Πικ μου, και χαζεύαμε την υποψήφια πόλη, που - αν όλα πήγαιναν καλά - θα γινόταν σύντομα το δεύτερό μας σπίτι (διότι το πρώτο εξακολουθεί να λούζεται από τον ελληνικό ήλιο ;) )..

Μετά από μία βόλτα στην κρύα πόλη, καθήσαμε στο Spaghetti Factory εκεί κοντά στο Bellevue, και φάγαμε μία απολαυστική μακαρονάδα :) Μία μακαρονάδα μου φτιάχνει πάντα τη διάθεση, και το συγκεκριμένο μεσημέρι χρειαζόμουνα "τη δόση μου", μιας και με περίμενε μία αναπάντεχη συνέντευξη, στα γερμανικά (!!), και το άγχος μου ήταν φυσικά ανάλογο..

Πήραμε το τραμ, και λίγα λεπτά πριν τις 5μμ φτάσαμε έξω από την πόρτα της εταιρείας, που έμελλε να με φιλοξενήσει στην οικογένειά της για τα επόμενα 2.5 χρόνια. Θυμάμαι να αφήνω τον Πικ να περιμένει στην είσοδο, εκεί στα πέτρινα παγκάκια, και να εξαφανίζομαι στο ασανσέρ. 2 ωρίτσες αργότερα, μετά από 2 συνεντεύξεις και συζητήσεις με τους ιδιοκτήτες, πέρασα την ίδια πορτούλα, και έπιασα το κινητό μου στο χέρι μου.. "Που είσαι? Όλα καλά πήγανε!" είπα στον Πικ, και πήρα ενθουσιασμένη το πρώτο τραμ για να τον συναντήσω, στα αγαπημένα μας (αργότερα) Starbucks..

Την περασμένη Παρασκευή, 27 Αυγούστου, ο κύκλος έκλεισε..Τυπικά κλείνει για την ακρίβεια αύριο, ο "αποχαιρετισμός" όμως έγινε με ανάμεικτα συναισθήματα το πρωινό της 27/8/2010..
Μέσα στη βροχή, με ομπρέλα, αδιάβροχο μπουφανάκι, φορτωμένη με τα πράγματα που έπρεπε να επιστρέψω (λαπτοπ, κάρτα εισόδου κλπ) και ένα μεγάλο μοσχομυριστό κέηκ βανίλιας-πορτοκαλιού που είχα φτιάξει το προηγούμενο βράδυ,πέρασα για τελευταία - ίσως - φορά την είσοδο της εταιρείας μου.
Λίγη ώρα αργότερα, κατεβαίνοντας τις σκάλες και αντικρύζοντας εκείνο το πέτρινο παγκάκι δίπλα στην πόρτα, έπιασα το κινητό στο χέρι και ξανακάλεσα τον Πικ "πάει κι αυτό.." του είπα, και κοίταξα μελαγχολικά πίσω μου την γυάλινη αυτόματη πόρτα να κλείνει..

Πώς πέρασε έτσι ο καιρος βρε παιδιά?
Από 1η Σεπτέμβρη αλλάζω εργοδότη, και ετοιμάζομαι για νέα μονοπάτια. Κοιτάζω πάντα μπροστά, μαθαίνω από το παρελθόν, και προσπαθώ για το καλύτερο στο μέλλον..

Καλή αρχή! :)
"Κι αν φεύγω είναι για να βρω, το λόγο για να μείνω"
ΤΑ