There's a road, long and winding!

Με αφορμή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό μία πολύ πολύ καλή μου φίλη, μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγούδι που μου έκανε παρέα πολλά χρόνια όταν ήμουν πιο μικρή. Ένα τραγούδι από τον αγαπημένο μου Bryan Adams, που με την υπέροχη βραχνή φωνή του περιγράφει ακριβώς εκείνα τα συναισθήματα που έχουμε νιώσει όλοι μας κάποια στιγμή, εγκλωβισμένοι σε ένα πρόβλημα.

Μην το βάζεις κάτω φιλενάδα!..

What cha wanna be - when you grow up
What cha gonna do - when your time is up
What cha gonna say - when things go wrong
What cha wanna do - when you're on your own

There's a road - long and winding
The lights are blindin' - but it gets there
Don't give up - don't look back
There's a silver linin' - it's out there somewhere

Everybody wants an answer - everybody needs a friend
We all need a shinin' star on which we can depend
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before - (to find what you're
looking for)

There'll be times - in your life
Ya when you' be dancin' n' shit - but you ain't gettin' it
But don't get disillusioned - no, don't expect too much
Cuz if what you have is all you can get - just keep on
tryin' - it just ain't happened yet

Everybody wants to be winner - everybody has a dream
We all need a shinin' star when things ain't what they seem
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before - (gotta get where you're
headed for)

Everybody wants some kindness - everybody needs a break
We all need a shinin' star when things get hard to take
So tonight we're gonna wish upon a star
We never wished upon before!..

Θα τα πούμε στο δρόμο!

Δεν ξέρω τί τίτλο να βάλω σε αυτό το ποστάκι..μάλλον θα τον βρω στην πορεία!
Ένα ποστάκι για εκείνα που ακούω τώρα τελευταία στο ραδιόφωνο, για εκείνα που με στεναχωρούν, για εκείνα που με απελπίζουν και με κάνουν να αναρωτιέμαι.."Μα γιατί?"

Δε θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τις πολιτικές εξελίξεις στον τόπο μας. Τα συζητάμε όλα αυτά καθημερινά με τα παιδιά στη δουλειά, και απελπιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Καθένας έχει την άποψη του, τη δική του οπτική γωνία - Είναι όμως πραγματικά αξιόλογο το γεγονός ότι όσο διαφορετικές απόψεις κι αν εχουμε, από όποια σκοπιά κι αν το κοιτάμε, όλοι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα : Η Ελλάδα του 2007 σκοτώνει τα όνειρά μας.

Ακούω συχνά τη γιαγιά μου να μου λέει "Παιδάκι μου, πώς έγινε έτσι σήμερα ο κόσμος? Πώς άλλαξαν οι άνθρωποι?"..και αναρωτιέμαι! Πώς και γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο? Στο σημείο να ζούμε σε μία πόλη που οι ρίποι και οι εκπομπές καυσαερίων δηλητηριάζουν κάθε μέρα το μέλλον μας? Που το πράσινο καταστρέφεται για να γίνει τσιμέντο? Που όλοι οι κεντρικοί οδικοί άξονες οδεύουν ολοταχώς προς την πλήρη ακινησία?
Γιατί αφήσαμε μία τόσο όμορφη χώρα, να πάρει την κάτω βόλτα? Και μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε?

Μου φαίνεται πως περνάω ξαφνικά τώρα, στην ηλικία των 25, την επαναστατική μου φάση. Εκείνη τη φάση που με κάνει να απελπίζομαι, διότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον! Για το μέλλον του τόπου, και των ανθρώπων του!

Δε θέλω να γκρινιάζω, ούτε να κινδυνολογώ. Όμως δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι, ΤΙ μπορει να αλλάξει! Ποιός μπορεί να πατήσει το μαγικό κουμπάκι, εκείνο που θα μας αλλάξει σαν ανθρώπους, και θα μας πάει -μαζί με την πανέμορφη χώρα μας- ένα βήμα μπροστά!

Συζητούσαμε χτες βράδυ με τον Κούκη για όλα αυτά. Και στο καπάκι, είδαμε και μία ταινία που μας έκανε να νοσταλγήσουμε , έναν κόσμο που ποτέ δε θα δούμε!Έναν κόσμο με ποιότητα, με σεβασμό και..καθαρό αέρα! Θα μου πει κανείς, "καθαρό αέρα θέλεις? άντε τράβα στην επαρχία!"..Και θα προσθέσω κι εγώ, "ή στο εξωτερικό"! Όχι διότι θέλω να το παίξω τρέντι και Ευρωπαία, ούτε διότι μου αρέσει η ιδέα να αφήσω πίσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τον τόπο μου.Αλλά επειδή αυτός ο τόπος, έχει αρχίσει να μη μου αφήνει περιθώριο για επιλογές!

Κι ακόμα ψάχνω, πιό δρόμο να τραβήξω!


Υ.Γ. Κι επειδή, εδώ θα είμαστε να τα λέμε, όποιο δρόμο κι αν τραβήξω, βρήκα και τίτλο για το ποστάκι μου!:)

Άβυσσος η ψυχή...

Έρχονται κάποιες στιγμές που σταματάς για λίγο, και κοιτάς πίσω τις επιλογές που έχεις κάνει!Και αναρωτιέσαι - Άξιζαν τον κόπο? Μου βγήκαν σε καλό, ή θα κοπανάω μια μέρα σύντομα το κεφάλι μου στον τοίχο?

Επιλογές στην επαγγελματική ζωή, στην προσωπική, επιλογές που (θα θέλαμε) να μας φέρουν πιο κοντά στα όνειρά μας!
Πότε όμως είναι εκείνη η στιγμή που η επιλογή γίνεται συνήθεια, το όνειρο αλλοτριώνεται, και ο άνθρωπος αλλάζει?
Και τί κάνεις, όταν αισθάνεσαι ότι η στιγμή αυτή είναι κοντά?

Ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς γύρω μου τελευταία, ερωτήματα που χρίζουν απάντησης!
Any Suggestions?!?
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου..!

Όταν το αύριο, μοιάζει πολύ μακριά..

Χτες το πρωί, γύρω στις 8 και κάτι πρέπει να ήταν, είμασταν με τον Πίκο μου στο αυτοκίνητο, και οδηγούσαμε για τα ανοιχτά γηπεδάκια μπάσκετ του Αγίου Κοσμά, όπου ο Πίκος είχε αγώνα μπάσκετ. Πολύς αέρας, δεν το συζητώ, τόσο που η Αθήνα έμοιαζε πιο φωτεινή, πιο καθαρή, πιο ανθρώπινη.

Ακούγαμε ψιλονυσταγμένοι ραδιόφωνο, και μασουλούσαμε λίγη σοκολάτα (πρωτεϊνοσοκολάτα για τον Πίκο, αυθεντική Snickers για μένα!). Ο σταθμός? Άλφα, 989! Πρωινή εκπομπή έκανε κάποιος εξίσου αγουροξυπνημένος παραγωγός, που μετέδιδε μικρά ανεκδοτάκια ακροατών, για να μας φτιάξει το πρωινό κέφι.

Μέσα στα ανεκδοτάκια, αρχίζει σε κάποια στιγμή να διαβάζει μία αποχαιρετιστήρια επιστολή, που μας τράβηξε την προσοχή. Ο λόγος, για την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez. Για όσους δεν τον ξέρετε, ο Marquez - γνωστός και ως Gabo - είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του αιώνα, γεννημένος στην Κολομβία, νικητής του Νobel βραβείου λογοτεχνίας το 1992 και πρωτοπόρος του λατινοαμερικάνικου "Boom".

Η συλλογή των βιβλίων του μεγάλη, το κύρος του, παγκόσμιο!

Ε και? - θα μου πείτε..

Ο Gabo έχει πλέον αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή, για λόγους υγείας - Καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του.

Διαβάστε την προσεκτικά, και κρατήστε τη κάπου στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς σας..

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι αυτό που αξίζουν, αλλά γι αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ'αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ΄ έβλεπα να βγαίνεις απ΄ την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου ΄δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ΄ έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι΄ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν΄ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.

Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Ό,τι κατεβαίνει στο μυαλό μου...

Απόγευμα Παρασκευής - Μία ακόμη βδομάδα φτάνει στο τέλος της, και έχω μείνει κι εγώ να αναρωτιέμαι πόοοτε πέρασε, και δεν την πήρα χαμπάρι.
Χτες είχαμε και το event της νέας μας εταιρείας - Ωραία ήταν, αν και το παρακάνανε λίγο με το brainstorming! Χαλαρώστε βρε παιδιά, υπάρχει ζωή και εκτός της εταιρείας - ναι ναι, κι όμως!

Ακούω τους στίχους του "Better than me" των Hinder (μπορείτε να δείτε το video εδώ ) και μελαγχολώ. Το έχω πει ξανά και ξανά στο παρελθόν, μία μελωδία σου ξυπνάει εκεί που δεν το περιμένεις συναισθήματα, άλλοτε χαράς, άλλοτε λύπης, άλλοτε αναμενόμενα και άλλοτε απρόσμενα. Πόσο μ'αρέσει όμως όταν ένα τραγούδι σου μιλάει στην καρδιά. Όταν νιώθεις ότι ένα τραγούδι, το οποιοδήποτε, μπορεί να εκφράσει με τον πιο μελωδικό και απλό τρόπο το κάθε σου συναίσθημα..
Ε λοιπόν, αυτό το τραγούδι με μελαγχολεί κάθε φορά που το ακούω - και κυρίως όταν βρίσκομαι στο αυτοκίνητο, και αρχίζουν οι πρώτες νότες του (συνήθως στον Red 96.3)..

Μου λείπει η εποχή που έγραφα μουσική. Η εποχή που έγραφα σε χαρτοπετσέτες, σε εισιτήρια λεωφορείου και σε οποιοδήποτε διαθέσιμο κομμάτι χαρτιού στιχάκια - Λέξεις που μπλέκονταν σε μικρές προτάσεις, έδεναν μεταξύ τους, και μαζί με τη μουσική από το πιάνο μου, έφτιαχναν τη δική μου version της ιστορίας..Λέξεις που έψαχναν να βρουν την ομοιοκαταληξία τους, προσπαθώντας πάντα να εκφράσουν με τον πιο δυνατό τρόπο συναισθήματα..

Πότε σταμάτησα να γράφω μουσική, και γιατί?..Και γιατί δεν παίρνω την απόφαση να γυρίσω πίσω σε εκείνη τη συνήθεια, που τόσο αγαπούσα? Ο χρόνος - Ο χρόνος που δε φτάνει ποτέ και για τίποτα. Θέλω να καθίσω ένα απόγευμα σπίτι, μόνη μου, χωρίς ακροατές (πολλά θέλω?), και να χαθώ στον κόσμο της μουσικής μου! Μόνη μου, εγώ και οι νότες!..

Anyway, νομίζω πως έχω τη λύση στη πρόβλημά μου - Θα πάω, φεύγοντας από τη δουλειά, να πάρω μία σοκολατίτσα (Lacta κατά προτίμηση!) από το περιπτέρι,και θα την τσακίσω μέχρι να φτάσω σπίτι. Άντε, να ισιώσουμεεεεεε!

Μωρέ, λέτε να φταίει ο καιρός? Η' μήπως είναι ανάδρομος κανένας Ερμής?

Την καλησπέρα μου, και καλό Σ/Κ to everyone..

Τα συγχαρητήριά μου...

...Σε εκείνον τον φραγκάτο τύπο που κοκάλωσε το πεντακάθαρο μαύρο του αμαξάκι (τύπου Σμαρτ) στη μέση της Κηφισιάς, πάτησε τα αλάρμ του, και περίμενε..Του κορνάραμε εμείς από πίσω που είχε κάνει μία ουρά "ΝΑ" (με το συμπάθειο), μας κόρναρε κι αυτός πίσω..
Αυτή η δουλειά για 2 περίπου λεπτά - Οι αστυνομικοί στην άλλη άκρη του δρόμου, παρακολουθούν το σκηνικό ανενόχλητοι. Ξαφνικά, ο Σωτήρας μας..Μία κοπέλα, από το περίπτερο της Ν.Δ., τρέχει με τη γαλανόλευκη στο χέρι, τη δίνει στον τύπο με το τύπου-Σμαρτ αμαξάκι που έχει μποτιλιαρίσει το κέντρο της Κηφισιάς, κι αυτός βάζει πρώτη,και ανεμίζοντας την ελληνική σημαία, κορνάρει και πανηγυρίζει τη..μεγάλη νίκη!
Και σας ρωτώ..Από ΠΟΥ κι ως ΠΟΥ έγινε η ελληνική σημαία, το εθνικό μας σύμβολο, έμβλημα της Ν.Δ?!?Πάρε τη σημαιούλα με τη φάτσα του μπούλη και πανηγύρισε όσο θέλεις φίλε. Αλλά την ελληνική σημαία άφησέ τη για καμία περίπτωση εθνικής χαράς - όχι εθνικού ξεπεσμού.
Και συνεχίζω..

Τα συγχαρητήριά μου, στο 70 περίπου τοις εκατό του ελληνικού πληθυσμού, που προσήλθε στις κάλπες χτες (ντυμένοι ωσάν λατέρνες λές και πάνε στα μπουζούκια!), για να καθορίσει το εκλογικό αποτέλεσμα που μας αξίζει!Και εις ανώτερα..

Τα συγχαρητήριά μου..Σε όσους "πήραν το μήνυμα" των εκλογών, και τώρα αισθάνονται σοφότεροι. Για πείτε μου, τώρα που λάβατε κι αυτό το μήνυμα αποδοκιμασίας του κόσμου (προς όλους, και στα 5 κόμματα της βουλής),σκοπεύετε ποτέ να βελτιώσετε την ποιότητα αυτού του τόπου? Να αναδείξετε την αξία μας στο εξωτερικό? Η' θα κάψετε κι ό,τι απέμεινε?

Και τώρα, ας σοβαρευτούμε! Η μεγαλύτερη χαρά της χτεσινής μέρας, η θριαμβευτική νίκη της Ρωσίας, επί της μέτριας (αλαζονικής & επιτρέψτε μου την έκφραση - ξεφτιλισμένης) Ισπανίας. Διότι γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος. Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στα χρυσά παιδιά του Ευρωμπάσκετ, που δεν μας απογοητεύουν ποτέ, και που περιμένουμε να μας δείξουν ακόμη καλύτερα στο μελλον!

Και τέλος, μία εικόνα που μιλάει μόνη της, για τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού εν έτη 2007..

Και του χρόνου!..

Μεγάλη Καρδιά...

Η καρδιά των πρωταθλητών χτύπησε κι απόψε!

Μοναδική ομάδα, πραγματικά μοναδική. Έχεις αναφερθεί εκτενώς στη δύναμη και την καρδιά των πρωταθλητών μας, εγώ θέλω απλά να προσθέσω πως οι στιγμές που ζούμε είναι μοναδικές κάθε φορά που η ομάδα αυτή εμφανίζεται στην τηλεόρασή μας. Τους παρακαλουθώ ασταμάτητα εδώ και 2 χρόνια - Από τότε, που θύμησαν σε όλη την Ευρώπη πως η Ελλάδα παίζει κορυφαίο μπάσκετ, μέχρι χτες. Μου έχει κάνει συντροφιά μέσα από την τηλεόραση στην παραλία της Αγ.Μαρίνας στην Κρήτη, στο σπίτι μου, σε άλλα σπίτια, με φίλους, με εσένα, όταν ήμουν με 39 πυρετό στα Κύθηρα, όταν είχα βάψει τη φάτσα μου στα χρώματα της Ελλάδας το 2005, σε καφετέριες, στο δρόμο για τους πανηγυρισμούς στην Ομόνοια, και χτες, σε πάρτυ.
Κάθε φορά, μας γεμίζει με μία απίστευτη ελπίδα. Μία ελπίδα, που τη χρειαζόμαστε εμείς οι Έλληνες. Μία ελπίδα, που δε σβήνει πριν "τραγουδήσει η χοντρή", όπως είπε και ο Θοδωρής μας!

Σας ευχαριστούμε παιδιά, που μας κάνετε περήφανους. Περήφανους που ένας Δράκος και 12 μεγάλες καρδιές, μας θυμίζουν εκείνα που η σημερινή Ελλάδα προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε - ό,τι έχουμε καρδιά, κότσια, πίστη κι ελπίδα!

Και εις ανώτερα!...

Χωρίς Σχόλια..

Το παρακάτω βίντεο, μιλάει από μόνο του...



Θα ήθελα να προσθέσω όμως, πως αντίθετα με ό,τι λέει το υπέροχο αυτό τραγούδι, ΔΕΝ θα πρέπει να ξυπνήσουμε μόλις ο Σεπτέμβρης τελειώσει.
Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, είτε πρόκειται για το περιβάλλον, για τη διακυβέρνηση αυτής της χώρας, για το αυτονόητο, για το μέλλον μας!

Χάζεψα λίγο το debate χτες - Και τον τηλεμαραθώνιο προχτες.
Από όσα ειπώθηκαν, εκείνο που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου ήταν το βλέμμα των παιδιών, που τραγουδούσαν στο άνοιγμα του τηλεμαραθώνιου το "Δι'ευχών".
Ένα βλέμμα που φώναζε.."Γιατί καταστρέφετε το μέλλον μου?"

Ποιός θα βρεθεί να τους απαντήσει?

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις..

Tις τελευταίες μέρες, λόγω περιορισμένου φόρτου εργασίας, ο νούς μου τρέχει σε χίλιες δυο σκεψούλες.
Παραθέτω μερικές, έτσι για να περνά η ώρα - απάντηση δυστυχώς δε μπορώ να βρω έτσι εύκολα, οπότε οι σκέψεις μεγαλώνουν μέσα στο μυαλό μου, μέχρι να με οδηγήσουν στη σωστή απόφαση..

Σκεψούλα #1 (περί φυγής ο λόγος):
Να φύγω τελικά από την Ελλάδα, και να πάω να δουλέψω για μερικά χρόνια στο εξωτερικό?
Και αν ναι, πού να πάω? Μεγάλη απόφαση..που θα πρέπει να πάρουμε μαζί!
Με εσένα που πήρες τη σκεψούλα μου, και την έχεις φέρει πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της..
Θα μου λείψει όμως η πατρίδα μου,αν φύγω.
Θα πρέπει για 2η φορά να αποχωριστώ την οικογένειά μου, την μπουρμπουλίτσα μου, τους φίλους μου, το σπιτάκι μου..
Όλα αυτά που γεμίζουν τη ζωή μου αυτή τη στιγμή.
Κι αν δε φύγω, θα μείνω με το όνειρο - Πώς θα ήταν τελικά αν είχα φύγει?..
Μήπως μπορείς εσύ να με βοηθήσεις???

Σκεψούλα #2 (περί αδιεξόδου ο λόγος):
Ποιόν να πρωτομαυρίσω σε αυτές τις εκλογές? Γιατί υποτιμούν τόσο πολύ ΟΛΟΙ τη νοημοσύνη μου?
Και γιατί θέλουν να με πείσουν ότι ΘΑ αλλάξουν τον κόσμο? Η' μήπως παραλείπουν απλά να συμπληρώσουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο προς το χειρότερο?Διότι αυτό ναι, το βλέπω..

Σκεψούλα #3 (σχετική με τη #2):
Γιατί ποτέ δε θα μάθουμε τη μεγάλη αλήθεια πίσω από όλα αυτά?Γιατί θα ακούμε σενάρια, χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε ποιό είναι το αληθινό? Άκουσα για τη καταστροφική φωτιά πως ευθύνονται διάφοροι - Οι άγνωστοι κακοί που θέλουν να εκδικηθούν τη χώρα μας και να την καταστρέψουν (you know, oι..ασύμμετροι!), οι ξένοι, οι ντόπιοι, οι τρελλοί, οι αφελείς..Και κάπου διάβασα και το σενάριο της Ιονίας Οδού.Ρίξτε μια ματιά εδώ
Και ρωτάω - Ποιός θα δώσει επιτέλους σε μένα, και σε όοοολο τον κόσμο, μια ειλικρινή απάντηση?Πόση διαφθορά, πόση βρωμιά και πόση διαπλοκή να αντέξει πλέον ο οργανισμός μας?

Σκεψούλα #4 (άσχετη με τις παραπάνω):
Ακούω, μεταξύ όλων των άλλων, αυτή τη στιγμή το τραγούδι του James Blunt "Wisemen"..
Και μέσα σε όλα τα άλλα, μου βάζει μερικές ακόμη απορίες..
"Gotta ask yourself the question, WHERE ARE YOU NOW?"
Έλα μου ντε?

Σκεψούλα #5 :
...........................................................................
(αυτήν την κρατάω για μια άλλη φορά - δεν είναι της παρούσης)

Πολύ σκεπτικό το πρωινό σήμερα!
Και μιας και το τραγουδάκι που έχει παίξει ίσα με τις 5 φορές στο "repeat" από την ώρα που άρχισα να γράφω αυτό το ποστάκι φτάνει στο 5ο τέλος του, θα κλείσω πετώντας κι εγώ σε σένα το μπαλάκι, μπας και ξέρεις εσύ την απάντηση στην ερώτηση..Where are we now?

Πονάει το δοντάκι...

Πριν από 3 μέρες, έβγαλε το Πικάκι μου 2 φρονιμήτες. Ο ένας, όπως περιέγραψε με γραφικότητα ο γιατρός, ήταν "σαν να γκρέμιζε μάντρα"- τέτοια δυσκολία εξαγωγής.
Και κάθεται ο Πίκος μου υπομονετικά, και περιμένει να ξεπρηστεί το μαγουλάκι του.
Και τα ματάκια του είναι μαζεμένα και μου λένε ότι πονάει, κι ας μην το λέει..

Παίρνει μόνο αγκαλιά το παγωτό του, και κάθεται ήσυχος και βλέπει τις ταινιούλες του! Σαν τα μικρά παιδάκια κι αυτός!
Περαστικά ματάκια μου - λίγη υπομονή ακόμη, και θα περάσει κι αυτό!
Θα ξεπρηστεί και το υπερφουσκωμένο μαγουλάκι σου, και θα σε πάω μετά για μπριζόλες στο "Ξύλινο"!
Αυτό είναι δέσμευση!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Περί Ευθύνης ο λόγος...

Ε λοιπόν, όσο μεγαλώνω, τόσο συνειδητοποιώ πόσο κακός λαός είμαστε - Και δεν φαντάζεστε πόσο με πληγώνει αυτό!
Είμαστε άνθρωποι του τέννις - Πετάμε πάντα το μπαλάκι της ευθύνης στον επόμενο, ποτέ δε φταίμε εμείς, και για τίποτα.

Κι αυτό ξεκινάει από εμένα, εσένα, για να φτάσει τελικά στους περιβόητους 300! Εκεί πλέον, η ευθύνη είναι άγνωστη λέξη."Δε φέρουμε ευθύνη που κάηκε η Ελλάδα - Πρόκειται πέρι ασύμμετρης απειλής!"...
Τς τς τς...Δε θα μείνω στον αστείο, αυτό, χαρακτηρισμό που χρησιμοποιήθηκε. Θα σχολιάσω το γεγονός ότι επί 1 ολόκληρη βδομάδα, παρακολουθώντας ειδήσεις, δεν είδα έναν, ΕΝΑΝ άνθρωπο να πει "φταίξαμε"!
Δε θα του παίρναμε το κεφάλι - Άνθρωποι είμαστε, και λάθη κάνουμε!
Αν όμως δεν τα αναγνωρίζουμε, πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε? Πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτερη?

Η λαϊκή ρίση λέει "Το πάθημα μου έγινε μάθημα!" - και το πάθημα εμπεριέχει ευθύνη!
Χωρίς ευθύνη, το πάθημα είναι απλούστατα κάποιου άλλου, και το μάθημα όνειρο απατηλό..

Όταν το Σάββατο το πρωί ο ουρανός πάνω από το σπίτι μου είχε γίνει ήδη καφεκόκκινος από τα άπειρα δέντρα που καίγονταν σε όλη την Ελλάδα, βγήκα έξω, πήρα μία σακούλα, και άρχισα να μαζεύω ό,τι σκουπίδι υπήρχε στο δρόμο, και στο διπλανό (παρατημένο) οικόπεδο.
Το δικό μας το σπίτι, το έχουμε καθαρό - αυτό λέγεται πρόληψη!
Ο διπλανός, τον οποίο κανένας νόμος δεν υποχρεώνει να καθαρίσει τα χόρτα του αποφεύγοντας να λαμπαδιάσει κι εκείνος και όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω, απλά αδιαφορεί!
Κι έτσι βρισκόμαστε εμείς, να καλούμε ξανά και ξανά σε βοήθεια το δήμο, μπας και κάποιος ευαισθητοποιηθεί και καθαρίσει επιτέλους κανένα οικόπεδο από τα χόρτα.

Αλλά και πάλι - Βρίσκεται μία δικαιολογία ("Δεν μπορούμε, θα μας κάνει μήνυση ο ιδιοκτήτης", "Δεν τον βρίσκουμε στο τηλέφωνο"), και τα χόρτα μένουν εκεί, και η φωτιά παραμονεύει κάτω από κάθε κομμάτι σπασμένου γυαλιού μέσα στα χόρτα, σε κάθε μισοσβησμένη γόπα τσιγάρου!

Enough is Enough!

Αν αύριο το οικόπεδο του διπλανού πάρει φωτιά,και η φωτιά έρθει στο σπίτι μου (Χτύπα ξύλο) εγώ σε ΠΟΙΟΝ θα αναζητήσω ευθύνη? Στο Δήμο που ήθελε να κάνει κάτι, αλλά δεν μπορούσε? Στον γείτονα που αδιαφόρησε να καθαρίσει το οικόπεδό του, αγνοώντας τί κίνδυνο αποτελούσε και για τους άλλους? Η' από το Κράτος, που δεν προνόησε να βγάλει ένα νόμο, για να τον αναγκάσει να κάνει το αυτονόητο?

Και η ευθύνη θα γίνει πάλι ένα μπαλάκι, που θα πετάει από κεφάλι σε κεφάλι...
And so the story goes!...

Ντροπη...Οργή...και Πόνος!

Πριν μία βδομάδα, πριν 1 μόλις βδομάδα..
Ηταν 12 περίπου η ώρα το μεσημέρι, όταν ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής μαζί με τον Πίκο μου από την Καρδαμύλη στην Αθήνα. Ο δρόμος που ακολουθήσαμε? Ταϋγετος - Καλαμάτα - Μεσσηνία - Καρίταινα - Ανδρίτσαινα - Μεγαλόπολη και από κει, Αθήνα..
Σε κάθε χιλιόμετρο, θαύμαζα το δάσος, τα χωριά, τις ομορφιές αυτού του ευλογημένου τόπου, και έεεεεφτυνα! "Φτου φτου, να μην πάθουν τίποτα και αυτά τα δάση μας, μην πάθουν κάτι!.."
Και το ένιωθα βαθιά στην καρδιά μου..

Παρασκευή πρωί, ακούω ραδιόφωνο στο δρόμο για τη δουλειά "Καίγεται η Αρεόπολη"..μετά από λίγο "Καίγεται ο Ταΰγετος και ο Πάρνωνας"..Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Ένα μαχαίρι που μέχρι σήμερα δεν σταματά να κατασπαράζει κάθε ίχνος ελπίδας από τις καρδιές ολόκληρης της αγανακτισμένης χώρας μας..

Ακούω τις φωνές των ανθρώπων που εκλιπαρούν για βοήθεια, και θέλω να ουρλιάξω από την οργή μου. ΓΙΑΤΙ??????
Γιατί δε νοιάστηκε κανείς? Γιατί δεν έτρεξε κανείς? Γιατί δεν το πρόλαβε κανείς?
Γιατί να μετράμε νεκρούς, να σβήνουμε χωριά από το χάρτη, να καταστρέφονται ζωές ανθρώπων, να καταστρέφεται η πατρίδα μου, γιατί? Ποιός και γιατί δεν έκανε κάτι?

Και τί μπορούμε να κάνουμε τώρα? Εγώ την Τετάρτη θα βρίσκομαι στην πορεία διαμαρτυρίας, στην Πλατεία Συντάγματος, στις 19.00 - Δείτε και το banner για περισσότερα στοιχεία.
Και μετά, θα δώσω όοοοοο,τι μπορώ σε αυτούς τους ανθρώπους!
Και ναι, θα σε πάρω να πάμε πάλι εκεί κάτω, στα χωριά. Να περάσουμε από την καταστροφή, να μην την ξεχάσουμε, να ενισχύσουμε τον συνάνθρωπό μας.
ΔΕΝ θα σας ξεχάσουμε εδώ που βρισκόμαστε μακριά, στην κόλαση της Αθήνας..
Δε θα αφήσουμε κανέναν να γελάσει πονηρά, νομίζοντας πως κέρδισε!

Τολμήστε να μιλήσετε, να αναζητήσετε ευθύνες- Απαιτούμε να αλλάξει η στάση της πολιτείας, όλων των ανάξιων πολιτικών αυτού του πικραμένου τόπου.
Μπας και αύριο, ξημερώσει μια λιγότερο γκρίζα μέρα..

Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ



click! on the pic.

Η ζωή μας, ένα ταξίδι....!

Σε 2 μερούλες φεύγω για διακοπές - Κύθηρα και Καρδαμύλη, με τον Πίκο μου, τη..μπέμπα μου(βλ. τη φωτογραφικούλα μου καλέεεε), το Λιονταράκι και άπειρη διάθεση για διακοπές. Διάθεση να γεμίσω τα ρουθούνια μου με καλοκαιρινές μυρωδιές, το memory stick της κάμερας με πολύχρωμες φωτογραφίες, και την καρδιά μου με ξεγνοιασιά..Με όποια σειρά θέλετε τα παραπάνω!
Έτσι λοιπόν, καθώς έσπρωχνα τις ώρες στο γραφείο μπας και περάσουν επιτέλους, έπεσα πάνω στην ιστορία του Δημήτρη!
Μία τόσο όμορφη ιστορία, με αξίες, με περιεχόμενο, και με μια δόση από εκείνο που όλοι θα θέλαμε μια μέρα να κάνουμε : Ένα ταξίδι ζωής!
Ο Δημήτρης γυρνάει τον κόσμο, με οδηγό του τον Ελληνικό πολιτισμό. Ταξιδεύει και βρίσκει Έλληνες στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, και όλες αυτές τις εμπειρίες του, τις καταγράφει καθημερινά στη σελίδα του - μαζί με πλούσιο φωτογραφικό υλικό!
Ρίξτε μια ματιά, θα "κολλήσετε" κι εσείς μαζί του!
Εγώ, ετοιμάζομαι για το δικό μου ταξίδι! Μέχρι τότε όμως, μερικές εικόνες από τη Φολέγανδρο - Ένα νησί για εκείνους που θέλουν να χαλαρώσουν, να ονειρευτούν, να ερωτευτούν και να αποδράσουν από τη φασαρία, τη βαβούρα, τη μιζέρια και τον κόσμο..


Εδώ, μία χαρακτηριστική Φολεγανδρίτικη φωτογραφία από το Κάστρο.Το Κάστρο που διατηρεί τη γραφικότητά του, μιας και απαγορεύεται η χρήση του από μικρομαγαζάκια. Για όποιον θέλει ζωή, θα πρέπει να..διαβεί την πόρτα του Κάστρου, και να προχωρήσει μέσα στη Φολεγανδρίτικη Χώρα!



Η βεράντα του ξενοδοχείου μας..Ένα παράθυρο στη θάλασσα, το Αιγαίο, και μία αίσθηση ταξιδιού χαρακτήριζαν αυτό το μέρος που μας φιλοξένησε ξανά και ξανά...
Μόλις έφτανες στην άκρη του μπαλκονιού, ως άλλος Leonardo Di Caprio, αισθανόσουν King of the World..


H κεντρική πλατεία (γνωστή και ως "Πιάτσα" - επηρεασμένη ίσως από την Ιταλική εποχή κατοχής του νησιού), στην οποία γυρνούσες μετά από το μπάνιο για να φας γευστικότατα "ματσάτα" (τοπικά ζυμαρικά, τα οποία ζυμώνονται την ίδια μέρα!) ,"σουρωτό" (ένα τοπικό τυρί, που συνόδευε συνήθως τη σαλάτα) και "καλασούνα" (Once again, τοπική πίτα, με αυτό το υπέροχο σουρωτό ως βασικό συστατικό..

Η Παναγιά..
Η Εκκλησία που στέκεται στην κορυφή του λόφου, και προστατεύει το νησί! Από 'κει ψηλά είχες πανοραμική θέα, όχι μόνο της Φολεγάνδρου, αλλά και των γειτονικών νησιών (Σίκινος κλπ). Μία αρχιτεκτονική τελειότητα ολοκλήρωνε την ομορφιά της Εκκλησιάς αυτής, η οποία κάθε απόγευμα αποτελούσε πόλο έλξης των απανταχού ερωτευμένων του νησιού, οι οποίοι ανηφόριζαν υπομονετικά προς την Παναγιά, για να απολαύσουν ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα, σκαρφαλωμένοι - κυριολεκτικά - στην οροφή της!


Και τέλος, το ηλιοβασίλεμα...
Με χρώματα που χρωμάτιζαν κάθε ξερό θάμνο του νησιού, και τον έβαφαν σε χρώματα κοραλιού..

Θα σου ξανάρθουμε - Διότι μας έκλεψες την καρδιά!

Απλά, υπέροχα..!

Την ερωτεύτηκα..

Ένα από τα πιο ήρεμα, πιο όμορφα, και μοναδικά νησιά των Κυκλάδων! Να πας, θα την ερωτευτείς!

Με κέρδισε..Κι Εσένα!
Mε τη γαλήνη της, με τον ήχο της θάλασσας, τα κρυστάλλινα νερά, το γευστικότατο φαγητό (σουρωτό ολέ!), την ατμόσφαιρά της, τη μαγεία της..


Και τώρα, η κλασική απορία..

ΠΌΤΕ ΘΑ ΜΕ ΞΑΝΑΠΑΑΑΑΑΑΑΣ??????

Τέλος Εποχής...

Τελευταία μου μέρα στη VF σήμερα, και τα συναισθήματά μου ανάμεικτα.
Μία μελαγχολία υπερκαλύπτει την ανυπομονησία των προηγούμενων ημερών.

Όπως και να το κάνουμε, ήταν η πρώτη μου επίσημη δουλειά ως κομπλέ πτυχιούχος. Και θα μου λείψει το γραφειάκι μου, αυτό που από την πρώτη μέρα έφερα στα..Σαντορινένια μέτρα μου.
Σε μερικές ωρίτσες θα μαζέψω μία μία τις φωτογραφίες μου, τις κάρτες μου, τα εισιτήριά μου..Εισιτήρια από όλα εκείνα τα μέρη που επισκέφθηκα μέσα σε αυτό τον ενάμιση χρόνο, με τα λεφτάκια που μάζεψα από τη δουλειά μου.
Και θα τα τοποθετήσω, με νέα αυτή τη φορά διάταξη, στο νέο μου..μπλε γραφειάκι..
Και τώρα που, άθελά μας, κλείνει αυτός ο πρώτος επαγγελματικός κύκλος, αναμνήσεις από τις πρώτες μέρες γυρνούν πίσω σαν τρελές..!

Μπορεί να πάμε με όλα τα παιδιά μαζί στην ΙΒΜ, και μπορεί στην αρχή να δουλεύουμε και με τους ίδιους εναπομείναντες στη VF, τα πράγματα όμως έχουν ήδη αλλάξει!
Και εγώ, ως γνωστόν, είμαι ένας άνθρωπος που δεν τα πάει και πολύ καλά με τις αλλαγές..
Τί να πρωτοθυμηθώ αλήθεια...Πόσα συναισθήματα, πόσες φουρτούνες, πόσες χαρές και πόση ευτυχία από τότε...

Anyway, μην παίρνετε και πολύ στα σοβαρά τα σημερινά μου λεγόμενα. Απλά νιώθω λίγο μπερδεμένη, μπροστά στην αλλαγή αυτή. Και τώρα πώς θα πηγαίνω κόντρα στον Κούκη για τις σούπερ υπηρεσίες της VF έναντι αυτών της Wind??!?!?
;-) ;-)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν θα ήθελα να πω, και να κλείσω.
Διότι μέσα σε αυτή την εταιρεία έμαθα, έδωσα, πήρα, έγινα καλύτερη..
Διότι έκανα νέους φίλους, φίλους που θα μείνουν στην καρδιά και στη ζωή μου (ανεξάρτητα από δουλειές), και με τους οποίους μοιραστήκαμε τόοοσες αναμνήσεις, εντός και..εκτός Ελλάδας!
Διότι έζησα ένα σωρό όμορφες στιγμές, οι οποίες άφησαν το χρώμα τους στην καρδιά μου..

Και κυρίως, διότι μέσα σε αυτή την εταιρεία αγάπησα ξανά...!

Watch out for the Paparazzi..!

Εδώ και μερικές μέρες, είμαι το πιο χαρούμενο "παιδάκι" του κόσμου.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, και μου έφερναν ένα καινούργιο παιχνίδι,που το αγαπούσα, το φρόντιζα, και έτρωγα όλη μου τη μέρα να ασχολούμαι μαζί του..
Κάπως έτσι αισθάνομαι και τώρα, που ΑΓΟΡΑΣΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ SLR ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ!

Κρυφτείτε, έρχομαι να σας απαθανατίσω με τη μοναδική μου Canon EOS 400D!

Μια βροχή θα μας σώσει..

Πριν από λίγες μέρες έκανα ένα ποστάκι, με τίτλο "Ας φυσήξει ένας αέρας να σωθούμε"..
Δεν το εννοούσα όμως έτσι όπως εξελίχθηκε το αεράκι της χτεσινής ημέρας.
Ένα αεράκι,που μας πήρε και μας σήκωσε.
Που μας αφαίρεσε ακόμη περισσότερα χρόνια (ποιοτικής) ζωής..

Θα χορέψω το χορό της βροχής, να ανοίξουν οι ουρανοί, να βρέξει πολύ, και να πάρει μακριά του όλα τα κακά. Τα έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας.
Είχαμε την ωραιότερη χώρα - και περίλαμπρα την καταστρέψαμε.
Δεν την καταστρέφουμε - την καταστρέψαμε.Δεν υπάρχει δρόμος προς τα πίσω..

Και αναρωτιέμαι, να μπω σε ένα αεροπλάνο, και να φύγω μακριά?
Να αφήσω τα πάντα πίσω, και να πάω να βρω έναν τόπο πολιτισμένο, έναν τόπο που ο κόσμος θα νοιάζεται για το περιβάλλον του, για το συνάνθρωπό του, για το ευκόλως εννοούμενο..

Πού πάμε?Πώς μπορούμε να σταματήσουμε επιτέλους να κατρακυλάμε στην κατηφόρα? Αδιαφορώ παντελώς για τον κύριο κάτοχο της ευθύνης αυτής της τεράστιας οικολογικής καταστροφής. Και αδιαφορω διότι ξέρω πως δεν είναι ένας, δύο, ούτε καν τρεις..
Δεν είναι ο Πολύδωρας, δεν είναι ο κρατικός μηχανισμός, δεν είναι η αντιπολίτευση, δεν είναι κανένας δασοφύλακας..Είναι ο διάολος, που έχει μπει μέσα μας, και μας καταστρέφει αργά αργά...Όλους μας!
Ο διάολος, που αυτή τη στιγμή μας κοιτάει να αργοπεθαίνουμε και τη βρίσκει. Που μας κάνει αναίσθητους και αδιάφορους απέναντι σε αυτή την "κινηματογραφική" πυρκαγιά, την οποία θα έχουμε ξεχάσει μόλις φυσήξει λίγο ο αέρας, και πάρει τη στάχτη λίγο πιο κει...


Όλα αυτά τα ζωάκια που κάηκαν ζωντανά, όλα τα σπάνια δέντρα που μετατράπηκαν σε στάχτη, όλα αυτά, ΔΕ ΓΥΡΝΑΝΕ ΠΙΣΩ, όσες ευθύνες κι αν αποδωθούν.Αν δε βγάλουμε αυτό το διάολο απο μέσα μας, κάθε χρόνο θα κατευθυνόμαστε ολοένα και προς το χειρότερο.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ, ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ....!

Και πάρτε κανένα τηλέφωνο το Νώε, να σας κρατήσει μια θέση στην επόμενη κιβωτό. Διότι ο κόσμος έχει ήδη πλημμυρίσει από το άδικο, το κακό και το πονηρό...

Να φυσήξει ένας αέρας να σωθούμε...

Σήμερα το πρωί, στο δρόμο μου για τη δουλειά, φεύγοντας από τον δροσερό (ακόμη) Αγ.Στέφανο για να πάω προς το Χαλάνδρι, άκουσα μία εκπομπή στο ραδιόφωνο του Alpha 98.9
Θέμα συζήτησης, η μόλυνση του Αθηναϊκού αέρα.
"5 εκατομμύρια άνθρωποι αργοπεθαίνουν μέσα στην Αθήνα" φώναζε και ξαναφώναζε ο παραγωγός.
Μέσα στην Αθήνα κινούνται καθημερινά άπειρα αυτοκίνητα, μικρότερου ή μεγαλύτερου μεγέθους, νταλίκες, λεωφορεία, μηχανάκια, εκπέμποντας τόνους ανεξέλεγκτου καυσαερίου, που κανένας κρατικός φορέας δεν ελέγχει..
Μέσα στην Αθήνα στεγάζονται ένα σωρό βιομηχανίες, που εκπέμπουν χωρίς ίχνος οικολογικής συνείδησης τα αέριά τους στον αέρα που αναπνέουμε (και τα οποία - φυσικά - κανένας κρατικός φορέας δεν ελέγχει!)..
Μέσα στην Αθήνα έχουμε λιγότερους από 10 πνεύμονες οξυγόνου, τους οποίους αντί να προσπαθούμε να προστατέψουμε ως κόρη οφθαλμού, τους περιφράζουμε, τους πετσοκόβουμε, και τους μετατρέπουμε σε βιλάρες ( τις οποίες πολλοί κρατικοί φορείς -εμμέσως πλην σαφώς -κατέχουν και υποστηρίζουν)

Μέσα στην Αθήνα (φυτο)ζ(ω)ούμε! Και όταν λέω πως φυτοζωούμε, εννοώ πως σιγά σιγά πνιγόμαστε, δηλητηριαζόμαστε, αλλοτριωνόμαστε.
Η μόλυνση πάει σύννεφο, και ΚΑΝΕΙΣ δεν κάνει τίποτα γι'αυτό! Κυβερνήσεις πάνε κι έρχονται σ'αυτή τη χώρα, και μαζί τους πηγαινοέρχονται οι υποσχέσεις, τα "θα", και η ανευθυνότητα.
Η αδιαφορία, για το πλέον πολύτιμο αγαθό της ζωής, το οξυγόνο!

Σ'αυτή τη χώρα, το μοναδικό θέμα που ενδιαφέρει τους ανεγκέφαλους που μας κυβερνάνε όσα χρόνια μπορώ να θυμηθώ εγώ τον εαυτό μου, είναι οι εκλογές!
Επιτέλους, ας ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο που θα επιβάλλει εκλογές και αλλαγή της κάθε κυβέρνησης σε χρονικό διάστημα ενός έτους. Μπας και αρχίσουν ποτέ τους να ενδιαφέρονται όλοι τους για αυτόν τον τόπο, και όχι για τις τσέπες τους.
Μπας και αρχίσουν να ακολουθούν μία κοινή πολιτική, που θα στοχεύει στη βελτίωση της ζωής μας!

Δεν ασχολούμαι με την πολιτική,διότι θεωρώ πως υποτιμά τη νοημοσύνη μου.
Υποτιμά τη νοημοσύνη μου κάθε διεφθαρμένη πηγή εξουσίας, που προκειμένου να φάει καλά και να γεμίσεις τις τσέπες τις, με κοροϊδεύει πως τάχα θα φτιάξει κι αυτό τον κόσμο!

Sorry, but I don't bite it guys...!

1 month to go!!!

19 Ιουλίου..
Πόσο μακριά, κι όμως πόσο κοντά!
Σήμερα το μυαλό μου ταξιδεύει. Φεύγει για το Αιγαίο, για τη Φολέγανδρο, για τα γκριζογάλανα νερά και τον καλοκαιρινό ήλιο..
Ακούω και την απίθανη μουσική του Yanni στο background, και είμαι έτοιμη να πετάαααξω για αλλού!

Αχ, θα μου λείψει η Σαντορινούλα φέτος......
Κι ας αποφάσισα από πεποίθηση να μην την επισκεφθώ, και να πάμε στη Φολέγανδρο instead.
Έλεγα πως το όνειρο που έζησα πέρσι δεν μπορεί να επαναληφθεί στον ίδιο βαθμό - είναι η πρώτη φορά λένε που σου μένει! Και από την άλλη, και τα υπόλοιπα ελληνικά νησιά είναι πανέμορφα, και μάλλον πιο ξεκούραστα από τη Σαντορινούλα μου!
Στέλνω λοιπόν φέτος αντικαταστάτες στο πανέμορφο νησί μου..Η Κατερίνα και ο Χρήστος θα μας φέρουν Up-to-date φωτογραφίες και νέα, έτσι για να μη χανόμαστε!

Και του χρόνου, να μας έχει ο Θεός καλά, θα σου ξανάρθουμε!...

Sail Away...

Θέλω να μπω σε ένα καράβι, και να φύυυυυυγω μακριά! Μακριά από την Αθήνα και την αδικαιολόγητη κίνησή τους, μακριά από τη δουλειά και τα παράλογα αιτήματα του καθενός, μακριά από όλους εκείνους που το παίζουν έξυπνοι, μόνο και μόνο για να κρύψουν τη βλακεία τους.
Θέλω να φύγω. Με πιάνει πού και πού αυτό το αίσθημα φυγής, και το καλοκαίρι ακόμη περισσότερο. Θέλω να ταξιδέψω στο Αιγαίο, να πάω σε ένα όμορφο νησί, και να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω. Θα πάω φέτος για 4-5 μέρες στη Φολέγανδρο. "Μα καλά, 5 μέρες στη Φολέγανδρο τί θα κάνεις?" με ρωτάνε φίλοι."Θα ξεκουραστώ!" τους απαντώ. Οι ρυθμοί μου είναι αρκετά έντονοι σε καθημερινή βάση, με τη δουλειά να είναι μπόλικη, με την κίνηση στους δρόμους, με ένα σωρό υποχρεώσεις.
Φέτος το καλοκαίρι, θέλω πάνω απ'όλα να ξεκουραστώ. Να αράξω σε ένα παγκάκι, και να ατενίζω τη θάλασσα. Να βρίσκομαι στης αγάπης μου την αγκαλιά, και να χαλαρώνω.
Να διαβάζουμε τα βιβλιαράκια μας, και να αφήσουμε όλες τις σκωτούρες μακριά μας.

Νά γιατί θέλω να πάω σε ένα νησί μικρό, με 2-3 things-to-do-and-see!

Δε σας έχει τύχει να γυρίσετε κουρασμένοι από διακοπές, και να θέλετε άλλες τόσες μέρες για να ξεκουραστείτε? Ευχαριστώ πολύ, αλλά φέτος δεεεεεν θα πάρω!
Μωρέ, λέτε να γερνάω και να μην τό'χω πάρει χαμπάρι?

Μπα..Έτσι κι αλλιώς, φέτος το πρόγραμμα έχει Κυκλάδες, έχει Πελοπόννησο , και με λίγη τύχη (και...κομποδέματος) θα πάμε και στην Κύπρο!

Α καλά, δε θέλω να φαντάζομαι τον εαυτό μου το Σεπτέμβρη :-) :-)

Summer in Greece λοιπόν, here we come!
Να μαζέψετε οόοοοοοσο περισσότερο ήλιο μπορείτε :-)