Σαν να μην πέρασε μια μέρα..

Κάθε φορά που γυρνάω στο πατρικό μου, αισθάνομαι και πάλι παιδί. Μόλις τα μικρά έχουν πια κοιμηθεί, κι εγώ αράζω στο δωμάτιό μου, οι αναμνήσεις ξεχύνονται από κλειστά συρτάρια του μυαλού, και με γυρνάνε πίσω. Στα χρόνια που ήμουν εγώ το παιδί, που ξενυχτούσα με ένα τραγούδι, ένα Αχ, μια σκέψη, έναν καημό, και πάντα , ΠΑΝΤΑ, μια ερωτευμένη καρδιά.

Κλείνω τα μάτια, και τα τραγούδια ακούγονται ακόμη..οι αναμνήσεις μοιάζουν ακόμη νωπές, φρέσκες, κι ας έχουν περάσει 10, 15 ακόμη και 20 χρόνια. Τι είναι αυτό που κάνει εκείνες τις παιδικές, αθώες στιγμές, να μένουν χαραγμένες στην καρδιά? Τι κάνει τις νεανικές αγάπες τόσο ανεξίτηλες? Ήταν όντως τόσο δυνατές, τόσο ξεχωριστές? Ήταν τόσο μοναδικές, ή μέσα από τα χρόνια τις έχουμε βάλει σε ένα μεγάλο, καλα προστατευμένο ροζ συννεφάκι, και τις προστατεύουμε, να μην τις σπάσει η πραγματικότητα?

Κάθε φορά που γυρνάω σε εκείνες τις αναμνήσεις, μου λείπει. Μου λείπει το κοριτσάκι που ήμουν τότε, τα όνειρα που έκανα, όλα αυτά που πίστευα ότι θα ζούσα, θα ένιωθα. Μου λείπει το παραμύθι, εκείνο το χαζό χαζό παραμύθι που δε στηρίζεται πουθενά, κι όμως μοιάζει πέρα για πέρα αληθινό..