HOME..

Καλημέρα φίλοι μου καλοί! Δυό μερούλες πριν την αλλαγή του χρόνου, κι εγώ βρίσκομαι για μία ακόμη φορά στο ελβετικό μου γραφειάκι και το παίζω ότι δουλεύω. Άδειο το γραφείο σήμερα, σχεδόν όλοι έχουν άδεια! Οπότε κι εγώ βρήκα χρόνο να αποχαιρετήσω το χρόνο και μέσα από το μπλογκάκι μου!
Μετά από μια βδομαδούλα και κάτι ψιλά στην Αθηνούλα μας, μαζί με τους αγαπημένους μας, συγγενείς και φίλους, επιστρέψαμε και πάλι στα Ελβετικά εδάφη. Και κάπου εκεί στο αεροπλάνο, στη διαδρομή μεταξύ Ελλάδας και Ελβετίας, μου δημιουργήθηκε το ερώτημα..
Πάω σπίτι μου? Ή φεύγω από αυτό?

Λένε ότι το σπίτι σου είναι, όπου βρίσκεται η καρδιά σου. Τί γίνεται όμως όταν η καρδιά σου είναι μοιρασμένη στα δυό? Τότε διπλασιάζεται και ο αριθμός των σπιτιών σου?
Διότι κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ..Μισή εδώ, μισή εκεί..
Μισή στην Ελβετία, δίπλα στην αγάπη μου, στο σπιτάκι μας που με τόση αγάπη και πικοφροντίδα έχουμε φτιάξει, στη ζωή που έχουμε χτίσει εδώ..
Μισή στην Ελλάδα, δίπλα σε όλους εσάς τους αγαπημένους μου, γονείς, αδερφάκια, φίλους, που μου θυμίζουν ποιά είμαι και πού ανήκω..

Και κάπως έτσι, βρισκόμαστε στη μέση!Και εγώ, και ο Πίκης..
Ας είναι, κάτι μαθαίνουμε κι από αυτό! Και βρίσκουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα από αυτά τα συναισθήματα :)

Αλλαγή της χρονιάς λοιπόν..Και ένα σωρό νέα όνειρα, νέες ευχούλες και στόχοι θα μαζευτούν και πάλι, και θα προσπαθήσουν να βρουν το δρόμο τους στο νέο χρόνο! Να βρουν τον τρόπο αν πραγματοποιηθούν, και να κάνουν τη ζωή μας πιο ωραία..
Εύχομαι σε όλους μας λοιπόν ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, γεμάτη αγάπη, όνειρα, ταξίδια, υγεία και δημιουργικότητα!!!! Και μην ξεχνάτε να βάζετε ψηλά τον πήχη, και να κυνηγάτε τα όνειρά σας! Μόνο έτσι αξίζει το παιχνίδι που λέγεται ζωή ;)

ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!! :)
Τζοπιτούλα Σπαν. :)

Παρασκευήηηηη!!!

Καλημέεεερα!!! Και τι καλή μέρα σήμερα, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ!!! Η πιο τέλεια, promising και ξεκούραστη μέρα της εβδομάδας!

Αν κάθεσαι τώρα εκεί μπροστά στο γραφειάκι σου και κάνεις κλικ κλικ μέχρι να περάσει το 8άωρο και να έρθει το απογευματάκι,να σου θυμίσω να ισιώσεις την πλάτη σου! Γρήγορα ντε, όρθια η πλάτη! Διάβασα κάπου ένα άρθρο ότι αυτό βελτιώνει λέει την αυτοπεποίθησή σου, και αν με ρωτήσεις, νομίζω ότι έχει δίκιο! Άσε που είναι καλό και για την πλάτη σου!



Και τώρα λοιπόν που σου ανέβασα λίγο την αυτοπεποίθηση, ας πάμε στο θέμα της ημέρας! Το οποίο δεν είναι συγκεκριμένο, πιο πολύ ένα μπλα μπλα είναι για τα όσα συμβαίνουν εδώ τον τελευταίο καιρό! Ακούω που λες Sfera και όπως λέει και το διαφημιστικό, ΑΝΕΒΑΙΝΩ! Διότι τη μία βάζει το υπέροχο dance track των ημερών το "Μια γυναίκα όλα τα μπορεί", μετά βάζει "Και σε θέλωωωω!" του Σάκη μας, έ τί άλλο να χρειάζεται ένα κοριτσάκι σαν κι εμένα για να ανέβει Παρασκευιάτικο! Αύριο έχουμε παρτάκι τρομερό και φοβερό, με διοργανώτρια την Πετρού, και φοβερό τίτλο "It's all Greek to me!"..Καλόόόό!!

Αλλά το καλύτερο? Αύριο έρχονται τα Φουλοσπανουδάκια!!! Για 9 μερούλες γεμάτες κέφι, βόλτες και Χριστουγεννιάτικες γευσούλες! Με το καλό να μας έρθετε καλέ!! :) :)
Και καλό μας Σαββατοκύριακο!!!! :) :) :)

Παραμονές χειμώνα..

Τελευταίες μέρες του φθινοπώρου!Μη ρωτάς πώς πέρασε κι αυτό έτσι γρήγορα, διότι δεν ξέρω τί να σου απαντήσω!Πότε είχα κάνει ποστάκι πριν λίγο καιρό αποχαιρετώντας το καλοκαίρι, πότε πέρασε κ το φθινόπωρο? Νεράκι ο χρόνος, που τρέχει γρήγορα, να φτάσει στον τελικό του προορισμό μια ώρα νωρίτερα..
Επίσης, μη ρωτάς ποιός είναι ο τελικός προορισμός, τόσο για το νεράκι, όσο και για το χρόνο! Νόμποντι νόους που σου λέω, απλώς ακολουθούμε το ρέμα κι όπου μας βγάλει :)

Φιλοσοφίας, τέλος! Και πάμε στα αναγνωριστικά..είναι βράδυ Τρίτης, 17ης Νοέμβρη! Εθνική εορτή σήμερα στην πατρίδα μου, χρόνια πολλά, και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους τους φοιτητές που δώσανε τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο..
Ένα αύριο, που εμείς, εσείς, όλοι μας τέλος πάντων, φροντίσαμε να κάνουμε σαν τα μούτρα μας : Τρισάθλιο!Αλλά όχι, δεεεεν θα συνεχίσουμε τη γκρίνια του προηγούμενου ποστακίου!Αμαρτία είναι, ένα facebook, δυό μπλόγκς και ένα twitter να χαζέψεις, και η απελπισία θα γίνει μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα η καλύτερή σου φίλη!

Για να βρίσκεσαι στις σελιδούλες μου, μάλλον δεν ήρθες ψάχνοντας ένα σχόλιο για την πολιτική επικαιρότητα, σωστός? Ήρθες για να δεις "πού χάθηκε αυτή η ψυχή?", και σε αυτή σου την απορία θα απαντήσω με 2 λεξούλες και ένα άρθρο: "ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ τα ΠΙΚΑΚΙΑ"!
Εδώ και 2 βδομαδούλες έχουμε κοντά μας αγαπημένους καλεσμένους, που έρχονται για να αφήσουν λίγη από την αγάπη τους εδώ, να γεμίσουν το στικάκι της φωτογραφικής μας με φωτογραφίες τους, και φυσικά φεύγοντας να αφήσουν το καθιερωμένο - πλέον - ραβασάκι τους στην σιδερένια κάσα της πόρτας του πικοguestroom! :)

Τη σεζόν άνοιξε το νέο ζευγαράκι της παρέας μας : τα Κατερινοσπιρούνια!! Η' αλλιώς, το bachelor ζευγαράκι μας!! Πιο ευτυχισμένοι, πιο λαμπεροί και πιο ερωτευμένοι από ποτέ! Πάντα έτσι να είστε παιδάκια, και ανυπομονούμε να μας ξανάρθετε!!! Είστε και αγαπημένοι φίλοι, και φοβερή παρεούλα, και πολύ χαίρομαι που βρέθηκε ο ένας στο δρόμο του άλλου, διότι μαζί είστε φοβερό δίδυμο!!!

Μετά από ένα flashbacking weekend στο Μόναχο τις αρχές του Νοέμβρη με την πολυαγαπημένη μου Μπουρμπουλίτσα και τον Σταυρούκο μας, υποδεχτήκαμε το Λιάκο με τη Γιάννα! Φτου φτου τα παιδιά, χάρηκα τόοοσο πολύ που τα είδα τόσο ευτυχισμένα και in love!! Πάντα τέτοια!!Λίγο καθήσατε όμως βρε παιδάκια, πολύ λίγο..3 βραδάκια μόνο! Παρακαλώ πολύ το συντομότερο δυνατό να μας ξανάρθετε, και μην ανησυχείς Γιαννούκα μου, δεν θα τον στείλουμε τον Λιάκο σε μυστικές συνεντεύξεις εν αγνοία σου! Λες να μπορεί να είναι ευτυχισμένος, όταν θα είναι μακριά σου? I don't think so ;)

Μετά την ολιγοήμερη παραμονή των "Μποκολακίων" (χιχιχι!), τη σκυτάλη πήρε το ξαδερφάκι του Πίκου με την κοπέλα του! Φοιτητόπουλα και τα δυό, με απίστευτη ενέργεια! Αχ, θέλω κι εγώ να ξαναγίνω φοιτήτρια σας λέω! :Ρ Τα παιδάκια θα καθήσουν μέχρι αύριο με το καλό, και μετά θα δώσουν για τελευταία φορά, ενδεχομένως, φέτος τη σκυτάλη στα αγαπημένα μας φουλοσπανουδάκια! Γονείς και πεθερικούλια ξαναχτυπάνε, για 10 αξέχαστες μέρες, εκδρομές, και βόλτες στους Χριστουγεννιάτικους -πλέον- δρόμους της πόλης μας!

ΓΕΜΑΤΗ λοιπόν και φέτος η χρονιά! Γεμάτη από αγαπημένα πρόσωπα, από αξέχαστες στιγμές, και αναμνήσεις μοναδικές..ήταν "more than beautiful" που τραγουδάει τώρα και ο Χατζηjohn στο ραδιόφωνο :)
Και κάπως έτσι, παραμονές χειμώνα, ανεβάζουμε λίγο πιο ψηλά το φερμουάρ του μπουφάν μας, φοράμε τα γαντάκια μας, κρύβουμε ένα σκουφάκι μέσα στην τσάντα μας, και βγάζουμε τα πουλοβεράκια μας από τη ντουλάπα!
Καλό υπόλοιπο της χρονιάς να έχουμε..λίγο έμεινε, λίγο αλλά μοναδικό! :)
Make the most of it!

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια..

Τώρα τελευταία ξεπηδάει από κάθε γωνιά. Επηρεάζει ανθρώπους γύρω μου σαν γρίπη, από τη μιά στιγμή στην άλλη οι πιο θετικοί και αισιόδοξοι άνθρωποι κατσουφιάζουν, γίνονται κακοί, και δεν τους παίρνεις ούτε κουβέντα..

Γιατί?
Η απάντηση, κοινός παρονομαστής : Δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους.

Άλλος με τη δουλειά του,άλλος με το σώμα του, άλλος με τους ανθρώπους του, άλλος με τα δικά του. Κι αυτό το αίσθημα ανικανοποίησης να μεγαλώνει κάθε μέρα, και να μετατρέπεται σιγά σιγά σε μιζέρια, σε συνήθεια, σε μία ψυχοφθόρα βαρεμάρα.

Τον τελευταίο καιρό, μιλάω όλο και περισσότερο με ανθρώπους, με φίλους μου αλλά και με άγνωστους, που απλώς συνειδητοποιούν ότι κάτι, δεν τους πάει καλά! Για τους περισσότερους από αυτούς (ή καλύτερα να πω, για εμάς!), το πρόβλημα είναι η Δουλειά!

Ξυπνάς το πρωί με μία μουτσούνα ως το πάτωμα..ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ να πας στη δουλειά, δε σου κάνει απολύτως καμία διάθεση, τη θεωρείς εντελώς βαρετή και χρονοβόρα. Άσε που πρέπει να θρονιάζεσαι εκεί μέχρι τις 6 το απόγευμα..Πάει η μέρα σου μετά, πού διάθεση για βόλτες μετά τις 6, όταν έχει φάει ένα γεμάτο 9-10άωρο γκρίνιας και κακοκεφιάς στο γραφείο?

Η αδερφοκουμπαρούλα μου, η Γιάννα..το ψάχνει εναλλακτικά, να ξεφύγει από τη Λογιστική και να ασχοληθεί με τη ζωγραφική!

Η φιλενάδα μου η Πετρού, της την έχει δώσει απίστευτα η έλλειψη δημιουργικότητας στο γραφείο, και ψάχνει επιμελώς το "Element" της (μακάρι να το βρει, να μας δείξει κι εμάς τον τρόπο!!)

Η αδερφούλα μου η Μπούρμπου, γυρνάει κάθε τόσο σπίτι γκρινιάζοντας, και σκέφτεται με τις ώρες τί θα μπορούσε να κάνει, για να ξεφύγει από την τράπεζα και να ασχοληθεί με κάτι δικό της. Δυο-Τρεις άλλοι γνωστοί μου, μιά από τα ίδια!! Βαρεμάρα στο τετράγωνο, πλήξη, απόλυτη έλλειψη κίνητρου ή ενδιαφέροντος στη δουλειά τους.

Μέσα σε όλους, κι εγώ! Που μην ακούσω για αλλαγή, και πετάω τη σκούφια μου! Πήρα και ένα βιβλίο φιλοσοφημένο, "When everything changes, change everything!" λέγεται, μπας και βγάλω άκρη..Μπαρουφίτσες λέει μέχρι στιγμής το βιβλίο, μάλλον θα πρέπει να το ανταλλάξω με το Ελεμεντ της Πετρού, που φαίνεται πιο αποτελεσματικό :)

Θα αναρωτιέσαι τώρα κι εσύ κακόμοιρε αναγνώστη, "αυτή η κοπέλα δεν πάει καλά, όλο αλλαγές θέλει στη ζωή της!"..Μα το ξέρεις! Κάθε 2 χρόνια με πιάνει, πάλι τα ίδια θα λέμε? Εγώ φταίω βρε παιδιά που κάθομαι τώρα στο γραφείο, και ότι βλέπω γύρω μου με κάνει να πλήττω? Μου σκοτώνει τη φαντασία!!!! Γκρι παντού, γκρι στα γραφεία, γκρι στους τοίχους...Σιχαμένο χρώμα το γκρι! Δεν έχει χαρακτήρα λέμε..Ούτε άσπρο, ούτε μαύρο! Εκεί, κάπου στη μέση, γκρι..

Με αυτά κι αυτά, πήγα κι έπιασα τον προϊστάμενο τις προάλλες, και του τα είπα ξεκάθαρα : Βαρέθηκα, θέλω άλλο πρότζεκτ! Θέλω να γυρίσω στο ΒΙ, μπας και βρω τη χαμένη μου όρεξη καλέ! Διότι το CRM Application Support είναι κάτι παραπάνω από ανιαρό σας λεώ!
Οπότε, ελπίζω και πάλι, σε κάτι καινούργιο από τις αρχές του χρόνου!
Άντε να δούμε!

Καιιιιι.....μέχρι τότε, για όλους εσάς που δεν ξέρετε πώς να την παλέψετε με την καθημερινότητα του γραφείου :

Το απόλυτο αντίδοτο στη Γκρίνια : ΔΙΑΚΟΠΟΠλάνινγκ!!!

Ξεκινάμε, με όνειρα μεγάλα για τη νέα χρονιά που ήδη μας κλείνει πονηρά το μάτι, εκεί από το τέλος του επόμενου μήνα!
Πολλά φιλιά!!!! :)

Back again :)

Εεε εεε εεεφτασε!! Ναι ναι, ο δρόμος πίσω για το δεύτερο σπιτάκι μας άνοιξε και πάλι, και σε λίγες ωρίτσες θα μπαίνουμε στο αεροπλάνο, έτοιμοι να ανοίξουμε τα φτερά μας για πατρίδα! Αυτή τη φορά, η πινακίδα λέει "Εκλογές".. Ναι ναι, σιγά μη χάναμε την ευκαιρία να κατέβουμε να ψηφίσουμε, να δούμε τους δικούς μας και τους φίλους μας, και να την σκαπουλάρουμε από τη δουλειά!
Κλασσικά λοιπόν, όπως και όοοολες τις προηγούμενες φορές, μέχρι και την τελευταία στιγμή θα τρέχουμε με τη δουλειά!!! Δηλαδή, η κατάσταση καταντάει γραφική, κάθε φορά να προκύπτουν όλα μαζί όταν θέλεις να φύγεις! ΟΥΣΤ λέμε, θέλω να φύγω!!!!!!!

Τέεελος πάντων..Όσο κι αν γκρινιάζω εγώ εδώ, το WinZip δεν πρόκειται να επιταχύνει τις διαδικασίες του, ούτε θα μου κάνει τη χάρη να με αφήσει στην ησυχία μου για να φύγω κι εγώ!!! Οπότε κι εγώ είπα να γκρινιάξω στο μπλογκάκι μου, μπας κι αυτό μπορέσει να με καταλάβει!!!!!!!!

Άντε, με το καλό να σας έρθουμε λοιπόν!! :)
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!

I need one chance...

Όλοι χρειαζόμαστε την ευκαιρία μας.
Την ευκαιρία να δείξουμε τί αξίζουμε, τι μπορούμε να προσφέρουμε, πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο..
Την ευκαιρία να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε σε εκείνους που αγαπάμε ότι θα είμαστε πάντα δίπλα τους, ότι μπορούμε να τους κάνουμε ευτυχισμένους!
Την ευκαιρία να ξανασηκωθούμε όταν έχουμε πέσει, να βάλουμε τα δυνατά μας, και να προσπαθήσουμε και πάλι από την αρχή..

Ευκαιρίες!
Ακούω ένα τραγουδάκι το τελευταίο δίωρο, και παίζει ξανά και ξανά, και μιλάει για αυτές ακριβώς τις ευκαιρίες.
I need one chance..
To make life shine..
Make you mine!

Πόσες φορές δεν έχουμε παρακαλέσει? "Δώσε μου άλλη μία ευκαιρία.."..
Πόσες φορές δεν έχουμε υποσχεθεί.. "Μια τελευταία ευκαιρία, και θα δεις.."
Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί? "Αν μου έδινε άλλη μία ευκαιρία.."
Πόσες φορές δεν έχουμε αναπολήσει? " Ήταν η τελευταία μου ευκαιρία..και χάθηκε..!"

Πάρε τη στιγμή, αυτήν ακριβώς τη στιγμή!
Αυτή είναι η ευκαιρία σου!
Μην τη ζητάς, μην την περιμένεις, κυνήγα τη!

Κανείς δε θα σου τη δώσει, διότι σε κανέναν δεν ανήκει. Η ευκαιρία σου, είναι ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ!

Για να κάνεις όλα αυτά που θέλεις, για να αποδείξεις ότι μπορείς να κάνεις τη ζωή τη δική σου και των γύρω σου να λάμψει!

Μην την αφήσεις να χαθεί!

You have one chance..
only once chance..
To make life shine!

Επιτέλους Παρασκευή..

ΗΗΗΗΗρθε η Παρασκευή καλέ σας λέω! Ώρα της ήτανε, δε βρίσκετε? Πολύ κουραστική αυτή η βδομάδα βρε παιδιά, λιώσαμε στη δουλειά!Στο καλό να πάει, και να μας αφήσει να χαρούμε το Σαββατοκυριακάκι μας! Το οποίο φυσικά θα περάσει πάλι γρήγορα, σαν να το κυνηγάνε! Όχι χρυσό μου, με το πάσο σου!!! Κράτα και κανα-δυό μέρες παραπάνω, δε θα γίνει και τίποτα ξέρεις!!

Καλή αρχή να ευχηθούμε σε όλα τα πιτσιρικάκια που σήμερα ξεκινάνε σχολείο!
Καλή αρχή σε όλους τους καθηγητές, τους δασκάλους, με την ευχή φέτος να είναιλίγο καλύτεροι από πέρσι, να πάρουν λίγο περισσότερο στα σοβαρά τη δουλειά που κάνουν, και να κάνουν πραγματικά σωστό μάθημα στα πιτσιρικάκια μας!
Επειδή στη χώρα αυτή (όχι αυτή που είμαι τώρα ντε, την άλλη, την πατριδούλα μου) δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στο κράτος για να βελτιώσει την παιδεία (και τίποτα άλλο, για την ακρίβεια), θα πρέπει ο καθένας από εμάς να βοηθήσει όπως μπορεί, για να αποκτήσουν επιτέλους τα σχολεία το πρόσωπο που τους αξίζει να έχουν! Και επειδή αυτό ξεκινάει σε μεγάλο βαθμό από τους σωστούς δασκάλους και τους καθηγητές, θα ευχηθώ φέτος να είναι λίγοι περισσότεροι εκπαιδευτικοί σαν την κυρία Γωγώ,τον κύριο Σταθόπουλο, την Ιωαννίδου, αλλά και τους..νεότερους της γενιάς, την κολλητάρα και τον κουνιάδο μου :) Εξαιρετικοί στον τομέα τους, και οι δυο :) Δίνουν πνοή στους μαθητές, δίνουν σημασία στο μάθημα, και δεν ξεχνάνε ότι η δουλειά τους είναι λειτούργημα.. Congrats girls and boys :)

Εγώ πάλι, στον τομέα της πληροφορικής μου, χαίρομαι που έφτασε η Παρασκευή, δεν ξέρω αν σας το είπα :Ρ Διότι αυτή τη βδομάδα τσακίστηκα στα reports και τις στατιστικές!Οοοοχι άλλο κάρβουνο :) Μήπως να το κλείσω το κατάστημα, να σκίσω και τα πτυχία μου, και να ανοίξω επιτέλους εκείνο το μικρό καφέ που θέλω κάπου στο κέντρο της Ζυρίχης?
Η' λέτε να κρατήσω τα λεφτά, για να το ανοίξω μια μέρα στην αγαπημένη μου Οία?

Χμμ...Tough decision ;)

Πάω να φτιάξω το μπίζνες πλάν μου! Μέχρι τότε..ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ακόμη ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ φίλοι μου!!!!

Ένα τραγούδι απ'τα παλιά (πάρτ θρι)

Βρε βρε βρε, πού το θυμήθηκα ε?

Ναι ναι, τραγούδια από το παρελθόν! Σαν αυτό κι αυτό! Διότι μπορεί να πηγαίνουμε μπροστά, μερικά τραγούδια όμως πάααντα μας ταξιδεύουν για λίγο πίσω..πολύ πίσω..στα χρόνια εκείνα που μόλις τελειώναμε το σχολείο..

Σάββατο βράδυ, γύρω στις 13 Ιουλίου, έτους 1998, 1999, δε θυμάμαι ακριβώς.. Δεν έχει ίσως και μεγάλη σημασία για την ιστορία μας..
Έχει γενέθλια ο φίλος μου ο Σ. ο οποίος ήταν εδώ και καιρό τσιμπημένος με την φιλενάδα μου τη Μ. Νέος στην "πόλη" εκείνος, δεν είχε κάνει ακόμη πολλούς φίλους..εμείς κι εμείς λοιπόν, μαζευτήκαμε σπίτι του εκείνο το υπέροχο καλοκαιρινό βράδυ του Ιουλίου..
Θυμάμαι είχαμε καθήσει στην υπέροχη βεράντα του, και τα λέγαμε..Πίναμε κανένα αναψυκτικό, καμιά μπυρίτσα οι άντρες της παρέας, και χαζολογούσαμε..όλη η χαζοπαρέα..εγώ, η Μ., ο Σ., ο κολλητούλης μου ο Α., ο Μιχαλάκης και μερικοί ακόμα που δε θυμάμαι, 6-8 άτομα είμασταν όλοι κι όλοι!Συζητάγαμε για το σχολείο, για τα όνειρά μας για το μέλλον..τα πλάνα μας για το καλοκαίρι, τις ανησυχίες μας, τα φροντιστήρια..κουτσομπολεύαμε τους συμμαθητές μας..

Την κουβέντα μας διακόπτει το κουδούνι της πόρτας..Ο οικοδεσπότης τρέχει να ανοίξει, ενώ η μυρωδιά της πίτσας δεν αργεί να μας κάνει όλους να πεταχτούμε από τα καθίσματά μας και να κατευθυνθούμε τρέχοντας προς την κουζίνα. Ένας πιάνει τα πιατάκια, άλλος τις χαρτοπετσέτες, οι πιο τυχεροί τα κουτιά με τις πίτσες. Το τραπέζι της βεράντας σύντομα γεμίζει με τις διαφόρων ειδών πιτσούλες. Σπέσιαλ, για τους απαιτητικούς, Μαργαρίτα, για τους πιο περίεργους, και καμιά δυό ζαμπόν τυρί για τους..αλλεργικούς σε πιπεριές και μανιτάρια. Πού θα φάμε τόσες πίτσες 8 άτομα? Τι λέτε καλέ, έχετε δει πώς τρώνε τα αγοράκια σε αυτή την ηλικία?

Οι πιτσούλες γρήγορα εξαφανίζονται. Με σχόλια και διαγωνισμούς του στυλ "ποιός μπορεί να φάει περισσότερο", τα κουτιά αδειάζουν και ξαναβρίσκουν το δρόμο τους για την κουζίνα, αυτή τη φορά για τον κάδο των απορριμάτων. Η νύχτα έχει πέσει.. Οι γονείς του Σ. λείπουν, οπότε αράζουμε και πάλι στη βεραντούλα, σβήνουμε τα φώτα, βάζουμε μουσικούλα να παίζει και απολαμβάνουμε τη βραδιά..Μία πανσέληνος που σου έκοβε την ανάσα αρχίζει να ξεπροβάλλει πίσω από το βουνό..Φωτίζει τα πάντα, και κάνει τα βλέμματα να μαγνητίζουν..
Ο Σ. κοιτάζει τη Μ., η οποία με τη σειρά της σκέφτεται τον Δ.!Γιατί πάντα να συμβαίνει αυτό? Να θέλεις κάποιον που θέλει κάποιον άλλο? Να σε θέλει κάποιος, αλλά εσύ να θέλεις κάποιον άλλο?..

Κάνω να σηκωθώ,να φέρω λίγο νερό από την κουζίνα. Ο Σ. με ακολουθεί με τρόπο στην κουζίνα. "Ρε Τ., τι λες, έχω καμιά ελπίδα?" με ρωτάει.. "Τι να σου πω βρε Σ. μου, αφού την ξέρεις, είναι κολλημένη με τον Δ.! " του απαντάω εγώ για πολλοστή φορά. Εκείνος δεν το βάζει κάτω. "Να σου πω, το CD με τα μπλουζ που σου είπα το έχεις φέρει μαζί?" με ρωτάει. "Τις <Χρυσές Μπαλάντες> λες? Ναι ναι, τις έχω φέρει, στην τσάντα μου είναι!" του απαντάω εγώ. "Λοιπόν, πήγαινε φέρ'το και βάλτο να παίζει..θα της ζητήσω να χορέψουμε!" μου λέει όλο ελπίδα.

Θα τις θυμάστε τις Χρυσές Μπαλάντες..απαραίτητο αξεσουάρ κάθε πάρτυ της εποχής που σεβόταν τον εαυτό του. Ξεκίνησαν από τις Χρυσές Μπαλάντες "1", μετά ακολούθησαν οι 2, 3, 4...ούτε που ξέρω μέχρι ποιά έκδοση έφτασαν..Μεγάλωσα βλέπετε, και οι Χρυσές Μπαλάντες έμειναν σε κάποιο ράφι, μαζεύοντας σκόνη..

(Για την ιστορία, και μιας και κατάφερα να εντοπίσω το CD στο ίντερνετ μετά από πολύ ψάξιμο, είδα ότι έχει φτάσει στο Νο.14..πέρασαν χρόνια από τότε,ε?)

Πάω λοιπόν κι εγώ στην τσάντα μου, βγάζω το διπλό CD, και βάζω μέσα το προσωπικά αγαπημένο μου δεύτερο CD...Πατάω και το "Shuffle",να έχει βρε παιδί μου και λίγο σασπένς η υπόθεση, να μην ξέρουμε ποιό τραγούδι ακολουθεί μετά. Έπειτα επιστρέφω στην παρέα, που εκείνη την ώρα συζητάει για το άλλο διαχρονικά αγαπημένο θέμα, το ποδόσφαιρο. Τα κορίτσια της παρέας ψιλοβαριούνται, χαζεύουν τα αστέρια..ελπίζουν ότι θα δουν και κανένα να πέφτει, να κρεμάσουν πάνω του μια ευχή, μήπως κι αυτή βγει αληθινή. Πάω και κάθομαι δίπλα στη Μ., της οποίας η σκέψη προφανώς ταξιδεύει μακριά από αυτό το όμορφο μπαλκονάκι. Ο Α., με το που ακούει τις πρώτες νότες που έβγαιναν από το στερεοφωνικό του Σ., σχολιάζει δυνατά.."Ωωω.. ρε Τ. τίποτα άλλο δεν μπορούσες να βάλεις? Θα μας πάρει ο ύπνος!". "Άντε ρε κοίτα τη δουλειά σου,μούργο!" του απαντάω εγώ. Ο Σ. μου χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι. Εντάξει, δεν καρφώθηκε..Όλοι νόμιζαν ότι το CD το είχα βάλει εγώ, κι έτσι το "μυστικό του αίσθημα" μπορούσε ακόμη να παραμείνει μυστικό..

Το CD παίζει..και παίζει..Αλλά κανείς δε λέει να χορέψει! Κλασσική "ασφαλής" λύση? Οι φίλοι μας! Ο Σ. μου ζητάει να χορέψουμε, και παροτρύνει και τους υπόλοιπους να σηκωθούν να χορέψουν..Αυτή ήταν κλασσικά η μέθοδος που ακολουθούσες αν ήσουν οικοδεσπότης, είχες την άνεση να σηκώσεις κόσμο να χορέψει, και κατάφερνες τελικά να φτάσεις στην αγκαλιά του/της εκλεκτού/εκλεκτής της καρδιάς σου..

Το παράδειγμά μας ακολουθούν και μερικοί ακόμη της παρέας..και η "πίστα" γεμίζει από φιλαράκια που χορεύουν, πιασμένα από τη μέση..αντί για "ηλεκτρισμό", η ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται από μουρμουρητά, κουβεντούλες, σχόλια..οτιδήποτε μπορεί να σκαρφιστεί καθένας για να περάσει το 4άλεπτο που κρατούσε συνήθως ένα τραγουδάκι, και να επιστρέψει στην καρέκλα του..

Το τραγούδι τελειώνει..Επιστρέφουμε στη βεράντα, και ο Σ. βάζει τα δυνατά του για να ζητήσει από τη Μ. να χορέψουν τον επόμενο χορό."M. θέλεις να χορέψουμε?".. Κάνω να καθήσω κι εγώ στην καρέκλα, και πριν προλάβω να καθήσω, ο Α. σηκώνεται και μου κάνει νόημα να κατευθυνθώ και πάλι προς την πίστα. "Μπήκε στο νόημα", σκέφτομαι κι εγώ και τον ακολουθώ..

Οι πρώτες νότες ξεκινούν..

Το φεγγάρι αντανακλάται τώρα στο μαρμάρινο πάτωμα του σαλονιού, και φωτίζει με ένα γλυκό χρώμα τα πρόσωπά μας. Το αεράκι μας χαϊδεύει γλυκά, και η μελωδική φωνή του John Michael Montgomery μας βάζει στο κλίμα. Ο Α. με πιάνει από τη μέση. Εγώ από τους ώμους. Συνηθισμένοι σε αυτά τα τόσο γλυκά μπλουζ, πιάνουμε την κουβεντούλα. Κάθε φορά που ο Σ. κοιτάει προς το μέρος μας, του κλείνω το μάτι. "Για λέγε, τί παίζει με αυτούς?" με ρωτάει ο Α. και μου δείχνει τη Μ. και τον Σ. που χορεύουν δίπλα μας! Εγώ έκανα το βλάκα - συμφωνία με τον Σ. να μην πω τίποτα σε κανέναν! "Έλα που μου κάνεις εμένα την πάπια! Αλλού αυτά, εγώ σε ξέρω καλά!" μου απαντάει ο Α. Όντως, με ξέρει..Κολλητοί τόσα χρόνια, έχει μάθει να διαβάζει την αλήθεια και το ψέμα στο βλέμμα αλλά και τη φωνή μου! "Βρε, κοίτα τη δουλειά σου!" του λέω εγώ και τον κόβω. Σφίγγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου λίγο περισσότερο. Αναπνέει αργά δίπλα στο λαιμό μου..Αχ, τι ωραία που μυρίζει το άρωμά του..και αυτή η μπλούζα που φοράει, "εμφάνιση" ή πώς την λέει από κάποια ποδοσφαιρική ομάδα, έχει τόσο ωραία αίσθηση.. Δε μιλάμε..Σιωπή..Περίεργη σιωπή..

Ηλεκτρισμός είναι αυτό που διακρίνω στην ατμόσφαιρα? Ή είναι ιδέα μου?..

"
I see the questions in your eyes

I know what's weighing on your mind

But you can be sure I know my part..

"

Λίγο προτού το τραγούδι τελειώσει, η σιωπή πρέπει να σπάσει! Η λογική δίνει τη θέση της σε..σε τί αλήθεια? Σκίρτημα ήταν αυτό που ένιωσα? Μα για τον Α.? Αν είναι δυνατόν!.. "Πάντως, να πεις του φίλου σου ότι δεν έχει καμιά ελπίδα με την Μ. !" μου λέει και καθώς γυρίζω να κοιτάξω το άλλο ζευγάρι που χορεύει δίπλα μας, τα βλέμματά μας συναντιούνται.. ξανά σιωπή..του χαμογελάω.. "Άντε ρε!" του λέω, και του δίνω μια φιλική φάπα..

Το τραγούδι τελειώνει..επιστρέφουμε στην βεράντα, και η βραδιά συνεχίζεται σαν να μη συνέβη τίποτα..Μα, συνέβη άραγε κάτι? Μου φάνηκε? Λες? Μπα..
Ο Α. γυρνάει στην αντροπαρέα, και αρχίζει να σχολιάζει δυνατά "άντε, θα βάλετε κανένα λαϊκό να ξυπνήσουμε?"..

Μετά από εκείνο το πάρτυ, ακολούθησαν κι άλλα μπλουζ, πολλά! Πάντα με αστεία, με πειράγματα, σε φιλική πάντα διάθεση!
Εκείνος ο χορός, όμως, κάτι είχε αλλάξει..

Τελευταία μέρα..

..του καλοκαιριού!

Πάει κι αυτό..έτσι απλά, σαν άνεμος, πέρασε! Μας χάιδεψε, μας έδωσε νέα πνοή, μας ταξίδεψε,
μας δρόσισε, μας έκαψε..

Πολλοί γύρισαν σήμερα στα γραφεία τους, με τη μουτσούνα τους ως το πάτωμα, που το καλοκαιράκι, αυτό το όοοομορφο γλυκό καλοκαιράκι, είναι πλέον πίσω κι όχι μπροστά!
Αχ βρε καλοκαιράκι, γιατί να περνάς τόσο γρήγορα? Περάσαμε μήνες ολόκληρους να σε περιμένουμε, να σε σχεδιάζουμε, να σε ονειρευόμαστε..και εσύ, τόσο άκαρδα, φεύγεις! Και πού πας? Όχι πες μου! Πού πας? Πού θα βρεις καλύτερα?

Αλλά, θα μου πεις, αν δε φύγεις, τότε πώς θα ξανάρθεις? Αν δε μας λείψεις, πώς θα σε εκτιμήσουμε? Αχ βρε καλοκαιράκι, μην με παρεξηγείς..Είναι που φέτος ήσουν πιο μοναδικό και πιο ξεχωριστό από κάθε άλλη φορά, και δε θέλουμε να σε αποχωριστούμε!... :(

Με γεμάτη καρδιά λοιπόν, σε χαιρετάμε..και ανανεώνουμε το ραντεβού μας, καλά νά'μαστε, για του χρόνου..Θα σε περιμένουμε!!!!!!!!! :) :) :)

Black black heart....

Από το Σάββατο σκέφτομαι να γράψω κάτι, αλλά δε βρίσκω τις λέξεις να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Τη θλίψη, την οργή, τον πόνο, την αγανάκτηση.
Μόνο τρέχω με το μυαλό μου στις διαδρομές που από μικρό παιδάκι έκανα μέσα στο παρθένο δάσος, και αναπολώ..
Ναι, το είχα ξαναζήσει να καίγεται, τότε, το 1993..Τότε που οι τεράστιες φλόγες είχαν φτάσει στα 100 μέτρα από το σπίτι μας.
Και ναι, κάθε χρόνο είμασταν στο ίδιο έργο θεατές, πότε η φωτιά στην Πεντέλη, στην Πάρνηθα, στην πανέμορφη Πελοπόννησο..
Και πάντα, ένα μαχαίρι στην καρδιά...

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, από τότε το 93, έλεγα και λέω στην προσευχή μου "..να μην καίνε και να μην κόβουν τα δάση!"..Άμα έχεις ζήσει τη φωτιά από κοντά, αν έχεις δει το δάσος σου να καίγεται, τότε μπορείς να καταλάβεις..Τότε, στη μυρωδιά και μόνο του καμμένου, σηκώνονται οι κεραίες σου και ψάχνεις να βρεις γύρω-τριγύρω την πηγή του..

Από τότε το 93, που περάσαμε για πρώτη φορά στον καμμένο δρόμο για τη λίμνη του Μαραθώνα, το δάσος άρχισε να ξαναζωντανεύει..σιγά σιγά! Βοηθήσαμε κι εμείς με τα δεντράκια μας, με την αναδάσωσή μας, πάντα σε συνεργασία με τον ΣΚΑΙ, που από τότε είχε έντονη οικολογική συνείδηση..!Και το δάσος μεγάλωσε, ζωντάνεψε, μας χάρισε τις μυρωδιές, τη σκιά του, μα πάνω απ'όλα, μας χάρισε ζωή..

Και έρχεται ένα θλιβερό Σαββατοκύριακο, εκεί στα τέλη του Αυγούστου, 16 χρόνια αργότερα, για να τα κάνει ΟΛΑ στάχτη..ΟΛΑ όμως!Και μένω ύστερα εγώ κολλημένη στον υπολογιστή (διότι δυστυχώς ήμουν πολύ μακριά για να βοηθήσω αλλιώς..) να κοιτάζω τη φωτιά, αυτή τη μέγαιρα, να καταπίνει τα πάντα..και το μίσος να μεγαλώνει μέσα μου.."Δε χορταίνει με τίποτα, με τιποτα?" αναρωτιέμαι ξανά και ξανά...

Τη συνέχεια, την ξέρεις. Κάηκαν 200.000 στρέμματα! Το πιάνει ο νους σου? Δέντρα, ζώα, ζωή...Ναι, και σπίτια μαζί, ναι και περιουσίες, ναι και καλλιέργειες! Μα πάνω απ'όλα, κάηκε το ΔΑΣΟΣ, το Δάσος μου, το Δάσος σου, το Δάσος των αυριανών παιδιών μας..Σε αυτή την τσιμεντούπολη, στην άσχημη γκριζούπολη που λέγεται Αθήνα, σε αυτή που μας αναγκάζουν να ζούμε για να βρούμε και καλά "καλύτερες συνθήκες ζωής", ο κόσμος θα αρχίζει να πεθαίνει σαν τα ποντίκια. Από τη ζέστη, τη μόλυνση, την έλλειψη καθαρού αέρα..

Και σας ρωτάω, τί λύσεις προτείνετε στο πρόβλημα?
Και προτείνω μερικές.... Διότι το δάσος πάει, κάηκε! και επειδή σα λαός απλώς ΔΕ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ από τα λάθη μας (2500 χρόνια το αποδεικνύουμε αυτό περίτρανα!), μάλλον ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε εναλλακτικές λύσεις..

• Επιστροφή στη φύση! Ουστ, μακριά από την Αθήνα όλοι,τώρα! Σε απόσταση τουλάχιστουν 100χλμ, ΜΑΚΡΙΑ!!! Ας πάρει το κράτος και οι μεγάλες επιχειρήσεις τις βιομηχανίες και τους οργανισμούς τους, και ουστ, μακριά από δω! ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΑΛΛΟΙ στο λεκανοπέδιο, μην καίτε άδικα τα δάση λοιπόν για να χτίσετε νέα σπίτια, ΤΕΛΟΣ!
• ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ τώρα! Όσοι χτίσατε, χτίσατε! Στο εξής όποιος βγάζει παράνομη άδεια ή πάει και χτίζει παράνομα τη βιλάρα του μέσα στο δάσος,θα πρέπει να βρίσκει τουλάχιστον το σπίτι του καμμένο!(ίσως έτσι να καταλάβει...)
• Αναδάσωση τώρα! Κατά προτίμηση, ας αποφύγουμε τα Πεύκα διότι ξέρετε, ο κύριος Αντώναρος μας είπε ότι είναι ιδιαιτέρως εύφλεκτα, και δε βοηθούν... τς τς τς... ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ! Όλοι στα βουνά, με ένα δεντράκι στο χέρι, να ξαναφτιάξουμε το μέλλον μας..

Ας αρχίσουμε με αυτά, και βλέπουμε για τη συνέχεια!! Και πού'στε καλέ παιδιά, κάντε καμιά βόλτα και προς τα μέρη μου εδώ, να δείτε τι κάνει ο πολιτισμένος κόσμος! Λαός είμαστε, όχι όρνια..Μπορούμε και να φωνάξουμε, και αν απαιτήσουμε, και να διεκδικήσουμε! Αρκεί πρώτα πρώτα να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!!!.....

Κλείστε την τηλεόραση...

Πάρτε τα παιδιά σας και το σκύλο σας, και άντε για μια βόλτα στο δάσος.. όποιο βρίσκεται ακόμα κοντά σας!

Τότε, θα καταλάβετε...

Θάλασσες....

Ταξιδεύουν, δροσίζουν, προστατεύουν,παρηγορούν..
Με χίλια μύρια κύματα γεμάτες, μας πηγαίνουν σε μέρη που άλλοτε ξέρουμε, κι άλλοτε όχι..
Τις αγαπάω..
Και ιδιαίτερα αυτή του Αιγαίου.. Που πότε ήρεμη και πότε αγριεμένη περνάει από όλα τα αγαπημένα μας νησιά, αφήνει τα σημάδια της, και ταξιδεύει τις αναμνήσεις μας..

Ακούω τώρα τελευταία ένα τραγούδι του Γιώργου Παπαδόπουλου, "Θάλασσες" το λένε.. Και για κάποιο λόγο η μελωδία του ξυπνάει μία γλυκιά μελαγχολία, μία νοσταλγία στην καρδιά μου..όχι εξαιτίας του στίχου του, όσο της μελωδίας του..

Το άκουγα χτες ξαπλωμένη στο δωματιάκι μου εδώ στη Ζυρίχη, και χάζευα έξω..είχα μείνει και χάζευα..αχ πόσο θά'θελα αντί για αμάξια, δέντρα και σπίτια, μία τεράστια, απέραντη ταξιδιάρα θάλασσα να απλωνότανε μπροστά μου..
Σαν αυτή που αντίκριζα πριν λίγες μέρες από το Κολυμπάρι..
Σαν αυτή που μας τύφλωνε από την ομορφιά της, από εκεί ψηλά στην "Κουκουβάγια"..
Σαν την γαλήνια απέραντη θάλασσα,εκεί την ώρα του δειλινού στα νότια της Κρήτης, που νομίζεις ότι αν αφεθείς στα κύματά της θα σε πάει κατευθείαν στον Καντάφι, που λέει και ο Πίκος μου :)
Σαν την θάλασσα που έχει τη "χαρά" να τριγυρνάει στις ακρογιαλιές της Σαντορινούλας μου, και να ταξιδεύει προς το ηλιοβασίλεμα κάθε βραδάκι..

Θάλασσες...

Νάμαστε πάλι...!!!

Βρε βρε βρε, πώς περάσανε πάλι κι αυτές οι διακοπούλες?!
17 Αυγούστου λοιπόν, και πρώτη μέρα και πάλι στη δουλειά!!

Αχ, τι όμορφες που ήταν οι διακοπούλες μας, τι μαγευτική η Κρήτη και κυρίως, τι αξέχαστες εικόνες γεμίσανε τα μάτια και την καρδιά μας..εικόνες από βουνά και δάση, θάλασσες κι ακρογιαλιές, βαθύ γαλάζιο και σκούρο πράσινο, και παντού μα παντού το λαμπερό φως του ήλιου...μόνιμος σύντροφος αυτής της ξεχωριστής χώρας!

Ότι κι αν σας πω, θα είναι λίγο για να περιγράψει όσα βλέπει, γεύεται και αισθάνεται κανείς στην Κρήτη..εκεί που κάθεσαι στο ταβερνάκι και πίνεις το κρασάκι σου,τσουπ έρχεται ο σερβιτόρος με μια ρακί και κάθεται να πιει μαζί σου, να μάθει για σένα,να σου πει τις ιστορίες του και αν είναι λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία, να σου αφιερώσει κ καμιά μαντινάδα..

Το κέρασμα είναι "μαστ" όπου κι αν πας..την τσικουδιά, το καρπουζάκι, το μπωλ με τα σταφύλια ή το γλυκό δεν τα γλυτώνεις μετά το φαί! Εδώ έτσι είναι ο κανόνας..και το κέρασμα έρχεται από την καρδιά των ανθρώπων, το βλέπεις και στο βλέμμα τους άλλωστε όταν πλησιάζουν με την πιατέλα καρπουζιού στο τραπέζι και λένε "να κεράσουμε φρουτάκι?"...

Σκασμένος από το πολύ και ποιοτικό (!!!) φαΐ, ξαναξεκινάς για τις παραλίες...Θέλεις νερά γαλάζια σαν της πισίνας? τότε πάρε το δρόμο για τα Φαλάσαρνα, το Ελαφονήσι ή πολλές παραλίες της νότιας Κρήτης..θέλεις λάουντζ καταστάσεις, μπιτσομπαράκια και χαβαλέ? Στη Γοργόνα να πας, στην Αγ.Μαρίνα!!! Σου αρέσουν τα..σκωτσέζικα ντους?! Εκεί που σκάει το ποτάμι, στο τέρμα της παραλίας της Γεωργιούπολης, θα καταλάβεις τι σημαίνει ζεστό/κρύο!! Ένα ποτάμι κατεβαίνει στη θάλασσα, και τα ρεύματά του μπλέκονται με εκείνα που κατεβάζει η θάλασσα του Αιγαίου, με αποτέλεσμα να κολυμπάς πότε σε ζεστά κ πότε σε παγωμένα νερά! Μαγεία!!!

Άμα χορτάσεις κι επιθυμείς γλυκάκι, ξέρεις που να πας..Στη Κουκουβάγια, την πιο ζουμερή θέα της πόλης! Ονειρική θέα, ακόμη πιο ονειρικές γεύσεις!!! Αν δεν το δοκιμάσεις, χάνεις!

Τι άλλα να σου πω...έχω άπειρα ακόμα μαζεμένα στο μυαλό μου!!
Αρκετά για να μου κάνουν παρέα ολόκληρο το χειμώνα...!! Μα, για ποιό χειμώνα μιλάμε?
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ έχουμε ακόμα, στην καρδιά, στη φύση και στο μυαλό! Άντε να το χαρούμε, όπου κι αν βρισκόμαστε!!!!!!!!

Σας φιλώ από την ηλιόλουστη Ζυρίχη, και εύχομαι να έχετε έναν υπέεεεροχο Αύγουστο!!! Πάντα τέτοια :)

Φιλιάαααααα

Τζόπι
Υ.Γ. Και μια εικόνα από το νέο μου χωριουδάκι....

To πιο όμορφο δώρο...

Γράφω που λέτε σε αυτό εδώ το μπλογκάκι ότι μου κατεβαίνει στην κεφάλα.. κάνω και το χιουμοράκι μου, σας μεταφέρω σκέψεις και την πραγματικότητα από τη δική μου οπτική γωνία, αλλά στην τελική, δε σας λέω και κάτι ιδιαίτερο..

Ναι, μου αρέσει να γράφω, αλλά πιο πολύ να διηγούμαι, παρά να αναλύω ή να ψυχολογώ καταστάσεις..

Ειδική σε αυτό, είναι η φιλενάδα μου η "ΡΚ"!

Το λέει και ο τίτλος του μπλογκακίου της άλλωστε, της αρέσει να γράφει..
Κι εμάς, μας αρέσει ακόμη περισσότερο να διαβάζουμε αυτά που γράφει...διότι μας ταξιδεύει μέσα από τις λέξεις της, μας κάνει να σκεφτόμαστε "ναι ναι, πόσο δίκιο έχει", και στο τέλος κάθε "ποστακίου" της μας αφήνει με ένα χαμόγελο στα χείλη..Ακόμη και εκείνα τα ποστάκια που περιγράφουν λυπητερές καταστάσεις, η ΡΚ τα παρουσιάζει τόσο όμορφα, που σου αφήνουν πάντα μια ελπίδα, μια ωραία γεύση..

Τις προάλλες, μου έκανε το πιο όμορφο δώρο..Ένα ποστάκι!

Ένα ποστάκι, το οποίο εγώ (ως γνωστή ψωνάρα που είμαι) ήθελα να μοιραστώ μαζί σας!
Ιδού λοιπόν..

http://petroulak.blogspot.com/2009/07/gift.html

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ φιλενάδα μου!!..

Υ.Γ. Δυστυχώς, εγώ δεν είμαι τόσο καλή με τις λέξεις για να σου εκφράσω πόσο χαρούμενη, τυχερή και συγκινημένη ένιωσα όταν το διάβασα..

Μία φωτογραφία όμως, ίσως να σε βοηθήσει να καταλάβεις τι εννοώ ;)

(χιντ : κάνε κλικ πάνω στη φωτογραφία, διότι όοοχι, δεν είναι όλη blur ;))

Δυο μέρες πριν τις διακοπές...

..τα συναισθήματα, τόσο τα δικά σου, όσο και των γύρω σου, είναι πάντα ανάμεικτα.

Τα δικά σου..

> διότι πρέπει να ετοιμάσεις βαλίτσα (το οποίο πλέον σημαίνει ότι σκεφτείς από πριν τι θέλεις να πάρεις μαζί σου, να το πλύνεις και να το σιδερώσεις ;) και όχι απλά να ανοίξεις την ντουλάπα όπου η μανούλα είχε πλύνει κ σιδερώσει τα πάντα!!)..

> διότι πρέπει να κλείσεις εκκρεμότητες στη δουλειά (οι οποίες ως δια μαγείας λίγο πριν τις διακοπές πολλαπλασιάζονται με γεωμετρικούς ρυθμούς)..

> διότι μέσα στο τρέξιμο, σταματάς κάποιες στιγμές και συνειδητοποιείς ότι σε 2,3 μέρες θα είσα αραχτός στην παραλία, με το φραπεδάκι ανά χείρας, και δε θα σε νοιάζει τίποτα! Αχ, παίρνεις λίγη δύναμη για να συνεχίσεις τις ετοιμασίες..!!

Από την άλλη, έχουμε τους γύρω σου..

Αρχικά, εκείνους στη δουλειά. Εκείνοι που φεύγουν μαζί με σένα ή μετά από σένα για διακοπές, σε βλέπουν με κέφι, σε καταλαβαίνουν, σε νιώθουν βρε αδερφέ! Σου λένε, 'Καλές Διακοπές' και το εννοούνε. Έλα όμως που υπάρχουν και εκείνοι που μόλις γυρίσανε από ένα τριβδόμαδο διακοπών (περικαλώ!!) και σου φορτώνουν όλες τις δουλειές του κόσμου, λες κι έτσι θα σε εκδικηθούν που θα πας διακοπές, ενώ εκείνοι μόλις γύρισαν! Κάτσε ρε φιλαράκι, 3 βδομάδες που έλειπες εσύ, χαμένος σε κάποια άκρη της γης, εγώ σε βαρυγκόμησα? Σε ενόχλησα όσο ήσουν διακοπούλες? Νόουπ! Έκανα τη δουλειά σου με κέφι, σκεπτόμενη ότι θα έρθει και η δική μου σειρά για διακοπές. Εσύ τώρα δηλαδή τί ζόρι τραβάς, και με κοιτάς κ μου λες "Άντε καλέ, που θες και διακοπές!"? Βρε ουστ.. Άλλη φορά να παίρνεις άδεια μετά από όλους, μπας και τα βρεις με τον εαυτό σου, ωχού!!

Έτσι λοιπόν κι εγώ, ένα εικοσιτετράωρο και κάτι πριν τις διακοπούλες, θέλω να αράξω να ψάξω όμορφα μέρη για να δούμε στην Κρήτη, να ονειρευτώ βρε αδερφέ, να προετοιμαστώ ψυχολογικά,να μπω από τώρα στο κλίμα, αλλά όοοχι, δε με αφήνουν! Τηλέφωνα, εμαιλ, μήτινγκ της τελευταίας στιγμής! Ουστ!

Δεν είμαι δω, όνειρο ζω, και μη με ξυπνάτε τώρααααα ντε!!! :) :)

Που θα του πάει, θα μου πεις, θα περάσει..24 ώρες είναι! Και μετά, Ελλαδίτσα σούρχομαι!!! Ετοίμασε τις παραλίες σου, τις νοστιμιές σου και την ανεμελιά σου να με υποδεχτείς!

I'm almost there :) :) :)

Άλλη μια φορά..

Πώς περνάει έτσι ο καιρός..Θα μου πεις, λογικό ήταν, φέτος ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα,διαφορετική και μπιζι χρονιά, ένα σωρό πράγματα για να οργανώσουμε, καλεσμένοι, προσκλητήρια, γαμήλια τελετή, ταξίδι του μέλιτος..

Ναι καλέ, καλά το είχες καταλάβει!

Το μπλογκάκι μου παντρεύτηκε!! Ναι ναι,τις αγαπημένες του θάλασσες, και ταξιδεύουν πλέον μαζί αγαπημένα στ'ανοιχτά! Να ζήσουν τα παιδιά!

Νέο κεφάλαιο λοιπόν στη ζωή μας..και μαζί με αυτό, νέο λουκ! Όοοοχι, τη θαλασσίτσα και τα καραβάκια δεν τα εγκαταλείπουμε ποτέ, είναι μέσα στην καρδιά και στην ψυχή μας, πιστοί φίλοι στις χαρές και τις λύπες! Να μας ταξιδεύουν, να μας γαληνεύουν, να μας πηγαίνουν σε νέα μέρη κι ακρογιαλιές, και να μας γυρίζουν γύρω γύρω τον κόσμο, αλλά πάντα να μας γυρνούν πίσω σε αυτούς που μας αγαπάνε!

Και φυσικά, επειδή τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο, περιττό να σου πω ότι αξίζει να ρίξεις μια ματιά στο όνομα που έχει το καινούργιο μας καραβάκι, ναι ναι, αυτό στην αρχή της σελίδας!!Κάνε τους συνειρμούς, και θα καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής ;)

4 Αυγούστου λοιπόν, του 2009!
Σε 2 μερούλες βάζουμε πάλι πλώρη για γνωστά λιμάνια, και ανυπομονούμε τόοοοσο πολύ να ρουφήξουμε κάθε μυρωδιά, εικόνα και γεύση που θα βρεθεί στο δρόμο μας!

Τι χρονιά κι αυτή μέχρι στιγμής..ταξιδιάρικη, από όποια πλευρά κι αν τη δείς! Ένα ταξίδι σε χώρες, συναισθήματα, εικόνες και ανθρώπους ...μα πάνω απ'όλα, ένα ταξίδι στην καρδιά..!

Έχω πολλά να σας πω για το τελευταίο εξάμηνο :)

Καλή μας συνέχεια λοιπόν, ή μήπως να πω καλύτερα..καλή μας αρχή?!

Τ.Σ ;)

Αν η αγάπηηηηηηηηηηη!...

...σου χτυπήσει την πόρτα, τρέξε να ανοίξεις!
Άστη να περάσει μέσα, αγκάλιασέ την, άφησέ τη να μπει σε κάθε χαραμάδα της καρδιάς σου!
Μπορεί να σε πονέσει, μπορεί να σε απογοητεύσει, μπορεί να κάνει να φοβηθείς..
Αλλά πάνω απ'όλα, θα σε κάνει να ΖΗΣΕΙΣ!

Αλοίμονο σ'αυτούς που δεν αγάπησαν, καλέ!!!!!!!!!!!!!!

Έτσι την άφησα κι εγώ, φοβισμένη, λίγο δύσπιστα, να μπει στην καρδιά μου πριν από 3 χρόνια και κάτι..
Και έκτοτε, έμεινε κοντά μου για πάντα...

Σε 10 μέρες.......!!!!!!!

Και κάπως έτσι, ξαφνικά, σήμερα έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι που πριν από κάνα χρόνο κ κάτι ψηλά έπαιζε ΔΙΑΡΚΩΣ όμως μέσα στο μυαλό μου!
Και ακούγοντάς το, αποφάσισα να αφήσω κι εδώ ένα μικρό ποστάκι, λίγες ώρες πλέον προτού πάρω το αεροπλανάκι για Ελλάδααααα...για να περάσουμε ένα ανεπανάληπτο σ/κ στη Μύκονο,και μετά 2 υπέροχες βδομάδες..................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δε βλέπω την ώρα...




ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ??????????????????????????????????????????????

Η Ελβετία εν μέσω οικονομικής κρίσης..

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως είμαι γκαντέμω! Όταν το Δεκέμβρη του 2005 έπιασα δουλειά στη Βόνταφον, όλα λειτουργούσαν ρολόι, οι συνθήκες εργασίας τέλειες, το ηθικό του κόσμου ακμαίο..Και μετά, μέσα σε 1 χρόνο περίπου (ή μήπως ήταν και λιγότερο?!?) έσκασαν δυο μεγάλα θέματα που κάνανε το "Passion for our people" που διαφήμιζε στο σλόγκαν της η εταιρεία να φαντάζει ολοένα και πιο ψεύτικο : Οι υποκλοπές και το outsourcing του ΙΤ! Και τα δυο, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, έφεραν τα πάνω κάτω...
Κάπως έτσι μέσα στα πάνω και στα κάτω, βρέθηκα να εργάζομαι κι εγώ στην ΙΒΜ! Μια χαρά εκεί τα πράγματα, φτου φτου, δεν πρόλαβα να φέρω κι εκεί την γκαντεμοκαταστροφή μου :Ρ
Μετά, παίρνουμε με τον Πίκο την απόφαση να την κάνουμε για Ελβετία. Ελβετία ακούς, Ζυρίχη, Φράγκο, όλα ΟΚ! Περνάνε δεν περνάνε 6 μήνες που είμαστε εδώ, και σκάει η φούσκα με τα στεγαστικά δάνεια..Και αρχίζουν οι τράπεζες να παίρνουν την κάτω βόλτα, η μετοχή της μιας να προπορεύεται της άλλης στον κατήφορο του χρηματιστηρίου, και η κατάσταση από τότε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο..

Εντάξει θα μου πεις, και στην Ελλάδα δεν είναι καλύτερα τα πράγματα αυτή τη στιγμή! Κάτσε όμως καλέ μου, διότι στην Ελλάδα τα πράγματα είχαν πάρει την κάτω βόλτα εδώ και καιρό, γι'αυτό και τα μαζέψαμε κι εμείς και φύγαμε, για να βρούμε κάτι καλύτερο. Όχι όχι, δε θα χρεώσεις στη γκαντεμιά μου την οικονομική κρίση της Ελλάδας, δεν το δέχομαι! Της Ελβετίας όμως εύκολα, χρέωσέ τη μου! Διότι κανείς δε φανταζόταν ότι σε μία πόλη σαν τη Ζυρίχη, με έεεενα σωρό χρήματα, τράπεζες, θέσεις εργασίας κλπ, η κρίση θα βάραγε κόκκινο!

Τι θέλει να πει ο ποιητής?
Έχουμε και λέμε..Εγώ δουλεύω ως γνωστόν σε μία εταιρεία πληροφορικής, ξέρεις, αυτές που βρίσκουν προτζεκτάκια και σε στέλνουν εσένα ως consultant να τα φέρεις εις πέρας. Εδώ και 6 περίπου μήνες εργάζομαι σε ένα προτζεκτάκι σε μία μεγάλη τράπεζα, και κάνω ούτε λίγο ούτε πολύ Application Support, Reporting και ό,τι άλλο προκύψει! Τοοον τελευταίο καιρό, οι μουρίτσες των έτσι κι αλλιώς ανέκφραστων Ελβετών, έχουν αρχίσει να στραβώνουν. Και να κόψουμε λεφτά, και δεν μας φτάνει το μπάτζετ μας, και τί να κάνουμε, και από πού να κόψουμε..Και να μια μιζέρια, και να μια αγωνία, και να τα βάζουνε κάτω ξανά και ξανά τα φασούλια να τα μετράνε, και να μην τους βγαίνουν στο μέτρημα..Και αρχίζουν να κόβουν πρότζεκτ, σταματάνε υλοποιήσεις, μειώνουν ωράρια, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ εν ολίγοις τον κοσμάκι που φοβάται πως από τη μια μέρα στην άλλη θα βρεθεί στους 5 δρόμους. Να σημειώσουμε βέβαια σε αυτό το σημείο, ότι αν είσαι τυχερός και βρεθείς στους 5 ελβετικούς δρόμους, το ταμείο ανεργίας σου δίνει κάθε μήνα, για 1 τουλάχιστον χρόνο, το 70% του τελευταίου σου μισθού (καλά διάβασες, ναι ναι, 70%!!!), σε στέλνει σε σεμινάρια και πάει λέγοντας...

In any case, κανείς δε θέλει φαίνεται να παίρνει το 70% του μισθού του και να αράζει όλη μέρα σπίτι, να κάνει βόλτες κλπ, και έτσι όλοι έχουν τις μουτσούνες που λέγαμε διότι φοβούνται για τις θεσούλες τους..
Το πρόβλημα όπως φαντάζεστε τώρα, μεταφέρεται σιγά σιγά από τις τράπεζες στις εταιρείες πληροφορικής, που από τη μια μέρα στην άλλη βλέπουν τα προτζεκτάκια τους να εξαφανίζονται, και τον κόσμο να κάθεται όλη μέρα στο γραφείο και να μην έχει τί να κάνει! Α παπα, νά'τος πάλι ο πανικός! Και τί θα κάνουμε, που τους πληρώνουμε και κάθονται? Χμμμ, θα τους μειώσουμε το ωράριο! Θα κάνουμε κρατήσεις από τους μισθούς τους, θα θα θα...Και η μουτσούνα ως το πάτωμα, και το άγχος στα ύψη..

Ρε παιδιά, χαλαρώστε λίγο!! Που πήρε ένας την κάτω βόλτα, και τρέμουν όλοι μην είναι οι επόμενοι! Ωραία, η UBS έκανε λάθος επενδύσεις και τώρα το πληρώνει! Άντε και η Credit Suisse το ίδιο! Οι υπόλοιποι, γιατί το παίζουν Μεγάλες Παρασκευές, και παγώνουν την αγορά ακόμη περισσότερο?? Διότι οι πελάτες που έφυγαν από τις 2 μεγάλες τράπεζες, σε αυτή που εργάζομαι τώρα προσγειώθηκαν, και σε 2-3 ακόμα..Μην ακούω λοιπόν για έλλειψη χρημάτων και μπάτζετ, διότι κάπου δε μου βγαίνουν εμένα στο μέτρημα μετά τα φασούλια!

Με αυτά και με αυτά, τα πρωτοσέλιδα κάθε μέρα τρομάζουν τον κόσμο, τον προειδοποιούν για το κακό που έρχεται, και σπείρουν την αμφιβολία στο μυαλό του εφησυχασμένου, μέχρι πρότινος, Ελβετού!

Ααααχ βρε Ελβετόπαιδα, καλώς ήρθατε στην Πραγματικότητα..Και κοιτάξτε να εκμεταλλευτείτε αυτή την ευκαιρία και να γίνετε λίγο πιο FLEXIBLE σας παρακαλώ.

I hate to break the news to you, αλλά όχι, δυστυχώς ή ευτυχώς (όπως το πάρει κανείς) δε λειτουργεί ο κόσμος σαν ελβετικό ρολόι!!

Μας δουλεύετε?

Είναι αστείο! Πραγματικά!!

Να ανοίγω πρωί πρωί στη δουλειά το Ιντερνετ, να μπαίνω στο in.gr για να διαβάσω τί γίνεται στην Ελλάδα, να ενημερώνομαι εν τάχει για την απεργία, για τις μειώσεις στα τέλη ταξινόμησης των ΙΧ, για τη βαρεμάρα που έχει χτυπήσει τον μπούλη κλπ, και εν συνεχεία να μπαίνω στην ελβετική 20min.ch, για να δω τί γίνεται και εδώ στην Ελβετία, και να βλέπω στο πρωτοσέλιδο φωτογραφίες από φωτιές και από πάνω μία λεζάντα " Οι Τράπεζες καίγονται στην Αθήνα".

Και αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ, μα καλά τί λένε αυτοί οι Ελβετοί? Ποιές τράπεζες? Αφού πριν λίγο διάβασα τις ειδήσεις στο in.gr, και δεν είδα τίποτα..Τί λένε τώρα αυτοί, ότι κάηκαν 5 τράπεζες, μία αντιπροσωπεία της Mercedes και διάφορα άλλα τέτοια..Μήπως είναι παλιότερα γεγονότα και τώρα τα θυμήθηκαν?!
Αυτομάτως, ανοίγω ένα νέο παράθυρο και ξαναρίχνω ένα σκανάρισμα στο in.gr! Όχι όχι,δε μου ξέφυγε, κυριολεκτικά δεν αναφέρεται τίποτα.Πουθενά!!!
Επόμενη κίνηση? Τηλέφωνο στον πάντα ενημερωμένο Πίκο. "Ρε συ Πίκο, διάβασα στην 20 Minuten.." ξεκινάω να του λέω, και με προλαβαίνει.."Ναι, κι εγώ! Το λέει το ραδιόφωνο, δεν είναι ψέματα!"..Αρχίζω να κοιτάω άλλα ειδησεογραφικά sites.Στο Flash.gr αναφέρεται, σε 1-2 άλλα ακόμη είναι πρωτοσέλιδο. Στο in.gr, ούτε νήξη..

Και σας ρωτάω, έτσι διαμορφώνετε συνειδήσεις? Με την απόκρυψη ειδήσεων?
Α καλά, θα μου πείς, τώρα το πήρες χαμπάρι κυρά μου?

Ε, αν φτάσαμε σε σημείο να ενημερώνομαι μέσω της τοπικής εφημερίδας για την κατάσταση στη χώρα μου, και ο κάθε Λαμπράκης προτιμάει να μου σερβίρει μόνο ότι γουστάρει στο πιάτο, τότε να μου λείπει το in.gr! Ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω.

Άι στην ευχή, με συγχίσατε πρωί πρωί!

Πρόγραμμα επειγόντως!!

Πολύ καλησπέρα σας!!!
Αχ, τι ωραίο πράγμα να παίρνει κανείς άδεια, δε βρίσκετε?
Να ξυπνάς το πρωί από το ξυπνητήρι του Πίκου, κι αντί να πρέπει να σηκωθείς, να χώνεσαι ακόμη πιο βαθιά κάτω από το πάπλωμα..
Να παίρνεις το πρωινό σου με το πάσο σου, να φτιάχνεις καφέ, να ανοίγεις παράθυρα, να μπαίνει ο ήλιος μέσα, και να ακούς τα πουλάκια στην πρωινή τους συναυλία!!
Να χαχανίζεις με τη μπουρμπουλίτσα κ το Σταυρούκο, και να χαζεύεις στο ίντερνεττττ..
Να μπαίνεις στο τουτού κατά τις 10 παρά, και να βάζεις μπρος για Λουκέρνη, για Τζούγκ, για διάφορες μικρότερες ή μεγαλύτερες πόλεις!! ΕΚΔΡΟΜΗ, ΓΙΟΥΠΙ!!!!!
Να γυρνάς σπίτι κατά τις 4, ο ήλιος να λάαααμπει, και να αράζεις στον καναπέ, ακούγοντας μουσικούλα και γράφοντας ποστάκια στο μπλογκάκι σου!!!

Έτσι θα έπρεπε να είναι ΚΑΘΕ βδομάδα! Να έπαιρνα μία μέρα οφ, και να έκανα βόλτες! Να πάρω το ποδηλατάκι μου, και να τριγυρίσω όλα τα βουνά κ τις πεδιάδες της περιοχής!!!
Με αυτά κ με αυτά, πήρα και μία απόφαση : Τώρα που θα φύγει κ η αδερφούλα μου, και επισκέπτες γιοκ για ένα τρίμηνο τουλάχιστον, θα μπω σε πρόγραμμα!!

Ποδήλατο
Γυμναστική
Γιατί όχι κ Κολυμβητήριο?
Διατροφή
Κοιλιακοί
Τόνωση της πλάτης!

ΦΤΙΑΧΝΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ λέμε, και θέλω γυμναστικούλα!!!!!!!! Δεν μπορώ να σκουριάζω στην καρέκλα του γραφείου ένα 9άωρο κάθε μέρα, ά πα πα!!! Θέλω γυμναστικούλα, θέλω κινητικότητα, θέλω να φτιάξω σώμα και για το καλοκαίρι..

Το καλοκαίρι ΜΑΣ!!!!!!!!!!!!!!!!

ΓΙΟΥΠΙ!!!!!!!!!!!!!!

EMEIS OI DIO SAN ENAAAAAAAAAA