Παίζω και μαθαίνω..

Από μικρό παιδί, μου άρεσε πολύ να ασχολούμαι με οτιδήποτε είχε να κάνει με καλλιτεχνία. Με μπογιές, ζωγραφιές, χειροτεχνίες, μουσική, φωτογραφία, κι ότι άλλο καλλιτεχνικό περνά απ'το μυαλό σου. Ήμουν καλλιτεχνική φύση, έλεγαν κάποιοι, "είναι ψαράκι, γι'αυτό!", το αιτιολογούσαν κάποιοι άλλοι.

Η ουσία είναι ότι μεγαλώνοντας, αυτή η αγάπη για τη δημιουργία μεγάλωσε κι άλλο. Και όλο έψαχνα να βρω λίγο χρόνο να φτιάξω το κατιτίς μου, κι όλο έπεφτα πάνω σε υποχρεώσεις, δουλειές, αγγαρείες και άλλα ανούσια πράγματα.

Τώρα λοιπόν που βρεθήκαμε στα εξωτερικά, και ο χρόνος μας (ενίοτε) είναι πιο γενναιόδωρος μαζί μας, είπα κι εγώ να ξαναθυμηθώ τις παλιές μου αγάπες. Έχω βάλει στο μάτι εδώ και 2 βδομάδες περίπου ένα πιανάκι, digital piano για την ακρίβεια, της Yamaha.Το μοντελάκι του? Ρ140 αν το ξέρεις. Ο ήχος που βγάζει καταπληκτικός. Και σκέφτηκα λοιπόν κι εγώ να γεμίσω λίγο με μουσική το σπίτι μαααας.
Μιλώντας λοιπόν για μουσική, και μιας και φέραμε πρόσφατα από το Ελλάδι την ηλεκτρική μου κιθάρα, ο Πίκος μου άρχισε να χαζοχαίρεται από κοντά μου. "Θα μάθω κιθάρα!" μου είπε, και τό'κανε. Πήγαμε και οι δυο μαζί στο Musik Hug, το κατάστημα ντε εδώ στη Ζυρίχη όπου είδα και το πιανάκι μου, δώσαμε την κιθαρούλα για σέρβις, αγοράσαμε και ένα βιβλίο τύπου "τα πρώτα μου βήματα στην κιθάρα", και..αρχίσανε να βαράνε τα όργανα...

Χτες το βραδάκι, γυρνώντας και οι 2 μας κουρασμένοι από τις δουλειές μας, περάσαμε από το Musik Hug για να παραλάβουμε την κιθαρούλα και να αγοράσουμε και έναν μικρό ενισχυτή. Γυρίσαμε σπίτι, και ξαναγίναμε παιδιά. Γρατζουνήσαμε την κιθάρα, παίξαμε με τις παραμορφώσεις του ήχου, κι εν συνεχεία σοβαρευτήκαμε. Ο Πίκος, με το βιβλίο του από δίπλα, έμαθε τις πρώτες του νότες στην κιθάρα.
Εγώ, επειδή πιανάκι ακόμα δεν αγόρασα, το έριξα στη...ζωγραφική!

Πάντα αναρωτιόμουν πώς είναι το να ζωγραφίζει κανείς με λαδομπογιές!! Αγόρασα λοιπόν κι εγώ ένα μάτσο λαδομπογιές σε όλα τα όμορφα χρωματάκια, κι άρχισα να αυτοσχεδιάζω..

Κατά τις 23.30, ολοκλήρωσα το πρώτο μου "λαδοπινακάκι". Ένιωθα ξεκούραστη λες και η ώρα ήταν μόλις μεσημεράκι. Ανανεωμένη, είχα ξεχάσει την ηλίθια φάτσα ενός αντιπαθέστατου συναδέλφου μου εδώ στην τράπεζα, που με πρήζει με κάτι reports. Είχα ξεχάσει πως είναι μόλις Δευτέρα, πως την επομένη θα έπρεπε να ξυπνήσω από το άγριο χάραμα πάλι και να οδηγήσω μέχρι εδώ. Τί σου είναι όμως η δημιουργία..

Επόμενη ζωγραφική στάση, Σαντορίνη!
Εεεε, ξέρω, κάτι σου είπα τώρα... :) :) :)